Slechte moeder (die niet met haar kind op reis wil)?
Mijn dochter (20) heeft van haar grootouders van vaders kant een reisje aangeboden gekregen. Eigenlijk zouden ze met zijn drieën gaan, maar opa en oma hebben beide onverwachte gezondheidsproblemen. Nu had dochter een vriendin meegevraagd, maar die heeft geweigerd vanwege werkdruk en andere afspraken. Dochter wil alleen in deze specifieke week, een maand na de zomervakantie. Andere vriendinnen wil ze niet meevragen, want ze heeft een nogal intensief programma samengesteld, en die vriendinnen zouden dat niet leuk vinden.
Nu wil ze dus dat ik meega, maar ik wil niet nu al toezeggen voor over 3 maanden omdat ik dan net in een nieuwe functie begonnen ben. Plus dat een stedenreis met dochter een nogal intensieve aangelegenheid is. Ze heeft ASS, kan nogal dwingend zijn, en heeft dus dit uitputtende programma waar niet van wordt afgeweken.
Ik vind het heel leuk om met haar op pad te gaan, maar wel als ik geen verdere stress heb zoals een nieuwe baan. En ook qua financiën was het eigenlijk niet begroot. Ik ga natuurlijk geen door mijn ex-schoonouders betaald ticket accepteren (appartement vind ik een minder groot probleem), en eten en drinken is ook vaak een grote uitgave.
Maar ja, dochter is dus enorm teleurgesteld dat niemand mee wil op een gratis vakantie. Ze noemt ons allemaal ondankbaar, en iedereen gaat maar op vakantie maar niemand wil met haar. (Ze kan in de zomervakantie niet weg ivm andere verplichtingen).
Wat zouden jullie doen?
Opgelost
Bedankt voor alle reacties. Voor nu is het opgelost. Dochter belde zelf terug om sorry te zeggen voor haar boosheid. Ze was heel teleurgesteld, en dat kwam er niet lekker uit. Afgesproken dat ze met opa en oma bespreekt of die het erg vinden dat ze het uitstelt, en dan later met een vriendin of met mij gaat. Liefst met opa en oma, maar die wilden nu nog geen toezeggingen doen voor over een paar maanden omdat het nu helemaal niet lekker gaat.
Rosie, ze beseft heel goed dat de wereld niet om haar draait. Dat neemt niet weg dat ze het daar soms best moeilijk mee heeft, en ook omdat dat dwingende vaak uit zelfbescherming is. Even een schema omgooien is voor haar lastig, omdat ze dan een rotgevoel krijgt en angst omdat de voorbereiding dan voor niets is geweest, bijvoorbeeld.
Voor niks
'Even een schema omgooien is voor haar lastig, omdat ze dan een rotgevoel krijgt en angst omdat de voorbereiding dan voor niets is geweest, bijvoorbeeld.'
Tja, soms is de voorbereiding ook voor niks geweest. Dat is jammer, maar helaas.
gelukkig is het goed gekomen
Je beschrijft het heel goed en herkenbaar. Dit komt vast vaker voor. Dat is helemaal niet erg, zo te lezen herstelt ze zich uiteindelijk en komt ze haar verontschuldigingen aanbieden. Hartstikke goed!
Gebeurt het ook vaker dat je wil gaan "redden" als er zoiets gebeurt? Dat snap ik best, maar het is niet altijd goed. Niet voor haar en ook niet voor jou.
Koosje,
Ook een leermomentje; donderdag mailde je over het gebeuren en een dag later is ze bijgetrokken. Mocht ze weer een keer ‘overgevoelig’ reageren, weet je, dat als ze onredelijk is, ze dat zelf ook wel gaat inzien. Dus dat je haar ook iets meer tijd kan geven, maar dat ze bijtrekt.
Of dit iets met haar ASS te maken heeft of dit een frustratie uit het verleden of een andere verklaring, is niet relevant. Ze heeft jou gebeld; een belangrijke actie en iets waar je trots op mag zijn.
Knurf
"Jammer maar helaas" is voor de een wat makkelijker dan voor de ander.
Voor de een heeft een onverwachte verandering ook veel meer impact dan
voor een ander.
Verlies ik een gratis Jumbo-muntje dan denk ik daar luchtig over, maar verlies ik de trouwring van haar overleden moeder dan is niet dezelfde luchtigheid van toepassing. Terwijl die dingen in omvang en gewicht ongeveer even groot zijn en ik heb ze allebei gratis gekregen.
Een ander kan dan van buitenaf wel vinden dat het allemaal zo spannend niet is, het gaat erom hoe die persoon zelf het beleeft. En mensen met ASS zijn nu eenmaal niet zo goed in omgaan met veranderingen, het voelt bedreigend.
Ik heb een dochter waarbij nieuwe ideeen aandragen neerkomt op een vierkante plug in een rond gat slaan, en dat vraagt dus de nodige tact. Of beter gezegd, ze reageert altijd eerst heel bot en afwijzend maar na een dagje is dat weer helemaal bijgetrokken en neemt ze het alsnog over.
Dat weet ik, maar toch vlieg ik regelmatig in de gordijnen over haar botte reacties.
Wie zou er eigenlijk wat flexibeler moeten worden, zij of ik?
En ook ik heb de behoefte om gelijk alles op te willen lossen voor mijn kinderen, niet hun fout maar de mijne dus. Want inderdaad hoeft dat vaak helemaal niet, en is het beter om mijn mond te houden en op mijn handen te gaan zitten. Maar wat is dat moeilijk soms.
Wendelmoed
Mijn bericht ging over voorbereidingen die voor niks waren geweest, niet over verloren trouwringen.
Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt.
Wendelmoed
Ik ben heel goed bekend met ASS, weet wat het is om een vierkante plug in een rond gat proberen te krijgen en welke frustraties dat oplevert. Ik weet ook hoe dwingend een ASS-er kan zijn als die te maken heeft met (bijvoorbeeld) het verwerken van een teleurstelling. Ik begrijp (en herken) ook de moeder die die problemen kost wat kost wil voorkomen en de neiging heeft om zichzelf dan maar weg te cijferen.
Maar ik weet ook dat dat niet altijd verstandig is.