Een samengesteld gezin, werkt dat?

Nou ken gelukkig genoeg mensen die wel (sommige al jaren) in harmonie een samengesteld gezin hebben. Waarvan 1 er echt uitspringt maar dat komt omdat de nieuwe partners broer en zus vanelkaar zijn. 
Dus AB hadden een kind. A kreeg nieuwe partner C. D is de broer van C. En doordat B met haar kinderen nog wel kwam bij familieaangelegenheden. Leerde ze D kennen. En dat was dus de broer van de nieuwe partner van haar ex. Dus de nieuwe kinderen van AC en BD zijn dus half broertjes en zusjes maar ook door huwelijk neefjes en nichtjes van elkaar.  Die 2 gezinnen gaan heel goed met elkaar om.

Zonder in teveel details te willen gaan ivm herkenbaarheid:
Zelf was ik net het huis uit toen mijn moeder en stiefvader gingen samenwonen. 
Ze hebben ieder twee kinderen, toen pubers (ik ben de oudste, de rest woonde nog thuis).
Er zijn nooit enige problemen geweest, iedereen kon en kan goed met elkaar overweg. 
En nu nog, ruim 20 jaar later is het wat ons allemaal betreft één gezin. 

Mijn moeder heeft gelukkig altijd haar twee kinderen voorop gezet. Als we een vriendje van haar niet mochten, dan was het wat haar betreft over. En ze heeft ook altijd gezegd dat ze noooooit zou samenwonen als er nog iemand thuiswoonde, die er niet achter stond. Zonder ook maar enige druk achter die opmerking. 

Ik ben gescheiden en heb al een aantal jaar een nieuwe relatie. Wij willen allebei blijven latten tot er geen kinderen meer thuis wonen. Alle kinderen kunnen het prima met ons en elkaar vinden, maar we hebben te vaak om ons heen gezien dat zo'n samengesteld gezin het toch niet redde als de ouders gingen samenwonen. Dat risico willen we niet nemen. Als de laatste de deur uit is, volgens de planning al over 3 jaar, dan verkopen we onze huizen en kopen we samen wat anders. Dat is iets waar we nu al naar uitkijken.

Marianne76 schreef op 27-06-2022 om 11:06:

Ik ben gescheiden en heb al een aantal jaar een nieuwe relatie. Wij willen allebei blijven latten tot er geen kinderen meer thuis wonen. Alle kinderen kunnen het prima met ons en elkaar vinden, maar we hebben te vaak om ons heen gezien dat zo'n samengesteld gezin het toch niet redde als de ouders gingen samenwonen. Dat risico willen we niet nemen. Als de laatste de deur uit is, volgens de planning al over 3 jaar, dan verkopen we onze huizen en kopen we samen wat anders. Dat is iets waar we nu al naar uitkijken.

Ik zou lekker blijven latten. Maar goed, dat is een ander verhaal.

Lotte78 schreef op 27-06-2022 om 11:22:

[..]

Hangt ook veel af van de leeftijd vd kinderen. Vriendin van mij kwam er met een baby ongewild alleen voor te staan. En had nog zeker ook een kinderwens. Kreeg nog een nieuwe relatie. Toen ze gingen samenwonen was kind net 2. Dat kind weet niet beter of partner van moeder was er altijd al. Had ze dan 20 jaar alleen moeten doorbrengen?

Als de man in kwestie kindvrij was dan geen probleem, maar het is nogal wat om je kinderen samen te laten wonen met andermans baby. 

Ik denk dat het vaker fout gaat dan goed. 

Het gaat vooral goed als een van de twee geen of oude kinderen heeft maar dan noem je het denk ik geen samengesteld gezin. 

Wij latten maar noemen het wel eens samengesteld gezin. We wonen alleen in twee huizen. 
We hebben wel samengewoond hoor. Dat zou in een constructie van zijn kids ma-ma en mijn kids vrij-vrij. Dan zouden ze dus een weekend in de twee weken met ons allen zijn en een weekend zonder kinderen. Dit zodat de kinderen ook tijd zonder de andere kinderen hebben. We hadden een huis met 7 slaapkamers toen. (In totaal 8 kinderen). 

