Verwend? Puberdochters moeten op één kamer slapen

Inderdaad

Ik zie niet in waarom de rest van het gezin zich enorm moet inschikken omdat een jonge vrouw die er de helft van de tijd niet is geen zin heeft om haar kamer te delen. Waarom mag het kleine broertje niet eindelijk eens een fatsoenlijke kamer hebben ?

Triva

Misschien bekijk ik het wat meer vanuit de dochters, omdat wij twee dochters hebben die totaal anders zijn in bepaalde zaken. Na een maand zou er eentje goed zat zijn van de ander. Ja, ook mijn dochters kun je 'verwend' noemen, maar ze hebben ook een karakter die niet lekker voegt bij de ander als ze blijvend hun kamer zouden moeten delen. De een is van rust, regelmaat en reinheid (nou ja... geen chaos in ieder geval), de ander is chaotischer. Dat is eerder al reden geweest om ze een eigen kamer te gunnen. Mijn dochters zijn nu 24 en 26 jaar en slapen dusdanig weinig thuis, dat ze inzien dat ze wel met één kamer kunnen doen. Maar dat is pas sinds kort. Mijn zus heeft een tijdje bij mij in huis gewoond, meer dan 30 jaar geleden, dus twintigers. Ik heb haar na drie maanden weer weggestuurd. Ik kon er niet tegen. In geval van uiterste nood had ze uiteraard gewoon moeten blijven, maar dat is opgelost.

Tja

ik denk mee, meer niet. Ik zou het wel bespreken als ik een zoon had. Wil hij niet, dan houdt dat direct op. Dan verder praten met de dochters, of een bed maken in de huiskamer.

huh

Dus als zoon iets niet wil dan houdt het direct op maar als dochter iets niet wil dan moet alles maar bedacht worden om dochter toch maar haar zin te geven?

Kaaskopje, de meiden hebben 17/19 jaar lang een eigen kamer gehad. In jouw situatie had je ook een andere oplossing moeten verzinnen als er nog een kind kwam en jullie hadden toch gewoon een eigen kamer en de dochters ook? Ja 2 bij 2 (zou ons bed niet inpassen met 2:20) maar wél een eigen kamer voor jullie. Omdat TS alleenstaand is moet zij maar met haar zoon op een kamer slapen of in de woonkamer? Kom op... dat gaat mij gewoon echt te ver.

Dit kind heeft na negen jaar wel recht op een eigen kamer, de zussen moeten blij zijn dat moeder het zo lang heeft willen rekken. Het zou ze sieren daar respect voor te hebben en als de een zo chaotisch is dan gooit die die chaos maar in die 'kast'. Heeft niemand er last van.

dopheide

Ja maar het lijkt alsof twee meiden van 17 en 19 bij elkaar zetten en stuk vreemder is dan een moeder in de woonkamer of bij haar bijna puberende zoon. Zeker als je er vanuit gaat dat het normaal kan zijn dat je kinderen pas met rond de 25 een beetje inschikken en tot rede vatbaar zijn. Dat betekent dat de jongen nog tot hij 15 is kan wachten voor een eigen kamer want wie weet blijven ze wel eens per week hun kamer opeisen.

Ik neem aan dat TS er goed over nagedacht heeft, zo lang mogelijk gewacht heeft en dan past het niet dat moeder en/of zoon aan het kortste eind moeten trekken. Moeder omdat ze alleenstaand is (of zijn er mensen die ook adviseren om een jongen van 9 op de kamer van zijn ouders te laten slapen of dat pa en ma maar een tweepersoonsbed in de woonkamer parkeren) en zoon omdat hij toevallig twee halfzussen heeft die verwend zijn geraakt door moeder?

Lastig

Ik heb er ook een met de nodige noten op haar zang, die alleen die kamer zou willen delen als er een dik theatergordijn zou hangen en haar zus haar mond houdt, de hele dag. De ander is wat inschikkelijker en zou nog wel met haar moeder de kamer willen delen. Helemaal als moeder er hooguit van 23.00 tot 07.00 uur tijd doorbrengt. Logischer is dat wij al negen jaar eerder hadden gezocht naar woonruimte met fatsoenlijke kamers voor iedereen. Een klein sneu kamertje voor mezelf vind ik niet erg, maar ik ga niet in een bezemkast zonder raam.

Triva

Je hebt volgens mij steeds je eigen zonen voor ogen die misschien af en toe wel botsen maar die je prima tijdens een vakantie samen in een kamertje kunt stallen. Sommige kinderen gaan wat minder soepel met elkaar om, zeker met botsende karakters of een introverte en een extraverte, een stille en luidruchtige, een nette en een logistieke ramp.

nee is niet hetzelfde

bij je moeder slapen is iets heel anders dan bij je broer of zus op de kamer.

