Confessions of a badmom

Alleen moeders?

Dat is toch wel weer seksistisch....

Ook baddads

Zijn welkom

whatsapp blunder

Dit kan een heel leuk draadje worden, en wat is er mis met moeders onder elkaar?

Hier mijn confession: Een keer toen alle kinderen op school zaten wilde ik met mijn man afspreken om 's middags thuis "iets leuks" samen te gaan doen. Terwijl ik met hem in een heet gesprek op whatsapp had, was ik ondertussen met mijn dochter (toen 13) om haar aan het eind van de middag op te halen van school. Op een gegeven moment kom ik er achter dat ik in het verkeerde venster heb getypt. "Ik heb een string aan", waarop mijn dochter antwoordde: "Dat is prima, als je straks wel een broek aan hebt als je mij komt halen"

bladvulling

Ik heb bij dit soort vragen altijd het idee dat een journalist of stukjestyper wat bladvulling nodig heeft en hier wat leuke anekdotes komt sprokkelen.

Badmom#2

“wat is er mis met moeders onder elkaar?”

Moeders onder elkaar die je maar lekker thuis. Niet op een forum voor ouders. Je sluit nogal wat mensen uit op deze manier. Dat is er mis mee.

Caesar

Excuses Caesar, je hebt helemaal gelijk. Je mag natuurlijk ook als vader je bijdrage leveren. Dus je bijdrage is van harte welkom

mijn zoon

kon totaal niet zingen. Toen hij als kleuter eens uit volle borst een kinderliedje zong barstte ik na afloop in lachen uit.
Hij zei:
'Wat is er , mam? Vond je het niet mooi?"
Dat moet het geweest zijn. Sindsdien is zijn zelfvertrouwen ten gronde gegaan....

Wifi

Ik ben te lui om de experiabox in te stellen, dus trek ik elke avond de kabel die naar boven gaat eruit. Geen mogelijkheid voor de puber om te netflixen.

Ank

Bij mij was het andersom. Mijn oudste kan volgens mij heel goed zingen. Maar sinds ik heb voorgesteld dat hij op zangles zou gaan houdt ie zijn mond stevig dicht.

Misschien kun je je kinderen maar beter negeren...

nog uit de peutertijd

Niet bewust Slechte Moeder, maar toch:
we gingen naar een kerstmarkt in de buurt, in een bos, met levende kerststal. Erg gezellig. Met kleuter en peuter. Je kon ook een stuk met paard en wagen rijden (grote kar achter het paard). Wij waren erg braaf en hadden een paar rondjes gemist omdat de dingende mensen telkens voor gingen. Bij de ± 3e ronde zette ik gauw kleuter en peuter erin, man en ik wilden toen opstappen, maar we zagen dat het niet ging: het zat te vol dus wij konden er toch echt niet meer bij. Gauw kleuter eraf.
Ehm, waren we nou compleet? Nee, peuterzoon nog erin, gauw er ook uithalen?
Oeps.
De kar reed weg. En hij was 2,5 en zat nu zonder begeleiding en niet vast in een hoge, open kar die stevig reed. En zonder zijn pappa en mamma. Oh nee!!
De kar was al te ver en wij stonden als aan de grond genageld.
Toen de paard en wagen 10 minuten later weer terugkwam zat zoontje er lief in met zijn duim in zijn mond. Andere ouders (die zagen dat wij hem gauw pakten en knuffelden) keken ons nogal verbaasd aan en zeiden ook 'we dachten al, bij wie hoort hij nou?'.

Vergeten

Mijn vergeten kind was het ergst. Jongste was een week oud toen ik oudste weer naar school bracht. Natuurlijk doken alle kleuters op de maxicosi en ik stond te kletsen met wat moeders. Na een kwartiertje gaf ik oudste een kus, en ging naar de auto. Daar aangekomen bedacht ik dat jongste nog in het lokaal stond.

Herkenbaar

Ik ben ook mijn tweede kind een keer vergeten toen ik oudste naar de kleuterklas had gebracht. Toen ik al bijna van het schoolplein af was, bedacht ik me opeens dat ik nog een kind had... Hij zat suffig voor zich uit te kijken in de kinderwagen in de hal...

