Rijbewijs en nu steeds auto lenen?

Goddelijk recht

De reacties hierboven geven een aardig idee van de discussies bij ons in huis. Zo ongeveer alles wat hier boven staat is de afgelopen maanden aan de orde gekomen.

En ja, het gaat me inderdaad meer om het gevoel dan om het lenen zelf. De reactie (nr. 10) van M. Lavell verwoordt dat goed: hij mag de auto wel lenen, maar ik wil 'm niet delen.

En wat dan het verschil is met gebruiksvoorwerp als een koffiezetapparaat of een fiets? Nou, een koffiezetapparaat is inderdaad voor 'algemeen gebruik'. De fiets eigenlijk al niet, als ik de fiets van zoon zou willen gebruiken, zou ik even vragen of dat schikt. Anders om ook.

'Dat hij mijn zoon is en bij mij in huis woont, betekent niet dat er niks van mij is.' (M. Lavell) Dat dus, en dat geldt voor elk gezinslid hier in huis. Iedereen heeft hier wel iets dat je wel wilt delen, maar wat níet voor algemeen gebruik is. En wat je dus even aan elkaar vraagt. Heeft niets te maken met 'zolang je onder mijn dak woont houd je je aan mijn regels.'

Wat ik met name wil zijn afspraken, om discussie te vermijden. Nu vraagt mijn zoon (vaak) de auto, en zeg ik regelmatig nee. Waarop hij om argumenten vraagt en we in een discussie komen (zie alle reacties hierboven.

Een paar dingen zijn voor mijn nu wel helderder geworden
- mijn auto is van mij, dus ik beslis, in principe heeft hij geen auto. Dit ook al om te voorkomen dat ík over een tijdje moet vragen of ik alsjeblieft de auto kan hebben
- het is geen kwestie van geld, hij hoeft er niet voor te betalen (hij is toch wel kostenbewust, en aardig, heeft de auto al een keer uit zichzelf van binnen en buiten gepoetst)
- ik wil wel dat hij vaak kan rijden om ervaring op te doen

Om discussie te vermijden, wil ik een aantal regels invoeren
- < 5 km = fietsen
- niet rijden met een clubje uitgelaten of aangeschoten vrienden
- hij moet de auto steeds even vragen (maar dat doe ik ook als ik de auto van mijn man wil gebruiken, even vragen/mededelen dat ik zijn auto pak, of als ik de fiets van mijn zoon zou willen gebruiken)
- ik zeg zo vaak mogelijk 'ja', en als ik 'nee' zeg, ga ik hem op voorhand vragen dat te accepteren. Ik wil mijn 'nee' maar zeer beperkt toelichten, omdat (alweer met dank aan M. Lavell):

Het is mijn auto. Daar hoort ook het goddelijke recht bij te mogen beslissen dat dat ding stil staat.
Dat mag hij zonde vinden, maar het is zijn auto niet.
Ik wil er ook geen discussie over, want het is mijn auto.
Ik wil die auto aan hem best wel eens uitlenen, maar alleen als hij zich er bescheiden mee gedraagt.
Als hij gaat zeuren dan is uitlenen ook niet leuk.

Nou ja, een beetje discussie kan wel, en 'best wel eens uitlenen' wordt regelmatig uitlenen.

Leuk en zinvol om al jullie reacties te lezen!

hier ook

Hier ook een dochter met een rijbewijs. Zij mag mijn auto vaak lenen, maar alleen als ik zeker weet dat ik 'm zelf niet nodig heb. Het wordt inderdaad snel 'de' auto in plaats van MIJN auto. Laatst wilde ze ermee naar haar stage en moest ik naar een klant. Dan voel ik me niet verantwoordelijk voor haar vervoer, dat zoekt ze dan maar fijn zelf uit.
Ik heb mijn auto ook omdat ik met mijn webshop spullen verkoop en grotere spullen die niet met de post kunnen naar klanten breng. Soms vraag ik dochter om in ruil voor het lenen zo'n klantritje van me over te nemen. Zij brengt dan de spullen weg en mag met de auto door naar haar vriend, die nogal ver weg woont. Vinden wij allebei win-win.
Binnen de eigen woonplaats wordt gefietst, ook door mijzelf. En bij discussies heb ik het laatste woord. Bevalt het haar niet, dan gaat ze maar sparen voor een eigen auto.

