Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op
Mar

Mar

23-05-2020 om 01:20

Zoon 20 vraagt soms nog zoveel aandacht

Mijn zoon is nu 20. Het is altijd het kind geweest waar ik me veel zorgen om maakte. Geboren met een handicap, basisschool geen probleem op middelbare school bleek de handicap verder te gaan dan fysiek. Ook plannen etc lukt nauwelijks. Is geen jwestie van niet willen, maar van niet kunnen.
Hechte vriendschappen lukt niet goed, trekt dan weer met de een, dan weer met de ander op.
Mbo is vanwege beperking niet gelukt. Heeft wel ergens een jaar gewerkt, maar is nu alweer even thuis. Zet nu gelukkig wel weer stappen om vooruit te komen. Corona helpt dan niet helaas.

Waar ik moeite mee heb is dat hij enerzijds zelfstandig wil zijn ( prima hoort bij zijn leeftijd) maar anderzijds als hij het nodig vindt 24/7 een beroep op me wil doen. Hij verwacht dan eigenlijk dat ik alles laat vallen om naar hem te luisteren. En dat gaat echt niet altijd over levensvragen. Als ik dan zeg ‘ moet het nu, ik ben aan het lezen, tv kijken of zo’ krijg ik altijd terug dat ik nooit tijd heb, afstandelijk etc.
Maar jeetje 20. Als je het met mij wilt hebben over zorgen die je hebt of juist leuke dingen , prima. Maar gewoon een lekkere discussie omdat hij daar dan zin in heeft, betekent toch niet dat ik daar altijd voor open moet staan. Ik heb af en toe gewoon behoefte aan rust.
Herkenbaar voor iemand of ben ik echt een niet zo goede moeder?

Pop

Pop

23-05-2020 om 10:35

Zeker herkenbaar

Mijn dochter is 21 en kan ook enorm beslag op mij leggen. Nu met de lock-down gaat ze er helemaal aan onderdoor en ze vindt zichzelf het meest gedupeerd van iedereen. En dat moet regelmatig besproken worden, bij voorkeur ‘s avonds om 23.00 uur als ik daar echt geen zin meer in heb. Ik verzucht ook wel eens dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar levensgeluk of dagbesteding, of raad haar aan een baan te zoeken. Dan noemt ze mij een slechte moeder.
Geen idee of we minder goede moeders zijn dan de rest. Ik vind zelf dat ik erg mijn best heb gedaan, en het tijd is dat ze op zichzelf gaat. (Dat klinkt wel een beetje harteloos, maar ik ben echt altijd heel zorgzaam en dienstverlenend geweest als moeder).

anoniem

anoniem

23-05-2020 om 11:15

zeer herkenbaar

Hier een kind met Asperger die 24/7 beslag op me legde, meteen een reactie van me eiste en zich anders diep ongelukkig en afgewezen voelde. Ik was alleenstaande ouder dus kon dit niet met een andere ouder samen doen. Ook hij was een MBO-dropout: talent en hersenen oké, samenwerken met anderen nul. Betaald werk was te hoog gegrepen maar hij was te goed voor wajong of aangepast werk, hij viel echt tussen wal en schip waardoor hij steeds meer het gevoel had een mislukking te zijn. En daardoor claimde hij me nog meer.

Ik werkte deels vanuit huis wat eigenlijk niet te combineren was met een claimend kind. Geduldig uitleggen dat ik veel van hem hield, maar dat het echt niet haalbaar was om 24/7 "aan" te kunnen staan en dat hij soms even moest wachten voelde als weer een afwijzing voor hem.

Precies wat Pop zegt: hij maakte mij verantwoordelijk voor zijn levensgeluk en dagbesteding. Een onmogelijke opgave.

Ik trok het niet meer, dreigde er aan onderdoor te gaan, raakte zwaar overbelast, ook al was er begeleiding die hem af en toe even op sleeptouw nam zodat ik een paar uurtjes in de week rust had. Kreeg burnoutverschijnselen, en dat lag niet aan mijn werk.

Vanwege zijn diagnose bleek een vorm van beschermd/begeleid wonen mogelijk te zijn. Hij was toen 18. De zorgen waren daarna niet voorbij, naast asperger bleek hij meer psychische problematiek te hebben, maar ik heb wat lucht gekregen en hoef niet meer 24/7 "aan" te staan. Ik heb me een tijd heel slecht gevoeld, alsof ik mijn kind uit huis had gezet om er zelf beter van te kunnen worden, maar ik realiseerde me wel dat het voor ons beiden beter was.

