
Moedervaneenautist
13-12-2009 om 02:29
Volwassen zoon accepteert diagnose niet
Hallo allemaal,
Wij hebben (o.a.)een zoon van 19 jaar die als 9-jarige (via de Riagg) de diagnose PDD-nos heeft gekregen. Die diagnose is op 15 jarige leeftijd nog eens bevestigd door een psychiater (via de rechtbank) al heeft die niet de hele diagnose opnieuw gedaan maar wel met hem en ons gepraat.
Inmiddels woont zoon bij een gastgezin en die vinden dat hij geen autist is. Ze vinden wel dat er iets met hem aan de hand is maar hij is zeker niet autistisch. Tijd geleden zijn ze met hem naar een vrijgevestigde psycholoog/psychotherapeut gegaan, om een nieuwe diagnose te krijgen. Die man heeft een aantal gesprekken gevoerd met zoon en concludeert dat hij geen PDD-nos/ASS heeft maar een trauma. Hij wil zoon nu elke 2 weken zien om dat trauma aan te pakken en als dat opgelost is kan zoon normaal functioneren.
Mijn man en ik zijn hier allemaal niet bij betrokken en omdat wij niet op de beste voet staan met het gastgezin horen wij alleen de verhalen van zoon. Uit ervaring weten we dat hij de dingen niet altijd zo ziet en hoort zoals wij ze zien. Daarom hebben we ook gevraagd of we een schriftelijk verslag van de conclusie van die psychiater kunnen krijgen zodat we e.a. zelf kunnen lezen. Maar dat hebben we tot nu toe nog niet ontvangen.
Man en ik zitten nu met een paar problemen:
1)dat zoon de diagnose autisme niet accepteert is begrijpelijk, niemand wil zoiets hebben. Echter, hij heeft op grond van die diagnose een PGB en een WAJONG uitkering. Ik ben bang dat hij die rechten op deze manier in gevaar brengt en straks zonder inkomen en hulp op straat staat.
2) zoon is overduidelijk autistisch maar als wij daar iets over zeggen stuit dat op enorme weerstand. Daar gaat zijn probleem echter niet mee weg. Maar hoe pakken we het aan om wel een correcte diagnose te krijgen? Hij verdenkt ons er van hem kost wat het kost autistisch te willen verklaren en zal waarschijnlijk niet meewerken aan een nieuw onderzoek. Ik sluit trouwens helemaal niet uit dat een diagnose die op 9-jarige leeftijd is gesteld op 19-jarige leeftijd niet meer klopt maar om dat nu op grond van een paar gesprekken te concluderen is mij wat te kort door de bocht. Uit andere diagnose trajecten (onze 3 andere kinderen en ik hebben ook ASS)weet ik dat daar veel meer gesprekken en vooral eindeloze vragenlijsten voor nodig zijn.
3)In de opvoeding van zoon hebben wij fouten gemaakt. Hij was heel moeilijk, door het autisme natuurlijk maar dat wisten we in het begin niet. Toen zoon een jaar of 14 was ging het echt mis. Hij spijbelde en vertoonde zowel op school als thuis heel opstandig en agressief gedrag. We liepen toen al jaren bij de hulpverlening maar zij konden niets bieden. De wachtlijst voor uithuisplaatsing was anderhalf tot twee jaar en aan hun overbruggingsaanbod wilde zoon niet meewerken. Ten einde raad heeft mijn man hem op straat gezet na de zoveelste ruzie en is hij bij zijn oma ingetrokken. Daar heeft de politie hem na een aantal maanden opgehaald op verdenking van diefstal. In het traject naar de rechtszaak toe hebben mijn man en ik duidelijk aangegeven dat wat ons betreft de koek op was en dat zoon zeker niet terug naar huis kon. Daarom en op grond van de rapportage die er al van hem lag (PDD-nos, spijbelen, gedragsproblemen) is hij met een OTS 28 maanden in een JJI/jeugdgevangenis geplaatst. Daar is hij ook een aantal maanden behandelt en is de originele diagnose trouwens ook bevestigt. Die periode in de gevangenis verwijt hij ons enorm. Hij vind dat wij schuld zijn dat hij al die tijd vast gezeten heeft. Zeker omdat de jongens die hem bij die diefstallen betrokken hebben al na een paar maanden weer vrij rondliepen omdat hun ouders wel achter hen stonden. Maar wij waren zo óp door alle problemen in die tijd én we hadden de verantwoordelijkheid voor onze andere kinderen dat dit ons de beste oplossing leek. Zeker ook omdat ons toegezegd werd dat hij behandeling zou krijgen.
Maar ik ben nu zo bang dat door de gesprekken met die psychiater het broze contact tussen ons verstoord wordt.
Ik heb nu het gevoel dat zoon denkt dat wij per definitie de schuldigen zijn. Als hij niet autistisch is dan lagen al de problemen in zijn opvoeding dus niet daar aan maar aan ons. Dan is het dus onze schuld dat hij is opgepakt en vast heeft gezeten, wat hij toch al dacht. En dan heeft zoon nog dat trauma wat hij dan waarschijnlijk in zijn opvoeding heeft opgelopen of in zijn gevangenistijd maar wat ook hoe dan ook onze schuld is.
4) waar ik ook mee zit, stel alles gaat mis. Hij raakt zijn uitkering en zijn pgb kwijt, hij maakt schulden, hij haalt weer stommiteiten uit. Dan komt het uiteindelijk weer allemaal op zijn vader en mij neer. Dat gastgezin zet hem meteen op straat als ze zijn PGB niet meer krijgen. Zoon heeft alleen de eerste klas van het VMBO-beroepsgerichte leerweg afgemaakt. Hij heeft amper kans op werk en zelfs als ie werk vind betwijfel ik of ie dat langer dan een dag houd. Zo ging het in het verleden tenminste. En ik zie het al voor me dat wij hem dan weer in huis moeten nemen en dat zie ik helemaal niet zitten. Hij is nu wel ouder en rustiger maar hij is heel moeilijk om mee om te gaan.
Man en ik zitten de hele tijd te dubben over wat nu de juiste aanpak is. In de aanval gaan en zoon onze mening geven over die nieuwe diagnose en die psychiater zal hem alleen nog maar meer van ons vervreemden. Afwachten wat er gaat gebeuren en straks de scherven oprapen? Iemand enig idee?
Bedankt alvast
Groetjes
Moedervaneenautist

