Welke concrete oplossingen laten wij onbenut waardoor ik mijn zoon
Welke concrete oplossingen laten wij onbenut waardoor ik mijn zoon opweg help?
I.v.m. chemokuur waarvan ik overmorgen de uitslag ontvang hebben wij mijn uitvaart en de erfenis in orde gemaakt. Erfenis is al deels uitbetaal aan bijna alle kinderen behalve mijn jongste zoon. Hij zit in een uitkering en heeft ondanks dat wij een vermoede hebben dat hij een vorm van autisme heeft, is onderzocht en geen zin meer in een heronderzoek dus dit is een belopen weg. Hierdoor moeite om een goede baan te bemachtigen.
Voor banen waardoor hij uit de uitkering kan komen zoals ongeschoolde arbeid met het gevaar dat hij hierin blijft hangen is hij door het selectieve tekort van werkgevers aan werknemers wonderbaarlijk ineens te hoog opgeleid en voor functies die hem behulpzaam zijn in zijn doel zoals webshop beheerder om door een lange termijnvisie een goede tester ofzo te worden. Iets met computers ziet hij wel zitten. Niet de helpdesk banen.
Ben zelf trots dat ik hier een account aanmaak, meer een digibeet. Door een ongeluk, waarbij hij van geluk mag spreken dat hij nog leeft, dankzij profesinele hulp heeft hij dit verwerk. Deze niet gewerkte periode is hem nu aan het opbreken. Werkgevers vragen na de redenen van de niet gewerkte periode of pas nadat de baan is vergegeven. Is hij er open over deze periode is het de redenen om hem niet aan te nemen. Wat dus extra stress als resultaat. Ook het uitstellen van normale levensdoelen en zijn begrip dat familie, vrienden en kennisen zijn situatie verzwijgen omdat ze het 'werk onderwerp ' net als mij moe zijn is enkel behulpzaam om zijn stress te bevorderen.
Instanties hoeven niet meer bij hem aan te kloppen. Omdat instanties enkel handelen vanuit protocollen. Moeten i.p.v. terwijl beleidspersonen vergaderen op beleidsniveau met werkgevers, en leden van werkgevers clubs die via het netwerk hem in mijn ogen hem door een gesprek op beleidsniveau aan een reguliere baan helpen. M.a.w. de stress die hij ervaart ,het interen, het gekronkel is m.i. enkel effectief om deze situatie te behouden.
Ik gun hem het aller beste, en gelijkertijd weet ik niet of de chemokuur werkt. Ben me bewust dat hij de gehele situatie meer dan moe is. Solliciteren is m.i. voor hem niet het effectiefste middel.
Als ik mij inleef in een recruiter die een keuze moet maken uit 3 sollicitanten waarvan er 1 cv vragen oproept. Dan valt deze af. Dan heeft hij een kruiwagen nodig, de beste kruiwagen. Als zo'n software hem er niet uitgefilterd voor de brief selectie. Alternatieven zoals onbetaald werk zoals een werkervaringsplaats, of no-risk polis enz. Uitzendbaan verdient hij volgens het CBS ... minder dan een vaste baan.
Dit zijn een no-go's omdat hij hierdoor niks opbouwt. Wat prioriteit nummer 1 is omdat de uitkering door het ontvangen van een erfenis stopt.
Welke reguliere oplossingen laten wij onbenut?
Hoe komt hij daadwerkelijk uit deze vicieuze cirkel en bemachtigd hij een goed betaalde baan.
aanvulling
Aanvulling:
Alternatieven zoals onbetaald werk zoals een werkervaringsplaats, of no-risk polis enz. vallen af. Omdat hij dan geen reguliere inkomsten verdient.
Uitzendwerk kan een opstap zijn, verdient hij minder dan vaste medewerker terwijl hij nu iedere euro omdraait.
Verkeerde denkwijze
Ik word hier altijd zo boos van: “Wat prioriteit nummer 1 is omdat de uitkering door het ontvangen van een erfenis stopt.”
