Woedeprobleem meerderjarig kind
Even heel kort de situatie zonder teveel details ivm herkenbaarheid.
Ik ben een alleenstaande moeder met 2 thuiswonende kinderen. Ex is jaren geleden vertrokken zonder enige verantwoordelijkheid voor de kinderen te willen nemen en er is dus ook geen omgangsregeling. Dit heeft er destijds behoorlijk ingehakt bij de kinderen, van de ene op de andere dag was vader verdwenen. Daarnaast heeft er nog een en ander gespeeld, waardoor oudste (18) flink getraumatiseerd is. School of werk is daardoor geen optie en dit heeft uiteraard ook invloed op zijn sociale leven (geen vrienden). Kortom hij zit behoorlijk met zichzelf in de knoop en af en toe resulteert dat in flinke woede-uitbarstingen die uit het niets kunnen komen. Daarover is hij niet voor rede vatbaar.
Hulp accepteert hij niet en ooit zal ik een grens moeten trekken. Dat vind ik een lastige, omdat hij me ook keihard nodig heeft. Geen idee of dat moment ooit gaat komen. We zien namelijk echt wel vooruitgang, maar na een dipje vraag ik me vandaag even af wat de opties zijn.
Ik heb aan ex gevraagd of hij iets voor zoon kan betekenen, maar dat is geen optie. Vrienden zijn er niet en hulpverlening accepteert hij niet. Familie heb ik niet. Door zoon uit huis te zetten, maak ik het probleem alleen groter, doordat hij dan letterlijk niemand heeft. Huisarts kan niets. Buurtteam zou een optie kunnen zijn. Maar misschien mis ik iets?
Natuurlijk hadden dingen in het verleden anders kunnen gaan, maar daar verander ik nu niets meer aan. En ja, er missen ongetwijfeld veel details, maar dat dus vanwege de herkenbaarheid.
Anoniemst schreef op 02-10-2023 om 22:14:
Zelf zit ik inmiddels al ruim 2 jaar met een burn-out thuis, maar het herstel gaat langzaam, omdat je dus toch eigenlijk altijd aan moet blijven staan. En niet oneerbiedig bedoeld, maar zeker een paar jaar geleden heb ik wel eens bijna gehoopt dat ik een been zou breken ofzo en naar het ziekenhuis moest, omdat er dan wel wat moest. Ik zat in die jaren voor mijn gevoel helemaal knel.
Waarom is een been breken voor jou zo anders dan je huidige ziek zijn? Al ruim 2 jaar met een burn out thuis, dat betekent dat het inmiddels je baan gekost heeft? Of heb je een goede werkgever die je een derde ziektejaar gunt? Hier was de inkomenssituatie dusdanig dat permanent leven van 70 % van mijn inkomen echt problematisch geweest zou zijn voor mij. Daarentegen hebben mijn kinderen weer het voordeel van een vader die er wel voor ze is, en die ook voor hun studies betaalt.
Maar goed wellicht is jouw situatie op inkomens- en vermogensgebied veel gunstiger en speelt dit niet mee in je overwegingen.
Is hier met je zoon over te praten? Of houd je jouw burnout weg van hem?
ik zou vooral je jongste zoon in de gaten houden. Fijn dat je zo bezig bent met de oudste maar de jongste heeft ook aandacht nodig én je dient voor hem ook een veilig thuis te zijn. Als oudste ook op hem boos wordt en af en toe gezamenlijke spullen vernielt.... Sorry hoor maar dan moet er echt iets gebeuren voordat jongste trauma s gaat oplopen.
Gedwongen opname inderdaad. Heel vervelend dat de oudste zo slecht in zn vel zit maar geen school, geen bijbaantje en hulp niet willen accepteren is dan toch geen keuze meer?
Gedwongen opname is niet zo gemakkelijk. Ik vermoed niet dat deze situatie daarvoor in aanmerking komt.
Dat het me mijn baan gaat kosten, is de fase waar ik nu in zit en dat geeft me om eerlijk te zijn ook wel de nodige stress. Die 30% hakt er wel in en in het verleden door de toeslagenaffaire al genoeg van die ellende gehad. Als ik dat kan voorkomen, dan voorkom ik dat.