Ga jij alles betalen als ze op zichzelf wonen en studeren?

In principe is het antwoord op die vraag ja.

Alle noodzakelijke kindgerelateerde kosten zijn voor mij.

Prima, jouw mening maar ik vind het 'uh tja vrij bijzonder' om een volwassene tot misschien wel 24 of 25 jaar alles te gaan betalen onder het mom van 'alle noodzakelijke kindkosten'. Dat is niet mijn insteek.

Ik betaal de studie van mijn kinderen maar niet het uitwonend zijn (die noodzaak is hier namelijk niet, als dat wel van toepassing was zou kind overigens ook voor een deel moeten lenen). Kind betaalt zorgverzekering (-zorgtoeslag), zijn kleding en andere uitgaven (sport etc) vanaf 18 jaar en dus de eerste 1000 van het rijbewijs.

rijlessen nemen

Heb ik al een keer of 3 gedaan. Helaas begint het hele circus bij iedere aanval weer van voren af aan. Ik kom door af en toe optredende aanvallen nooit toe asn meer dan een jaar veel kunnen rijden. Na iedere aanval een jaar niet rijden, de papierwinkel regelen (kost zo maar 3maanden), ern paar maanden rijden en dan beginnen we weer bij af.
Inmiddels heb ik er vrede mee, fiets veel maar zal zeker mijn kinderen na het behalen van het rijbewijs stimuleren om veel te rijden. Ik weet namelijk uit ervaring dat je de vaardigheid kwijt raskt als je het niet blijft doen.

Triva

Ik maak onderscheid tussen ouders die het kunnen betalen en ouders die het niet kunnen betalen. Dat zijn twee verschillende situaties dus dan is dat geen meten met twee maten.

Ik vind het persoonlijk krom om geld te vragen aan je kind voor het huishouden om dat vervolgens voor datzelfde kind te gaan sparen. Leer je kind dan gewoon zelf sparen, denk ik dan.

Mijn moeder kon maar moeilijk rondkomen maar vroeg zelf niet om geld. Maar dat deed ze niet omdat wij haar al ondersteunden, eenmaal volwassen. Dat neemt niet weg dat ik vind dat ze het wel had mogen vragen als wij het niet uit onszelf deden. Ik dat er gewoon een heleboel natuurlijk verliep bij ons. En bij ouders die wel voldoende verdienen en dus geen bijdrage vragen aan hun kinderen: er zijn echt wel genoeg andere manieren om je kind te leren goed met geld om te gaan en te begrijpen dat niks makkelijk wordt verdiend.

Sommigen hebben het er ook over dat je auto wel moet voelen als JOUW auto in plaats van DE auto. Zo sta ik er niet in. De auto is van het gezin. Dat is mijn persoonlijke mening. Moet een kind vanaf zijn 18e dan ook zeggen: ik ga naar het huis van mijn ouders ipv naar MIJN huis? Het huis hebben tenslotte ook zijn ouders betaald. Ik zou mijn kind mijn auto gunnen wanneer hij dat wil (voor lange afstanden), zolang ik 'm niet nodig heb. Ik zou het niet persoonlijk maken door te zeggen nou dat is MIJN auto hoor. Maar nogmaals, mijn mening. Ieder z'n eigen visie.

Auto moeder

Valt me op dat ze dan steeds de auto van moeder willen lenen. Want die is dan vast ook wel een beetje van het kind? Eh, nee. Die is van mij, net als die fiets in de garage. Hij kan uitgeleend worden, maar na overleg. Soms niet en dan ook geen discussie. Vraag dan maar aan je vader of je zijn auto mag gebruiken. Op de een of andere manier lijkt dat minder logisch voor ze. Gek he? Dames kom voor jezelf op,ook ten opzichte van je volwassen kinderen. Jouw auto. Rijervaring opdoen is wel belangrijk en dat gun ik ze zeker. Samen een lange afstand afleggen: zoon mag rijden.

