Automutilatie: hoe vertellen aan de kinderen?

Waarheid

ik zou wel de waarheid vertellen, maar niet op een botte manier.
Dus geen smoes verzinnen door bv een ongeluk te veinzen. Want dat komt als een boemerang terug.
Je bent ziek geweest in je hoofd en daarom heb je gekke dingen gedaan. Ziek snappen kinderen, want dan kun je weer beter worden. Dat het 'gek' is om je zelf te verwonden kunnen ze ook begrijpen. En later zullen de vragen gedetailleerder worden en groeien je antwoorden mee.

En waarschijnlijk komt het ergens in de schoolcariere als onderwerp aan bod, en dan zal het helemaal duidelijk worden.

Op de vraag van vandaag zou ik ook geantwoord hebben dat het niet mijn naam is, en op de tweede, een lidteken, maar dan heel groot, net als op jou knie/hand whatever waar je kind ook een lidtekentje heeft. Reken dan idd ook op de vervolg vraag: hoe komt dat dan? Denk dan ook letterlijk hoe het komt, door een mes (dat snappen ze ook) het waarom verhaal vragen ze niet meestal is mijn ervaring.

Althans ik en ook mijn vriendinnetjes hebben nooit gevraagd waarom mijn zus gehandicapt is, wel hoe het kwam. Dat ze gehandicapt is, was gewoon een feit, blijkbaar doet het waarom er dan niet zo toe.

Geen geheim

Ooit gehoord van een psychiater: "Het vreemde van kinderen is, dat ze in praktijk brengen wat volwassenen angstvallig geheim houden."
Maak er maar liever geen geheim van.

Kris kras

Allereerst, nee je bent zeker niet de enige met een minder leuk verleden. Ook niet de enige die het vervelend vindt erover te praten. Daarom weet ik ook niet of je veel reacties op je vraag zult krijgen.
Heb helaas ook een vervelend verleden. Ik praat daar open over. In de ogen van sommige mensen ben ik misschien een open boek. Maar dat is niet zo. Ik ben de schaamte rond mijn verleden op veel fronten voorbij. Dat maakt het makkelijker erover te praten. Toch blijven er genoeg dingen over waarover ik het liever niet wil hebben. Omdat ik het moeilijk vind om er over te praten. Omdat het me nog te veel raakt, bijvoorbeeld. Maar ook omdat er nog steeds dingen zijn waar ik me wèl voor schaam. Ik heb me de laatste jaren (deels noodgedwongen) behoorlijk in mezelf verdiept. Ik weet dat de schaamte die ik soms nog voel onterecht is. Maar daarmee is dat gevoel nog niet weg. Dat zit heel diep.
Mijn oudste kinderen zijn 7 en 5. Vooral de oudste heeft de periode waarin ik opgenomen was bewust meegemaakt. Daar praten we soms over. Als hij er naar vraagt. Dan ben ik eerlijk voor zover ik denk dat hij er wat mee kan. Maar ik moet hem niet onderschatten. Hij heeft vragen en wil daar een antwoord op. Dat geef ik hem. Hij weet dat mama in de war was (ik was psychotisch). Dat is voor hem gewoon een gegeven. Maar goed, dat is niet iets waarmee ik moeite heb. Daar praat ik makkelijk over.
Geautomutileerd heb ik nooit. Maar ik heb wel een behoorlijk destructief leven geleid. Daar schaam ik me nog wel eens voor. Wellicht dat daar ooit vragen over komen. Dan krijgen ze een eerlijk antwoord. Maar wel één dat bij hun leeftijd past. En dan nog ga ik niet met de billen bloot. Dan nog kun je redelijk transparant zijn.
Je zegt dat je zoontje nog te jong is. Hoe oud is hij precies? Op de vraag hoe ze er komen kun je zeggen dat je dat nu even niet meer weet. Dat kan tot op een zekere leeftijd prima. Maar hij gaat wel op een leeftijd komen dat het niet meer volstaat. In de pubertijd bijvoorbeeld door voorlichting op school. Er bestaan vanuit de GGz bijvoorbeeld voorlichtingscampagnes voor scholen waarin automutilatie aan bod komt. Het is wel zaak dat je tegen de tijd dat hij serieuze vragen gaat stellen weet wat je hem wel en niet wilt vertellen. Denk zowieso dat het goed is je daar nu al mee bezig te houden. Dat maakt dat je er in de toekomst niet meer zo door overvallen zult worden.
Wat maakt dat je het zo moeilijk vind hem over het krassen te vertellen? Is het de schaamte? Of vind je het vervelend hem te moeten confronteren met je eigen kwetsbaarheid? Het is goed om dat bij jezelf na te gaan. Ook voor jezelf.
Fem

Openheid

Ik ben helemaal voor openheid. Als een kind geadopteerd is, meteen zeggen. Seksuele voorlichting, vroeg mee beginnen. Maar ik vind dit zo belastend voor een kind. Hij is 4 trouwens, en erg gevoelig.
Genezen ben ik wel, en als een volwassene er naar vraagt(wat zelden gebeurd), heb ik geen probleem met uitleggen. Dit is eigenlijk ook vrij nieuw voor me, hiervoor hield ik mijn armen bewust wat uit de zon, dan valt het nauwelijks op. Maar goed, die schaamte ben ik dus redelijk voorbij. Al heb ik het er liever niet over.
Een puber zou ik ook nog wel uitleg kunnen geven, die kan je de complexiteit nog wel bijbrengen, maar met 4? pfff. Daarnaast wil ik hem niet op verkeerde ideeën brengen.
Ik wil dus niet liegen, maar eigenlijk, voorlopig in ieder geval, niet vertellen. Ik weet alleen niet hoe.