Minet
13-12-2009 om 10:29
Laat los
Hij is 19, woont niet voor niets bij een gastgezin. Je kunt hem niet meer dwingen tot iets, die tijd is voorbij.
Hij zal vast zijn neus een keer hard stoten, een keer flink op zijn plaat gaan, maar als ouders kun je niet blijven vangen. Er is voor hem hulp te krijgen via instanties, laten zij hem 'oppakken' en probeer als ouders afstand te nemen.

Terpi
13-12-2009 om 10:41
Al jouw praten heeft het tot nu toe niet opgelost...
Dus hoe hard ook, het lijkt me dat deze jongeman door ervaringsleren erachter zal moeten komen wat hij kan en wat hij niet kan. Overigens zal dat voor jou ook meteen een goede leerschool zijn, ook jullie zullen verrast staan van wat hij wel kan en tegelijk verdrietig raken van de bevestiging over wat hij niet kan. De leeftijd om te dwingen is, zoals Minet ook terecht opmerkte, al even gepasseerd. Het is voor de wet een volwassene die dus ook er niet voor zal kiezen zich als onmondig te laten benaderen.
Groet Terpi

reina
13-12-2009 om 11:04
Sterkte!
Laat los, het is zo gemakkelijk gezegd en het is zo vreselijk moeilijk!! Je kind loslaten terwijl je je veel zorgen maakt kun je proberen, meer niet. Wel lijkt het verstandigh je terug te trekken, af te wachten. Als hij de diagnose niet accepteert, zal hij dat niet gaan doen als je op hem in praat, hij zal ws alleen maar sterker achter zijn eigen ideeën gaan staan. Je kunt op afstand toe kijken en hopen dat hij langzamerhand tot een ander inzicht komt of zijn leven goed kan regelen op de manier die hij kiest, want dat is natuurlijk zijn goed recht.