Mijn ouders waren trouwens toen allang gescheiden. Mijn vader had het net wat breder dan mijn moeder. Dat zijn dus twee verschillende situaties. Hoewel hun beider aanpak hetzelfde was. Het geld is ons geld en de spullen zijn onze spullen. Ik heb het niet makkelijk verdiend dus zo makkelijk geef ik het niet uit. Om ons deze gedachte bij te brengen hebben ze ons nooit expliciet hoeven vragen om geld.

Zelfstandigheid

Als mijn kinderen gaan studeren, houden ze in principe hun eigen broek op. Aanvulling studiefinanciering kunnen we betalen, en krijgen ze ook. Ik (wij) voeden ze wel op tot zelfstandigheid, liever eerder dan later. Zoveel mogelijk zelf doen. Persoonlijk heb ik een hekel aan kinderen die nog steeds sterk op hun ouders leunen, als ze al lang volwassen zijn (twintigers). En aan de ouders die dat laten gebeuren. En dan heb ik het over gewone gezonde nadh mensen.

Ben het verder eens met Miriam Lavell: de meeste huishoudelijke apparaten zijn voor algemeen gebruik, maar een auto kan eigen bezit zijn. Net als een fiets, een laptop ed. Daarvan beslist de eigenaar of en hoe vaak er geleend wordt.

Onze auto, ons huis, onze wasmachine

Kind mag in de toekomst, na overleg, de auto gebruiken. Net zoals ze nu dingen in huis mag gebruiken als ze dat wil. Ons tostiapparaat, gebruik hem maar maak hem schoon en ruim hem op.
Voor de enige auto in ons gezin geldt nu al: wie moet het grootste stuk, hoe moeilijk is het met openbaar vervoer, heb je een fysieke beperking, wat moet je vervoeren?
Kan zijn dat ik dan mijn zoon met krukken naar school breng en man met koffer voor zakenreis op de fiets naar de trein moet om op schiphol te komen.
Daarentegen als ze met fulltime baan op hun 26e nog hier willen wonen gaan ze wel een bijdrage leveren aan de vaste lasten, zolang ze nog studeren niet.

Nog niet

Mijn kinderen hebben nog geen rijbewijs. Mijn regel zal waarschijnlijk dat ze de auto mogen lenen als ik hem zelf niet nodig heb, dat ze zelf de benzine moeten betalen en niet voor korte ritjes want dan kan je net zo goed met de fiets/lopen. Dat lijkt me wel redelijk. Het blijft wel mijn auto maar ik zou er geen moeite mee hebben als ze er in rijden als ik hem zelf niet nodig. Dat is althans hoe ik er nu over denk.

ach

Mijn kinderen hebben nog geen rijbewijs maar deze discussie roept herinneringen op.

Mijn man mocht van zijn ouders de auto nooit lenen, hoewel zij een oud barrel hadden was deze heilig en hun grootste bezit. Ze bezaten letterlijk ook niets duurders. Van mijn ouders mocht ik of man de auto wel altijd lenen en wij snapten dan ook nooit waarom het zo'n belangrijk punt was. Kennelijk is dit nog steeds voor veel mensen een issue.

Als mijn kinderen hun rijbewijs hebben zouden ze de auto best mogen lenen, maar niet te pas en te onpas. Dus niet naar vrienden die ze normaal op de fiets bezoeken, maar wel als ze een afspraak hebben waar ze normaal met het OV heen zouden gaan.

wat mij opvalt

is dat sommige mensen dan gewoon vertellen hoe zij het doen en ertegenaankijken, maar het dan niet kunnen laten om daarbij direct een oordeel te geven over anderen die het anders doen.
Dat stoort mij soms behoorlijk dat oordelen.

Dat kun je vinden Triva

Maar ik zei in principe en alle noodzakelijke kindgerelateerde kosten.

Luxe op jezelf gaan wonen is niet noodzakelijk en als je op je 18e van het vwo afkomt is studeren tot te 25e ook niet noodzakelijk.

maar dat is toch logisch tante Sidonia

Natuurlijk reageert men op elkaar. Ik kies voor aanpak X en niet voor aanpak Y en het is toch volkomen normaal dat ik er bij vertel waaróm aanpak Y mij zo tegen de borst stuit? Of bedoel je meer de manier waarop?

