de roze dolk

Mwah

Ik heb dat stuk niet gezien dus ik snap de context niet. Als je dit van jezelf zegt: een 6je wat net an voldoende is dan doe je bewust dus dingen niet of verkeerd of fout of niet in belang vd kinderen. Ik weet niet ....maar dat vind ik gek. Of interpreteer ik het nu heel raar?
Ik ben niet perfect. Ik ben een mens. Ik maak fouten. Ik doe mijn best. Ik doe wat ik kan en hoop dat dat is wat mijn kinderen nodig hebben. Al zal er later vast een gemis zijn en hadden ze in hun opvoeding liever dit of dat gehad.
Dus dat snap ik. Dat niemand perfect is. Ik/wij ook zeker niet.
In deze uitspraak komt het over als: ik heb al geknuffeld dus dat voorlezen laat maar zitten. Een 6je is ook wel ok.
Nee ik kan er niks mee met zo'n uitspraak.
Dus ik neig er toch naar mezelf een dikke 10 te geven. . Omdat ik niet bewust iets laat lopen want een 6je is genoeg.
Ik zet me voor 100 procent in. Missch wel 1000.
En dat er dingen misgaan. Andere wensen zijn waar ik niet aan kan voldoen. Schuldgevoelens etc. Allrmaal waar. Ik doe alles wel naar beste eer en geweten zonder te streven naar perfect (whatever that may be).
Maar dit klinkt als: wij gaan gewoon lekker elk weekend op stap en de kinderen moeten gewoon mee want die moeten zich aanpassen aan ons ritme ook al zijn ze verrot. Want sja ouderschap met een 6je is ook dikke prima.
Bij mij gaat het belang vd kinderen altijd voor. En dat noem ik geen 6je.....

Guera

"Bij mij gaat het belang vd kinderen altijd voor. En dat noem ik geen 6je....."

Het is maar sterk de vraag of dat gezond is voor je kinderen.

https://www.goodtherapy.org/blog/parenting-and-the-art-of-benign-neglect-0123135

Volgens mij zijn de enigen die zichzelf een tien geven de doodknuffeldende helicopterouders.

"Ik zet me voor 100 procent in. Missch wel 1000."

Ah, ja, zo'n type, 1000%...

Niet gezien

Ik heb er wel mee geworsteld, je kunt namelijk de opvoeding nooit goed doen, ieder kind heeft namelijk andere behoeftes.
Ik heb echt moeten leren schipperen tussen de behoeftes van de oudsten en de behoeftes van de jongste, en tussen de jongens en de meisjes, en tussen de een en de ander. Het begon eigenlijk al toen ze geboren werden, er kwamen situaties voor dat ik twee kinderen had die mij allebei nodig hadden, op hetzelfde moment. De een (baby) had honger en de ander (dreumes) was net hard gevallen.
Het werden andere situaties maar nu heb ik ook wel eens een kind wat heel verdrietig is vanwege iets op school maar een ander die net naar zwemles gebracht moet worden (het verdrietige kind heeft een hekel aan zwemles en wilde graag even prive met mama praten).

En dat zijn alleen nog maar de normale dingen. Er zijn ook nog regels. Voor het ene kind werkt een wat lossere manier het beste, de ander heeft harde grenzen nodig. Maar voor geen van beide werkt dat de een andere regels heeft dan de ander.

Ik ga niet voor de zes. Meestal stel ik de belangen van de kinderen boven mijn belangen, soms zijn mijn belangen zwaarwegender. Ik doe veel voor ze, maar ik stel wel grenzen en probeer die consequent te stellen, ik probeer ook een uitzondering te kunnen maken als een kind even wat ruimte nodig heeft. Ik geef ze waar mogelijk de ruimte om hun eigen fouten te maken, maar grijp in als het ernstige of langdurige effecten kan hebben (ja, je mag rustig van die trede af springen, maar niet uit de hoge boom, dat soort dingen).
Ik ga waar mogelijk niet micro-managen, mijn 13-jarige hoeft echt niet precies te zeggen hoe laat ze thuis komt als ze bij een vriendinnetje huiswerk maakt en ze mag rustig iemand mee naar huis nemen, hoeft ze niet eerst te vragen. Maar als ze veel later (overdag een uur, 's avonds een half uur) thuiskomt wil ik graag dat ze belt.