Mactrees
13-12-2009 om 13:37
Wat een zorgen!
Ik kan me voorstellen dat je je erg ongerust maakt. het is absoluut niet makkelijk en dat is het blijkbaar nooit geweest. Je zoon is nu echter 19 en oud genoeg zijn eigen keuzes te maken. Of hij verstandig genoeg is en evenwichtig genoeg is natuurlijk een ander verhaal.
Respecteer die keuze ook al is dit erg moeilijk en ook al is die keuze heel erg fout. Probeer er toch afstand van te nemen. In ieder geval voorkom je dat je zoon je tegen jullie gaat afzetten en het kontakt beschadigd raakt.
Wat je wel zeker moet doen is duidelijk zijn in wat jullie visie is en advies zou zijn. Dat jullie het toch heel anders zien als hem. Vertel dit vanuit jou en je man en probeer hem hierbij in zijn waarde te laten.
Volgens mij kun je hem best zeggen dat je je heel erge zorgen maakt om hem, want je houdt van hem maar dat je begrijpt dat hij zelf zijn keuze maakt.
Zo ook kun je het verleden benaderen. Dat jullie fouten gemaakt hebben maar dat jullie ook keuzes moesten maken op momenten en in situaties die erg moeilijk waren. Dat jullie altijd van hem gehouden hebben maar dat er door hem ook heel veel problemen waren. Hij heeft zichzelf toen in de nesten gewerkt en de keuzes die jullie toen maakten leken toen de beste optie om hem hier uit te helpen. Het is heel verdrietig dat hij dit anders ervaart, dat is iets wat je kunt zeggen maar dat kun jij niet voor hem veranderen.
Hij is nu zelf verantwoordelijk over wat verder met heb gaat gebeuren maar ook over de fouten die hij mogelijk gaat maken. Hij zal dan ook verantwoordelijk zijn deze weer zelf op te lossen.
Jullie kunnen hem hier bij helpen wanneer hij dit toelaat of vraagt maar overnemen niet.
Zoek eens verder rond in de hulpverlening. Mijn ervaring is dat de GGZ een iets groter en beter aanbod heeft dan het RIAGG. Beschermende woonvormen hebben ook een steeds beter gespecialiseerd aanbod (ook jongeren met PDD/NOS)en begeleiden eventueel ook ambulant. Daar zou hij eventueel ook aan kunn kloppen mocht dieper ind e problemen raken en bijvoorbeeld op straat worden gezet.
Ik wens jullie heel veel sterkte en natuurlij voor jullie zoon ook,
Leen

Minet
13-12-2009 om 16:01
Aanvulling
ja, het is vreselijk moeilijk om je kind los te laten, zeker een kind zoals van moedervaneenautist.
Toch is mijn ervaring dat je niet heel veel meer kunt, hij zal het zelf moeten oppakken, al dan niet met hulp waar hij ook zelf voor kiest. De ervaring deed ik op met een nichtje tussen haar 17de en 21 ste verjaardag, als haar bewindvoerder. (formeel alleen bewindvoerder, maar ondertussen ook haar surrogaat-moeder waar je heerlijk tegenaan kunt trappen, maar ook naar toe kunt vluchten zodra je weer op straat bent belandt).
Ook dit was een kind dat leert door ervaren, dus keihard vallen, met horten en stoten weer opstaan, nog harder vallen, omhoogkrabbelen, etc. etc.
Ze is nu 21 en begint sinds kort zelf haar leven echt op orde te brengen, de juiste hulp in te roepen, en te werken aan een reusachtige financiële schuld die we haar niet hebben kunnen besparen. Het loslaten was heel zwaar, maar het heeft wel zijn vruchten afgeworpen.
Ik wens moedervaneenautist dan ook heel veel sterkte daarmee.

Tirza G.
13-12-2009 om 17:30
Natuurlijk heb je fouten gemaakt
Wie niet? Dat doen we allemaal in onze opvoeding. En nee, er zijn dingen die zo ernstig misgaan soms dat je het niet redt met schouders ophalen en zeggen dat je dacht dat het goed was.
Maar wat ik in jouw verhaal lees, is een jongen die koste wat het kost de verantwoording voor zijn eigen persoon niet wil nemen. Misschien wel niet kán nemen, door zijn autisme, PDD of whatever. Hij blijft naar julie wijzen, hij blijft slachtoffer (van jullie, van de omstandigheden, van Het Leven). Tja, daar kom je geen steek verder mee en de enige manier om daar wél verder mee te komen is als hij er zelf aan gaat werken.
Natuurlijk heb je fouten gemaakt. Maar daar gaat het niet om. Het gaat er om, wat je nú doet, met de informatie die je nú ter beschikking staat. En dat lijkt me in zijn geval vreselijk moeilijk. Hij is er nog niet klaar voor om zijn eigen rol in de wereld te definieren.
Tirza