Zoon weet dan de burn-out, maar denkt dat ik me aanstel. Als ik thuis zwak ben, heeft dat uiteraard meteen impact op de kinderen en veel houd ik daarom wel bij ze weg, voor zover mogelijk natuurlijk.
En natuurlijk heb ik ook alle oog voor jongste. Voelt een beetje alsof je denkt dat ik dat niet heb, dus misschien schiet ik nu teveel in de verdediging. Het is gewoon een spagaat en ik wil voor beiden het beste. Ook erg veel een op een tijd dus met jongste. En natuurlijk heeft hij er last van, maar ik probeer dat echt te minimaliseren.
Koekie1980 schreef op 03-10-2023 om 12:00:
Gedwongen opname inderdaad. Heel vervelend dat de oudste zo slecht in zn vel zit maar geen school, geen bijbaantje en hulp niet willen accepteren is dan toch geen keuze meer?
Zo werkt het niet. Wat TO beschrijft zijn in de verste verte geen criteria voor gedwongen opname. Denk daar niet te makkelijk over, alsof dat ‘gewoon’ een optie zou zijn waar moeder maar toe hoeft te besluiten.
Dit speelt in veel gezinnen, dat ouders (vaak alleenstaande moeders) en andere kinderen zwaar lijden onder de problematiek van een kind. De jeugdzorg heeft daar geen aanbod voor en de volwassen GGZ ook niet. Hulpverleners zeggen je klip en klaar dat de enige mogelijkheid is om je kind uit huis te zetten als het geen hulpverlening accepteert. Ook als ze weten dat er zware psychiatrische problematiek speelt en kind grote risico’s loopt als het op straat wordt gezet, hebben ze geen alternatief aanbod om het kind hulp te bieden. En zo bewegen ze de moeders ertoe de grens keer op keer op te rekken en ook van de brussen begrip te vragen. Want het kind heeft nou eenmaal wel serieuze problematiek, dat ziet iedereen. En dus gaan gezinnen samen kapot. En dat weet de hulpverlening echt wel. Alleen is het niemands verantwoordelijkheid. Ze ‘kunnen er niks aan doen’.
TO, ik zou ook eens contact zoeken met Naastencentraal, dat is een lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problematiek. Misschien geeft lotgenotencontact jou en de jongste wat steun.
" Ze ‘kunnen er niks aan doen’."
ik denk dat ze er ook echt niets aan kunnen doen. Je kan geen GGZ-hulp verlenen aan iemand die zelf helemaal geen hulpvraag heeft. Als iemand niet te bewegen is tot het aannemen van hulp, houdt het op.
Anoniemst schreef op 03-10-2023 om 12:10:
Dat het me mijn baan gaat kosten, is de fase waar ik nu in zit en dat geeft me om eerlijk te zijn ook wel de nodige stress. Die 30% hakt er wel in en in het verleden door de toeslagenaffaire al genoeg van die ellende gehad. Als ik dat kan voorkomen, dan voorkom ik dat.
Zoon weet dan de burn-out, maar denkt dat ik me aanstel. Als ik thuis zwak ben, heeft dat uiteraard meteen impact op de kinderen en veel houd ik daarom wel bij ze weg, voor zover mogelijk natuurlijk.
En natuurlijk heb ik ook alle oog voor jongste. Voelt een beetje alsof je denkt dat ik dat niet heb, dus misschien schiet ik nu teveel in de verdediging. Het is gewoon een spagaat en ik wil voor beiden het beste. Ook erg veel een op een tijd dus met jongste. En natuurlijk heeft hij er last van, maar ik probeer dat echt te minimaliseren.
Jij lijkt wel echt zwaar in de gevarenzone te zitten om hier zelf helemaal kapot aan te gaan. Laat het zover niet komen, ook omwille van je oudste niet. Je moet er toch ook niet aan denken dat hij, volwassener, wijzer, hopelijk zijn leven beter op de rit, de rest van zijn bestaan moet leven met de gedachte dat hij zijn moeder kapot heeft gemaakt! Dat is ook voor hem een te zware last. Grijp daarom op tijd in, ook als dat wel zou betekenen dat je hem uit huis moet zetten.