Mijn moeder is mij, toen ik een baby was, overigens ook eens bij de kassa vergeten toen ze de V&D uitliep. Ik heb er niks aan overgehouden, behalve dat het kennelijk erfelijk is

ze wat toch bij jou?

Winkelen met meerdere kinderen op de zaterdag is altijd leuk, vooral omdat deze dit nodig heeft en die dat. Mijn man en ik waren met 3 kinderen aan het winkelen en de kinderen weten dat ze of bij papa of bij mama moeten blijven en melden als ze naar de ander gaan.
We waren bij de Hema waar deze en gene vrolijk tussen pa en ma heen en weer pendelden en nadat we afgerekend hadden ging pa de ene kant op en ik dus de andere.
Ik moest nog even iets aan manlief vragen en liep dus naar hem toe en zag daar dat jongste dochter niet bij hem was, maar ook niet bij mij. Wij dus als een haas terug naar de Hema waar dochter net omgeroepen werd. Wat voelden wij ons slechte ouders.

Omdat ik Hema zie

moet ik eraan denken dat ik de oudste in de Hema kwijt was, net niet 100 procent opgelet dus... Ik raakte helemaal in paniek en wilde naar de politie gaan. Die zat toen nog redelijk dicht bij de winkelstraat. Net toen ik daarvoor bij de uitgang van de winkel stond, kwam er een man aanlopen met een huilende peuter "is dit meisje van u mevrouw?". Hij zag blijkbaar aan mijn verwilderde blik dat de vraag aan mij gesteld kon worden. Dochter was dus de straat op gegaan en had de kuierlatten genomen.

Ik dan ook

Oké ik dan ook.
Het was een van de eerste mooie weekend dagen van het jaar. Mijn zoon zal rond de 2 zijn geweest en hij was heerlijk op het pleintje achter het huis (enige uitgangen de stegen waar hij nooit doorgaat want dat mag niet). Ik bedacht me dat we geen ijsjes in huis hadden en wilde hem verrassen met een lekker raketje. Dus ik op de fiets over het plein naar de winkel, hij riep nog "mamma mag ik mee?" Ik riep nog terug "nee de winkel sluit zo ik ga even snel".en ja hoor ik fiets op de terugweg en zie een mannetje achter of de fiets bij een dame zitten....ik dacht al die lijkt veel op mijn mannetje.

Op het plein aangekomen bleek hij verdwenen ik vroeg mijn man nog of hij binnen was, maar mijn man dacht dus dat hij bij mij was. Toen toch maar op zoek gegaan naar die mevrouw met dat kindje op de fiets....en ja hoor zij ging alle huizen langs of iemand hem kende.

Overstekend kind

Wij woonden dicht bij een supermarkt en hier had een moeder ook haar zeer ondernemende 3-jarige thuis gelaten om even een boodschapje te doen. Ik zag het kind bij de straat staan en proberen over te steken (zaterdagmiddagdrukte) en ben maar even naar buiten gelopen om haar te helpen en met haar in de supermarkt naar haar moeder gegaan. De arme moeder voelde zich zo opgelaten, ze had echt de tuinpoort goed op de knip gedaan, zei het meisje ´maar daar kan ik wel bij als ik op de grote pot klim´...

Mijn allerergste

Ik heb vele jaren geleden, toen oudste nog heel klein was, zijn armpje bijna uit de kom getrokken. In alle haast de jas aantrekken bij een peuter en niet goed opletten als ie tegen spartelt. Het armpje hing even raar maar ploepte goddank vanzelf direct terug. Jaren later zijn we er trouwens achter gekomen dat oudste leidt aan hypothonie (= lage spierspanning).

