Samenwonen onder moeders dak
2 jaar geleden ben ik gescheiden en eigenlijk kort daarna ben ik weer gaan samenwonen. Iets wat mijn kinderen vreselijk moeilijk vonden en vinden. Heel begrijpelijk en het is nu wat kort door de bocht maar er waren redenen om het zo aan te pakken.
Ik zag dat mijn zoon van destijds 18 de nieuwe relatie moeilijk trok en eigenlijk eenzaam werd in zijn verdriet. Ik kon hem daar niet bij helpen, hij kon niet praten over zijn gevoel, wilde niet mee naar externe hulp en kon het ook niet kwijt bij familie of vrienden. En toen was daar, G.
Helemaal verliefd en supergelukkig is hij met haar. Fantastisch om te zien dat hij weer warmte heeft gevonden en weer kan lachen.
Zij (20 jaar) is zijn maatje op zijn eenzame kamer, met haar is hij (inmiddels ruim 19 jaar) een eigen leven gaan leiden naast het leven van ons (samengesteld) gezin. Sinds vorig jaar zomer is het er eigenlijk ingeslopen tot de regeling van vandaag. De ene week wonen ze bij haar ouders in en de andere week bij ons.
Bij haar ouders leven ze samen met het gezin, ze gaan gezamenlijk weg, eten met elkaar en delen gezelligheid met elkaar. Bij mij, leven ze op hun 'hotelkamer'. Er is nauwelijks interactie. Als mijn (huidige) man in de buurt is, wordt er niet gesproken of het zijn eenlettergrepige antwoorden. Dagenlang verblijven ze op zijn kamer en leven een eigen leven. Familiebezoeken (van tevoren besproken en aangekondigd) worden genegeerd. Zij hebben hun eigen leven.
Ik heb aangegeven dat ik zo niet meer wil leven in mijn eigen huis. Ik voel me de hospita die klaarstaat met maaltijden, de was, de strijk, de schoonmaak maar van een 'gezinsleven' met hen is geen sprake. En begrijp me niet verkeerd, ik snap dat ze niet de hele avond bij ons op de bank zitten. Maar er is ook geen interactie meer met zijn jongere broer of zusje.
Nu heb ik de stekker uit het samenwonen getrokken. Ik heb hem gevraagd weer te investeren in zijn familiebanden voor 2 avonden in de week. Dus 2 avonden in de 14 dagen wil ik dat hij zonder haar bij ons thuis is. Mijn man verlaat die avonden het huis en gaat sporten zodat wij weer als gezin een beetje bij elkaar kunnen komen.
Hij is woedend geworden, is de deur uitgegaan en bij zijn vader ingetrokken. Ik heb, uiteraard, met vader gesproken. Maar hij heeft de mening: ze zijn jong en verliefd en dan moet je dat niet in de weg staan door samenwonen te ontnemen.
Ik ben van mening dat ik helemaal geen samenwonen onder mijn dak hoef toe te staan. Logeren kan van vrijdag tot en met maandagochtend bij mij, op maandag en donderdag slaapt hij bij papa met vriendin en op dinsdag en woensdag (1x per 14 dagen want de andere week zijn ze bij haar thuis) is hij alleen bij ons zodat we weer een gezin kunnen worden.
Is dit nu echt teveel gevraagd?
Niet handig zo
Ik snap dat je er op een gegeven moment genoeg van krijgt, zeker als ze je alleen alles voor ze mag doen. Maar dit is toch echt niet handig.
Het is niet makkelijk om op jezelf te gaan wonen voor een jong stel en dan wordt je in je 'huis' toch nog steeds gedirigeerd door moeder. Zou ik ook echt niet fijn vinden.
Je kan beter vragen om wat bijdragen in het huishouden wat betreft meehelpen met de was doen, boodschappen en koken. Jammer is dit, want dit is denk ik toch ook niet je bedoeling geweest. Maar je hebt met echte mensen te maken die ook een mening hebben en benen.
Nogmaals, natuurlijk sta je in je recht maar het getuigt wel van weinig inlevingsvermogen in de (nog) afhankelijke situatie van je zoon. Dat had ik toch wat gracieuzer aangepakt.
Beetje eens
Na mijn mislukte samenwoonavontuur heb ik met de kinderen afgesproken dat ik niet meer ga samenwonen tot ze het huis uit zijn. Vanzelfsprekend geldt dat dan ook voor hen. Tenminste, het is nog niet aan de orde maar ik ga er vanuit dat zij dat ook vanzelfsprekend vinden 
Dat samenwonen van je was niet handig, en je had beter kunnen wachten totdat je volwassen kind het huis uit was. Nu wil je weer een gezin gaan vormen terwijl hij eigenlijk de leeftijd heeft om op eigen benen te gaan staan. Halfbakken, want je partner moet op die dagen 'weg'. Doekjes voor het bloeden dus.