tsjor
13-12-2009 om 21:02
Zorgen
Inderdaad, veel zorgen, en loslaten is wellicht nog net te vroeg. Een paar vragen:
- je hebt het over gastgezin en PGB. Betekent het dat je zelf het gastgezin hebt uitgezocht en betaalt? Hoe lang heb je nog een OGB?
- Is er al sprake van bewindvoering? Heb je daar al zelf over nagedacht? Het kan vanaf het moment dat je zoon 18 is. Gaat via de rechter.
- de verstandhouding met het gastgezin is niet goed, schrijf je. Tegelijkertijd maak je je zorgen over zijn Wajong-uitkering. Ik zou het gastgezin inderdaad op de hoogte stellen van het verband tussen diagnose en Wahjong-uitkering. Wellicht schrikken ze daarvan en begrijpen dan dat zaken complexer zijn dat zij in goedwillende naastenliefde denken. Ondertussen zelf uitzoeken hoe dat zit, gewoon navragen he de regels zijn.
- je zoon is 19, hij mag dan zelf beslissen over de onderzoeken die hij wil ondergaan. Voordat hij 18 was had hij dat recht ook al, maar dan zouden jullie erin gekend moeten zijn en eigenlijk toestemming hebben moeten geven (alleen als je geen toestemming geeft en zoon wil toch, dan gaat zijn wens voor.
- wellicht kun je brutaal zijn en een gesprek aanvragen met de psychotherapeut. Je hebt als ouder van een meerderjarige in principe geen rechten, maar gezien de belangen voor je kind, en wellicht ook al om je eigen vragen op te lossen zou het wel prettig zijn als dat gesprek er kwam. Die eigen vragen hebben te maken met de (goede) gronden op basis waarvan jij je zoon als autist altijd hebt gezien, terwijl dat nu dus niet waar blijkt te zijn. Vraag hem maar: wat heb je over het hoofd gezien, hoe kan het dat zovelen (in de JJI zullen ook allerlei onderzoeken zijn gedaan) deze diagnose hebben bevestigd, terwijl deze psycho-therapeut nu met iets anders komt. Dus probeer gewoon een vriendelijke afspraak te maken. In de ogen van het gastgezin zijn jullie waarschijnlijk de boeman en heeft de psychotherapeut dat ook meegekregen (bij ons is hij zo aardig en wij hebben zo'n goed kontakt met hem, zegt het gastgezin dan) dus het kan heel verrassend en van groot belang voor de verdere behandeling zijn als de psychotherapeut zelf een indruk kan krijgen van jullie als ouders. Overigens: psychiater en psycholoog/psychotherapeut is echt wat anders. Psychologen zijn geen artsen. Op sommige gebieden ogen zij geen diagnose stellen dat is dan voorbehouden aan de psychiater. Hoe dat met autisme zit weet ik niet.
- overigens: als het trauma direkt verbonden is met de uithuisplaatsing en met name ook met de plaatsing in een JJI kun je wellicht een schadeclaim indienen. Mirjam Lavell zou je daarbij kunnen helpen. Maar dan moet er wel een duidelijk verband zijn tussen JJI en trauma. 28 maanden in een JJI, terwijl andere kinderen voor diefstal zo weer op straat staan, ik kan me voorstellen dat hij daar heel boos over is. Het is een donkere bladzijde in de geschiedenis van de jeugdulpverlening.
- 'Dan komt het uiteindelijk weer allemaal op zijn vader en mij neer.' Ja, dat is inderdaad het vervelende van het ouderschap, als je enige tijd geen zeggenschap hebt over wat er met je kind gebeurt. Wellicht is bewindvoering dan toch een optie, misschien niet nu, maar wel iets om je op te oriënteren 'voor het geval dat...'. Idem als het gaat om een claim tegen de psycholoog die zo onnadenkend van diagnose wisselt en zich de implicaties niet realiseert. Niet nu, maar wellicht in de toekomst. Idem voor schulden, wellicht kun je jezelf daarop voorbereiden, zodat je alvast iets weet over hulpverlening etc. Ondertussen toch maar zorgen dat het kontakt met je zoon redelijk blijft, dus al het gekrakeel proberen buiten hem om te houden. Hij zal toch ergens naartoe moeten als alles mis loopt en het zou wel heel erg zijn als hij dan nergens meer terecht kan. Heb je al nagedacht over zelfstandige huisvesting voor hem? Heb je al nagedacht over begeleiding van hem bij zelfstandig wonen? Het gastgezin zal hem niet laten gaan zolang de PGB binnen komt, maar je hebt gelijk, ze zullen hem ook niet houden als de PGB stopt. Daar ben je dan weer ouder voor.
Veel sterkte met alle zorgen en de voorbereidingen voor de toekomst.
Tsjor