Zou hij genoegen nemen met

Als hij 4 is, neemt hij dan geen genoegen met

-dat is geen naam, datzijn litekens
-hoe komt dat?
-door een schaar/mes

Dan vertel je precies wat het is, zonder erg de diepte in te hoeven gaan. Ik vind het hele verhaal over je ziekte moeten opdiepen voor een 4 jarige heel ver gaan en ik ben er redelijk van overtuigd dat mijn 5 jarige hier genoegen mee zou nemen.

Als hij verder vraagt zou ik in stapjes steeds meer info geven. Niet te veel in één keer.

-had je je aan een mes gesneden?
-Ja
-Hoe kwam dat?
-Omdat ik ziek was, maar gelukkig ben ik weer beter.

Zoals hanne

precies zo zou ik het adviseren. En dat gezien zijn leeftijd. Als hij 8 zou zijn zou ik iets meer vertellen.
Op deze manier lieg je niet en geef je antwoord zoals het is zonder veel uit te wijden en het voor jezelf ingewikkeld te maken. Ik kan me voorstellen dat het jouw ook emotioneert dus zelf moet je het ook zonder te veel gedoe iets over kunnen zeggen.

Zoals rodebeuk

Ik vind de manier van rodebeuk een hele mooie en ik denk dat het ook een hele werkbare is. Je was ziek, daar kwam het door. Er zijn zo veel soorten ziektes, en kennelijk is er ook eentje waar je littekens van krijgt, dat is misschien niet eens zo schokkend voor iemand van vier. Dat mes zou ik voorlopig juist wel achterwege laten. Een gevoelskwestie van mij wellicht, maar ik zou liever vertellen over een ziekte dan over een mes.

Ik had zelf trouwens ook psychische problemen na de bevalling (net als rodebeuk) en hoewel het best ingewikkelde materie is, viel het me in de praktijk eigenlijk mee hoeveel je op kleuterniveau kunt vertellen. En met hoe weinig een kind genoegen neemt. Een paar zinnen is voldoende.

groet en sterkte,

Lou

Niet door mes

Ik zou ook achterwege laten dat die littekens door een mes komen, maar puur gewoon alleen dat dat komt doordat je ziek was. Hij is nog maar 4. Messen zijn eng, hoe dan ook. Dat vind ik ver gaan voor een 4 jarige. Ook ik ben er redelijk van overtuigd dat dat voldoende informatie is voor een 4 jarige en dat verdere vragen achterwege zullen blijven. En anders idd zeggen dat door die ziekte wondjes kwamen en dat je daardoor littekens hebt. Dan lieg je niet, kan je als je wil over een aantal jaren meer vertellen als dat nodig blijkt te zijn.
Sterkte

Inderdaad

Door ziekte, of door glas. Een van die twee zal het de volgende keer dat hij er naar vraagt worden. Zonder uit te leggen dat ik dat dan zelf gedaan heb. Want dat vind ik nu echt nog te veel. Maar liegen wil ik ook niet. Aan een goede vriendin nogmaals gevraagd of de littekens opvallen. Nee, echt niet. Gewoon een opmerkzaam jochie dus.
Wat je onbewust doorgeeft aan je kinderen, daar ben ik nog wel even druk mee. Ik weet uit ervaring hoe belastend het kan zijn een ouder met problemen te hebben. Mijn ouder was bij vlagen erg open en eerlijk. Maar dat heeft me geen goed gedaan. Mijn voordeel is wel dat ik echt genezen ben. Het speelt niet meer, en ik ben er echt klaar mee. Geeneens zozeer schaamte dat ik het zover heb laten komen, ook daarmee ben ik wel in het reine. Wel komt het heel dicht bij een heel persoonlijk, naar en diepongelukkig gevoel. Dat deel je nou eenmaal niet met iedereen.
Wat je wanneer aan je kind verteld blijf ik een moeilijk punt vinden. In ieder geval moet ik daar nu vast over nadenken, zodat ik hem de volgende keer niet weer verbaasd aan sta te kijken.
Dank jullie wel voor de reacties.