Als hij geld heeft door een erfenis dan heeft hij geen uitkering nodig. Wat een verschrikkelijke denkwijze is dat toch van mensen die geld van de overheid krijgen dat ze dat liever hebben dan eigen geld.
teuling
Wil hij zelf werken? Of is de enige motivatie de erfenis?
Vindt hij zelf dat hij een probleem heeft?
Wat vindt de uitkerende instantie er van dat hij geen werk heeft? Heeft hij contact met een klantmanager?
Ik kan me voorstellen dat het fijn is als hij wel een passende betaalbare baan vindt. Misschien is de stap van niks naar betaald werk nu wel te groot. Ondanks dat je aangeeft dat vrijwilligerswerk geen optie is.
Hulpverlening en instanties zijn volgens jou ook geen optie. Maar soms moet je misschien door de zure appel heen om toch vooruit te komen. Ik kan me voorstellen dat diagnostiek toch kan helpen. Misschien kan hij dan een indicatie banenafspraak krijgen en een baan waar ook rekening wordt gehouden met zijn beperkingen?
Hier zijn er ook clubs met ervaringsdeskundige. Mensen die zelf autisme hebben, dat kan heel prettig zijn. Ervaringsdeskundige kunnen vanuit hun eigen ervaring je zoon misschien helpen.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt?
Er zijn ook bedrijven die zich richten op mensen met autisme, met name in de ICT.
Gat
op cv kun je opvullen met vrijwilligerswerk of een baantje bij postnl ofzo. Geen haan die daar naar kraait. Ik zou daar sowieso solliciteren of als orderpicker. Uitzendbureau geweest je verdient altijd minimumloon
Toch kiezen voor eenvoudiger of uitzendwerk
Wat een rotsituatie. Ik denk dat niet werken de slechtste optie is en zou toch kiezen voor lager betaalde banen. Hij kan dan toch door blijven solliciteren en het gat in zijn cv wordt minder groot, werken en ergens bij horen geeft toch energie en rust.
Ik weet waarover ik praat. Ik heb een erge burnout gehad en ben nooit meer de oude geworden. Na uitzendwerk wat minimaal betaalde ben ik nu ook weer op zoek. En het is vreemd maar ook voor werk als postbezorger, productiewerk of thuiszorg word ik moeilijk aangenomen omdat er zo veel gaten in mijn cv zitten en omdat ik te hoog opgeleid ben waardoor werkgevers bang zijn dat ik snel weer weg ben of totaal niet pas. Maar als ik werk doet me dat erg goed alleen red ik het meestal niet, mijn hersenen willen niet. Toch ga ik er van uit dat ik ergens mijn plek ga vinden waar ik jarenlang kan werken en misschien weer doorgroeien.
Ik heb spaargeld uit een erfenis dat bedoeld is voor de studie van mijn zoon, voor mijn uitvaart en voor mijn pensioen en als ik geen werk kan vinden dan moet ik inderdaad eerst interen voordat er een bijstandsuitkering zou komen dat is dan wel zuur want ik heb het nooit echt ruim gehad maar heb wel weloverwogen deze spaardoelen gekozen en het prettig gevonden altijd voor nood iets achter de hand te hebben. Maar bovenal denk ik dat het 1000 keer pretttiger is om te werken dan een bijstandsuitkering te hebben met al het gedoe en gestress dat daarbij komt kijken.
Klavertje 4
Nee, de erfenis is bijzaak. Hij wil gewoon zelf reguliere inkomsten generen. hij wil dolgraag werken wordt en afgewezen voor een 'droombaan' als ordeprikker...
Hij beseft donders goed dat het belangrijk is zonder een onnodige tussen stap zoals vrijwilligerswerk en reguliere baan te bemachtigen. Zo'n tussenstap betekend langer onnodig interen en niks opbouwen.
Interen als je niks hebt opgebouwd is doodzonde.
Om een disbalans in stand te houden heb je twee mensen nodig. Mijn zoon wil werken en mag niet eens starten als ordeprikker. Waarna een volgende recruiter aangeeft waarom heb je niet gewerkt... ? Hoe zou dat toch komen?