Moedervaneenautist
14-12-2009 om 01:54
Reactie
Hallo,
Bedankt voor alle reacties. We proberen het ook zo veel mogelijk los te laten maar ik ben daar veel slechter in dan mijn man Wat betreft de instanties, die hebben ons nog nooit veel verder geholpen dus daar heb ik niet veel vertrouwen in. En ik wil hem ook niet dwingen tot iets, hij moet zeker zijn eigen ervaringen op doen. Ik zou alleen zou graag de erge dingen voor zijn. Hij heeft al een keer vast gezeten, als hij weer voor de rechter komt zal hem dat zwaar aangerekend worden. Als zijn PGB niet goed verantwoord wordt heeft ie zo een schuld van 30000 euro. En niemand houdt dan rekening met zijn al dan niet bestaande stoornis. En hij kan de verantwoordelijkheid ook niet afschuiven naar het gastgezin wat nu zijn budget beheert want volgens de wet is hij verantwoordelijk voor dat budget. Wij kunnen en willen hem niet tegen alles beschermen maar alsjeblieft wel tegen hele grote flaters.
Probleem is dat hij erg overgevoelig is voor bemoeienis van onze kant dus alles wat wij zeggen valt per definitie verkeerd.
Zoon heeft nu nog een PGB indicatie voor anderhalf jaar. Wij hebben het gastgezin inderdaad zelf uitgezocht en destijds leken zij een goed idee. Helaas zijn ze ons behoorlijk tegengevallen op een aantal manieren.
Wat mij ook stoort aan de manier waarop die nieuwe psycholoog aan zijn diagnose komt is dat hij nooit met ons gesproken heeft. Uit de ervaringen met eerdere diagnosestelling weet ik dat ik uitgebreid moest vertellen hoe de kinderen waren van de zwangerschap af. Bij die psycholoog is dat blijkbaar niet belangrijk. En die diagnose waar hij mee komt vind ik zo onwaarschijnlijk. Kijk, dat zoon een trauma heeft geloof ik direct. Het was ook een hele heftige tijd en als 15-jarige gevangen gezet worden gaat je niet in je koude kleren zitten. Daar zie ik trouwens geen mogelijkheid en ook geen reden om een schadeclaim in te dienen. Zoons arrestatie, veroordeling en zijn tijd in de JJI is volgens mij volgens de regels gegaan. Nog er van afgezien dat die hele toestand uiteindelijk zijn eigen schuld was. Niemand heeft hem gedwongen uit stelen te gaan tenslotte.
Maar dat die psycholoog de diagnose PDD-nos helemaal verwerpt snap ik echt niet. Zoon zegt dat de psycholoog vind dat hij geen autist is omdat zoon je aankijkt en je een gesprek met hem kunt voeren. Dat weet toch iedereen ondertussen dat autisme niet betekent dat iemand je niet aan kijkt of dat je geen gesprek met iemand kunt voeren?
Zoons planning is om nog maximaal een jaar bij dat gastgezin te blijven en dan zelfstandig te gaan wonen. Zij begeleiden hem dan nog een half jaar en daarna wil hij het alleen doen. Ik kan dat goed begrijpen, hij is alle bemoeienis zat. En ik denk ook dat zelfstandig wonen goed voor hem is. Ik heb mijn twijfels of hij het zonder begeleiding red maar als het om een vervuild huis of vereenzaming gaat is dat ook nog allemaal te overzien. Wat ik eerder schreef, hij is heel makkelijk te beinvloeden en ik ben bang dat hij weer tegen foute vriendjes aanloopt of dat ie grote schulden maakt. Maar dat is inderdaad iets wat de tijd moet leren. Nu maak ik me vooral zorgen over hoe die gesprekken over zijn trauma's onze relatie beinvloedt
Bedankt voor jullie reacties.
Groetjes,
Moedervaneenautist