Maar het blijft een bron van zorg...

Marga

Marga

23-05-2020 om 12:00

misschien

Toch meer je tijd claimen. Dat je niet zegt `‘ moet het nu, ik ben aan het lezen, tv kijken of zo’` Maar `nee ik wil nu tvkijken´ En als hij dan zegt ´maar je hebt nooit tijd´ dan antwoorden `straks ga ik een half uur met je zitten, nu kijk ik tv´.

Kan het zijn dat je eigen schuldgevoel je parten speelt? En dat hij daar op inspeelt?
Het is ook juist misschien je taak als moeder, die afbakening aan te geven. Hij is geen kindje van vier meer, jij hebt je eigen leven. Dat is heel gezond om te voelen voor een jongvolwassene.

Maar... dat zeg ik uitgaande van kinderen zonder moeilijkheden als asperger en zo hoor.
Dan lijkt het me lastiger je van eventueel schuldgevoel te lossen maar misschien toch ook nodig

ElenaH

ElenaH

23-05-2020 om 12:03

Net als Marga

'En dat moet regelmatig besproken worden, bij voorkeur ‘s avonds om 23.00 uur als ik daar echt geen zin meer in heb. '

Wat is er mis met 'lieve schat, ik wil daar met alle plezier met je over praten, maar niet nu. Morgenochtend ben je de eerste.'?

Anonymized User

Anonymized User

23-05-2020 om 12:03

Fijn

Om te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Soms denk ik ook, was hij maar het huis uit. Dan zie ik alleen nog maar zijn leuke kant, die hij ook heeft. Tijd afbakenen probeer ik ook, maar ja schuldgevoel zit diep. Hij heeft ook gekampt met depressies en jij wil niet dat hij zich ongewenst voelt, zeker niet door z’n moeder. Maar ja 24/7 aan staan lukt niet.

Geen contact

Beide kinderen hebben hier autisme en behoefte aan alleentijd. Dus de vraag naar alleentijd kan ik zelf ook stellen. Dat word begrepen.
Na een intensieve discussie, want o ja zoon hier houdt er ook wel van, stel ik zelf voor om weer te gaan 'landen' en elkaar met rust te laten.
En met rust betekent dan ook nul inbreken in de rust van een ander.
En soms komt dat niet zo goed uit. Maar je vergeeft elkaar.
En beide kinderen hebben gelukkig ook vrienden waar ze veel bij kwijt kunnen maar sommige dingen komen toch nog steeds bij mij terecht. Vanwege de realiteitstoetsing en het verwerken van hun jeugd. Maar het hebben van grenzen is hier wel bemiddelbaar. En ik heb ook een grens. Niemand hoeft zich op te offeren voor een ander.
Je gunt elkaar wat en je geniet van elkaar maar je neemt ook de ruimte die je nodig hebt om je goed te voelen.
En inderdaad, dan wil er een een gezellig gesprek maar ik zit net midden in een spannende film, dan zeg ik dat, of ik kondig het aan: over 20 minuten begint mijn detective! Nu kan het nog!
Maar het is ook andersom. In de ochtend laat ik zoon totaal met rust. Hij moet eerst tot zichzelf komen voor er van communicatie van wat voor soort dan ook sprake kan zijn.
En dat kan lastig zijn. Soms wil ik gewoon weten of hij die dag afspraken heeft waar ik rekening mee moet houden met de maaltijd of zo, of hij mee eet of dat hij vandaag even brood kan halen. Of het vuil wegbrengen.
Moeilijk, moeilijk. En dan toch maar even inhouden want zoon is echt niets in de ochtend hoeveel recht ik ook heb.
En dochter die zich niet fijn voelt in de woonkamer waardoor ik af en toe maar even inplan om af en toe een kopje thee op haar kamer te gaan drinken. En ja, soms wil ze ook meer aandacht dan ze krijgt. Dat gaat heen en weer.
Maar ik ben ook mezelf. Op is op.
Je moet thuis allemaal bij kunnen komen en niet op eieren hoeven lopen.
Als jij tijd voor jezelf neemt betekent dat het voor de kinderen ook normaal is om tijd voor jezelf te nemen.