Mensen hebben een te rooskleurig beeld van hulpverlening en instanties. Hulpverlening en instanties zijn geen optie omdat ze uit onze praktijkervaring enkel denken en handelen vanuit protocollen. Als een klantmanager een vacature of een LinkedIn post voorbij ziet komen, doet deze niks ook al was het passende startfunctie omdat het geen taak is. Als een beleidspersoon vergaderd met leden van het MBK of met werkgevers verening c.q. directeuren schakelt hij niet. Terwijl dit juist de kans is om op beleidsniveau een ingang en gespek te realiseren. Te positief.
Ander voorbeeld; mijn zoon had de klantmanager een onderbouwde aanpak op de email gezet. Bewezen aanpak in Nederland. Email is compleet genegeerd. Proeer dit eens omgekeerd. Direct problemen.
Alle ouders met een zoon/dochter in een soortgelijk traject.
Vraag het dossier van je kind op. Je weet niet wat je leest. Goed verdienen als klantmanager en inhoudelijk niks doen. Wel beschrijven dat ze hebben geoefend met sollicitatietraining. 'wij hebben sollicitatiegesprekken geoefend' dan is er meer dan 1 keer geoefend dan de feitelijke ene oefening. Alle uitnodigen per email zijn ontvangen. De klantmanagers enz. weten zich goed in te dekken enkel om iemand af te serveren.
Mijn zoon heeft een communicatiecursus gevolgd n.a.v. een dankbare bezoeker van een zakelijke bijeenkomst. Het ironische is dat dit groeipunt in zijn dossier is vermeld, maar niemand van de instanties waar iedereen zoon hoge pet van op heeft dit bij hem aangegeven als groeipunt.
Waarom is deze informatie achtergehouden? Valt wijzen van mijn op dit groeipunt door een klantmanager onder categorie #1; 'dat kan ik doen, conform opdracht hoef ik de cliënt hier niet op te wijzen. ' ?
Daarom heeft hij de cursus met zijn eigen beperkte spaargeld zelf betaald en groei gerealiseerd die familie, vrienden hebben opgemerkt.
Volgens contactpersoon bij de gemeente was deze cursus niet behulpzaam, het tegenovergestelde is de waarheid.
Wij zijn juist trots op hem, en die zakelijke bijeenkomst bezoeker dankbaar. Hij deed, wat de mensen van de instanties nalaten; hem in een spiegel laten kijken en realiseren dat hijzelf zijn eigen gereedschap is.
indicatie banenafspraak is feitelijk einde loopbaan. Hierdoor leg je de focus op een beperking, beperking is te grof aangezet en onnodig, hij verdient hierdoor ook minder dan een regulier contract. Terwijl hij niks heeft opgebouwd.
Een werkgever hecht waarde aan relevante werkervaring en selecteerd op relevante werkervaring. Wat als de werkgever 3 kandiaten heeft; Trivia, Klavertje 4, en Simone.
Simone wekt bij TNTpost,
Trivia binnen de branche waarin hij wil wil werken in een ondersteuende rol en breidt haar taken stap voor stap uit zodat ze haar studie en werk elkaar aanvullen ze tijdens of na het werk kan sparren als ze met een deeltijdstudie er niet uitkomt,
Klavertje 4 werkt niet en verricht enkel additionele werkzaamheden voor de duur van 2 jaar waardoor ze geen relevante werkervaring opdoet.
Feitelijk einde loopbaan.
Alle 3 solliciteren ze op dezelfde startfunctie. Alle 3e volgende ze dezelfde zelfstudie richting programmeren.
Welke bovenstaande werknemer wordt uitgenodigd en aangenomen door de werkgever en waarom?
Wat is de meerwaarde van een 'ervaringsdeskundige'? er is en e komt geen budget om deze te betalen.
De hoofdzaak is een reguliere baan bemachtigen. Gelijkertijd moet hij niet verzanden in ... traject x wordt niet ingekocht.
Ik wil mijn échte zoon terug. Die vreugde in het leven heeft.
werken, geld verdienen. Tijdens werktijd ondergedompeld worden met mensen die met een positieve kijk in het leven staan, die elkaar uitdagen, elkaar laten groeien en in zijn vrije tijd een deeltijdstudie afronden .
Je hebt me wel aan het denken gezet.