Ben jij in contact met je huisarts? Heb jij zelf behandeling/begeleiding? Dit kan niet eindeloos zo doorgaan, dat hou je gewoon niet vol. En dat je zoon zegt dat je je aanstelt, dat is wel een mooie! Dan stelt hij zich zeker ook aan als hij niet naar buiten durft? Als hij niet op de een of andere manier iets van verantwoordelijkheid voor zijn gedrag en zijn problemen gaat nemen en ze alleen op jou afwentelt en je dan ook nog vernedert door je zwak te noemen, dan is er geen andere optie dan dat hij het zelf gaat doen. Dat zal hij wel moeten gaan beseffen.
Mija kan het altijd beter verwoorden dan ik. Wat ik me nog wel afvraag lijkt hij op zijn vader die ook geen verantwoordelijkheid wil nemen? Zit daar misschien een erfelijke diagnose?
Temet schreef op 03-10-2023 om 12:25:
" Ze ‘kunnen er niks aan doen’."
ik denk dat ze er ook echt niets aan kunnen doen. Je kan geen GGZ-hulp verlenen aan iemand die zelf helemaal geen hulpvraag heeft. Als iemand niet te bewegen is tot het aannemen van hulp, houdt het op.
In Japan sturen ze mensen op huisbezoek bij hikikomori, laagdrempelig, om contact op te bouwen als aanloop naar hulpverlening. Dat kan hier niet. Je moet zelf (willen) komen.
Ik snap wel dat je niet ongevraagd aan mensen kan gaan zitten peuteren maar ik denk tegelijkertijd ook dat er maatschappelijk heel onrealistische verwachtingen zijn van ‘eigen verantwoordelijkheid’. Het volwassen leven zit vol met complexe, angstaanjagende verantwoordelijkheden en opgaves en het uitgangspunt is tegen de klippen op dat mensen dat allemaal zelf moeten (leren) doen. Ook als ze dat ‘eigenlijk’ niet kunnen. Er lopen niet voor niks zoveel verwarde mensen op straat die allerlei ellende doormaken en veroorzaken waar niemand raad mee weet.
Dus misschien moet de vraag anders worden gesteld: zijn er meer/andere/laagdrempeliger vormen van enigszins beschermd of begeleid worden en wonen denkbaar, waar je niet eerst gecertificeerd zwaar psychiatrisch en/of ernstig zwakbegaafd voor hoeft te zijn? Ik snap wel dat er niet overal bakken met geld voor beschikbaar zijn maar de hulpverlening aan gezinnen met hardnekkige problemen is ook bepaald niet gratis en alle problematiek die voortkomt uit psychiatrische problematiek, van gewelddadige ‘incidenten’ tot psychische problemen bij naasten vreten energie, tijd en ook geld.
Er was een tijd geleden een serie op TV over gezinnen in de jeugdzorg. Wat me daarin het meest opviel was de ‘dwang’ naar ‘resultaat’. Dat lijkt heel logisch: je helpt mensen natuurlijk om op den duur zelf hun problemen op te lossen, toch? Maar wat je in die gezinnen zag, was dat die ouders daarmee ongelooflijk onder druk komen te staan in een toch al uitputtende situatie. Ze moeten dit leren en dat aanpakken en zus regelen en daar aan gaan staan. Die mensen worden overvoerd met ‘leerervaringen’ in een situatie waarin ze aan het watertrappelen om te overleven en nauwelijks ruimte hebben om zich te ontwikkelen. En toch blijven hulpverleners maar aanbod doen wat van de betrokkenen heel veel energie en helderheid vraagt. Ik vroeg me werkelijk af of er in het grote geheel niet meer gewonnen zou kunnen worden door bepaalde dingen voor of samen met mensen op te lossen: gewoon taken samen doen. Of kinderen eens gewoon meenemen voor een potje voetbal, zonder dat je je doelen uitgebreid (maar obligaat) moet verantwoorden. Iedereen die wel eens een zorgplan heeft gezien, weet hoeveel clichés daar instaan, waarvan iedereen weet dat het niet gaat gebeuren! Ik snap heus wel dat de voorkeur uitgaat naar mensen helpen zichzelf te helpen maar als dat overduidelijk niet lukt, als er uren en uren en euro’s en euro’s ‘hulpverlening’ in een gezin moeten worden gepompt zonder al te veel resultaat, waarom dan eens niet kijken naar laagdrempeliger opties. Ik denk dat hier moraal ook een hele grote rol bij speelt, dat mensen het nou eenmaal zelf moeten kunnen, echt niet alleen geld.
