Dat voortdurende schuldgevoel...
Vandaag 'vier' ik mijn 39e verjaardag. De dag begon heel gezellig, met een ingestudeerd liedje en dansje van oudste zoon, een tekening van de jongste, lieve cadeautjes.
Daarna vroeg jongste heel onschuldig of hij vandaag lekker thuis mocht blijven en niet naar de bso hoefde. Maar helaas...
Ik ben een werkende moeder, een zzp'ende schrijver. Ik werk veel en deze maanden zit ik in de eindspurt van een marathon: ik rond een boek af terwijl andere deadlines ook gewoon doordenderen. Dat is ontzettend aanpoten en eist ook wel z'n tol bij mij. Nu ben ik er 100 procent van overtuigd dat werkende moeders een goed voorbeeld geven - wil je iets bereiken dan kost dat moeite, rekeningen betalen zich niet vanzelf, je eigen broek ophouden is gezond en een carrière is leuk, dat is mijn mening (zonder vrouwen die niet of minder werken aan te willen vallen, ieder moet doen wat past).
Vanmorgen overviel het me zo, dat schuldgevoel. Het verschil met andere klasgenootjes is vaak ook wel groot. Veel moeders werken niet of weinig en dan hebben de kinderen een week echt vrij (met nog twee roostervrije dagen erbij). Hier waren ze alleen gisteren thuis, en morgen weer (en dan vieren we die verjaardag ook). Mijn partner heeft ook een eigen bedrijf en twee zelfstandigen nemen niet zo makkelijk vrij, bij ons lukt dat (nog) niet althans. Andere vakanties hadden wel een milder regime hoor, vaak lukt het mijn schoonouders ook nog om wat bij te springen, maar deze keer niet.
Niet werken is voor mij echt geen optie en in mijn specifieke vakgebied (heel erg deadlinegedreven) is een tijdje rustiger aandoen niet echt een optie. Dan wordt er iemand anders ingehuurd en maak je je positie zwak. Het jammere is alleen dat die deadlines echt geen rekening houden met kindervakanties.
Jongste vond het echt niet leuk dat hij niet thuis kon blijven, terwijl hij bso echt heel leuk vindt gelukkig, maar vandaag had hij geen zin en ik snap dat zo goed. Ik zou hem heel graag tegemoet willen komen en vind het droevig dat dat echt niet lukt. Zijn er meer ouders die wel eens worstelen met er zijn en er niet zijn? Hoe gaan die om met het schuldgevoel? Zijn er misschien ook moeders die werken en er geen last van hebben (mijn man lijkt er echt immuun voor...)?
geen schuldgevoel
Ik ben gescheiden, dus hoef maar de helft van de vakanties op te vangen.
Het, wellicht vrouwelijke, schuldgevoel-gen ontbreekt mij volledig. Ik doe mijn best, kind krijgt voldoende aandacht op andere momenten en soms ook prioriteit boven mijn werk als dat nodig is.
volgens onze omgangsregeling zou dochter gisteravond bij mij terug moeten komen, maar ik heb het op een akkoordje gegooid met haar stiefopa en -oma en ze blijft daar een extra dag. Ik ben morgen vrij, maar dat is ook eigen belang, ik wil schaatsen. Van het weekend zal ik nog wel wat moeten werken want het is gewoon enorm druk.
En ik heb ook wel eens een full-time week BSO ingekocht omdat ik een cursus ging doen terwijl dochter al niet meer naar de BSO ging.
Ik heb het haar uitgelegd en ze begrijpt het, vind het niet altijd leuk, maar doordat ik werk kan zij wel op de dure badmintonschool trainen en kunnen we elk jaar meerdere keren op vakantie.
Dus nee, schuldig voel ik me zeker niet. Nooit gehad ook, ook niet toen het kdv op de 2e wendag belde om te vragen of ik nog van plan was haar op te halen..... Ik was net zo lekker aan het schrijven aan mijn afstudeerscriptie.
Levina
Ik werkte niet toen mijn kinderen de basisschoolleeftijd hadden en mijn zoon heeft me meermaals gevraagd of hij ook alsjeblieft naar de bso mocht. Of ik maar even een baan wilde zoeken a.u.b.
skik
Balans
Ik vond/vind het belangrijk dat e.e.a in balans is en blijft. Het is fijn om te kunnen werken, maar ik vind het net zo leuk en belangrijk om bij mijn kinderen te kunnen zijn. Ze zijn maar een keer jong en daar wil ik, samen met hen van genieten. Dus zodra het financieel kon heb ik de vrije tijd en werktijd zo goed mogelijk geprobeerd te verdelen, daar word ik blij van en de kinderen ook.
