Schuldgevoel als kind naar ouders
Goedenavond,
Ik ben nieuw op dit forum en ik heb geen flauw idee of ik op de goede plek ben beland, maar naar aanleiding van gevoelens waar ik mee kamp kwam ik dit forum tegen via Google. Ik ben ook geen ouder, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier vanuit jullie ouderlijk perspectief naar kijken.
Ik heb altijd een erg goede band gehad met mijn ouders. Op mijn negentiende ben ik uit huis gegaan omdat ik een studie wilde volgen die alleen op 1,5 uur rijden afstand gevolgd kon worden. Ik ben op kamers gaan wonen en heb na mijn afstuderen een woning gekocht in deze stad.
Ik probeer eens in de 1 á 2 maanden bij mijn ouders langs te gaan en blijf daar dan logeren, wat zij erg leuk vinden. Maar, de laatste tijd voel ik mij erg schuldig wanneer ik weer weg ga. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat ik ze ouder zie worden.
Inmiddels woon ik samen en probeer ik zwanger te worden, maar ik merk dat dit mijn schuldgevoelens enkel versterkt. Want: mijn leven is dan echt officieel hier. Mijn kinderen zullen hier opgroeien en naar school gaan en ik zal het druk genoeg gaan hebben met mijn eigen gezin. Dit zorgt voor de realisatie dat ik niet meer bij mijn ouders zal logeren en dat ik er niet makkelijk voor hen kan zijn als zij hulpbehoevender worden.
Hoe kijken jullie hiernaar? Zijn dit herkenbare gevoelens?
NB: mijn ouders hebben altijd benadrukt dat ze mij al het geluk gunnen en dat ze het alleen maar fijn vinden dat ik het hier zo naar mijn zin heb.
Ik herken dat wel van vroeger, toen ik uit huis ging. Het ging vrij onverwacht. Ik heb nog lange tijd beelden gehad van treurige ouders, die zich afvroegen waarom ik ze dat aandeed.
Achteraf bleek dat ze het inderdaad moeilijk hadden gehad, maar alleen de eerste dagen. Ze waren er snel aan gewend geraakt en waren eigenlijk opgelucht dat het uit huis gaan van mij zo gladjes was verlopen.
Maar zelfs al zou dat niet zo geweest zijn, dan vind ik dat het het goede recht is van een kind om het ouderlijk huis te zijner tijd te verlaten en een onafhankelijk bestaan te beginnen. Daar hebben ze het allemaal voor gedaan. Het is de kroon op hun werk.
Allereerst, erg fijn dat je zo’n goede relatie hebt met je ouders, vroeger en ook nu.
Misschien is het goed te beseffen dat jouw leven al hele lange tijd officieel plaatsvindt in de stad waar je woont. Waarschijnlijk al 6- 8 jaar of langer.
Alleen in jouw gevoel is er een verandering wanneer je kinderen krijgt.
Lekker gaan voorstellen nu hoe je in de toekomst een middag uit gaat met je baby, peuters naar je ouders toe.
Het gewoon een hele gezellige tijd maken. Als je er bent zul je wel wat dingetjes registreren waar ze wat hulp mee kunnen gebruiken zoals hulp in de huishouding, bezorgdienst boodschappen, misschien wat hulp basiszorg of misschien WMO hulp.
Verder lekker regelmatig videobellen als ze dat ook kunnen doen. Zo kun je regelmatig overleggen en ben je toch veel betrokken.
Ik herken het wel, als kind (ik ben nu 55) heb ik me ook altijd enigszins verantwoordelijk gevoeld voor mijn ouders. Heb ik een beetje rekening gehouden met mijn woonplaats ed. Zonder dat ze dat van me vroegen.
Terwijl ik voor mijn 4 jongvolwassen kinderen hoop dat ze hun leven leiden zoals ze dat zelf willen, zonder zich (te) veel naar mij te richten. Nou ja, verhuizen maar Australië zou ik niet tof vinden, maar verder hoop ik dat in alle vrijheid hun eigen keuzes maken. En ja, als het nodig is helpen we elkaar, zijn we er voor elkaar. Maar hopelijk zonder onze levens helemaal op elkaar af te stemmen.