Ik weet dat er bedrijven zijn die focussen op autisme, met name in de ICT. Waarbij de inkomstenbron voor 90% de uitkering .... is. Hij moet zich juist losmaken van uitkeringen.
Er is enkel een vermoeden van autisme. Een harde diagnose is er niet en hij is - begrijpelijk - klaar met diagnose waardoor hij zus of zo zou zijn.
De hoofdzaak is dat hij uit de uitkering moet, hij moet niet afhankelijker worden van regeling x of y. Je kan niet terugvallen op instanties want iedereen handelt vanuit protocollen en wijs hem maar door. Wat is wel behulpzaam zodat hij uit de uitkering komt. Wat hem niet meezit dat hij qua gespreksvaardigheid nog moet groeien en op basis van zijn cv, sollicitatiebrief wordt hij uitgenodigd.
Vervelende situatie
Sterkte voor jou in ieder geval. Wat ik me over je zoon afvraag... er is géén diagnose, wel een vermoeden. Je kent je zoon uiteraard erg goed, maar richten jullie je niet érg veel op dat je zoon een probleem heeft, terwijl het een vermoeden is? Wat LinkdIn betreft, ik heb de ervaring dat er best regelmatig naar mijn profiel is gekeken. Wat let je zoon om zo'n 'kijker' zelf te benaderen? Waarom ligt het aan de manager dat je zoon niet in gesprek raakt met zo'n bedrijf?
Wat je reacties betreft.. moet het echt zo 'hoogdravend'? Het zal misschien aan mij liggen, maar ik word een beetje hyper van hoe je je verwoord en ook wel van het gevoel dat de oorzaak vooral bij de buitenwereld ligt en het dáárdoor een en al drama is.
Ik snap dat je het gevoel hebt dat de tijd begint te dringen, je weet niet hoe het met je zelf zal vergaan. Je zoon is kennelijk het zorgenkind en ik heb de indruk dat je in paniek raakt bij het idee dat je zoon niet onder de pannen raakt als jij er niet meer bent om hem te helpen. En ik denk dat je dat, hoe moeilijk ook, moet loslaten. Je zoon heeft er niets aan als jij nu tegen de klippen op gaat trekken en duwen om hem nog in een betaalde baan te krijgen. Misschien is het nu vooral belangrijk om ontspannen met elkaar om te gaan en hem de ruimte te gunnen om het nu even niet voor elkaar te krijgen. Ik hou niet van de uitdrukking, maar de tijd waarin je nu leeft, kan zomaar de periode zijn waarin het contact met je kinderen 'quality time' is. Dat vind ik voor jou nu ook meer dan genoeg.
Maar toch nog even verder over de situatie. Hij heeft een uitkering. Woont hij thuis? Zo ja, dan zal hij geen bijstand hebben neem ik aan. Heeft hij een Wajong-uitkering? Of WW? WW houdt helaas een keer op, dus dan moet hij inderdaad een baan zien te vinden om een inkomen te kunnen krijgen en dat kan dus ook werk zijn wat hij in eerste instantie niet uit zou kiezen. Van daar uit kan hij dan weer verder zoeken en solliciteren.
Heeft hij een Wajong-uitkering, dan zie ik niet waarom hij daar kost wat kost zo snel mogelijk uit zou moeten willen. Deze uitkering is zijn veilige basis. Hij kan dit gebruiken om zonder de druk van solliciteren via vrijwilligerswerk ervaring op te doen in de hoek van ICT. Ook bij vrijwilligerswerk wordt daar regelmatig om gevraagd. Maar ook als hij WW heeft, is zo'n vrijwilligers werkplek goed om weer mee te beginnen. Alles wat hij op eigen initiatief onderneemt en wat ter zake doet bij sollicitaties mag hij in zijn CV vermelden. Wat minder belangrijk is mag hij weglaten. Een werkgever die ziet dat de sollicitant erg gemotiveerd is om te werken, wat voor werk het ook is, zal dat als een positief teken zien. Zohoo, die jongeman weet van aanpakken! Of zohoo, een jongeman die liever lekker bezig is dan thuis op de bank te hangen!
