Uit huis zoon 20
Onze zoon van 20 jaar werkt al sinds zijn 18e. Hij verdiend een mooi salaris. Hij is weinig thuis. Hij slaapt er soms en eet soms mee. Als hij thuis is hebben we binnen de kortste keren herrie. Hij vind dat wij overal over zeuren ( was in wasmand, licht uit doen en melden of je mee eet en of je thuis slaapt en of z'n vriendin blijft slapen).
We zijn er klaar mee. Dit gaat al jaren zo en zien dan ook liever dat hij op zich zelf gaat wonen. Hij zegt dat hij dat niet gaat doen, want hij vind het wel makkelijk zo. We hebben inmiddels ook wel door dat het iets onbekends en dan doet hij het maar niet. Dit is altijd al zo geweest.
Ik heb hem het verschil tussen huur en koop uitgelegd en dat hij altijd vrijblijvend kan informeren of hij een hypotheek kan krijgen. Dit wil hij beslist niet.
Als we over kostgeld beginnen zegt hij dat hij dat gewoon niet gaat betalen. We kunnen hem niet dwingen en zetten hem toch niet op straat.
Hij heeft het er wel met zijn vriendin over gehad vertelde hij.
Dat is al iets.
Let wel, het is echt niet zo dat ik mijn kinderen de deur uit wil hebben, maar hij verpest de sfeer al jaren. Hij heeft de financiën en dan heeft hij geen last meer van ons " gezeur".
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben of tips hebben.
Jeetje
Ik zou beginnen met afspraken over mee eten te veranderen. Geen bericht betekent voortaan dat er geen rekening met hem gehouden wordt. Wil hij thuis eten, dan vraagt hij dat maar.
De was... niet meer doen. Wasmand op zijn kamer zetten. Zijn probleem.
Waarom hij moet melden dat zijn vriendin blijft slapen snap ik niet helemaal.
Nou
'Als we over kostgeld beginnen zegt hij dat hij dat gewoon niet gaat betalen. We kunnen hem niet dwingen en zetten hem toch niet op straat.'
Nou, strikt genomen kan dat wel natuurlijk. Je kunt de sloten vervangen en bij de gemeente melden dat hij niet meer bij jullie woont. Of in ieder geval tegen hem zéggen dat je dat kunt doen. Misschien bindt hij dan wat in.
Als volwassene aanspreken
KK "Waarom hij moet melden dat zijn vriendin blijft slapen snap ik niet helemaal."
Dat moet Boemerang hier ook hoor. Dat heeft een praktische reden, dan weet ik of de deur op het nachtslot/de knip kan of niet.
Boemerang zit nog in zijn afstudeerfase en heeft geen cent te makken.
Bij een volwassen kind dat wel goed verdient zou ik het niet bij beginnen over kostgeld laten. Die zou gewoon een redelijk bedrag aan kostgeld moeten betalen. (Ook al zou ik dat wel op een rekening parkeren omdat wij dat geld verder niet echt nodig hebben) En anders binnen twee maanden iets moeten zoeken.
Ik zou met man en zoon rond de tafel gaan zitten. En dan benadrukken dat je als gelijkwaardige volwassenen met elkaar het gesprek aan wilt gaan. Niet met verwijten komen of eisen. Uitleggen dat de tijd van puber vs zeurende moeder voorbij is. Dat nog langer op deze voet doorgaan jullie relatie onder druk zet, en dat dat voor niemand goed is. Vooraf goed bedenken wat je wilt, hoe je het wilt zeggen en dan kalm blijven en je niet laten afleiden als hij op jullie schuldgevoel gaat spelen. Een soortgelijk gesprek heb ik wel gevoerd met Boemerang voor hij weer thuis kwam wonen.
Reactie
Tuurlijk kan ik sloten veranderen en hem de deur weigeren, denk niet dat dat ten goede komt van onze relatie
Dat ik wil dat hij even appt of zijn vriendin blijft slapen is omdat ik graag wil weten wie ik allemaal in huis heb.
