Zoon reageert ten onrechte boosheid af op mij..
Hoi,
Ik moet het even kwijt. Mijn zoon heeft in de jaren dat hij bij zijn vader en diens nieuwe vrouw om het weekend was, veel moeten verduren. Jarenlang geestelijk mishandeld door zijn stiefmoeder en nu zijn vader en die heks uit elkaar zijn kont alles naar boven. Hij is 18 jaar en heeft moeite met heel veel dingen zoals leren en toetsen maken en luisteren. Hij luistert amper naar mij en doet wat hij wilt. Hij is snel boos en reageert heel veel op mij af. Gelukkig niet fysiek. Hij weet dat hij fout zit en zou willen dat hij het kon afreageren op zijn ex stiefmoeder maar die is niet meet in beeld. Hij zit nu middenin hulpverlening en krijgt binnenkort emdr therapie.
Ik ben een alleenstaande moeder van 2 zoons. De jongste is bijna 17 en heeft gelukkig minder ellende meegemaakt omdat het een rustige jongen is.
Ik sta altijd voor mijn jongens klaar en ik doe misschien teveel maar zo ben ik.
Ik ben alleen zo moe en vind het zo oneerlijk dat de schade die hij heeft opgelopen bij mij geuit wordt. Ik pluk alle zure vruchten van de ellende die hij heeft meegemaakt bij zijn vader thuis. Ook zijn vader neem ik het kwalijk dat dit jaren heeft geduurd onder zijn dak. De kinderen nu extra verwennen en liefde geven zit er niet in. Ik heb het gevoel dat ik alles compenseer voor het feit dat mijn zoon bij zijn vader jarenlang geestelijk misbruikt is.
Ik heb zelf ook reuma, werk 36 uur en ik ben geestelijk moe aan het worden.
Ik incasseer zoveel en ook al doet het me pijn dat hij veel meegemaakt heeft, ik vind het ook oneerlijk dat ik nu hiervan al een tijd de dupe van ben.
Iemand tips hiermee om te gaan?
niet persoonlijk nemen
Probeer het toch ook als een compliment te zien, hij voelt zich veilig bij jou.
En 18 dat voelt heel groot, en zo ziet hij er wrs ook uit
maar hij heeft emotioneel wel een achterstand in te lopen.
Stel wel grenzen, heel neutraal, en bespreek die liefst op een neutraal of liever nog goed moment, niet in heetst vd strijd al zul je dan wrs wel nog moeten herhalen.
Hier een niet-beschadigde puber die 'mij steeds moet hebben'. We vechten wat af, maar vaak denk ik, behalve de frustratie die het geeft, ook: laat haar maar lekker uitkuren op mij. Beter dat dan dat ze zwakkeren gaat pesten oid. Maar dat zeg ik haar natuurlijk niet!!
Ja moeilijk
Goed dat je zoon in elk geval open staat voor hulpverlening en met name ook EMDR. In de periode van de therapie zal hij best nog sacherijnig en met zichzelf bezig zijn. Zo werkt het nou eenmaal. Probeer het niet al te persoonlijk te nemen. Vooral niet omdat je zoon het blijkbaar zelf ook wel snapt.
Zelf heb ik een vergelijkbare chronische ziekte en met een paar wat ingewikkelde kinderen doe ik mijn best om zo goed mogelijk voor mijzelf te zorgen. Inmiddels ook vitamine b12 injecties en andere aanvullingen op doktersrecept. Geef ook bij je reumatoloog aan dat de moeheid je nu opbreekt. Soms is wel iets verlichting mogelijk met vitamine d of andere noodzakelijke aanvullingen die je met een chronische ziekte tekort kunt komen.
Naast uiteraard gezond koken en eten.
Ik ben zelf ook inmiddels in therapie om de narigheid van heftige jaren te verwerken in de hoop dat ik daarmee ook wat meer energie krijg die ik nu steek in onnodige ergernis. Dat zou nog een optie kunnen zijn.
Want je ergeren aan zaken waar je, zeker achteraf, niets mee kunt, is nodeloos moemakend. Geduld en relativering dat wens ik je toe voor 2017.
Het valt echt niet mee. Ook oudere kinderen kunnen je nog veel energie kosten.
begrenzen
Inderdaad, ik werk met pubers en die reageren ook wel eens wat op mij af, word ik ook niet blij van, maar ik probeer het niet persoonlijk te nemen.
Ik geef wel aan dat ik bepaald gedrag naar mij toe niet accepteer, ga dan even naar buiten rondje rennen en kom daarna weer terug. Ik stuur ze dus even weg met de boodschap af te koelen en daarna terug te komen.
Zelf sport ik om de boosheid die het bij mij wel oproept een plek te geven.
Zelf hulp zoeken
Ik heb er veel aan gehad, om zelf gesprekken bij een psychologe te hebben.