Kleintjes worden groot

Ingrid "En ik vind het idee vsn ' mijn auto' raar. Ik heb 'mijn auto' jarenlang grotendeels gebruikt voir allerlei 'kindertransport' waarvoor ik dan vooral chauffeur was."
Ja. Maar toen was het jouw agenda. Jij besliste of je dat kindertransport ging uitvoeren.

Met de groeiende onafhankelijkheid, ze hebben jou niet meer nodig, groeit ook de nadruk op eigenheid.
Het is bijvoorbeeld ook jouw bankpas, niet voor algemeen gebruik door de kinderen. Het argument dat je toen ze klein waren die bankpas ook voortdurend voor ze trok, geldt daar ook niet.

Het moment waarop een wat strakker onderscheid tussen mijn en dein komt ligt natuurlijk niet vast. Moet je zelf weten. Maar dat het komt is evident.
Nu maakt zich los van vroeger. Wat vroeger was telt niet meer.

Eigenheid

Ja, dat is het, M Lavell. Het heeft te maken met eigenheid.

Natuurlijk was ik vroeger volledig verantwoordelijk voor alles wat de kinderen nodig hadden. En dat 'nodig hebben' inhield, bepaalde ik als ouder grotendeels.

Nu ze ouder worden verandert dat. Vind ik dat ze het nodig hebben (schoolspullen, beugel, sportspullen), dan help en betaal ik als dat kan.

Vind ik het niet perse nodig (zoals chillen met vrienden in mijn auto), dan hebben ze de leeftijd waarop ze, dus, in hun eigen behoeftes moeten gaan voorzien.

'Het moment waarop een wat strakker onderscheid tussen mijn en dein komt ligt natuurlijk niet vast. Moet je zelf weten. Maar dat het komt is evident.'

Bovenstaande heb ik me nooit zo gerealiseerd, maar dat is waar het denk ik hier om gaat. Wij zitten hier thuis nu midden in dat proces, met onze 19-jarige zoon. Wat regelen en betalen wij? Wat regel en betaal je zelf?
Het is een soort ontvlechting eigenlijk, leuk en boeiend om mee te mogen maken.

Twee kanten

Dat gaat twee kanten op natuurlijk.
Bijvoorbeeld dat je niet zomaar meer hun kamer in dendert. Dat de badkamer op slot mag. Dat ze niet per se thuis hoeven te eten. Dat ze zelf wel uit maken of die broek nog even meekan of niet.

Vinden zij dat je je er niet mee mag bemoeien, dan moet je drie stappen terug doen.

Het is een transformatie van gezinsleven naar samenleven.
Meer volwassen. Meer rekening houden met individuen, minder automatismen, meer eigen verantwoordelijkheid.

Ja, is interessant.

nee, tenzij

Mijn auto is mijn auto, het antwoord is nee, tenzij. Ik heb mijn lesje geleerd toen de fiets van mijn zoon was gestolen, gevalletje van vergeten op slot te zetten. Op mijn vraag hoe hij zijn vervoer ging regelen nu hij geen fiets meer had, zei hij doodleuk: papa's fiets. Echt niet. Het is PAPA'S fiets en dus NIET jouw fiets. Ja, maar hoe kom ik dan op school? Dat heet nu eigen verantwoordelijkheid en niet mijn probleem. Jij bent 17, je wilt zo graag volwassen zijn? Los het dan maar op. Heb je spaargeld? Ja, maar dat is niet bedoeld voor een fiets. Nee? Dan ga je morgen maar lopen of je neemt de bus, wel graag zelf betalen, maar papa's fiets is papa's fiets en die blijft in de garage. En we hebben de fiets op slot gezet, ook mijn fiets trouwens. Toen had hij het lef om de fiets van zijn zus mee te nemen waardoor zij niet weg kon. Ik heb haar toen naar school gebracht en toen hij thuis kwam, waren de rapen gaar.
Als hij het verschil tussen mijn en dijn niet kent, léren wij hem dat wel. Mijn auto is dus mijn auto, ik bepaal wie erin rijdt, wanneer en of ik de auto uitleen, wat de kilometerprijs is (ja, gewoon betalen!) en wanneer de auto terug moet zijn. Als je je niet aan de regels houdt, is het direct afgelopen. Dat geldt ook voor mijn fiets, mijn dochter mag mijn kleding ook niet aan, je hebt respect voor andermans spullen, klaar. Dat verwachten ze ook van mij: 'mijn kamer' mam, toevallig is die kamer niet van jou, want het huis is van ons, wij betalen de hypotheek, gas/water/licht, verzekeringen, enz. Jij woont hier, maar wij bepalen de regels, dus ook als het gaat om het gebruiken van andermans spullen.