Heb een gezin met 4 kinderen en een kleinkind met schoonzoon die bij ons in wonen. Vanwege de drukte bij ons in huis wil ik graag weten wie er allemaal zijn. Hij kan dat 's Avonds laat nog appen dan zie ik dat in de ochtend wel. Ben toch de eerste die op is. Kleine moeite
De was ben ik al heel strikt in. Niet in de wasmand dan wordt er niet gewassen.
Het is lastig om met hem te praten, veranderd vaak van onderwerp en begint gelijk te schelden en dat een huis belachelijk veel geld kost. Het is vooral het onbekende waar hij bang voor is.
Als hij weer mopperd over een huilend kind of zeurende ouders dan zeg ik vaak dat als je op je zelf woont hier geen last meer van hebt. Hij vind dat mijn dochter en schoonzoon en kind dan ook moeten vertrekken, maar deze situatie is heel anders ( 17 jaar, studerend en weinig inkomen) en dat gaat er bij hem niet in.
Dat dacht ik al
Dat het met je dochter en kleinkind te maken zou kunnen hebben. Is de inhuizing van je schoonzoon en kleinkind in goed overleg gegaan? Heeft je zoon veel last van de kleine meid? Ik denk dat hij zich niet meer thuis voelt in zijn eigen huis, zich wellicht achtergesteld voelt bij je dochter/kleindochter en dat hij zich misschien (ook ingegeven door jouw/jullie opmerkingen over dat hij het huis maar uit moet) weggejaagd voelt. Dat is natuurlijk heel naar, om dat zo te voelen. Mijn advies is dus vooral: verplaats je in hem. Ga met hem op basis van gelijkheid en vanuit begrip in gesprek, en kijk naar hoe je samen (!) dat zelfstandig wonen kunt gaan vormgeven.
Misschien is een soort coach of mediator (kan ook een familielid zijn, of een vriend van zoon) zelfs wel goed in jullie geval. Iemand die zoon het gevoel kan geven dat het niet jullie tegen hem is. Probeer uit de ruziesfeer te komen, uit de tegenstelling. Ik zou in ieder geval niet meer roepen dat hij maar weg moet of moet gaan informeren naar hypotheken. Ik zou beginnen met aangeven dat je snapt dat hij het zwaar heeft en dat jullie de relatie met hem net zo belangrijk vinden als de relatie met je dochter (en schoonzoon). En dat jullie het thuis graag voor iedereen gezellig maken. Wat heeft hij dan nodig? En helemaal zijn eigen gang kunnen gaan is natuurlijk niet hetzelfde als gezellig...
Dus, gesprek als volwassenen onderling over de sfeer en hoe het gezellig te houden. En natuurlijk is het logisch dat kinderen uitvliegen, dat kan ook de sfeer en de onderlinge relatie enorm verbeteren. Maar als hij dat niet kan/durft, dan heeft dwingen een heel erg averechts effect. Ga dan naast hem staan en ga samen kijken hoe hij er naar toe kan groeien, welke stappen er dan gezet moeten worden en bied desnoods aan om hem financieel te helpen. Hij kost jullie nu ook geld tenslotte. Maar ga uit van positiviteit, en stap uit de ruziemodus.
Pluis
Natuurlijk heb ik hier ook aan gedacht.
Maar voordat we tot het besluit kwamen dat kleinzoon en schoonzoon hier kwamen wonen zijn er heel veel gesprekken aan vooraf gegaan met het hele gezin.
Hij was wel de enigste die heel lang boos op haar was omdat ze zo dom waren geweest (zijn woorden). Toch heeft hij meegedacht en kwam zelf met het voorstel om van slaapkamer te wisselen. Ook daar hebben we lang over gepraat. Maar hij is geen prater. Hij geeft zijn mening en dat is het. Zijn mening is de juiste mening volgens hem.
Maar voor dit alles was hij altijd al negatief en ging om de kleinste dingen de discussie met je aan. Deze zoekt hij ook graag op. We hebben het een tijd lang op de puberteit gegeven, maar hij is nu 20 dus lijkt me wel een keer klaar.
Hij heeft een goede band met zijn neef van 28. We proberen of hij een keer met hem kan praten.