Geen schuldgevoel
Mijn dochter ging gewoon naar de bso en ik werkte. Er was geen co-ouder of vader in beeld. Ze vond het er meestal leuk, soms had ze geen zin om te gaan maar niet gaan was toen ze heel klein was geen optie. Toen ze een jaar of 9 was wilde ze soms naar een vriendinnetje ipv de opvang. Ik heb haar de optie gegeven dat ze één, soms twee van de vier middagen per week kon kiezen. Ze kreeg een telefoontje om dat zelf te regelen met bso en mij. Dat heb ik goed afgestemd met de bso en het werkte als een trein. Zo bleef ze de opvang leuk vinden, geen verplichting en leerde ze zelf keuzes maken onder begeleiding van mij en de bso weliswaar.
Schuldgevoel zit heel diep bij veel moeders. Laat je alsjeblieft niks aanpraten. Ik had buurvrouwen en schoolplein-hangmoeders die daar zo hun mening over hadden. Maar nooit rechtstreeks naar mij natuurlijk, grrrr......
Mijn moeder werkte ook toen ik klein was. Bij dat soort feedback redeneerde ze altijd: er klinkt hier iets van jaloezie in door. By the way: ik heb nog nooit gehoord van een man die zich schuldig voelt over dit soort dingen. Echt iets wat vrouwen elkaar aanpraten vind ik.
Owwww...
...wat knap ik op van dit draadje.
@Kaori: heerlijk, mag ik wat van die zelfverzekerdheid van jou lenen? Moet erg lachen om je afsluiter. Laatst in een interview met vrouw die hoog in de boom van het bedrijfsleven zit, kreeg ik de opmerking: 'Ik had zo'n heerlijke eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof. Toen ik op de opvang kwam, werd er een andere moeder getroost door de leiding. De leidster zei: sinds de laatste keer dat je belde vanmiddag is het erg goed gegaan!' En de vrouw die ik interviewde dacht: eeh...moet je bellen dan?' Dat je je kunt verliezen in je werk en ook vertrouwt in de mensen om je heen is alleen maar heerlijk.
Gaat mij meestal ook redelijk af, behalve op off-days als vandaag dan!
@Skik: Wat grappig! Ik denk dat het kinderen ook wel eigen is: ze willen altijd het tegenovergestelde... Hebben ze aanwezige moeder, willen ze er juist een die vaker weg is. Grrrr...
@Merel: eens. Die balans mist hier een beetje. Van minder werken zou ik persoonlijk niet blij worden (maar kan me dat van anderen wel goed voorstellen), maar het zou natuurlijk wel fijn zijn om ook eens samen een dagje vakantie te kunnen hebben
@Hilde: Als enige opvoeder heb je al helemaal geen keus! Mooie oplossing trouwens. Als die van mij ouder zijn, mag dat van mij precies zo. Wat heerlijk trouwens dat je een moeder hebt die het begrijpt en wijst op jaloezie. Ik zit juist wat meer in een omgeving waar vrouwen elkaar afremmen en ik wat dat betreft mijn kop boven het maaiveld uitsteek. Mensen vullen ook zoveel in voor een ander en ook dat is vaak olie op het vuur van het schuldgevoel. Mijn schoonmoeder zei ooit (was lief bedoeld): wat zou het heerlijk voor je zijn als je ergens drie dagen kon werken. Ik was verbijsterd; dat is echt het laatste wat ik wil. Ben trots op mijn ondernemerschap en wil heel graag fulltime werken.
Vrouwen praten elkaar inderdaad een hoop aan en mannen lijken het schuldgevoel echt niet te hebben. Mijn man appte me ook al troostend: hij was het allang weer vergeten toen hij op de bso kwam, hij probeert je gewoon te bewerken omdat hij hoopt dat hij de hele dag op de iPad mag als jij moet werken...
Kaori en Levinia
Ik vond het ook fijn om mijn dochter, 4 maanden oud, naar het kinderdagverblijf te brengen. Ik kon naar mijn werk, ik kwam weer een beetje bij mezelf en aan het eind van de dag verlangde ik weer erg naar haar. Precies goed zo voor mij, niks schuldgevoel. Ze had het prima daar en ze had een erg goeie leidster.
zzp
Het probleem met zelfstandig zijn is misschien dat je diep in je achterhoofd het idee hebt dat je er zelf voor kiest om nu nee te zeggen (en dus slecht bezig bent). Ik heb altijd in loondienst gewerkt, vaste dagen. Dan weten de kinderen dat er niet te onderhandelen valt, omdat mijn baas anders boos wordt. De uitkomst voor de kinderen is hetzelfde, maar het onderhandelingsproces voelt alleen anders.