Ik doe mijn best, ik sla echt wel eens de plank mis, ik maak fouten, maar ik ga mezelf geen cijfer geven.

Zelf krijg ik wel jeuk van die mensen die een zesje goed genoeg vinden. Meestal betekent dat 'ik vind mezelf veel belangrijker dan de kinderen en mijn belangen gaan altijd voor'.

opvoeden

Wat ik wel een leuke uitspraak vind: "Ik doe ook maar wat".
Je kunt niet anders opvoeden dan hoe je zelf bent.

Tja

Ik verwoord het missch wat krom. Fransozen doet dat beter. Zo bedoel ik het ook. Ik vind het raar als je van jezelf zegt dat een 6 voldoende is. Het IS misschien wel een 6 maar ik ga niet voor een 6.

Jackie en zeker met dat voorlezen. Man ik heb zo vaak geen zin en soms deed ik het dan ook niet. Maar met dat cijfer gebeuren lijkt het net of er dan dat soort afwegi gen bewust worden gemaakt want ach een 6 is goed.
Ik verwoord het wat krom.

Ad hombre ik sta helemaal achter liefdevolle verwaarlozing. En juist omdat het belang van mijn kinderen voorop staat zorg ik heel goed voor mezelf. Denk daar maar es over na. Dat betekent nl dat ik niet grenzeloos ben. Veel tijd besteed aan vriendinnen en eigen uitjes of werk. Juist omdat ik er ook toe doe en dat in hun belang oud. Maar ik doe dat niet omdat een 6 wel ok is. Snap je waar ik heen wil?

Maar ik vond het een superduf programma waarin alles kapot gepraat werd en genationaliseerd. Niet afgekeken. Hip stel dat ook zo graag mee wil doen met de meute. Zo kwam het op mij over.

Guera

Dat klinkt al beter

1000%

Mijn dochter zegt altijd:" 1000% bestáát niet".

Ik heb meesterlijk gefaald en gruwelijke successen behaald in mijn opvoeding. Ik deed het met en zonder volle overtuiging, met liefde en ergernis en had grote periodes geen idee van wat ik aan het doen was. Ik houd net zoveel van ze voor als achter het behang en heb vroeger al gezegd: als je ooit iets moet verwerken van je opvoeding: ik beken bij deze alles. Tijden heb ik met oren en ogen dicht uitgezeten, prevelend of het snel over mocht gaan en net zo hard heb ik staan juichen, gestimuleerd, getroost en opgepept.

Ze hebben wel eens commentaar, maar meestal gaat dat over dingen waarvan je zegt: dat was de tand des tijds, wij wisten ook niet beter, de omstandigheden waren toen niet anders enz. Soms onterecht, maar soms begrijpelijk of terecht.

Ik heb elk cijfer van de reeks 1-10 wel een keer aangetikt denk ik. Meerdere keren

We doen maar wat

Ja, dat was ook ons motto wel zo'n beetje. We hadden geen plan, niet echt verwachtingen waar de kinderen aan móesten voldoen. Natuurlijk wel de verwachting dat ze hun best op school deden, maar daar stonden we niet met de zweep achter. En ook met de verwachting dat ze netjes en beleefd tegen andere mensen deden.

Door mijn eigen jeugd heb ik geleerd dat je 'sorry' tegen je eigen kinderen moet willen zeggen. Ouders maken fouten, doen wel eens onhandig, zeggen wel eens niet de meest handige dingen... het zijn mensen. Geen schande dus om dat ook te beamen en het erover te hebben.

Wij zijn ook bepaald geen perfecte ouders. Een zesje is het denk ik wel. Een tijd terug alweer zei de oudste dochter dat ze er wel achter was gekomen dat het bij andere ouders soms echt minder geslaagd was dan bij ons, we vielen heel erg mee eigenlijk. Ik was erg blij met die conclusie.

Zesje

Van mij kreeg deze vader ook niet meer dan een zesje. Hij vond het gescheiden zijn wel een voordeel want dan hoefde hij niet de hele week vader te zijn. Hij kookte niet maar ging met oudste junkfood halen terwijl jongste kind van een jaar of vijf alleen thuisbleef. Verder vertelde hij dat hij flink boos kon worden als de jongens " het bloed onder zijn nagels vandaan haalden". Vond hij heel goed en normaal. Ik vond de programmamaakster een tamelijk dommig type dat hier geen enkele kritische vraag bij stelde. Zij leek serieus leek te denken dat het vaderschap er blijkbaar zo uit moest zien. Hij adviseerde haar gekscherend om ook te scheiden. Als ze zo'n jaar of zeven waren. Haha lachte ze. Helemaal onder de indruk van deze tattooman. Bbrrr.