Jozet
14-12-2009 om 10:06
Zwaar
Ik ben ook moeder van een zoon met PDDNos. Hij is vorig jaar getrouwd en sindsdien (of eigenlijk kort daarvoor al) ging het ernstig mis. Autisten zien de wereld zo anders en als hij dan ook nog tegen een "verkeerd" meisje aanloopt, gaat het totaal fout. We hebben er zoveel aan gedaan. Maar je loopt tegen een muur. Je wordt boos, verdrietig, door de leugens die er verspreid worden. Tuurlijk maak je fouten in de opvoeding, maar dat wil niet zeggen dat je niet van je kind houdt, ondanks deze moeilijke handicap. Ik kan je geen raad geven wat het beste is. Loslaten ja, maar juist DAT doet zo'n pijn. Normaal gaan kinderen geleidelijk hun eigen weg, kun je ze met een gerust hart loslaten, maar zowel bij jou als bij ons, is hij losgescheurd ! Wij hadden hem een half jaar niet gezien, toen we hem kort konden aanschouwen, LEEK hij op onze zoon, dat is hartverscheurend ! Hij is totaal ingekapseld en gehersenspoeld door haar familie. Ik denk dat het niet meer goed komt, mijn man hoopt er nog op, ik niet meer. Hij is zo makkelijk te beinvloeden. Ook het onbegrip van vrijwel iedereen, doet veel pijn ! Familieleden die ons de schuld geven. Vrienden die botte opmerkingen maken. Ik heb heel, heel, veel meegemaakt, maar DIT is het allerergste. Ik kan je alleen heel veel sterkte toewensen ! Groet van een mamma met een autist.

Jozet
14-12-2009 om 10:09
Aanvulling
Nog even een aanvulling: er zijn lieve meelevende reacties, maar beste mensen: autisten gaan niet op hun plaat. Zo ervaren zij dat niet. Zij leren niet van gemaakte fouten ! Het is altijd de schuld van iets, iemand ..... Dus ik begrijp heel goed de zorgen van deze moeder. Zeker als de hulpverleners je ook nog in de steek laten.

Charlot1
14-12-2009 om 20:45
Advies
Ik zal proberen een reactie te geven op de vragen uit je post.
Een jongere van 18 is voor de wet zelfstandig en daar heb je als ouders (helaas in jullie geval) niets meer over te zeggen. Vanaf het 16e jaar moet een jongere al instemmen met medische behandelingen (uitzonderingen daargelaten) en vanaf 18 is hij volledig bekwaam. Dat betekend ook dat een hulpverlener geen (medische)informatie naar anderen meer mag toespelen. Dus jullie als ouders hebben geen inzage in zijn geldzaken of een rapport van deze psycholoog als hij dat niet wil.
Wat betreft de PGB als hij (met onderbouwing) bij de uitkerende instantie (zowel PGB als Wajong) aan kan tonen dat hij geen stoornis heeft kan dit natuurlijk gevolgen hebben voor zijn geldzaken. Het lijkt mij echter sterk dat hij dit zal doen omdat hij dan zijn geld kwijtraakt (dit zullen die gastouders om die reden ook niet snel stimuleren). Een uitkering raak je niet zomaar kwijt daar moet de instantie wel eerst onderzoek naar doen (alleen zijn mededeling dat hij nu gezond is, is dus onvoldoende).
Voor zijn geldzaken kan je een bewindvoerder aanstellen (of in extreme gevallen hem onder curatele laten stellen) maar als hij niet meewerkt is dit heel erg moeilijk. Daarbij heeft hij op dit moment al een gezin dat zijn belangen behartigd. Misschien doen ze het niet goed, of niet naar jullie wens maar dat lijkt mij erg moeilijk aantoonbaar. En ook met een bewindvoerder kan hij nog steeds schulden maken! Alleen met curatele dek je dit volledig af en dat lijkt mij hier niet haalbaar.
Wat betreft de schulden, die kunnen jullie niet voorkomen. Hij is volwassen en handelingsbekwaam. De zorg komt (zeker voor je gevoel) op jullie neer. Maar het zijn en blijven echt ZIJN schulden. Niemand kan die op jullie verhalen (dus daar hoef je niet bang voor te zijn). Hoe moeilijk ook, ga geen schulden voor hem betalen. Daarmee kom je wellicht zelf in de problemen (met geld), en schuldeisers weten je steeds vaker te vinden als er iemand is die "wel even" betaald. Er zijn meer dan voldoende instanties (schuldsanering, speciale bewindvoerders", de gemeente etc) maar dan moet hij wel zelf willen. Tot die tijd kunnen jullie weinig doen.
Ik zou jullie aanraden om contact te zoeken met Stichting MEE die zitten door heel Nederland en zijn gratis. Ze zijn specialisten op het gebied van mensen met een verstandelijke beperking, waaronder ook autisme en alles wat daar onder valt. Daarnaast hebben ze speciale afdelingen voor jongvolwassenen. Ze kunnen je zoon niet helpen (gaat op basis van vrijwilligheid) maar jullie wel heel veel informatie geven. En mocht je zoon ooit bijdraaien dan weten jullie in ieder geval de weg naar de begeleiding. Laat vervelende ervaringen uit het verleden er niet toe leiden dat je niet opnieuw probeert hulpt in te schakelen (voor jullie als ouders, en als hij dat wil voor je zoon).
Tot slot een nieuwe diagnose afdwingen is helaas ook niet mogelijk als hij dat niet wil.
Veel sterkte.