Zowel bij de Wajong als de WW, is er volgens mij geen sprake van' eerst je vermogen opeten en dan mag je weer aankloppen'. Bij de Bijstand geldt dat wel. Bij Wajong is het wel zo dat alles wat boven een bepaalde grens uit werk verdiend wordt afgeroomd wordt tot wat hij mag houden. Maar dat gaat dus om loon, niet om vermogen.
Als je het gevoel hebt dat zijn mogelijk autistische gedragingen hem in de weg zitten, oefen dan gesprekken met hem. Ik doe momenteel zelf ook vrijwilligerswerk en ik oefen zo nodig ook dat soort gesprekken. Wat kun je verwachten? Train een pitch, denk na waarom je dat werk graag wilt doen, waarom jij degene bent die ze moeten aannemen, wat een minder goede eigenschap is en zo is er vast nog wel iets wat geoefend kan worden. Als je googelt kun je complete lijsten met standaard sollicitatie vragen vinden.
Mijn reactie is een beetje van de hak op de tak. Als ik zo hier en daar de plank misgeslagen heb, nu alvast sorry, ik hoop toch dat je er iets aan hebt.
Anno
Bijzonder dat je niet wordt aangenomen bij postnl. Zeker een kwart vd postbezorgers heeft een hogere opleiding dan de leidinggevende en een groot deel heeft jaren thuis bij de kinderen gezeten. Het kan zijn dat er net in jouw omgeving weinig werk is maar in sommige delen van het land kunnen ze niemand krijgen.
Teuling
Je praat veel maar zegt weinig. Het gaat nu om werk. Dat betekent: elke week langs bij het uitzendbureau enalles nemen wat er voorbij komt. Zo simpel is dat. Het is echt onzin dat je daar te weinig verdient en ze je niet aannemen vanwege de opleiding of niet laten werken als orderpicker: daar is gewoon werk en nu doen ze het met hoogopleide Polen.
Doen ipv oraten
De reactie van kaaskopje en trivia deel ik. Je praat veel over wat anderen moeten doen, maar onderneemt weinig. Hoe is dat voor je zoon, gast het bij hem ook zo?
Over werk; weet je dat hij ook zelf kan solliciteren? Of, als bijvoorbeeld bellen voor hem een issue is, daar de hulp van een vriend of zo voor kan inroepen. Dus niet op je troon gaan zitten wachten totdat de instanties iets doen, maar zelf actie nemen? De ideale baan bestaat nl niet, die moet je maken. Als hij brieven schrijven lastig vindt, kijk eens in je vrienden en kennissenkring of er iemand is die hem daarbij helpt. Als hij goed is in netwerken, help hem om de vervolgacties te nemen. Laat hem met autest contact leggen zodat je weet hoe die werken, ipv denken dat het met uitkeringen gaat.
Dus wat je nog onbenut laat; zelf doen, familie of vrienden vragen die succesvol zijn in solliciteren en actie nemen ipv wachten.
Mijn ervaring
Hoe kom je eruit? Ja, ook hoogopgeleid, wao, jammer genoeg niet terug in eigen werk.
De stappen zijn toch: vrijwilligerswerk (om je hoofd helder te houden en zo); uitzendbureau (ja, tijdelijke baantjes verdienen minder dan vaste krachten, maar sinds wanneer is dat een bezwaar geweest om te starten, en waar kun je starten als vaste kracht?), opleiding met onbetaalde stageplaats, klein begin met eerste werkplek, nu al een aantal jaren fulltime.
Het hele proces heeft ongeveer 12 jaar geduurd.
Het meest productieve was de opleiding doen met stageplaats. Voor ICT; er is een opleiding in amsterdam, superintensief, de opleiding is gratis maar je verdient ook niets: Codam. Wellicht is het een idee om de erfenis in zoiets te investeren.
Verder: slim CV maken helpt, bijvoorbeeld een cv waarin je de positieve ontwikkelingslijnen aangeeft en niet focust op jaartalletjes.