Lennest

Jij was toch ook degene die de telefoon had stukgemaakt omdat hij op de fiets was gebruikt? Harde lijn. Eigenlijk hebben je kinderen dus ook geen zeggenschap over hun eigen spullen.

lennest

Zo zou ik omgaan met een vreemde die in mijn huis woont (dit is MIJN huis met MIJN spullen enz), niet met mijn eigen kind. Ik zou me als kind helemaal niet thuis voelen in een huis waarin niks van mij is. Mijn ouders hebben het tegenovergestelde gedaan en zowel ik als mijn broers/zussen zijn prima in staat goed met geld om te gaan en verantwoordelijkheden te nemen. En ook heel goed in spullen delen.
Maargoed, iedereen gelooft in zijn of haar eigen aanpak.

Jeetje lennest

Wat klinkt dat ontzettend niet leuk.

Ik snap dat je niet blij bent als pubers fiets gestolen is door zijn eigen slordigheid, maar zal je het nu breng....pffff. Ik krijg het er plaatsvervangend benauwd van als ik me voorstel dat ik je zoon zou zijn. Ik hoop dat je het 'harder' hebt opgeschreven als dat je het bedoelt......

Ingrid

er is maar 1ding echt van mij

En dat is mijn bril. Kan niks zonder dat ding op mijn neus en niemand heeft er iets aan. Alle andere dingen kunnen sl dan niet in overleg geleend/ gebruikt worden.

Beetje ertussenin

Bij een gestolen fiets die niet op slot stond zou ik ook wat narrig worden.
Ik eis hier zelfs dat de fiets aan de kabel gaat.

Wordt ie dan toch gestolen, tja dan wordt het denk ik sam-sam.

Het maakt wel heel veel verschil uit of je een kind hebt dat mijn en dijn respecteert of niet. Mijn dochter zou de zelfde logica als de zoon van Lennest kunnen volgen. Daar zou ik ook niet goed tegen kunnen.

Nu woont mijn dochter op loopafstand van school, dat is anders dan als ze 7 km moeten fietsen.

Ik zou wel proberen om er samen uit te komen. Maar het is en blijft mijn auto, dus ik bepaal uiteindelijk.
Maar qua afstand? Ach nee, daar zou ik me niet mee bemoeien. Die luie fase gaat ook wel weer over ooit.

Nou Ginny of niet

vriendinnetje van dochter woont hemelsbreed 500m bij ons vandaan, lopend wellicht 600, maar wordt toch echt altijd gehaald, en heeft moeite met het stukje lopen want dat hoeft ze nooit.

Wij waren eens opweg naar een ander vriendinnetje 400m verder dan waar zij wonen en toen we langs hun kwamen werd aan mijn dochter gevraagd of ze mee wilde rijden. Zelden zo'n verbaasd gezicht gezien. Huh, maar we zijn er al bijna, loop jij gezellig met ons mee. Maar nee, dat was te ver.

Haar vader is toch van onze leeftijd en doet dus echt alles met de auto: nee, hij is niet slecht ter been of ander zins beperkt.

Ja weet je Vesta

Als je aan dat gedeelte van de opvoeding nog moet beginnen als ze hun rijbewijs al hebben, ben je lichtelijk aan de late kant. Die basis moet al veel eerder gelegd zijn. En ik denk dat het dan uiteindelijk wel goed komt.

Of ze vinden dat ze in hun jeugd veel te veel hebben moeten afzien en beginnen als ze het zelf kunnen bepalen met een inhaalslag. Dat kan natuurlijk ook nog....