Ouders zijn natuurlijk ook gewoon volwassen mensen die, normaal gesproken, zelf hun leven (zouden moeten) vormgeven.
En hen echt makkelijk helpen als ze ouder worden, dat kan denk ik alleen als je echt vla bij elkaar woont, een paar straten verder op.
Zodra je op een half uur rijden woont, moet je bezoekjes al gaan plannen en afstemmen. 'Even' iets doen, is dan al moeilijker.
In geval van nood ben jij redelijk snel bij je ouders. Dat is al belangrijk en fijn.
Ik ben 66 dus mag ik even vanuit de "ouderpositie" praten?
Voel je niet schuldig. Ik lees je als een lieve, betrokken dochter die doet wat ze kan. Je hebt het volste recht op een eigen leven en je ouders lijken je dat helemaal te gunnen. In de toekomst kun je vast nog wel eens een nachtje logeren (als je man de kinderen even onder zijn hoede neemt), maar je ouders zullen andere oplossingen zoeken als het zover is.
Fijn dat je zo bezorgd en betrokken bent, maar uiteindelijk is het niet jouw taak. Wij (man en ik) zullen ook alles proberen om onze kinderen zo weinig mogelijk te belasten.
Het is wel zo dat professionele zorg steeds lastiger wordt maar dat is niét jouw probleem, hoe vervelend het ook is. Dat is het probleem van onze hele maatschappij. Daarin zullen keuzes gemaakt moeten worden door ons allemaal en de politiek.
Even er vanuit gaande dat je ouders ergens in de zestig zijn dan duurt het waarschijnlijk nog heel wat jaren voordat ze hulpbehoevend zullen zijn. Misschien heb je dan ook al bijna volwassen kinderen die ook hun grootouders regelmatig kunnen bezoeken.
Toen ik in de dertig was maakte ik mij daar ook wel zorgen om want mijn moeder was in mijn ogen stokoud. Nu ben ik zelf van die leeftijd en heb een druk leven en geniet op afstand van mijn kinderen die van alles doen en waar zij mij via whatsapp en FaceTime op de hoogte houden. Je hoeft niet elke maand bij elkaar langs te komen om een goed contact te hebben.
Ik zou het erg vinden als mijn kinderen dat soort gevoelens zouden hebben op deze leeftijd. Anders zou het zijn als je 55 zou zijn en je ouders in de 90 en jij voorgoed naar Nieuw Zeeland zou vertrekken, dan kun je inderdaad een schuldgevoel hebben terecht of niet.
Mijn man woont op dezelfde tijd rijden van zijn moeder. Hij gaat er zo eens in de twee maanden een dag helpen met klusjes en blijft dan slapen. We hebben ook kinderen en tussendoor gaan we nog op bezoek.
Maar ik begrijp je gevoel wel hoor. Wanneer er meer hulp nodig is, dan is het vaak de familie die dichtbij woont die veel bijspringen en dan voelen wij ons ook schuldig.
Toch denk ik niet dat je als ouder wil dat je kinderen hun leven helemaal op jou aanpassen. Eventueel kunnen zij ook de keuze maken dichter bij jou te gaan wonen mochten ze echt hulp behoevend worden.
Heb je broers of zussen?
Hebben je ouders een sociaal vangnet?
Het klinkt alsof je enig kind bent. Ik weet niet hoe oud of hoe rijk je ouders zijn, maar totdat ze echt zorg nodig hebben is er hopelijk nog een hele tijd waarin je een modus kunt vinden om met elkaar om te gaan. Bijvoorbeeld: kunnen je ouders ook eens naar jullie toe komen; heb je eventueel een logeerkamer; stel dat je ouders een keer willen oppassen op je kindje (dat jullie hopelijk gegeven is) zou je dat willen; kun je met hen bespreken wat zij nodig hebben en wat jij kunt geven; etc.