Al kort nadat we de sleutel van het huis kregen kwamen we erachter dat de moeder van mijn stiefkinderen iets heel ergs gedaan had en daarop heeft de politie de kinderen bij haar weggehaald. Zo kwamen zijn kinderen dus volledig bij ons. Dat was voor mijn kinderen minder fijn omdat ze dan altijd met zijn kinderen waren en geen momentjes voor henzelf meer waren. 
Doordat wat moeder gedaan had is er een raadsonderzoek geweest naar het functioneren van oa mijn stiefkinderen. De rechter adviseerde op dat moment ook dringend dat mijn vriend met zijn kinderen in de oude woonplaats weer ging wonen omdat de kinderen daar nog op school zaten en omdat hij aangaf dat samengestelde gezinnen in lastige situaties het vaak niet redden (kwam ie veel tegen). Mijn vriend heeft toen middels urgentie een andere woning gekregen. We waren natuurlijk erg verdrietig en dit heeft echt enorme klauwen met geld gekost. Maar we wilden ook niet dat mijn vijf kinderen de dupe waren van zijn ex en ook met raadsonderzoeken te maken zouden krijgen, dat zou dan ook weer doorwerken naar het gezin van mijn ex enz… 
Inmiddels latten we dus alweer een jaar of 6. Zijn kinderen zien hun moeder ook weer (omgangsregeling) dus wanneer mijn kinderen bij hun vader zijn ben ik bij hem, en wanneer zijn kinderen bij moeder zijn is hij bij mij. We zijn een weekend per maand sowieso allemaal samen, soms twee weekenden en vakanties vaak ook. 
Mijn oudste twee zijn de deur inmiddels uit. De jongste zes klikken heel goed met elkaar (zijn 15, bijna 14, bijna 13, 12 en twee van tien). 
We gaan ook niet eerder weer samenwonen dan dat het gros de deur uit is. 

Mijn vriend heeft wel eens gezegd: je hebt je laten steriliseren voor je een kind met mij kon maken, dat vind ik wel jammer.
 Ik niet, vond vijf echt genoeg en mijn lichaam kan dat echt niet aan, de vijfde was al lastig… Ik ben chronisch ziek en daarbij: onze opvoedstijlen verschillen ook nog best wel. Ik ben duidelijk en veel consequenter, kijk meer naar wat het individuele kind nodig heeft en voed ze zo op dat ze zoveel mogelijk zelfstandig kunnen en geef ze dat vertrouwen ook (in een leerproces uiteraard). Hij is veel voorzichtiger, houdt ze snel de hand boven het hoofd, neemt ze veel uit handen (en Delft dan zelf het onderspit) legt ze weinig uit/onvolledige informatie. De stiefkinderen zijn waarschijnlijk alle drie kinderen met een ass. Maar dat wilde hij lang niet zien (kop in het zand/ wilde geen etiketjes) Gelukkig komen er nu wel eindelijk onderzoeken voor de oudste. 
Zo klinkt het wel negatief maar niet zo bedoeld hoor. Hij is ontzettend lief voor zijn kinderen. Iig: verschillende opvoedstijlen dus. 

We kennen elkaar al lang, kennen elkaars kinderen van baby af aan. Hij was mijn beste vriend. We kunnen ontzettend goed met elkaar. Toch ben ik wel blij dat we niet altijd op elkaars lip zitten met alle kinderen erbij. 

Ik zit overigens in een fb groep voor samengestelde gezinnen en velen hebben het moeilijk hoor (maar waar het makkelijk gaat hoor je natuurlijk niet). 

Mijn ouders zijn ook gescheiden en toen ik 16 was kreeg mn pa een nieuwe vriendin maar ze gingen pas samenwonen toen ik en mn zusje opgerot waren naar onze eigen huizen. Die vriendin heeft zelf bewust geen kinderen dus ik snap wel dat ze geen zin had in twee vervelende pubers. Ze vind oma zijn gelukkig wel heel leuk.

Er staat gemiddeld 6 jaar voor het vormen van een samengesteld gezin (ooit gehoord, geen bron bij kunnen vinden).
Nu gaat het samenwonen goed, de kinderen zijn immers uit huis en volwassen. En dat net binnen de 6 jaar!
Wat ons heeft geholpen: noem elkaars kinderen geen bonus- of stiefkinderen of zoiets, maar gewoon bij hun naam en de kinderen van je vriend. 
Plan een paar (wij hadden er drie: 1 bij mij, 1 bij hem, 1 in het café) vaste momenten in de week waarop je elkaar ziet en geniet daarvan. Kinderen weten waar ze aan toe zijn en jullie leven in het moment en verwachten niet méér. 
Eigen kind gaat altijd (altijd) vóór, ook op die momenten. 
Doe het rustig aan en probeer niet je gelijk of je 'recht op een relatie' te claimen. Dat heb je natuurlijk wel, maar van je kinderen zul je het niet krijgen voorlopig. 
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Gelukkig had ik geen idee toen ik deze relatie begon, maar het gaat eigenlijk heel goed en ik heb er geen seconde spijt van gehad.