Dilemma omtrent afhandeling klacht.
Graag zou ik jullie mening willen weten.
Vorig jaar oktober overkleed mijn moeder aan de gevolgen van een angio sarcoom.
In mei 2007 is ze met een duidelijk zichtbare klacht naar de vervangende oncologische chirurg getogen met een heldere en duidelijke verwijsbrief van de huisarts op zak.
Deze vond dat een spoedbezoek aan de mama poli was geïndiceerd,
Ze hebben het niet onderkend en daardoor lieten ze haar tot februari 2008 lopen met zoals later bleek een angio sarcoom. Deze zijn zeer zeldzaam en komen maar 1 a 2 keer per jaar voor in Nederland.
Om een lang verhaal kort te maken, ik ben begonnen destijds samen met mijn moeder aan een klachten procedure.
In September 2008 ging het erg slecht met mijn meoder en werd ze opgenomen na zeer veel aandringen van onze kant.
Ze zou een burn out hebben en mocht onverrichte zake weer naar huis.
Ik heb letterlijk haar geweigerd mee te nemen en een overdracht aan de internist volgde.
Binnen 10 dagen overleed ze aan de gevolgen van een zeer uitgebreid angio-sarcoom dat in alle segmenten van haar middenrif zat. Dit vertelde het sectie rapport en de internist bood excuses aan. Juist hij, die als enige de zaak juist inschatte bood zijn verontschuldigingen aan.
Ongeloof was er bij ons dat men werkelijk voor de 3 keer in haar leven de diagnose kanker hebben gemist.
Nu mijn dilemma:
Ik heb me gelijk naar haar overlijden bezig gehouden met het afmaken van de klacht tegen het ziekenhuis.
Ik wilde de weken voor haar overlijden ook verwerken in de klacht want dat had ik haar beloofd.
Nu heb ik een poos de boel laten versloffen, mijn omgeving begint er steeds vaker over hoe ver ik ben.
Ook het ziekenhuis (secretaris klachtenbehandeling) trok laatst al aan de bel hoever ik was.
Om eerlijk te zijn, ik heb er de energie niet meer voor. Ik weet ook niet meer waar ik moet beginnen en hoe ik het verder moet aanpakken.
Laat ik mijn moeder niet verschrikkelijk in de steek en al die mensen die na haar komen. door het gewoon maar te laten?
Met andere woorden, ben ik het mijn moeder verplicht om mijn energie bij elkaar te rapen en toch verder te gaan?
Of ben ik dan de falende dochter die haar moeder in de steek laat?
Tjonge
Nikus, wat een naar verhaal. Alsnog sterkte, hier ben je nog niet overheen natuurlijk.
En dan je vraag. Tja. Ik weet niet wat ik zou doen in jouw situatie, ik heb het gelukkig nog niet hoeven meemaken. Maar als ik je verhaal lees, lijkt het me dat je je schuldig voelt omdat je niet loyaal aan je moeder zou zijn als je nu niet verder gaat met de procedure, terwijl je dat wel beloofd hebt.
Ik ken je verder niet, maar denk je dat je moeder het jou kwalijk zou nemen als je haar nog kon vertellen dat je de energie er niet meer voor hebt? Zou zij niet veel liever willen dat jij jezelf in acht neemt en je leven weer oppakt? Ik denk dat elke moeder dat voor haar kinderen wenst. In de tijd van haar ziekte was alles gericht op herstel. Als er dan fouten worden gemaakt, ga je vechten, dat is logisch. Maar wat kun je nu nog winnen met dat gevecht? Een excuus? Schade"vergoeding" (is gewoon onmogelijk)? Het gevoel dat je je belofte aan je moeder hebt waargemaakt?
Je bent geen falende dochter, als je jezelf dat gaat noemen wordt niemand daar beter of blijer van. Krijg je schuldgevoel van, kost alleen maar energie.
Moeilijke keuze, ik wens je succes.
Mamvantwee
En nikus
volgens mij heb je ook nog genoeg tijd. Een beslissing om nu de zaak te laten rusten hoeft niet een definitieve beslissing te zijn. Misschien heb je de fut over een jaar wel.
Inderdaad, wat zou je moeder hebben gewild denk je? Zij wil vast gewoon het beste voor jou...
Nikus
Hoi Nikus
Ik heb je verhaal het afgelopen jaar gevolgd. Maar nu je het allemaal op een rij zet is het opnieuw weer schokkend. Wat een moeilijke tijd. Verdriet om je moeder en dan ook nog zoveel rompslomp.
Maar bij deze posting vraag ik mij af wat je horen wil. Tussen de regels door denk ik te lezen dat je horen wil dat mensen hier zeggen; je hebt je best gedaan,je bent moe, laat toch zitten. Je lijkt bevestiging te zoeken.
Maar hier gaat het niet om. Het gaat erom wat jij wil. Jij bent destijds met je moeder-met de beste bedoelingen- de klachtenprocedure gestart. Je kon niet in de toekomst kijken en wist niet wat je (ook emotioneel) te wachten stond. Je hebt je best gedaan. Maar nu lukt het niet meer. Ik denk wel dat je bij jezelf te rade moet gaan om te kijken waarom het niet meer lukt. Je schrijft dat je geen energie meer hebt, dat je niet meer weet waar je beginnen moet. Als het het laatste is moet je je afvragen of je er zelf nog wel voor zou willen gaan dan kun je praktische hulp inroepen. Als je voor jezelf besluit dat je de kachtenafhandeling wel belangrijk vindt maar het zelf niet meer op kunt brengen kun je kijken of er iemand in je omgeving is die het over kan nemen. Misschien iemand in je familie die wat meer afstand heeft tot je moeder.