Mija schreef op 03-10-2023 om 13:01:
[..]
In Japan sturen ze mensen op huisbezoek bij hikikomori, laagdrempelig, om contact op te bouwen als aanloop naar hulpverlening. Dat kan hier niet. Je moet zelf (willen) komen.
Ik snap wel dat je niet ongevraagd aan mensen kan gaan zitten peuteren maar ik denk tegelijkertijd ook dat er maatschappelijk heel onrealistische verwachtingen zijn van ‘eigen verantwoordelijkheid’. Het volwassen leven zit vol met complexe, angstaanjagende verantwoordelijkheden en opgaves en het uitgangspunt is tegen de klippen op dat mensen dat allemaal zelf moeten (leren) doen. Ook als ze dat ‘eigenlijk’ niet kunnen. Er lopen niet voor niks zoveel verwarde mensen op straat die allerlei ellende doormaken en veroorzaken waar niemand raad mee weet.
Dus misschien moet de vraag anders worden gesteld: zijn er meer/andere/laagdrempeliger vormen van enigszins beschermd of begeleid worden en wonen denkbaar, waar je niet eerst gecertificeerd zwaar psychiatrisch en/of ernstig zwakbegaafd voor hoeft te zijn? Ik snap wel dat er niet overal bakken met geld voor beschikbaar zijn maar de hulpverlening aan gezinnen met hardnekkige problemen is ook bepaald niet gratis en alle problematiek die voortkomt uit psychiatrische problematiek, van gewelddadige ‘incidenten’ tot psychische problemen bij naasten vreten energie, tijd en ook geld.
Er was een tijd geleden een serie op TV over gezinnen in de jeugdzorg. Wat me daarin het meest opviel was de ‘dwang’ naar ‘resultaat’. Dat lijkt heel logisch: je helpt mensen natuurlijk om op den duur zelf hun problemen op te lossen, toch? Maar wat je in die gezinnen zag, was dat die ouders daarmee ongelooflijk onder druk komen te staan in een toch al uitputtende situatie. Ze moeten dit leren en dat aanpakken en zus regelen en daar aan gaan staan. Die mensen worden overvoerd met ‘leerervaringen’ in een situatie waarin ze aan het watertrappelen om te overleven en nauwelijks ruimte hebben om zich te ontwikkelen. En toch blijven hulpverleners maar aanbod doen wat van de betrokkenen heel veel energie en helderheid vraagt. Ik vroeg me werkelijk af of er in het grote geheel niet meer gewonnen zou kunnen worden door bepaalde dingen voor of samen met mensen op te lossen: gewoon taken samen doen. Of kinderen eens gewoon meenemen voor een potje voetbal, zonder dat je je doelen uitgebreid (maar obligaat) moet verantwoorden. Iedereen die wel eens een zorgplan heeft gezien, weet hoeveel clichés daar instaan, waarvan iedereen weet dat het niet gaat gebeuren! Ik snap heus wel dat de voorkeur uitgaat naar mensen helpen zichzelf te helpen maar als dat overduidelijk niet lukt, als er uren en uren en euro’s en euro’s ‘hulpverlening’ in een gezin moeten worden gepompt zonder al te veel resultaat, waarom dan eens niet kijken naar laagdrempeliger opties. Ik denk dat hier moraal ook een hele grote rol bij speelt, dat mensen het nou eenmaal zelf moeten kunnen, echt niet alleen geld.