Ik snap je bedoeling wel, maar vind de uitvoering niet zo handig
Waarom mag zijn vriendin niet bij hem zijn?
Als het jou gaat om het ontbreken van interactie, zoals ze in haar ouders gezin wel laten zien, dan zou ik vragen om die interactie.
Mooie stap van je man dat hij twee avonden weg is, zodat interactie voor je zoon makkelijker wordt. Maar dan wel met zijn partner erbij. Zijn basisgezin is zijn relatie met zijn parter, niet met jou en broer/zus.
Ik snap heel goed dat je zoon boos is.
En ik snap dat jij je geen hotel wilt voelen.
Dank
Dank voor jullie reacties tot nu toe. Nee samenwonen is niet echt handig maar het gaat echt even te ver om uit te leggen waarom dit zo is gelopen.
Bijdragen in het huishouden heb ik gevraagd maar ze slapen tot 11.00 uur of als ze hebben gewerkt gaan ze vroeg naar bed. Ze ruimen hun eigen kamer nauwelijks op, laat staan dat het wordt schoongemaakt. Ze bezetten de badkamer (waar ze altijd met zijn 2-en instaan) minstens 40 minuten. Overige klusjes in huis doen ze in ieder geval nooit uit zichzelf. Vaatwasser uitruimen, je vaat in de vaatwasser bijvoorbeeld. De hond uitlaten of eten geven. Nou ja, je begrijpt het wel.
Overigens ben ik een full time werkende moeder (eigen ondernemer). Dit kan niet anders omdat ik 3 kinderen moet onderhouden inclusief het huis.
Ik praat al een jaar lang met mijn zoon om het voor ons allebei prettig te hebben. Ik moet eigenlijk nog steeds vragen of hij komt eten en of zij komt eten. Als ze werken, welke dienst ze dan hebben. Ik vind het moeilijk uit te leggen in welke sfeer we leven. Het is een soort van vijandige sfeer waar altijd spanning heerst.
Natuurlijk begrijp ik dat ze graag willen samenwonen maar hij zit nog op school en heeft de financiele middelen niet, zoals zoveel jong volwassenen. Zij werkt wel maar part-time.
Ze zijn ook 19 en 20 jaar, niet zo erg toch om nog even te moeten wachten op een woning? en alle zorgen die daarbij horen?
Hoe oud zijn jullie kinderen? Hoe zijn zij hun leven gestart of wonen ze ook met vriend of vriendin bij jullie?
nog even ter verduidelijking
Zijn vriendin mag wel bij hem zijn hoor. Van vrijdag tot maandag, het weekend. Het gaat om 2 avonden per week?
2 Avonden
Wat wij daar in het algemeen van vinden is helaas niet nuttig. Het is wat je zoon en zijn vriendin daarvan vinden. En hoe de verhoudingen tegenwoordig zijn.
Ik denk dat je een generatie niet makkelijk zomaar samen zou kunnen wonen bij je ouders thuis of zomaar bij elkaar blijven slapen.
Het gaat erom dat je in een gezin, ook al ben jij degene die altijd betaald, de beslissingen samen neemt en niet afgedwongen. Kun je wel doen, krijg je weerstand, voor dit soort beslissingen is het handiger als je een draagvlak uitonderhandelt.
En dan is het jammer dat de relatie met je zoon al zolang lastig is omdat je niet voor hem hebt gekozen, wat daar dan ook de reden van is.
Maar toch is het misschien ook niet zo gek dat je zoon nu bij zijn vader woont? Blijkbaar gaat het daar wat makkelijker, hij heeft niet de wat ingewikkelde relatie met zijn moeder en vader staat er anders in, zonder die pijnlijke geschiedenis. Als dat kan is het misschien juist wel fijn voor iedereen. Kinderen hebben ook hun vader nodig en dat komt nu mooi uit.
Rustig wachten tot het stof gezakt is en dan accepteren dat het zo is en er geen eisen meer aan stellen waarvan je al weet dat je zoon daar moeite mee gaat krijgen. Goed contact kun je niet afdwingen, dat bouw je op in wederzijds respect en rekening houdend met de levensfase. Op de leeftijd van je zoon is het allemaal vaak nog zwart/wit, wat impulsief, wat weinig doordacht. Veel geduld wens ik je toe. En werk vooral aan de relatie met je zoon, zonder onmogelijke eisen, in wederzijds respect, waar hij ook woont.
dank je wel AnneJ
Het doet me goed even met jullie te sparren. Bedankt daarvoor
Andere vraag
Wanneer hoort zijn vriendin bij jullie gezin?
Onderdeel van een gezin zijn, betekent voor mij wel dat iedereen meepakt. Wat ook weer niet wil zeggen dat ze dan klussen moeten uitvoeren op tijden dat het mij uitkomt, als het maar gedaan is.