Als je voor jezelf besluit dat je niet door wil gaan met je klacht is dat jouw beslissing. Uit je postings komt altijd naar voren dat je een goed contact had met je moeder. Zij zal voor jou het beste willen. En als het ten koste van jou of je gezin gaat zal zij dat toch als eerste begrijpen. Je bent het , mijns inziens , niet aan je moeder verplicht. Falen is geen sprake van. Wel van afwegen en keuzes maken. Jij moet verder, je gezin kan rust goed gebruiken. Dat heeft toch prioriteit. Het is op zich wel jammer dat de klacht liggen blijft, dus ik zou -als je besluit het niet zelf te doen- om me heen kijken of iemand het over kan nemen.
Dat je je moeder beloofd hebt de laatste weken in de klacht te verwerken voelt natuurlijk zwaar. Ik heb m'n vader ook wat beloofd aan het eind van z'n leven. Ik heb geprobeerd mijn belofte waar te maken maar merk nu dat het teveel ten koste gaat van mijn gezin en mijzelf. Heel moeilijk maar ik weet zo zeker dat mijn vader wil dat het met mij en m'n gezin goed gaat, dat hij begrijpt waarom ik nu toch afhaak. Daarom is het voor mij makkelijker om mijn belofte even te laten voor wat het is. In mijn geval komt het misschien later nog. Dat kan bij ook nog. Als je het toch af wil maken kun je jezelf ook eerst 3 maanden rust geven en dan de situatie bezien.
Denk er nog eens goed over na. En bekijk de situatie eens zoals je moeder zou doen.
groeten Liedewij
Meid toch
Lieverd, het gaat helemaal niet goed met jou, dat weet je. Je moet echt even alleen aan jezelf en je gezin denken. Aan de noodzakelijke dingen. Als je geld genoeg hebt en de klachtenprocedure kunt uitbesteden zou dat een mooie oplossing zijn. Maar indien dat niet het geval is, laat het dan maar.
Prulletje
Clematis
Ergens in de week voor haar overlijden begon mijn moeder over de clematis. Die moest worden opgebonden. Of ik daarvoor zou zorgen. Ja hoor mam, natuurlijk.
Nooit gedaan en het heeft zó aan mij geknaagd. Zo'n klein rotklusjes, was zo eenvoudig geweest om te doen. Maar het kwam er gewoon niet van. Het leven ging door, zo goed en zo kwaad als het ging en de clematis lag op de grond. Het rare is dat je in de periode van het overlijden van een geliefde je gewoon nauwelijks kunt voorstellen hoe moe en hoe ´op´ je zult zijn als het allemaal achter de rug is. Ik kan me zo voorstellen dat jij je samen met je moeder zeer strijdbaar hebt gevoeld en dat die energie nu (tijdelijk) verdwenen is.
Ik zou inderdaad de boel in een enveloppe doen, je eerste posting die je hier schreef erbij. Waarom zou jij jouw klacht volgens de regeltjes moeten doen? Laat het werk maar aan de klachtencommissie over.
Sterkte Nikus!!!
Maw.
Uitbesteden?
Ik zou in jouw geval een wat neutraler persoon in mijn omgeving om te vragen de klacht te poneren uit jouw naam. Dat is sowieso handiger, want een klacht vol met emoties (wat je niet kunt voorkomen) komt vreemd genoeg vaak minder hard aan dan een zakelijke en wordt ook minder serieus genomen.
Zo hou je je belofte, maar laat je het ook een beetje los. Blijven hangen in woede tegenover de zorgverleners die gefaald hebben, helpt je niet in het rouwproces.
En ik weet waar ik het over heb. Ik heb 4 jaar geleden mijn moeder verloren na een "heel onschuldige" operatie, waar bleek dat ze een ver uitgezaaide en hopeloze kanker had. De manier waarop verteld werd dat ze ging sterven was ook niet echt om naar huis te schrijven en dat heb ik nog steeds geen plekje kunnen geven.
Ja, uitbesteden
k heb de afgelopen jaren je postings ook gevolgd en ik vind dit een zaak die gewoon aandacht en een klacht verdient. Teveel mensen hebben teveel steken laten vallen.
Maar JIJ kunt het nu even niet, jij moet aan je zelf werken. Is er niemand in je omgeving die het stokje deels van je kan overnemen?
Falen
Laat ik toch een tegengeluid horen. Nikus, dat je je moeder faalt, is niet erg -zij is er toch niet meer. Maar je faalt ook jezelf -en dat is erger. En dat oel je mss ook wel zo; falen tov je moeder is dan een projectie van je eigen falen.
Wat daardoorheen speelt, is dat je dit begonnen bent als een ambitieus project (zo schreef je er ook over, je zat vol woede), dat je nu echter boven het hoofd groeit. Als het echt te groot voor je, en dat moet je ook erkennen dat je het gewoon niet kunt. Dan is het geen falen, maar een erkenning van je beperkingen (in tijd, in energie).
Het is ook een kwestie van kiezen: Je kunt maar een beperkt aantal van dit soort grote projecten doen. Kies dan ook helder, doe een beperkt aantal (leuke, belangrijke) dingen, en doe die dan ook goed.
Is het inderdaad niet zo
Is het inderdaad niet zo dat je dit gewoon bij de klachtencommissie neerlegt en dat zij alles uitzoeken? Dat je alleen wat data en namen en feitjes opschrijft ongeveer zoals je hier hebt gedaan, en dat ze dan alles voor je uitzoeken?
Ik weet het niet hoor, heb er geen ervaring mee. Maar duidelijk is dat jij het niet zelf moet gaan doen, althans niet nu.