Moedervaneenautist
17-12-2009 om 12:03
Jozet en charlot
Hallo,
Bedankt voor jullie reacties. Jozet, wat moet dat ontzettend moeilijk zijn. Je hebt gelijk, loslaten is het enige wat je kunt doen maar dat is zo moeilijk. En wat je schrijft over "op zijn plaat gaan" klopt helemaal. Onze zoon heeft al zo veel meegemaakt en er helemaal niks van geleerd. Als de omstandigheden iets anders zijn dan is de situatie voor hem nieuw en maakt hij er weer een potje van. Frusterend!
Charlot, de rechtspositie van ouders is belabberd. Dat had ik al begrepen. In normale gevallen is het ook maar goed dat ouders niks meer te zeggen hebben over hun meerderjarige kind maar soms is het erg jammer. Onder vrijwillige curatele hebben we hem al eens voorgesteld en daar zag hij helemaal niks in. Voor gedwongen curatele moet het kalf al in de put liggen en dat vergeeft ie ons natuurlijk nooit. Kan ik ook helemaal begrijpen. Dat is trouwens ook iets wat ik niet zou willen. Ik wil hem absoluut niks afnemen, ik zou hem alleen zo graag willen beschermen tegen hele grote flaters. Enorme schulden, weer in aanraking komen met de politie, geen inkomen of woning hebben, dat soort dingen. Helaas ziet hij zelf totaal niet waar zijn zwakke punten liggen. Zijn eventuele schulden o.i.d. zijn we in ieder geval niet van plan om te gaan betalen. Dat zou een bodemloze put zijn én we hebben nog andere kinderen waar we rekening mee moeten houden. Zoveel komt er hier ook niet binnen. En het zou trouwens opvoedkundig gezien een totaal verkeerd signaal zijn,ook tegenover de andere kinderen. Ik wil het er op houden dat hij hier altijd terecht kan voor advies, bed, bad en brood maar voor meer niet.
Jouw tip van het MEE is wel een goede, daar ga ik volgend jaar eens achter aan.
Fijne feestdagen alvast
Groetjes,
Moedervaneenautist

Charlot1
17-12-2009 om 21:22
Reactie
Ik begrijp je reactie heel goed. Als ouder wil je je kind beschermen. Zeker als dit een kind is wat die bescherming extra hard nodig heeft. Dan is het heel vervelend als blijkt dat dit in de praktijk niet mogelijk is.
Heel goed dat jullie eventuele schuldeisers niet betalen! Ik ken helaas ook ouders die dit wel doen (ook weer uit bescherming voor het kind, om zijn problemen weg te nemen etc).
En het is erg om te zeggen maar in aanraking komen met de politie kan in zijn geval misschien niet eens zo heel erg zijn. Vaak komt er dan namelijk wel gedwongen hulp en gedegen psychisch onderzoek (natuurlijk even afhankelijk van wat hij dan doet).
Veel sterkte!