Wat ik altijd denk, het duurt niet lang meer voor ze uit huis gaan, dan leren ze vanzelf hoe ze het beter hadden kunnen aanpakken. Pick your battles.
Ik zou kiezen voor een aantal leuke en fijne momenten als gezin, waarvan je as. schoondochter onderdeel is. Zorg dat er een speciale maaltijd is, koop een keer een leuk spel, zoek een leuke film uit en haal wat lekkers. Misschien dat hij op een gegeven moment zelf kiest om er meer bij te horen. Het opleggen/afdwingen van dingen werkt op die leeftijd niet meer is mijn ervaring.
Toegeeflijk
Ben je misschien iets te toegeeflijk geworden omdat je je schuldig voelde over de scheiding en het snelle samenwonen? Het samen wonen van je zoon en zijn vriendin ligt nu misschien te gevoelig om over te praten, maar het niet hun rotzooi achter zich opruimen etc is gewoon verwend gedrag en is niet te tolereren. Je bent hun slaafje niet, hoezeer je je ook hebt "misdragen" (in zijn ogen). Gewoon je eigen rotzooi achter je opruimen getuigt van goed fatsoen en staat helemaal los van het gedrag van de ander.
Doe je ook haar was en strijk? Daar ben je mooi klaar mee dan, heb je er een extra kind bij (qua werk dan) naast je fulltime baan. Ik zou ze lekker ff laten betijen bij zijn vader. Hij kan het samenwonen wel prima vinden, maar noway dat hij alle rotzooi achter ze opruimt en hun was en strijk voor ze gaat doen. Vaders zijn over het algemeen zo gek niet.
Ja..
Heb hetzelfde meegemaakt. Mijn dochter was ook 'samenwonend' onder mijn dak. Ik vond het in het begin erg irritant, omdat de knul in kwestie erg links-extremistisch was, wat redelijk botst met mij en mijn man. Ik liet mezelf mee slepen in het geluk van mijn dochter, alles moest ik voor hem kopen; sigaretten, likdoornzalf, boodschappen etc. Uiteindelijk heb ik het stop gezet omdat ik me niet langer als een slaafje wilde voelen tegen over mijn dochter en haar vriend. Nou, toen werd ie een partij boos. Hij zou de volgende dag zijn spullen pakken en vetrekken, maar toen ik thuis kwam van m'n werk was er een stuk meer weg; mijn tosti apparaat, borden, sieraden, zelfs de oude figuurzaag werkjes van mijn jongste dochter. Na de aangifte heb ik het weer terug gekregen, maar ik moet er soms nog om huilen.. Dus ik snap je volledig, probeer wel voor jezelf te kiezen en de baas over je kind te blijven, in ieder geval in je eigen huis.
Herkenbaar
Ja...Treis....ik herken me helemaal in je verhaal! Ik zit helaas zelf al jaren in een zelfde penibele situatie....het breekt me helemaal op, mijn emoties intens in de war. Ik voel en leef met je mee. Zal het kort vertellen: 12 jaar samen geweest met mijn man. 2 kinderen. J(14) en A(16). Niet gelukkig. Depressief. Verborgen en onderdrukte lesbische gevoelens ontwikkeld. Gescheiden. Onwijs leuke vrouw G(55) leren kennen waar ik me weer gelukkig mee ben gaan voelen en me heeft aangevuld in mijn levenskracht. Samen gaan wonen.
J had het lastig, maar kon er goed over praten. A ook niet zoals jouw zoon. H et was een echte binnenvetter, niet praten, nors, ik herken de eenlettergrepige antwoorden maar al te goed! Ruzie aan de eettafel. Niet willen eten, of wel..... maar dan boven op de kamer. Of bij ex-man, maar dan wordt het een snelle vette hap. Erg ongerust geweest... zoon moet toch mineralen en vitaminen binnenkrijgen. Discussie aangegaan maar tevergeefs. Wilde liever weg. Gepraat over oplossingen voorgesteld om dan als proefjaar bij ons te komen wonen, gewoon ik, G en J met z'n vieren. Maar dat wilde hij niet. Puber?.
Soms moet je keuzes maken, en soms lijken ze niet veeleisend kan je kind dat toch opvatten, hoe veel je ook van ze houd. Soms moet je ze dan maar even laten gaan. Ik vind niet dat je gekke opties geeft. Veel succes met deze uitdaging... ik ga ook verder met de mijne!
zijn vriendin wel je man niet 
Begrijp het niet zo goed, zijn vriendin 2 avonden niet thuis is onacceptabel voor hem, terwijl jouw man 2 avonden weg gaat dat is wel acceptabel?
Laat hem met zijn vriendin dan een flatje of id huren. Dan hebben ze hun eigen leven en zal dit de relatie tussen jullie juist verbeteren, hoop ik dan. Ik zit zelf in een crisis situatie en lees herkenbaarheid. Sterkte ik hoop dat het bij jouw ook goed komt. Liefs