Overigens vonden mijn kinderen school veel erger dan BSO. En daar viel ook niks aan te doen, gezien de leerplicht. Dat vinden ze trouwens nog steeds, al zitten ze nu op de middelbare school. Het leven is niet altijd makkelijk, ook niet voor kinderen. Al zou ik natuurlijk best willen dat ze alleen maar juichend en feestend door het leven gingen.
o ja, en over schuldgevoel: kennen jullie deze?
Ik zelf vond school nog verschrikkelijker dan mijn kinderen.Ik weigerde gewoon me aan te kleden. Ik werd niet gepest of zo, maar ik verveelde me te pletter. Dan riep mijn moeder: ja, maar kindertjes in Afrika zouden dolgraag naar school willen! En dan probeerde ik in godsnaam maar dankbaar te zijn, maar ik was het niet. Ik heb nu nog machtmerries van die lange, niksige, saaie dagen.
Creëer kansen
Inderdaad, werk gaat meestal voor. Hier ook. En ik heb daar ook niet altijd zin in. Maar je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden in het leven, ook al is dat niet altijd even leuk. Dat is iets dat ik mijn kinderen probeer voor te leven.
Aan de andere kant, de boog kan niet altijd gespannen zijn, dus als je eens een keer niet hoeft te werken, kun je de kinderen misschien gewoon eens een dagje thuis houden. Af en toe een baaldag of gewoon een gezellig dagje mag van mij best. Wij noemen dat hier 'schoolziek'. Eens per schooljaar zo'n beetje denk ik. Niet om op een rustig moment naar de Efteling te gaan of zo hoor, maar gewoon lekker thuis cocoonen. En dan altijd 1 kind tegelijk, niet samen. Echt alle aandacht voor een kind.
Ik realiseer me nu ik dit schrijf dat we dat al heel lang niet meer hebben gedaan, dus ik ga mijn eigen goede raad maar weer eens opvolgen en mijn pubers gezellig een dagje thuishouden 
.
Ik wel
Ik herken het eigenlijk juist wel. Dus lees vooral ook de andere berichten
Nu dochter ouder is, gaat het natuurlijk een stuk makkelijker. We doen nu vaak iets samen met als voorwaarde dat als opdrachtgever belt, ik dan aftaai naar de werkkamer. Maar tijdens een tijdrovende opdracht (ik ben ook schrijvende zzp-er) waarbij ik veel op pad ben, valt er niet zo gek veel samen te doen: ik ben weg of ik ben aan het werk op zolder. Daar heb ik geen moeite mee. Heerlijk juist, af en toe zo'n grote opdracht.
Maar toen ze klein was en ik een vaste baan in loondienst had, vond ik het wel pittig. Ze vond de bso niet leuk en was vaak moe en ziek. Dan loop je echt alle ballen in de lucht te houden, met schuldgevoel als je thuis bent én schuldgevoel op je werk. Nou ja, ik dan. Ik ben dus vooral blij dat die tijd voorbij is.
Plan inderdaad ook af en toe eens een dagje schoolziek, ook voor jezelf!
schuldig
Waar ik me soms oprecht schuldig over voel is dat ik mujn dochter op de reguliere basisschool heb gelaten en niet naar het speciaaal onderwijs heb overgeplaatst.
Ik niet.
Ik heb me nooit schuldig gevoeld en heb mijn leven toen zo uitgestippeld dat ik jaren thuis ben geweest en later ging ik weer werken, maar wel onder schooltijd.
Mijn zoon hechtte en hecht nog steeds niet aan dure sportlessen en meerdere keren per jaar op vakantie waar Kaori het over heeft. Hij zou zeggen:"dat willen jullie, ik vraag er niet om".
Dus als ik fulltime zou zijn blijven werken zou dat zijn omdat ik het wilde of financieël moest. Maar niet omdat mijn kind het dan qua luxe "beter zou hebben gehad". Dat was hier niet aan de orde.
Ook heb ik geen oordeel over ouders die wel beide fulltime werken.
Bso en andere opvang is niet zielig en schuldig hoef je je niet te voelen, het was gewoon niet mijn ding.
