Grote kinderen, maar toch
Herkennen jullie dit? Mijn man en ik hebben twee pubers, ik ben inmiddels 43 jaar, en hoewel ik 10 jaar terug verschrikkelijk heb lopen dubben wel-of-niet nog meer kinderen (en wij daar dus toen niet voor hebben gekozen)vraag ik me steeds vaker af waarom ik het niet gedaan heb.
De kinderen gaan goed, we hebben beiden leuk werk, alles in orde - maar diep in mijn hart had ik liever meer kinderen gehad en dan maar geen werk.
Herkennen jullie dit? Is dit een midlife-gedachte?
Deels herkenning denk ik
Nou, dat laatste van meer kinderen en dan maar geen werk, dat herken ik zeker niet. Ik wil toch ook wel graag werken hoor.
Wel zie ik nu met rasse schreden de tijd naderen dat mijn man en ik weer samen zullen zijn. Als die twee pubers straks het uit zijn zit ik met een leeg nest.
Dan denk ik wel, mmm als ik nou nog wat jongere kinderen had, dan kon ik nog even doormoederen.
En nu ze zo groot zijn en soms met vrienden om de tafel zitten te dobbelen. Dan lijkt een groot gezin me ook wel erg gezellig. Maar ja dat is makkelijk praten, die grote kinderen brengen een hoop gezelligheid in huis en je eigen zorgtaken worden steeds minder. Dus is het meer genieten. Een groot gezin met kleine kindjes vergt wel wat meer van jezelf.
Heb jij soms twee makkelijke kinderen en denk je daarom nu, daarvan had ik er wel meer gewild achteraf? Dat had ook anders kunnen lopen he. Geniet ervan joh!
Misschien
speelt het mee dat je momenteel je werk niet zo leuk meer vindt,en dit als excuus gebruikt?zo van,als ik nu nog meer (jonge) kinderen had zou ik lekker thuis blijven om te moederen?of heeft dit er niets mee te maken?ik vind het namelijk een beetje vreemd dat je de link legt tussen geen werk en meer kinderen.ik bedoel,werken en kinderen hebben gaat toch ook samen?
Wat een reacties al!
Holiday, we hebben geen zorgenkinderen, hoewel wij ons ook wel eens erg zorgen maken om onze kinderen natuurlijk. Maar vwb belasting (als je het zo kunt noemen, ik wil niemand voor het hoofd stoten) zou ik er best nog 2 of 3 of 4 van deze kinderen bij hebben kunnen hebben. En Tops, ik denk dat ik met meer kinderen eea met werk niet rond had kunnen breien en daardoor thuis was gebleven, en dan dus misschien pas jaren later weer de arbeidsmarkt op was gekomen. En dan had ik nu denk ik nog niet gewerkt, of veel minder. Ik werk nu nagenoeg full-time. Sus-anne, ik vind mijn werk heel erg leuk, dus dat is het ook niet. Financieel zit het hier goed, ook zonder mijn inkomen. Zelf denk ik toch dat ik nu terugkijk op de periode waarin we de kinderen kregen en me realiseer dat het nu echt 'later' is. En ja, over een jaar of 4 zullen mijn man en ik het huis weer voor ons alleen hebben. Is ook leuk. Maar wel definitief en het voelt zo afgesloten, hoewel ik ze nu nog allebei thuis heb. En ik geniet er dan ook van hoor! Ik realiseer me ook hoe we het getroffen hebben met de kinderen. Het doet me goed dat hier en daar toch herkenning is, het is ook geen probleem maar gewoon, ja, hoe zeg je dat, hebben meer mensen dit gevoel, een beetje op zoek naar herkenning. En dan daarbij, de kinderen komen in een leeftijdsfase die ik me nog zó goed kan herinneren. Alsof het nog maar 10 jaar geleden is. Gek toch.
Herkenning en dus een baby....