En tegenwoordig: netwerken. Zowel in het echt, dus contacten opzoeken, vragen of je ergens kunt meelopen, maar ook op internet, linkedin etc. Je moet jezelf vooral positief voordoen. Het ligt eraan wat zijn vakgebied is en waar hij mogelijke colega's tegen kan komen. Als hem dat niet lukt kan hij wellicht een van zijn broers of zussen vragen om hem te helpen.
Dan, wat je steeds aangeeft is dat hij niet verder moet interen. Dat zou betekenen dat hij nu deels van zijn spaargeld leeft. Het is toch verstandig om daarmee te stoppen en te leven van wat hij werkelijk ontvangt. Kijk samen even welke aanpassingen daarvoor nodig zijn en benut de tijd en het geld dat er nog is daarvoor.
Verder denk ik dat je teveel verwacht van instanties etc. en van klantmanagers. De arbeidsmarkt is een vrije markt, geen overheidsgecontroleerde markt, dat wil zeggen dat UWV-medewerkers werkgevers niet kunnen dwingen om iemand aan te nemen.
Tsjor
Prioriteit 1 = welbevinden van je zoon
Mensen met een beperking, met of zonder naam of label, komen niet van het ene op het andere moment aan een 'goed betaalde baan'. En voordat je tegen het plafond zit: ik ben zelf ook zo'n 'kneus', zoals er die zich hier wel meer hebben gemeld in dit draadje. (Overigens: ik pleit voor kneus als geuzennaam en draag die titel als ik in een goede bui ben met trots!). Ik denk ook niet dat prioriteit 1 die goedbetaalde baan is om ervoor te zorgen dat die erfenis vrij besteedbaar wordt. Prioriteit 1 is het welbevinden van je zoon, met of zonder baan en geld. Waarmee ik niet wil zeggen dat baan en geld totaal onbelangrijk zijn voor je welbevinden. Maar wel in een iets andere volgorde.
Ik vind het trouwens ook heel stom dat wij slimme, knappe kneuzen met veel competenties en kwaliteiten toch nét die handigheid missen om ertussen te komen en ik ben daar ook geregeld heel irrationeel kwaad over. Ik zit ook in een lastige situatie qua werk en ik ben ook zeer verontwaardigd dat mijn mooie kwaliteiten niet gemakkelijk op waarde worden geschat en mensen die veel dommer en luier zijn dan ik soms veel verder komen in het leven (echt!).
En toch: het is zoals het is. Je komt niet van om wat voor reden dan ook langs de spiraal naar beneden zijn gegleden in één keer naar een 'goed betaalde baan'. De sprong is te groot. Ook ik ben ooit via een onbetaalde werkervaringsplaats (1jr) in een baan gerold. Er zijn hier uitstekende tips gegeven om stappen te zetten. Doodvermoeiend, kost ook veel tijd, zeker als je ook nog eens te maken krijgt met klungelende hulpverleners die wél goed verdienen maar intussen maar wat lopen te rommelen. Maar je kunt niks anders doen dan dicht bij jezelf blijven. Al die boosheid en verwijten laten je van jezelf en je kind wegdrijven en de energie die je daarin pompt is zinloos weggegooid.
Dat gezegd hebbend. Ik dacht hieraan: https://itvitae.nl/
Qua erfenis en rampscenario bij onverhoopt overlijden heb ik een heel ander, wellicht onorthodox en ook wat moreel-twijfelachtig idee dat ik als mede-kneus toch noem omdat ik je gevoel van onrechtvaardigheid naar je ene kind toe goed begrijp. Ik heb hem niet zelf verzonnen maar hem zien uitvoeren bij bekenden. In die situatie heeft één kind met bijstandsuitkering (ernstige psychiatrische ziekte, intussen altijd maatschappelijk actief met vrijwilligerswerk, even voor degenen met een onmiddellijk oordeel) de erfenis verworpen en heeft het andere kind dus alles geërfd. De verhouding tussen deze brussen is zeer goed en de ervende brus ondersteunt de niet-ervende brus onderhands met als uiteindelijk doel eerlijk te delen. Voor zover ik weet hebben de ouders hier overigens geen rol in gehad maar heeft de 'ervende' brus dit aan de 'verwerpende' brus voorgesteld. Ze hebben daar voor zover ik weet onderling afspraken over gemaakt.