Ik bekijk het nu

En met het oog op mijn 8 jarige.

Die zou daar nu geen probleem mee hebben.
En zolang de problemen er nog niet zijn moet je ze ook niet opzoeken.

Over 4 jaar kan de wereld er wel heel anders uitzien. Ik vind het in deze situatie echt niet nodig om al zover vooruit te kijken.

Plattegrond bekijken

Ik zou inderdaad de plattegrond van je huis wel willen zien. Want wellicht zie ik heel andere opties dan jij. Doordat je zo lang in deze zelfde situatie zit, kun je soms niet meer 'out of the box' denken.

Ondertussen: kun je niet een deel van de woonkamer afschermen tot slaapplek?

Of boven muren laten weghalen en anders weer opbouwen?

Ik zou geen discussie voeren over het feit of 19-jarige meiden verwend zijn als ze niet ineens terugwillen naar een kamer delen. Ik heb zelf kinderen die niet met elkaar op een kamer zouden kunnen, terwijl ze toch echt goed met elkaar kunnen opschieten. Maar die eigen kamer, dat is wel het domein waar ze zich kunnen terugtrekken, tot rust komen. Ze komen trouwens nauwelijks op elkaars kamer, ieder respecteert elkaars privacy. Mijn kinderen zijn vast wat verwend, als het verwend is dat je ergens aan gewend bent en dat niet kunt of wilt opgeven.

Ik zou nog een keer met je kinderen om de tafel gaan. Zoonlief kan niet meer in de kast, dat is wel duidelijk. Ga nog eens samen om de tafel, ga samen brainstormen. Zie het als een uitdaging, breng het als een uitdaging. Als je samen gaat brainstormen, zweep je elkaar op tot creatievere ideeën dan in je eentje.

Maak het tot een gezamenlijk project, een gezinsuitdaging, iets om te verbinden in plaats van om te verdelen. Praat desnoods van te voren voor met je dochter. Je zoon wordt groot en zijn plek in het gezin verandert ook, en dus ook letterlijk zijn slaap/woonplek.

Ik zou zelf dus ook echt niet willen dat mijn dochter zich uit huis zou voelen weggejaagd. Kom op zeg, ik zou de relatie met de ene niet willen riskeren ten gunste van de andere. Beiden zijn jouw kinderen! Dat is makkelijk praten. Je doet wat ik zeg en anders rot je maar op!? Vreemde insteek van sommigen, die ik absoluut niet deel.

En probeer anders toch een link te vinden naar de plattegrond van je huis...

tanta Sedonia

Moeder gaat al om 21.00 naar bed lijkt mij niets voor een 17 jarige.

eens met mirreke

"Ik zou zelf dus ook echt niet willen dat mijn dochter zich uit huis zou voelen weggejaagd. Kom op zeg, ik zou de relatie met de ene niet willen riskeren ten gunste van de andere. Beiden zijn jouw kinderen! Dat is makkelijk praten. Je doet wat ik zeg en anders rot je maar op!? Vreemde insteek van sommigen, die ik absoluut niet deel."

Dat. Dus.

Ik snap die redenatie ook niet. Natuurlijk kun je als moeder op je strepen staan, maar bevordert dat de verhoudingen?

De slaapkamer is HET privedomein van de kinderen, voor moeder is dat het hele huis. Het best zou zijn als moeder een slaapplek creëert in de woonkamer. Nog beter zou het zijn als er verbouwmogelijkheden in huis zijn, maar de situatie is al jaren niet ideaal dus ik ga er maar even vanuit dat dat echt niet mogelijk is.

Zon

mijn slaapkamer is ook MIJN prive plek, de plek die ik niet hoef te delen met mijn dochter, de rest van het huis behalve haar kamer delen we.

Als volwassene geen eigen plek hebben breekt je ook op. Je kunt niet optijd naar bed want de jeugd dendert er nog door heen.

De oplossing in deze is toch echt: de dames op de grootste kamer, zoon de middelste en moeder de kleinste. Met een 17 en 19 jarige zou na de eerste primaire "Nee", wel een volwassen gesprek over mogelijkheden mogelijk moeten zijn. Dat lukt mij nu al met een 11 jarige. Bij een echte puber is dat wat anders, maar met 19 ben je daar al doorheen.

Vesta

Over bedtijd en gebruik woon/slaapkamer zullen dan duidelijke afspraken moeten worden gemaakt, anders gaat het niet werken. Maar dat geldt ook bij delen slaapkamers.