Kyana.

O heerlijk, dus als je kinderen later toch een stelletje criminelen worden dan ligt dat ook aan God?

Of telt het alleen bij positiviteit, de invloed van God?

Oppassen

“Hé lief. Je hebt opgepast vandaag hè.”
“Ja. Jij niet hè. Je had heel conveniently een afspraak. Precies op dat moment.”

Heb je tot dat moment nog een beetje de illusie dat jullie het ouderschap wel gelijkwaardig gaan invullen, weet je ineens dat het toch even wat onvoorspelbaarder zal zijn dan je dacht. Je hebt per direct een voorsprong. Afgezien van het feit dat men vaak wel een vrouw vraagt om op te passen, maar mannen overkomt dat toch echt een stuk minder vaak, zo niet nooit

Nou ja, dat is een ander draadje. Van 8 maart.

parttime vader

Na echtscheiding. Tja, dat klonk raar.

Het is wel een gegeven dat gescheiden ouders (als ze niet in een ander gezin aan wonen / met een ander een tweede gezin vormen) steeds een paar dagen rust hebben en even wat afstand kunnen nemen. Dat is iets wat (jonge) ouders die samenwonen weleens missen.

Het is natuurlijk erg vreemd om iemand te adviseren op gegeven moment te scheiden vanwege die rust, ruimte en wat minder 24/7 verantwoordelijkheid dragen. Maar het laat wel zien dat jonge ouders van nu behoefte hebben aan praktische ondersteuning. Vooral fijn als kinderen slecht slapen of extreem vroeg wakker worden.

Wilgenkatje.

Wat ik om mij heen zie zijn dat voornamelijk de opa's en oma's die die ondersteuning bieden.
Logeren, oppassen, mee op vakantie naar de camping, mee naar zwemles en zorgen dat de jonge ouders nog eens samen uit eten kunnen.

De huidige opa's en oma's zijn soms drukker met en meer betrokken bij hun kleinkinderen dan vroeger bij hun eigen kinderen.

We worden dan ook steeds fitter ouder met zijn allen.

Ik durf mijn opvoeding geen cijfer te geven, zal eens navragen bij zoon. Eerst even zijn lievelingshap op tafel zetten en niet zeuren. De liefde van de man gaat tenslotte door de maag

Wat een onzin

Je kan aan geen enkele opvoeding een cijfer hangen toch? De meeste ouders doen hun stinkende best en vergeten dan weer iets wat ook belangrijk was geweest en waar het kind zich dan later weer aan mag ontwikkelen.
Je doet wat je kan met wie je bent op dat moment. Ideaal bestaat niet. Daar is opvoeden helemaal niet voor (tenzij je het expres er bij laat zitten). Maar als je het ideaal wilt hebben: houd maar op. Het leven is toch slimmer

Wil

Nee, zo werkt het niet. Mensen hebben een eigen verantwoordelijkheid en worden door van alles beïnvloedt. Als mijn kinderen crimineel zouden worden is dat uiteindelijk hun eigen keuze. Misschien zal dat deels komen door de opvoeding of door hun vrienden of door hun omgeving of wat dan ook. Maar uiteindelijk is het hun eigen keuze en zijn ze ten volle zelf verantwoordelijk voor hun eigen keuzes.

Voor mij is het vooral de steun die ik heb aan God, de rust en vrede die ik ervaar door gebed bijvoorbeeld. Hierdoor ben ik zelf rustiger en vriendelijker. Door de genade die ik zelf ervaar kan ik ook anderen beter vergeven.

En verder is het ook een rustige gedachte dat het niet alleen van mij afhankelijk is. Ik ben belangrijk in hun leven maar niet het allerbelangrijkste. Ik hou van hun maar God houdt nog meer van hun. Ze zijn niet alleen en hoeven het niet alleen te redden, ongeacht wat ik doe.

Mijn belangrijkste taak is om Zijn liefde door te geven en mijn kinderen de kans te geven God te leren kennen. En zelfs dat kan God uiteraard ook best zonder mij doen. Hij heeft mij daarvoor helemaal niet nodig.