Ouders zijn meestal echt blij als hun kinderen goed terecht komen. Dat ze ook nog eens op bezoek komen is een tweede. Ouderdom komt met gebreken, maar gelukkig niet alle gebreken in een keer tegelijk. Dus het is misschien nog de vraag tegen welke problemen je ouders zullen aanlopen.
Tsjor
ik woon ruim 2 uur rijden van mijn ouders af en heb een kind van 11. Mijn ouders zijn nu halverwege de 70.
Omdat de afstand zo groot is, logeren we over en weer (wij bij hun, zij bij ons). Ik wil ook niet dat zij op 1 dag heen en weer rijden. Dochter gaat als van kleins afaan mee en gaat in vakanties wat langer alleen daar logeren. Een actieve kleuter vonden ze soms best zwaar, maar nu dochter ouder is, is het voor hen minder zwaar. Dochter kan veel zelf (bijv. Buitenspelen zonder toezicht) en is bevriend met buurmeisje daar.
Ze appen en beeldbellen met mij en dochter en zijn erg betrokken bij dochter ook al wonen ze op afstand.
Ik maak me soms wel zorgen als ze hulp nodig hebben, ik kan niet meteen er zijn. Gelukkig zijn er mensen om hen heen, die in geval van nood kunnen helpen. Ik heb geen broers en zussen.
Ik merkte dat toen ik aan kinderen begon graag zelf weer in de buurt van mijn ouders en andere familie wilde wonen. Kan zoiets ook bij jou spelen? Dat je het zelf fijn vindt om je kinderen dichter bij je ouders op te laten groeien?
ik heb ook een moeder aan de andere kant van het land en daar logeer ik ook in een aantal weekenden met kind en binnenkort kinderen. Waarom zou je niet met je kinderen daar kunnen logeren? Mijn kind slaapt op mijn slaapkamer als ik daar ben, bij mij in bed. De jongste straks in de wieg naast bed.
Als je zelf blij bent met de plek waar je woont en daar zelf voor kiest lijkt me dit een consequentie die je moet slikken. Ikzelf wil hier niet wonen maar bij mijn moeder in de buurt dus ben steeds boos op man omdat hij dat niet wil. Tel je zegeningen als jullie dat niet hebben en je kunt niet alles hebben in het leven.
Je bent waarschijnlijk 30 of zo? Dus je ouders zijn misschien 60. Dat is nog superjong. Misschien worden ze pas over 25 jaar hulpbehoevend. Ik zou me daar nu nog niet druk om maken.
Pief schreef op 21-04-2024 om 08:00:
Ik merkte dat toen ik aan kinderen begon graag zelf weer in de buurt van mijn ouders en andere familie wilde wonen. Kan zoiets ook bij jou spelen? Dat je het zelf fijn vindt om je kinderen dichter bij je ouders op te laten groeien?
Dat vroeg ik me idd ook af.
Kan me ook voorstellen dat dit nu als een overgang voelt. Nu ben je het kind dat elders woont, maar dat eens in de zoveel tijd 'thuis' is. Als er kinderen komen is dat heel duidelijk een volgende fase. Een fase van op visite bij je ouders. Ook wellicht het besef dat jouw kind(eren) niet zullen opgroeien waar jij opgroeide.
Komen je ouders ook wel eens bij jou op bezoek?
Ik heb in jouw situatie gezeten en ben voor het werk van mijn man verhuisd naar een stad op bijna 2 uur rijden van mijn ouders vandaan. Mijn kinderen zijn hier geboren en naar school gegaan. Ik ben enig kind. Zo lang mijn ouders gezond waren, ging dat prima. We gingen af en toe met hen op vakantie of we logeerden soms een weekend bij hen of in de buurt. En wij hadden een logeerkamer en ze kwamen soms bij ons. Dat is zo’n 10 jaar prima gegaan.
Op een gegeven moment werd het wel steeds moeilijker voor mijn ouders om de afstand te overbruggen. De laatste keer dat ze hier kwamen hebben ze helaas een auto-ongeluk gehad. Niet ernstig, maar het was wel duidelijk dat zo ver rijden voor hen niet meer een goed idee was. Daarna gingen wij dus altijd naar hen.