Ha Mija, jij verwoordt precies wat Michelle van Tongerloo, o.a. straatarts in Rotterdam bij de Pauluskerk ook via allerlei kanalen (LinkedIn, buitenhof, Correspondent, binnenkort komt ze bij nieuwsuur) voor pleit. Precies dit!! Geen aanbod, maar 'wat heb je nodig', inderdaad die laagdrempelige opties.
Anoniemst, heb je al wel bij de Wmo loket in je gemeente aangeklopt? Nu jouw zoon geen hulpverlening kan/wil accepteren, ben jij zijn hulpverlener. Je bent zijn mantelzorger. Ik mis nu de steun die jij nodig hebt, financieel bijvoorbeeld een persoongebonden budget, maar ook mentaal voor jou zelf. Kan je dat daar niet aankaarten.
Ik lees namelijk op een site:
" Ook jongeren met een aandoening, stoornis, beperking of psychisch probleem komen in aanmerking voor een pgb. Het inkomen of vermogen is niet van belang of iemand wel of niet in aanmerking komt voor een pgb."
Het is heel jammer dat zijn vader uit beeld is. Kan je ex ook niets iets klein betekenen? gezamenlijke interesse?
Ook voor WMO zal zoon zelf de aanvrager moeten zijn. Ik ben dat proces een paar keer doorgegaan met mijn kind, ik ben heel blij dat ik daarbij ondersteuning kreeg van de GGZ waar ze onder behandeling was. Dat lijkt me heel lastig voor een kind wat geen hulp wil. Dan zou je moeten kijken of er voor jezelf een WMO indicatie mogelijk is vanwege de overbelasting.
Wat vervelend om te horen dat hij zo in de knoop zit met zichzelf. Wat destijds mij enorm hielp was een uitlaatklep in de sport sector. Heb je al eens nagedacht om iets van boxen voor te stellen? Het kan een gezonde uitlaatklep voor hem zijn waar hij zijn woede er juist uit kan laten op een zandzak ipv alles op te kroppen.
PeterPJ schreef op 03-10-2023 om 16:17:
Wat vervelend om te horen dat hij zo in de knoop zit met zichzelf. Wat destijds mij enorm hielp was een uitlaatklep in de sport sector. Heb je al eens nagedacht om iets van boxen voor te stellen? Het kan een gezonde uitlaatklep voor hem zijn waar hij zijn woede er juist uit kan laten op een zandzak ipv alles op te kroppen.
Met die suggestie kwam Labyrinth 18 berichtjes eerder ook mee aanzetten. Mooi te lezen dat iemand er goede ervaringen mee heeft opgedaan.
Wat een ontzettend zware situatie. Mij lijkt het wel realistisch om grenzen te stellen. Juist als die grenzen er niet zijn en je zoon jou nog als vangnet heeft, blijft de problematiek voor instanties grotendeels onzichtbaar.
Hij is nu 18 schrijf je. De problemen spelen al een aantal jaar. Ik vraag mij - niet lullig bedoeld - wel af waarom er destijds nooit is ingegrepen. Als een kind volledig uitvalt op school en hele dagen alleen maar in bed ligt, waar is dan leerplicht, GGZ, WMO en allerlei andere instanties? Waarom laten we deze kinderen en hun gezinnen zo aan hun lot over?
Mijn lijkt een gedwongen opname nog helemaal niet zo'n slecht plan. Het 'probleem' is nu dat deze jongeman de samenleving niet tot last is. Hij is immers hele dagen thuis en is niet crimineel of loopt verward over straat. Maar ondertussen loopt TS wel op haar tandvlees, dreigt haar baan kwijt te raken met alle mogelijke gevolgen van dien. Dat betekent nogal wat. Herstellen van een burn-out kan niet als je constant alert moet zijn en aan moet staan/beschikbaar moet zijn.
En hoewel er misschien kleine verbeteringen zijn, is het wel weinig en duurt het erg lang. Dit kan een ouder niet alleen.
De vraag 'wat heeft hij nodig?' is een hele goede. Maar ook 'wat heeft TS nodig?'