Over schuldgevoel; jongste, nu volwassen, is ooit een stukje vingertop kwijt geraakt tussen de deur. In een stoei-spelletje met vader; die trok snel de deur dicht. Vader heeft er nu nog last van..

kind aan de kapstok

Mijn baby was een paar weken oud toen ik met een kinderloze vriendin had afgesproken om ergens koffie te drinken. Babydochter zat in een draagzak heerlijk te slapen. Bij het restaurantje aangekomen wilde ik mijn jas uittrekken maar ik wilde de draagzak met kind niet op de grond leggen, dus die hing ik even aan de kapstok. Mijn vriendin kwam ook net binnen en we raakten meteen in gesprek. We gingen aan een tafeltje zitten en bestelden koffie... toen pas kwam ik erachter dat mijn baby nog aan de kapstok hing.
Drie jaar later was baby een ondernemende peuter die hard groeide, dus we gingen naar de Hema voor nieuwe kleertjes. Ik hield het kind goed in de gaten, maar in die ene seconde dat ik keek naar de juiste maat voor een broekje, was ze verdwenen. Ik riep haar, eerst rustig, steeds hysterischer. De hele zaak leefde mee. Er kwamen meteen verhalen op gang van gedrogeerde peuters die ontvoerd werden voor de verkoop. Tot iemand haar vond, verstopt achter een rek met bh's. Ze was zo geschrokken van mijn hysterische gegil dat ze niet meer tevoorschijn durfde te komen.

eeuwig schuldgevoel

Mijn dochter was nog maar 5 en fietste toch al elke dag op haar eigen kleine fietsje de 6,5 km naar school en ook weer naar huis. Meestal fietste ze rap mee, maar soms was ze niet vooruit te branden en kon ze enorm mopperen over moe en wind tegen...

Zo ook die dag. En het ging maar door: dat haar fiets zo zwaar trapte, dat ze echt niet meer kon.. En ze schoot maar niet op. Nogal geirriteerd beet ik haar toe dat ze haar energie eens in het fietsen moest stoppen in plaats van in dat gemekker!
Op nog maar een kilometer van school werd het tempo zo laag dat ik toch eens beter keek. Bleek het arme schaap 2 lekke banden te hebben!

Ow wat voelde ik me een loeder. De slechtste moeder ooit. Kind is inmiddels 10, maar het schuldgevoel gaat nooit meer weg vrees ik

haha Jippox

Dat zal ze je nog nadragen! Mijn vader had ooit mijn lievelingspop op het dak van de auto gelegd, zodat we die niet zouden vergeten (we gingen met vakantie, ik was drie). Bij Breda bedacht hij dat die pop nog op het dak lag... nou ja, niet meer dus.
Ik pest hem er nog steeds mee, terwijl ik geen enkele herinnering meer heb aan de pop zelf.

oh ja

Het komt nog regelmatig ter sprake ja. Iedere keer zeg ik maar weer sorry...

Voor de zekerheid

Ik heb mijn dochter (nu 20) toen ze 4 of 5 jaar was wel eens een pamper om gedaan als we een dagje weg gingen (bv. de Efteling, Land van Ooit). Gewoon voor de zekerheid, ze was wel zindelijk, maar vreemde wc's vond ze niets. En ik had geen zin om 45 minuten in de rij van Droomvlucht te staan, en dan als we bijna aan de beurt waren "ik moet plassen". Nee dan liever de gemakzuchtige slechte moeder uithangen. Ze vond het op dat moment niet erg, maar vorig jaar gingen we met z'n allen naar de Efteling gingen, had ze een cadeautje voor mij, een pak incontinentie pampers. "Gewoon voor de zekerheid hè mam, we willen niet dat je in de Baron wat verliest!"

Oh, Jippox, die ken ik!

Maar dan van afgelopen zomer met een nukkige puber van 15. Het was warm, en we reden op gehuurde fietsen door een dorp. En dochter schoot maar niet op. Ze mopperde dat de fiets zo zwaar trapte. En wij, allemaal gewend om langere afstanden te fietsen behalve betreffende puberella, vonden dus dat ze zich aanstelde. Tot we bij het doel aangekomen waren (wat on top of it all ook nog eens dicht was) en ik voorstelde om van fiets te ruilen met haar. Bleek dat op de een of andere manier doorlopend de rem erop zat. Ook niet te verhelpen. Ik heb me schuldbewust op de terugweg de blubber getrapt . Man en zoon boden ook nog aan een stukje die fiets te nemen, maar dochter had ook de hele heenweg dapper doorgepeddeld, dus dat aanbod heb ik afgeslagen. Gelukkig is ze het alweer vergeten...