In dat geval zou je het geleidelijker vrij kunnen (laten) maken voor je kind, júist om stappen te zetten naar een wat zelfstandiger toekomst en/of om net iets bij te passen als kind níet die 'goed betaalde baan' maar een iets minder goed betaalde baan zou moeten accepteren als dat met zijn beperkingen beter is voor zijn geestelijke gezondheid.
Dit kan natuurlijk alleen als alle brussen hierin 'aan boord zijn' en als de neuzen dezelfde kant op staan. Als het tot onderlinge conflicten leidt, ben je erg ver van huis: er kan natuurlijk geen juridische basis onder gelegd worden en de kans dat het dan tot heftige conflicten tussen je kinderen leidt is groot. En het moet natuurlijk niet als belastend worden ervaren om zo'n rol te spelen in het leven van je broer. Geen idee dus of het in jullie situatie een reële optie is.
Intussen wens ik je heel veel sterkte in de moeilijke situatie Teuling. Ik snap dat als je zelf in spanning zit over al dan niet ernstig ziek zijn en/of kunnen overlijden de zorgen om je kind je niet in je koude kleren gaan zitten. Ik hoop dat de uitslag meevalt en dat het je gegund wordt je kinderen nog lang mee te maken en om ook je jongste zoon nog mooie stappen te zien maken en successen te zien beleven. Ik zal duimen morgen.
Groet,
Shoshana
Mooie post Shoshana!
Ik denk net als de posters hierboven ook dat de focus van TS op wat er allemaal niet werkt, en hoe hij vindt dat het wel zou moeten (de instanties...) hem teveel belemmert om te kijken naar wat er wél kan en creatief naar oplossingen te zoeken. Ik snap het wel, als je zelf zo in de zorgen zit, om jezelf en je kind, is het lastig om positief te blijven. Maar kijken naar mogelijkheden is heel belangrijk, onmogelijkheden zijn er altijd genoeg, die helpen je niet.
Je krijgt in het leven zelden alles aangereikt op een zilveren dienblad. Ik tenminste niet. Wees realistisch en neem kleine stappen. Dat kan via vrijwilligerswerk of uitzendbureau met makkelijke/kleine banen, en dan opbouwen. Je zoon kan ook binnen zien te komen bij een werkgever die mensen een kans geeft. Ik werk er bij zo eentje. Hier komen regelmatig mensen binnen die 'iets' hebben. Zij krijgen de kans om aan de slag te gaan, en bevalt dat van beide kanten, dan kunnen ze blijven en, als dat van toepassing is, groeien. Zo hadden wij hier een zeer slechtziende collega, die hier 3 maanden gewerkt heeft. Hij besloot zelf dat de combinatie in zijn geval niet handig was. Maar wat ons betreft had hij mogen blijven. Ook hebben we hier nu een autistische jongen stage lopen. Hij is intussen in de zomervakantie als vakantiekracht aan het werk geweest, en doet nu hier zijn tweede stage. Door zijn beperking heeft hij echt 1-op-1 begeleiding nodig. Dat doen we echt niet met alle stagiairs. Maar we zien hem groeien, en dat vinden wij zelf ook fijn. Dit soort bedrijven bestaat dus echt. En als jij ze niet kunt vinden (ik geef meteen toe, ze zijn niet heel dik gezaaid), dan moet je een andere route zoeken. Via vrijwilligerswerk of uitzendbureau dus. En ja, het is een zaak van lange adem. Maar het eerste begin is belangrijk, van daaruit kun je gaan opbouwen. Leg dus in eerste instantie die lat vooral niet te hoog.
Shoshana, die oplossing vwb de erfenis vind ik echt prachtig!
Concreet
Ik lees bijvoorbeeld dat Hogeschool Utrecht, Hogeschool van Amsterdam en Hanzehogeschool Groningen allemaal een omscholingstraject voor ICT-ers hebben opgericht die (deels) betaald worden door het bedrijfsleven. Dat lijkt me een mooie investering van de erfenis, die leidt naar (goed) betaald werk.