Verder gaat ieder er anders mee om, mijn eigen slaapkamer is echt alleen om te slapen en om te kleden. Ik ga daar niet heen om te lezen of zo. Er is geen goede/foute oplossing, alles staat of valt met hoe TO erin staat en of zij of haar kinderen hier wel of niet flexibel in zijn. Ideaal is het hoe dan ook niet, maar ik had sowieso niet zo lang aangemodderd.

Verder moet moeder er met de kinderen uitkomen, maar een gezin vorm je samen en ik zou de wensen van mijn kinderen niet zomaar opzij schuiven. Maar nogmaals, iedereen staat hier anders in.

Huiskamer

De huiskamer is een centraal punt en wordt door iedereen hier gedeeld. Dat is geen rustig plekje waar ik me terug in kan trekken. Natuurlijk zou ik in noodgevallen in de huiskamer slapen maar zeker met een gezin van tieners en ouder zoals het hier om gaat lijkt me dat niet handig.
Toen ik in een ver grijs verleden alleenstaand moeder was met twee kleine kinderen had ik ook maar 1 slaapkamer en toen sliep ik ook in de woonkamer. maar ik had twee peuters die om 20:00 wel zo'n beetje in bed lagen. Alsnog vond ik in de woonkamer slapen niet fijn maar het was te doen. Die peuters lagen samen op een kamer dus daar paste ik ook niet meer echt bij.
Echter nu ik tieners en ouder heb vind het een heel ander verhaal. De woonkamer voelt veel minder als een privé plek. En dat is ook helemaal niet erg want de jeugd mag daar uiteraard ook rondhangen. Het is de gelagkamer in de herberg zeg maar. Maar de dynamiek is heel anders dan met peuters waar je nog de volledige controle over hebt. Die nemen niet onverwachts vrienden mee, gaan geen tv kijken als ze 's nachts niet kunnen slapen, denderen niet de kamer door om een avondsnack te halen uit de keuken, hangen net de hele avond voor de televisie, hebben veel minder spullen om overal te laten slingeren (en vooral ander soort spullen)

Delen

Altijd je eigen kamer gehad hebben is natuurlijk ook een luxe en gewenning. Voor veel gezinnen is dat geen keuze, of de karakters van de kinderen nu wel of niet botsen. Zeker als je meer dan 2 kinderen hebt kan het natuurlijk voorkomen dat er gedeeld moet worden. Dat is vaak noodzaak. En dan heb je misschien een heel ander karakter dan broer of zus maar er is gewoon geen keuze. Het is wat het is. Broer is misschien een chaoot, wil posters ophangen van verschrikkelijke bands, laat zijn vieze sokken altijd liggen en staat belachelijk vroeg op. Dat is vervelend maar als er niet meer ruimte is dan is er niet meer ruimte. Mijn kinderen hebben in verschillende samenstellingen altijd eigenlijk gedeeld. We hadden altijd meer kinderen dan kamers. En als we meer kamers dan kinderen hebben dan heeft mijn man altijd nog wel wat familie die voor lange tijd langskomt om en kamers inneemt.

Natuurlijk hadden ze het liefst hun eigen kamers gehad (en eigen badkamer)en dat begrijp ik ook prima. Ik wil ook graag een eigen kamer. Maar dat kan nou eenmaal niet altijd. En dan leer je daar ook mee leven. En zo erg is het allemaal niet.

Ik snap best dat als je 19 jaar lang je eigen kamer hebt gehad het even slikken is maar juist van een 19 jarige zou ik ook enige redelijkheid verwachten. Dat een 12 jarige driftig wordt en roept dat broer dan maar bij vader moet gaan wonen zou ik prima begrijpen. Want zulke dingen zeg je als je 12 bent. Maar als je 19 bent dan zou je iets meer volwassenheid en verantwoordelijkheid verwachten.

Dochter zorgt voor probleem dus dochter lost het op

Leg dochter uit dat haar broertje naar zijn vader sturen geen optie is (alsof ze dat zelf nog niet begreep) geef aan dat zij uiteraard ook altijd bij haar vader kan gaan wonen mocht ze echt aan een eigen kamer vast willen zitten.

Geef aan dat broertje na 9 jaar wegstoppen in de kast ook wel iets beters verdient en laat haar daarover meedenken.

Leg haar uit dat zij tot een oplossing moet komen waarbij iedereen op een slaapkamer slaapt en jij ook je privacy hebt.