Over de keren dat ik een kind vergeten ben of ze heb laten vallen (ja, bij allebei beide situaties aan de hand gehad) en over de reden dat ze op een gegeven moment met helmpjes op moesten fietsen ga ik het maar niet eens hebben... Laten we zeggen dat het ouderschap hier met vallen en opstaan gaat, van de kinderen dan .

Pennestreek

Dat vind ik dan wel heldhaftig van je opgelost, om zelf ook het hele stuk te fietsen

Het lastige is als een kind wel vaker veel misbaar maakt. Zelfde dochter kon nogal gillen en krijsen om niks. Dus toen ik weer eens zo'n gebrul uit de tuin hoorde maakte ik eerst rustig even af waar ik mee bezig was.
Bleek ze met haar hoofd door het gaas van het kippenhok vast te zitten (er zat een gat in het gaas en haar hoofd paste er heen wel doorheen maar terug met al die scherpe uitsteeksels natuurlijk niet)....

Vallen en opstaan en wonden likken... tsja

oei...

Na een fijne vakantie waren we (kinderen en ik) in onze vakantiebungalow aan het opruimen, inpakken en schoonmaken. We moesten halverwege de dag uit het huisje zijn. Alles verliep voorspoedig, maar mijn ene kind stond er om bekend om op momenten dat er wat van hem werd verwacht spontaan ziekzwakmisselijk te worden en zijn snor te drukken. En ja hoor, ook nu weer: ik ben zo moe...

Ik had echter al vaker met dat bijltje gehakt en gaf kindlief opdracht NU!!! en zonder te zeuren zijn eigen spullen in te pakken en voor de zekerheid ook goed onder het bed te kijken voor zwervend speelgoed, sokken en zo. "Straks op de terugweg mag je slapen zoveel je wil."

Niet lang daarna hoor ik een luid: "Bweughhhhhhhh!"

Ja hoor, kind was over zijn nek gegaan en niet zo zuinig ook, had verder opeens heel hoge koorts en viel zelfs flauw waardoor ik halsoverkop naar de lokale huisarts moest...

Gelukkig bleek het uiteindelijk niks ernstigs, maar ik heb lange tijd een heel verongelijkt kind gehad dat zich verschrikkelijk in de steek gelaten voelde en mij een akelige moeder vond.

Ja precies

juist bij de kinderen die al vaker zeuren, moeilijk doen, de kantjes eraf lopen heb je dat je situaties soms ernstig verkeerd inschat. Hier is dochter ook degene die het goed laat horen als iets haar niet zint, en het al gauw te warm/te koud/te moeilijk/niet leuk vindt. Zoon horen we zelden. Dus als dochter piept nemen we dat met een (flinke) korrel zout. Maar ja, soms is er dus echt wat loos. Vorig jaar hebben we natuurlijk nog lang gelachen om het fietsvoorval. Ze heeft er tenslotte niets aan overgehouden en ik heb inderdaad meteen boete gedaan, maar ze heeft het er inderdaad wel zelf naar gemaakt dat we haar eerst niet serieus namen. Dat heeft ze wel in haar oren geknoopt moet ik zeggen. Maar sowieso hebben we volgens mij de ergste puber-strijd wel gehad intussen. Opluchting voor alle gezinsleden .

Ach Sally, dat is we heel naar! Sowieso natuurlijk een ziek kind op vakantie, maar ook nog zo vlak voor vertrek én dat je dat kind nog met zijn zieke hoofd op laat ruimen. Oh, ik krijg er zelf bijna buikpijn van.

Badmom#6, dat heb ik ook wel gedaan hoor. Gemak dient de mens tenslotte. Maar dat zijn ze allang vergeten, dus ik word er niet op teruggepakt gelukkig.