Jozet
18-12-2009 om 12:44
Moeilijk
Het is ook heel moeilijk ! Je hebt ook nog andere kinderen, wij ook ! Op een gegeven moment moet je wel een grens trekken, het is niet eerlijk t.o.v. je andere kinderen, die dit probleem niet hebben. Wat ook zo zwaar is ? Je denkt steeds "over" het vedriet heen te zijn, maar dat is niet zo. Toen mijn man jarig was, hoorde hij niets van onze zoon. Ik kreeg op mijn verjaardag een kaart met alleen groetjes erop. Mijn zoon eveneens en onze jongste dochter helemaal niets ! Dan zie je dat verdriet op dat smoeltje, mijn man werd boos en zei: ik ga hem bellen of mailen om te vertellen wat hij zijn zusje aandoet. Ik heb hem tegengehouden, het is koren op de molen van die schoonfamilie. Wij zijn dan weer de ruziezoekers. Ook raar is dat je gevoel soms helemaal doodslaat. Dan moet ik echt denken: wat voel ik nou nog voor mijn kind ? Ik weet het soms niet. Liefde die niet gevoed wordt, gaat nl kwijnen. Hij is en blijft ons kind, maar hij heeft ons zo vertrapt, en waarom ? Het waarom is nooit uitgesproken ! Was er maar keiharde ruzie geweest. Ik sta nu heel anders in het leven, durf nauwelijks nwe relatie of vriendschappen aan te knopen, want als nou je eigen kind je zo los kan laten, wat moet het voor een "vriend" dan makkelijk zijn. Wij vrezen de dag dat 1 van onze andere kinderen met aanhang thuiskomt. Het slaat nergens op, want er zijn zoveel lieve en leuke jonge mensen, maar de angst zit er nu gewoon. Tot hoever moet je meegaan met je kind ? Ik weet het niet. Soms denk ik dat veel ouders TEver meegaan. Al is hij 40, dan nog wil je niet dat je kind het kwade opzoekt. Kijk naar de vogels, zij duwen het jong gewoon uit het nest. Onze poes kreeg jongen en na 9 weken vond ze het genoeg. Eentje wilde nog steeds bij haar drinken, ze mepte hem gewoon weg, terwijl het zo'n lief zorgzaam moedertje was ! Misschien moeten wij meer naar de natuur kijken. Lieve moeder van een autist, we zijn niet de enige, maar we vinden elkaar gewoon niet denk ik.

tsjor
18-12-2009 om 18:15
Informatief
'Vanaf het 16e jaar moet een jongere al instemmen met medische behandelingen (uitzonderingen daargelaten) en vanaf 18 is hij volledig bekwaam. Dat betekend ook dat een hulpverlener geen (medische)informatie naar anderen meer mag toespelen.' Dat klopt en nadat moet je ook respecteren. zelfs vanaf 12 jaar mogen kinderen al een eigen mening hebben over medisch behandelingen, die voor gaat als daar goede redenen voor zijn, voor de mening van ouders.
Uitpakken over dossiers kan en mag de behandelaar niet. Maar een algemeen informatief gesprek kan altijd wel, bijvoorbeeld over de raag waar nu het verschil zit tussen trauma en autisme. Vanuit jezelf heb je de kennis van een moeder die jarenlang met dergelijke diagnoses te horen heeft gekregen en daar dus een bepaald beeld van heeft, deze psycholoog is op een ander gebied deskundig.
Waarom zou je het doen? Je bent bang dat jullie als ouders nu trauma's in de schoenen geschoven krijgen die er niet zijn (schuld), dus uit respect vor jezelf. Maar ook om de psycholoog een al te gemakzuchtige weg af te snijden (blaming the parents die je ook nog niet kent). En om te weten hoe het verder moet als zoon straks weer eens met andere problemen toch bij jullie op de stoep staat. Voor traumatische ervaringen zijn inmiddels goede behandelmethodes bekend. Voor autisme niet.
Tsjor