Het is logisch dat jij de boosheid over je heen krijgt. Dat ging bij ons ook zo. Jij bent zijn thuis. Maar het is ook heel zwaar. Je zoon en jij zijn erbij gebaat als het jou lukt om je eigen emoties hierbij, die zoooo begrijpelijk en logisch zijn, los te koppelen van jouw interacties met je boze kind.
Dat is moeilijk, het is verstandig om daar hulp bij te zoeken. Iemand bij wie je al je onzekerheden, frustraties en boosheden kunt uiten, zonder dat je zoon er last van heeft.
Bij deze...
Bedankt voor de reacties. Ik weet, en hij weet ook, dat ik degene ben die er onvoorwaardelijk is voor hem. Maar ik kan er niet meer tegen. Net weer een heftige ruzie gehad. Hij reageert zo boos en onredelijk. Ik heb na afloop hyperventilatie en overal pijn in mijn spieren.
Ook heb ik het gevoel dat ik geen klankbord heb in mijn omgeving. Hoe lief mensen ook zijn, ook mijn vriend, ze begrijpen het niet helemaal en reageren soms boos naar mijn zoon toe
Ik loop momenteel ook bij een psycholoog. Ik trek het anders niet meer.
En omdat mijn ex zijn huis verkocht was en hij pas 3 maanden later in zijn nieuwe huis kan, een dezer dagen gaat hij over, heb ik de kinderen momenteel ook constant. Het wordt me teveel. Bijna elke dag ruzie en mijn jongste zit ertussen.
Ik heb lange tijd teveel gepikt van mijn ex en te soft geweest en daar betaal ik nu voor. Ik ben op, leeg en ik kan niet meer.
Er zijn zoveel meer dingen gebeurd in mijn leven waaronder dat mijn jongste op zijn tweede een hartstilstand gehad heeft door een uit de hand gelopen virus infectie. Nalatigheid toenmalige huisarts.
Mijn vader verloeren en nog veel meer.
Ik klaag niet, ik probeer altijd het positieve te blijven zien maar ik ben na al die jaren strijd momenteel op en leeg en moe...
Sorry... Moest het even kwijt.
voor ruzie
zijn er twee nodig!
Spreek met jezelf af dat je GEEN ruzie meer aangaat!
Voor mijn part voor een maand oid.
Maak afspraken met jezelf over hoe dit aan te pakken, en deel ze je zoon mede.
Belangrijk is dat je acties bedenkt die je zelf kunt uitvoeren, zorg dat je niet afhankelijk bent van hem. Vraag hem ook niet wat hij wil, JIJ besluit hieruit te stappen.
Bijv: bij ieder signaal dat er ruzie op stapel staat ga jij een blokje lopen. Kom je terug en is hij nog steeds in oorlogstemming dan ga je even douchen, je zegt dit kort, negeert hem verder enz.
en maak een sluitend plan
Geef elk scenario een antwoord. Houd daarbij rekening dat zoon meer moeite zal doen om de ruzie op te zoeken, in eerste instantie.
niet pikken!
Hier (zoon 16) is de regel: je mag alle irritaties die je tegenover me hebt bespreken. En ik zal alles ter harte nemen en dingen veranderen in alle redelijkheid. Je mag ook ontzettend kwaad zij en dingen in elkaar rammen (als je het zelf maar opruimt) Maar wat ik niet pik is kwaadheid over andere zaken die bij mij gedumpt wordt. Ik merk dat nogal veel moeders dat op zich nemen. Ik wil dat niet. Ik vind het ook geen goed voorbeeld,. Ik voel het haarfijn aan als het gebeurde (gebeurt dan ook niet meer) en hij weet dat en is daar heel eerlijk in. Kortom: hij mag zijn emoties en irritaties hebben maar ik ben geen dumpput. Ik zou hem ook helpen door psychologische hulp e.d. voor hem te zoekn.
Toekomst
Sunflower, je zit nu drie maanden met hem opgescheept, maar zou je hem, als 18-jarige, dan daarna weer naar zijn vader sturen als die een huis heeft? Hij heeft therapie, hij heeft nare ervaringen met zijn stiefmoeder, maar hij is ook 18, iemand die een eigen leven moet gaan opbouwen. Ik zou de ruzies laten voor wat ze zijn, zoals de storm die langs je huis trekt, maar binnen (voor jou zelf) geen effect heeft. Ondertussen zou ik samen met hem hard gaan nadenken over zijn toekomst: kan hij binnenkort zelfstandig gaan wonen, is er begeleiding nodig, weet hij voldoende over koken, huis schoonhouden, financiën etc.
Met andere woorden: behandel hem niet meer als een kind dat bescherming van een ouder nodig heeft, maar als een aanstaande volwassene die, helaas dan met wat ballast, aan zijn eigen leven moet beginnen. Verleg je eigen focus van het verleden naar de toekomst toe.
Tsjor
Reactie van nog niet zo lang geleden jongere
Emotieregulatietherapie