Wil me niet bemoeien
Wil me niet bemoeien, maar vindt het wel goed dat je zoon tenminste werkt en hij een inkomen heeft en gemotiveerd is om te werken. Ik zou al heel tevreden zijn moest het bij mij zo zijn.
En sloten vervangen, nee, dat doe je niet zomaar. Ik heb me ondertussen al goed geïnformeerd bij een advocaat. Iemand die geregistreerd is op een bepaald adres zet je zomaar niet op straat door de sloten te vervangen of de toegang te ontzeggen, ongeacht de situatie.
af van het gezeur
Leg hem de voordelen uit: hij is dan af van het gezeur. Wil hij tot zijn dertigste bij z'n moessie wonen? Voor z'n vriendin ook wat fijner als hij op zichzelf woont. Geen vriendin wil een jongen die nog half op de schoot van zijn ouders zit.
Het is heel normaal om eerst wat te huren en daarna pas evt iets te kunnen kopen, of eerst 'op kamers.' Stimuleer hem om zich bij woningnet oid in te schrijven.
Het is tijd om uit te vliegen.
En als hij
Zich achtergesteld voelt, help nhem dan bij het vinden van een huis, zet op een rijtje wat de kosten zijn, hoeveel hem dat kost, wat jullie eventueel betalen (nieuwe bank of vloer bijvoorbeeld).
Ook als hij zich niet achtergesteld voelt kan je dat doen trouwens, praktische ondersteuning
Respect?
Hallo Franmi,
Ik ben ook 20 en ten eerste snap ik helemaal niet waarom uw zoon net zo’n disrespectful manier tegen zijn ouders ingaat. Hij moet het waarderen dat zijn ouders de was voor hem doen koken etc. Het is een hele normale manier om te laten weten of je thuis komt of niet wanneer je ouders daarom vragen. Al had ik zelf ook heel vaak dat ik het vergaat en dan stond ik voor een gesloten deur ivm knip op de deur (dan maar mijn zus wakker bellen om de deur open te doen). Ik ben een indo dus eten was er altijd genoeg, maar uit respect liet ik weten of ik mee at of niet. Ik vind het niet kunnen om geld te vragen aan je kind omdat hij nog bij je in huis woont, het is nou eenmaal je kind is die nou een kleuter of volwassenen, er word zoiezo al betaald voor de huur dus waarom zou je dan je kind om “extra” geld vragen??? Tenzij er geld problemen zijn, als het kind manieren heeft geeft hij dan uit zichzelf geld voor de huur boodschappen etc.
Ik woon zelf niet meer thuis al sinds mijn 18e niet, maar als mijn ouders mij om geld hadden gevraagd voor “de huur” terwijl ze dat niet perse nodig hebben zou ik ze heel raar aankijken. Binnenkort verdien ik genoeg om mijn ouders wat extra’s te geven, en dat doe ik dan ook helemaal uit vrije wil.
Volgens mij irriteren jullie als ouders eraan dat hij zoveel zeurt en dan zou ik hem dat heel goed duidelijk maken door bijv zijn was niet meer te doen of gewoon de knip op de deur te zetten.
nou bella
Is anders supernormaal hoor, dat ouders om kostgeld vragen. Huur en voeding kost allemaal geld en waarom zou iemand die volwassen is daar niet gewoon aan meebetalen? Dat is een manier om jongvolwassenen aan het zelfstandige leven te laten wennen.
Een goed inkomen vraagt om loyaal kostgeld
Toen ik nog thuis woonde, stufi ontving én ook nog een kekke bijbaantje had, had ik - voor een student destijds - een hoog inkomen. Dat ik daarvan (alles bij elkaar opgeteld) 40% (en soms meer) van afdroeg is dan niet meer dan logisch.
Sterker nog: wij hadden zelfs thuis de afspraak dat ik naast kostgeld óók af en toe van het deel dat ik overhield ad hoc boodschappen zou doen, af en toe trakteren en dergelijke...
En nee, ik ben er niet slechter op geworden.
Eerder beter 