Maar nu zijn mijn ouders echt oud en hulpbehoevend. Ze zijn kortgeleden naar een zorgwoning verhuisd. Eigenlijk moeten ze naar een verpleeghuis, maar daar is geen plek. De zorg wordt door anderen gedaan, maar de personeelstekorten zijn echt groot en de zorg schiet tekort ondanks dat iedereen zijn best doet. De wachtlijsten zijn enorm. En het is heel bureaucratisch en er moet heel veel geregeld worden, wat van een afstand moeilijk gaat. Het ligt er ook aan hoe goed je ouders in staat zijn om te vertellen wat er aan de hand is en wat er moet gebeuren. Als ze de dingen niet meer goed overzien, dan gaat er steeds meer fout en wordt de afstand lastiger. Dan is telefoneren of videobellen niet meer voldoende.
Ik hou van mijn ouders en kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze te laten zitten. Ze hebben nooit om mijn hulp gevraagd, maar die hebben ze nu wel nodig. Ik regel zoveel mogelijk op afstand en ga soms een paar dagen naar ze toe. Ik pendel nu heen en weer tussen mijn ouders en mijn gezin. Dat is geen fijne situatie. Daarom overwegen wij nu om richting mijn ouders te verhuizen. Mijn kinderen zijn 10 en 13.
Het is niet gezegd dat je in deze positie komt. Er zijn mensen die lang gezond blijven en overlijden aan een agressieve vorm van kanker of een hartaanval. Maar er zijn ook mensen die dement worden of een andere ziekte krijgen en lang hulp nodig hebben op hun oude dag. Wat het wordt, dat weet je niet. Soms kiezen mensen er dan ook voor om de ouders te verhuizen naar de woonplaats van kind en kleinkinderen. Wij hebben dat wel onderzocht, maar dat ging helaas niet.
Je schuldig voelen op voorhand heeft niet zoveel zin. Je zult oplossingen vinden als het nodig is. Waar ik denk ik eerder naar zou kijken is: wat wil je dat je ouders voor rol hebben in het leven van je kinderen? Toen de oudste was geboren woonden wij op 1 uur rijden van mijn ouders. Toen kwamen ze regelmatig langs en pasten ook wel eens op. Toen de jongste werd geboren woonden we 2 uur bij ze vandaan en toen was dat wel minder. Als je dichtbij woont, dan kunnen je kinderen en opa en oma elkaar makkelijker zien en kun je zelf een kopje koffie met ze drinken of een klusje doen zonder dat je dagen moet blijven. Dat laatste is ook fijn. Mijn ouders zijn echt oud en hoewel ze veel van ons houden, is een bezoek van ons vieren tegelijk nu soms te inspannend voor hen. En het is ook niet fijn om je gezin achter te moeten laten om alleen een paar dagen naar je ouders te gaan.
Pief schreef op 21-04-2024 om 08:00:
Ik merkte dat toen ik aan kinderen begon graag zelf weer in de buurt van mijn ouders en andere familie wilde wonen. Kan zoiets ook bij jou spelen? Dat je het zelf fijn vindt om je kinderen dichter bij je ouders op te laten groeien?
Herkenbaar
Ik woon 860 kilometer van mijn moeder vandaan, en ik ga 1 tot 2 keer per jaar naar NL, om haar te bezoeken. Ze is oud, niet meer mobiel. En ja, dan moeten man en kinderen maar even voor zichzelf zorgen. En Nee: ik ga echt niet mijn fijne leven opzeggen om in de buurt van mijn moeder te gaan wonen.... Moet je je voorstellen wat voor inpact dat heeft: Kinderen moeten opnieuw beginnen met vrienden krijgen...etc...
En daarbij heeft mijn moeder echt niet het eeuwige leven....
Ik denk dat ik het fijner vind alsik zie dat mijn kinderen gelukkig zijn, en een fijne partner hebben... En iets uit hun leven maken. En dat maakt niet uit waar in de wereld.
Dus ik zou me echt niet schuldig voelen...