ElenaH

ElenaH

23-05-2020 om 12:13

Anonymized User

Elke fase van het ouderschap vraagt een andere aanpak. De babyfase vraagt om voedsel en knuffels (bij wijze van spreken), de middelbare school om coaching en begrenzing. Met als eindresultaat (hoop je) gezonde, stabiele volwassenen met een opleiding die op eigen benen kunnen staan.
Inmiddels is je zoon 20 en heeft hij echt een andere 'opvoeding' nodig van jou dan een 6-jarige die de wereld aan het verkennen is, of een 14-jarige die voor een profielkeuze staat.

Ik chargeer een beetje, maar een 20-jarige heeft er niets aan als hij 'nu komt even niet uit' verbindt met afwijzing van hem als persoon. Hij heeft er meer aan om te leren zichzelf bestaansrecht te geven en daarvoor minder afhankelijk te zijn van zijn moeder. Aan jou de schone taak om hem op dát pad te helpen.

Mijntje

Mijntje

23-05-2020 om 15:15

emotionele leeftijd

Loopt zijn emotionele leeftijd wel gelijk met zijn kalenderleeftijd? Mijn zoon van 13 is anderhalf in zijn hoofd en heeft heel veel nabijheid nodig om zich veilig te voelen. Die kan je dus nooit twee tellen alleen laten.
Misschien dat jouw zoon dit ook in (zeer) lichte mate heeft. Maar later moet hij ook wachten, zijn begeleiders, collega's, vrienden, vriendin etc. zijn ook niet 24/24 beschikbaar.
Dit moet hij dus leren, stap voor stap.
Je kan duidelijke afspraken maken, met dingen die 'rood' zijn (de melk kookt over, je fiets wordt gestolen) waarbij hij je altijd mag storen. En de dingen die kunnen wachten (gespreksonderwerpen die in hem opkomen terwijl hij de krant leest) kan hij opschrijven en er later over hebben. Zo vergeet hij niet waar hij het over wil hebben.
Ik verzin maar wat. Om te beginnen moet je duidelijk je grenzen durven aan te geven.

Pop

Pop

23-05-2020 om 15:21

Dat klinkt zo makkelijk maar niet alle 20-jarigen zijn al even ‘af’ als volwassenen. Autisme is een ontwikkelingsstoornis, dus ondanks hoge intelligentie werkt het brein niet altijd zoals bij de meeste jongeren. Mijn dochter heeft (daarnaast) de neiging tot somberheid en betrekt alles wat haar in het leven overkomt op zichzelf. Een wankel evenwicht, en ik zal daar vast niet altijd goed mee omgaan. Je zegt niet zomaar dat ze morgen de eerste is als ze ‘s avonds als een zielig vogeltje instort. Als ik niet in de buurt ben redt ze het ook, dus meestal doe ik dat toch.
Het is vooral nu gewoon heel lastig. Ik werk fulltime thuis, en we zitten dus flink op elkaars lip. Soms gaat ze wel naar haar vader, een paar uur, maar ook dat moet na thuiskomst besproken worden omdat er dan weer van alles is gebeurd waar ze mee zit.
Voor begeleid wonen is ze ‘te goed’. Helaas, want dat biedt meer kansen dan de reguliere woonmarkt voor studenten. We sukkelen dus maar voort en ik moet accepteren dat mijn actieve ouderschap wat langer duurt dan normaal.

Pop

Ik heb ooit een boek over autisme gelezen van volgens mij Rita Kohnstamm. Zij omschreef heel mooi dat mensen met autisme op verschillende niveaus kunnen functioneren. Dus iemand kan nog cognitief sterk zijn maar sociaal emotioneel op een lager niveau functioneren.

Dit inzicht hielp mij om gedrag beter te begrijpen en dus ook te accepteren dat dingen gaan zoals ze gaan.

Sterkte met het acceptatieproces voor jezelf

Pirata

Pirata

23-05-2020 om 19:26

Heel herkenbaar

Mijn oudste zoon is ook een IADH-kind.
Hij kan heel erg eisend zijn en bij voorkeur op onmogelijke momenten, ' s avonds laat ofzo. "Wil je even op 5 versxhillende websites kleding voor me bestellen", dat werk.
Eerst heb ik daar een uiterste tijd aan gehangen. Inmiddels regelt hij dit zelf, nog beter.
Maar het moet allemaal wel eerst 400 keer uitgelegd worden voor ie het door heeft. En ja, dat kost jaren.... hou vol!!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.