Ook bedrijven als AFAS en YoungCapital Next zijn eigen ICT-opleidingen begonnen, daar heb je dus als student zelfs een baangarantie.
Maar dat houdt dus wel in dat jullie de eis 'meteen een goed salaris' loslaten. Die eis lijkt me gewoon niet realistisch.
Opleiding?
https://www.reacollegenederland.nl/studenten/doelgroep/
Misschien is het REA college nog wel wat voor je zoon?
Shoshana
... en medekneus 
)
Dat lijken me nog eens bruikbare tips! Ik zat zelf ook te broeden op hoe je de erfenis buiten schot kunt laten en verwerpen heb ik niet bedacht. Dat lijkt me dé oplossing, zolang er maar een 100 procent onderling vertrouwen is.
teuling
Heeft je zoon nu een bijstandsuitkering of leeft hij van spaargeld?
Ik werk veel met mensen met autisme en er zijn echt wel goed betaalde functies in de ICT waar mensen goed kunnen functioneren. Er zijn inderdaad bedrijven die specifiek op zoek zijn naar mensen met autisme vanwege specifieke kwaliteiten. Maar niet iedere persoon met autisme werkt graag in de ICT.
Een ervaringsdeskundige kan meedenken vanuit eigen ervaring om stappen te maken. Kan heel positief werken en hoeft niks te kosten. Dat ligt aan de gemeente waar je woont.
Ik hoor dat er heel veel vacatures zijn en dat bedrijven ook makkelijker mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aannemen. De tips van Tjor zijn waardevol. Een netwerk opbouwen is zeker zinvol. Online kan dat best makkelijk met Link-in.
mag je verwerpen
als je een bijstandsuitkering hebt? Ik denk dat als de gemeente daar achter komt ze de uitkering heel terecht stopzetten.
verwerpen
Over verwerpen weet ik niet veel, maar ik ken wel de ont-erven-constructie. Ik weet dat mensen met een gehandicapt kind (dat nooit economisch zelfstandig kan zijn) hier wel eens voor kiezen. Gedachte hierachter: voor een gezond kind is een erfenis een 'extra': kind kan daarvan reizen, een auto of soms zelfs een huis kopen. Het gehandicapte kind kan dit niet: zijn uitkering vervalt, dus dit kind moet woonruimte en boodschappen (en soms zelfs meer) betalen van de erfenis.
Onterven kan overigens maar ten dele: een kind blijft altijd recht houden op een kindsdeel/legitieme portie. Ik weet niet hoe dat met verwerpen werkt?
korenbloem
Als iemand een wajong uitkering heeft vervalt deze niet bij een erfenis. Een bijstandsuitkering is een vangnet, dan moet je wel eerst je erfenis opmaken tot het maximale bedrag dat je hebben als spaargeld bij een bijstandsuitkering.
https://www.uwv.nl/particulieren/arbeidsbeperkt/wajong-2015/tijdens-mijn-uitkering/detail/mijn-inkomsten-tijdens-wajong-2015/wanneer-verandert-mijn-wajong-uitkering/inkomsten-die-niet-uitmaken-voor-mijn-wajong-uitkering
Volgens mij mag verwerpen niet
Ik vond dit op internet:
Bijstand en erfenis weigeren
Als je als bijstandsgerechtigde een positieve erfenis weigert of verwerpt, kan de gemeente bepalen dat je een onnodig beroep doet op bijstand. Het verwerpen van een erfenis wordt gezien als een schenking aan de erfgenamen die als gevolg van de verwerping een grotere erfenis krijgen. Dit betekent dat de gemeente de bijstandsuitkering voor dat bedrag kan verhalen op die erfgenamen.
Onterven, bijstand en de legitieme portie
Als je als bijstandsgerechtigde bent onterfd, mag je niet berusten in deze onterving om het recht op je uitkering te houden. Als je als bijstandsgerechtigde geen beroep doet op je legitieme portie kan de gemeente oordelen dat je een onnodig beroep doet op de bijstand. De gemeente kan je verplichtten om je legitieme portie op te eisen.
Bijstand
Maar zoon heeft toch geen bijstand? Of heb ik daaroverheen gelezen?