Jaina

Ik wil ook graag een eigen kamer. Maar dat kan nou eenmaal niet altijd. En dan leer je daar ook mee leven. En zo erg is het allemaal niet. ===

Wij hébben het al eens gedaan, toen ze kleiner waren en dat kwam de verstandhouding tussen de zussen niet ten goede. Eerst in de middelgrote kamer, vervolgens hebben wij geruild en zijn wij naar de middelgrote gegaan en zij naar de grootste, zodat er meer ruimte was voor beiden. Maar die grotere ruimte werd al snel gevuld met de troep van de oudste. Dat is een chaoot. Waar ze staat laat ze haar spullen vallen. Moet je het later dan nog eens met dwang over doen? En dat dan als het even kan ook met de boodschap dat ze ook uit huis kan gaan als het haar niet zint?

Triva

Als wij meer kinderen hadden gekregen, dan had ik me waarschijnlijker sneller genoodzaakt gevoeld om de zolder om te bouwen en dan had man die noodzaak ook gezien denk ik. Man en ik denken niet altijd hetzelfde over noodzaak. Hij vindt iets sneller 'wel best'. Je kunt de zolder prima tot extra kamer ombouwen, maar dan moet er wel een soort kast rond de verwarmingsketel gebouwd worden, een wandje gemaakt worden en achter dat wandje een dakraam geplaatst worden. Die extra kosten telden ook mee in dat we er nooit toe gekomen zijn. Bij ons zou er dus pas een echt probleem ontstaan zijn bij kind vier. Ja en vanaf dat punt moet je dan gaan schipperen. Om eerlijk te zijn vind ik een kind in een raamloos vertrek onderbrengen al wel iets te veel geschipper. Dat was het moment geweest om de dochters op een kamer onder te brengen. En vervolgens sparen voor een verhuizing, als die oplossing niet ideaal blijkt te zijn. Ik heb bij de woningbouwvereniging nu aangegeven dat ik van ieder 'passend' huis een melding wil krijgen. We zijn nog lang niet aan de beurt, maar ik ben er al wel meer mee bezig. Mocht er echt een ideaal huis uitrollen, dan reageer ik en dan ga ik met liefde op het goedkoopste tapijtje zitten wat ik kan vinden en dan zullen de dochters sowieso op één kamer moeten, omdat het volgende huis maar twee slaapkamers hoeft te hebben van mij. Ik moet overigens nog niet aan een verhuizing dénken. We hebben zoveel spullen, pffff...

Kaaskopje

maar jullie hadden dus die keuze want er waren genoeg slaapkamers. Natuurlijk is het fijn als je dan twee meisjes die ander leefgewoontes hebben een eigen kamer kan geven. Als er niet genoeg kamers zijn dan moet je inderdaad andere keuzes maken. Ik had zelf al veel eerder gekozen voor de zussen samen en broertje een eigen kamer. Inmiddels is de situatie zo ver dat broertje echt een eigen kamer moet.
Dus zullen de zussen toch echt moeten leren samen te leven. Natuurlijk is het niet ideaal maar het is de beste van een aantal niet zulke fijne oplossingen.

Jaina

Het is ook best een lastige situatie. Jij bent wat resoluter in wat je wel en niet toelaatbaar vindt. Misschien is dat beter, ik weet het niet. Door mijn achtergrond ben ik eerder geneigd om tot het bittere eind te overleggen .

Tip van het jaar

Je had een condoom moeten gebruiken!

Nee serieus, als je echt geen andere optie hebt zou ik rouleren. Slapen er al vriendjes bij de meiden? Dan zou je kunnen afspreken dat dan he zoon bij de andere dochter slaapt of andersom bijvoorbeeld.

Niet alles gelezen

Maar ik vind het antwoord op de vraag duidelijk en snap ook niets van de eerste reacties: natuurlijk gaan die meiden gewoon samen op een kamer slapen en houd jij als ouder een eigen slaapkamer. En gezeur over die constructie door een jongvolwassene is inderdaad verwend divagedrag. Ik vind het eerlijk gezegd ook wat brutaal om zo dwars te liggen. Dat soort gedrag vind ik eerder bij een dertienjarige puber passen, niet bij een negentienjarige. Het is toch asociaal om voor te stellen dat broertje dan maar naar zijn vader moet en dus het huis uit moet om haar luxeprobleem op te lossen?

-knip-

Topic is 7 jaar oud, ik denk dat er al wel een oplossing voor is gevonden.  Dat de meiden zelfstandig wonen of zo😜

Dit probleem was er dus nooit geweest als de meiden als of broertje niet geboren was geweest of als de kamer verdeling vanaf begin af aan al was geweest de de oudste 2 samen op de grootste kamer sliepen en broertje ook gewoon een slaapkamer had gehad. 

Tja nu moet je dus het gevecht met 2 verwende pubers aan.