Blijft moeilijk

De enige reden waarom ik (tot op zekere hoogte) eerlijk en open over bepaalde dingen met mijn kinderen praat, is omdat de kans groot is dat ze het anders later toch wel te horen krijgen. Van anderen. Wil liever dat ze bepaalde dingen uit mijn mond te horen krijgen.
En het was ook gewoon nodig om te zeggen dat er wat met mama aan de hand was. Waarom zou je anders bij d'r op bezoek gaan in het ziekenhuis? (wat overigens maar beperkt voor kwam, omdat ik de paaz een verschrikkelijke omgeving vond voor kinderen, maar das meer mijn gevoel. Geloof niet dat zij het destijds op hebben gemerkt).
Een ouder hebben met problemen is altijd belastend voor een kind. Onbedoeld krijgen ze er toch wat van mee. Zelf probeer ik dat tot een minimum te beperken.
En weet je Kris Kras? Ik snap dat je eerlijk wilt zijn. Maar ik denk echt dat je zo'n jong kindje nog helemaal niet hoeft te vertellen dat je die krassen zelf hebt gemaakt. Dan mag je best uit een leugentje om best wil zeggen dat je zo gauw even niet meer weet waar ze vandaan komen. Denk zelfs dat je dat beter kunt bewaren tot hij echt de leeftijd heeft om het beter te kunnen begrijpen.
Hij zal je dat leugentje om bestwil later niet kwalijk nemen, dat weet ik zeker

Oh ja en....

je kunt ook natuurlijk zeggen dat je het allemaal wel precies eens zal vertellen als hij groter is,doodgewoon omdat hij daar nu nog te klein voor is.
Dan ben je eerlijk, schuw je niet om openheid te (gaan) geven en erken je zijn vraag, en geef je hem informatie die bij zijn leeftijd past.
Ik heb dat zelf ook gedaan toen de kinderen klein waren, over iets heel anders weliswaar maar het was ook ingewikkeld,en dat werkte prima.
Belangrijk is dat je zelf helder en eerlijk bent, maar ook grenzen stelt.Althans, dat vond en vind ik.

Anders?

Waar lees jij dat Kris Kras psychiatrische problemen heeft waardoor jij met een KOPgroep voor haar kinderen op de proppen komt?
KirsKras vertelde dat ze in en ver verleden depressief is geweest, toen automutileerde, genezen is, en goed in haar vel zit. Waarom moeten haar kinderen dan naar een KOP-groep?

Mooi kriskras

Fijn dat je eruit bent. Ik zou zelf denk ik niet kiezen voor het noemen van glas omdat dat wel heel snel een vervolgvraag oproept, vermoed ik (hoezo glas in je arm?) maar het is wel heel eerlijk en je hebt groot gelijk dat kinderen niet alles hoeven te weten.

succes en nogmaals sterkte,

Lou

Anders

Ik weet echt heel erg goed wat een KOPP groep is, echt, je hoeft mij daar niets over te vertellen. Daarom weet ik ook dat het kind van Kris Kras daar, als het wat ouder is, niets te zoeken heeft. Het kind zou zich doodschrikken van de verhalen van andere KOPP-ers, omdat het niets herkent daarin.
Het zou een fikse kostenpost zijn voor de maatschappij als elk kind van een ouder die ooit in zijn/haar leven een tijdje depressief is geweest naar een KOPP-groep zou moeten!
Je slaat de plank echt mis anders.

Anders

"ik zeg OVERWEEG dat bovendien heeft kriskras als ik het goed begrijp niet een depressietje gehad maar is ook gaan automutileren. Goed lezen: moeilijk hè?"
Ik zeg: overweeg eens een spiegel, anders.

Anders, o.t.

Er staan nog wat vragen aan je open in de baby Hendrikus draad. Kun je nog wat antwoorden geven?

Kopp

Nou wil het toeval dat ik zelf een KOPP kind ben geweest. Dat zou de plank inderdaad enorm mis slaan. Daar gaat het over concrete situaties; "mijn moeder slaapt de hele dag van de medicijnen, en ik heb zo'n honger." "Als mijn papa weer zo tekeer gaat, ben ik zo bang." Dat soort zaken. Nee joh, dat zijn zeker geen verhalen waar ik mijn kind vrijwillig aan bloot wil stellen. Zeker niet zo'n gevoelig jongetje als die van mij. Als ikzelf nu in een praatgroep/verwerkingsgroep voor incestslachtoffers zou moeten, zou ik daar ook trauma aan over houden. (want ik ben geen incestslachtoffer)
Het gaat hier om iets wat al lang niet meer aan de orde is. Na deze periode ben ik uitgegroeid tot een stabiel en evenwichtig persoon. Ik ben niet bang voor herhaling.

Lou, glas, omdat DAT de waarheid is. En ik dan nog een val ik glas kan liegen. Het gaat niet om 1 litteken, maar meerdere.

Anders

Nee, een KOPP groep is niet echt te vergelijken met een praatgroep zoals bij volwassenen. Toch denk ik dat het best schadelijk kan zijn zulke verhalen te horen. Heb jijzelf ervaring met KOPP? Sommige verhalen zijn best erg hoor. Ook als ze verteld worden tijdens het koekjes bakken.

Anders

Natuurlijk kan een kind er veel aan hebben (ik destijds niet trouwens) maar wel ALLEEN als je zelf ook in die situatie zit. Daar is hier geen enkele sprake van.