He meeleverd,
Hier niet geheel dezelfde situatie, maar beetje wel en herken je gevoelens. Hier een jongen van 10, die gaat als een trein, super gezellig, ik zelf nog hartstikke jong (35) en opeens had ik 1.5 terug de kriebels. STraks ben ik 45 en ALLEEN met mijn man. Brrrrrr. NA veel wikken en wegen de knoop doorgehakt en gegaan voor de tweede die nu inmiddels 6 maanden is. HEERLIJk, hoewel ook wel stap terug in veel dingen en een baby is echt weer wat anders dan een knul van 10 die zijn eigen weg gaat. MAar ik snap je, je 'angst', je gedachten en gevoelens.
Bovenal: geniet van je kinderen, kijk naar wat je hebt en wat voor geluk je hebt!!!
Pilar
Ik ben nu 33
En de oudste is 10. Dan nog twee van bijna 8 en bijna 3. Als ik dus 45 ben is de jongste al 15. Lijkt me zalig om dan weer meer een eigen leven te hebben en met Manlief allerlei dingen te onder nemen. Ik kan me daar soms nu al op verheugen. Groet polly
Pilar, toch heerlijk om je eigen leven te leiden als kids volwas
Pilar:
"STraks ben ik 45 en ALLEEN met mijn man. Brrrrrr. NA veel wikken en wegen de knoop doorgehakt en gegaan voor de tweede die nu inmiddels 6 maanden is."
Zie je zo tegenop om over 10 jaar alleen met jouw man te zijn en ben je daarom weer aan een kind begonnen?
Mijn kinderen zijn nu 14 en 12. Ik geniet heel veel van mijn kinderen, maar ik kijk er ook naar uit om mijn eigen leven op te pakken als ze zelfstandig en volwassen zijn..
Monique
Nou Monique, zo is het niet hoor.Pff. Ik was 24 toen mijn eerste geboren werd en dat is/vind ik vrij jong. 10 Jaar is hij enigs kind geweest en bedacht ik dat als hij 15 is ik 39 ben. Dat vind ik vrij jong. Veel vrouwen hebben tegenwooridg dan nog heel kleine kids. EN nee....ik keek niet uit naar nog meer tijd voor mezelf, niet persee, want vond dat ik in mijn leventje met 1 kind van 10 al meer dan genoeg tijd voor mezelf had. Kortom: ik was kennelijk nog niet klaar met mijn kinderwens. Is dat zo gek dan als je 33 bent?????? Dus nee hoor, mijn man is mijn maatje en ik kijk er ook naar uit om ooit weer echt SAMEN te zijn in huis, maar NU nog niet. Vandaar dat we hier nu een baby'tje hebben van 6 maanden.
Ik hoor hier niet...
want naast twee grote (12 en 14) heb ik ook nog 'kleintjes' (sorry jongens! ik weet dat ik geen klein mag zeggen) (net 5 en 8).
Ik denk regelmatig 'ooo als het tweede setje er niet was geweest'. Heel soms van 'lekker rustig' maar meestentijds van 'gelukkig is dat niet zo!'
Een vriendin heeft 2 kinderen vrijwel even oud als onze oudste twee... die heeft een compleet ander leven. Daar leert niemand meer lezen en staat niemand meer op z'n tenen te rekken om misschien in de achtbaan te mogen.
Ik ben zo gelukkig met ons viertal....
Heel herkenbaar
Alleen was het hier geen beslissing van ons dat er niet meer bij kwamen, maar regelde de natuur dat zo. En ja, dat vind ik heel jammer.
Ik hoef niet nóg een baby
want die vraag (wel of niet) hebben we 10 jaar terug ons echt gesteld. En we hebben besloten om het niet te doen, vanwege mijn manier van zwanger zijn zeg maar en de risico's die dat voor de evt.nieuwe baby en de kinderen die er al waren op zou leveren. En daar sta ik ook nog achter! Het zou echt niet goed zijn in mijn situatie om op 44-jarige leeftijd nog een keer een kindje te krijgen.
Waar ik mee zit is dat gevoel dat we in een compleet andere fase komen. Zoals Jolijt zegt, dat ze 4 kinderen heeft en dat in haar huis het lezen nu geleerd wordt - naast de pubers die er ook zijn daar, die dingen, gewoon.
Monique D, Het is ook heerlijk om steeds meer je eigen leven te leiden. Maar je neemt ook langzaam afscheid van een bepaalde fase, en ik ben daar niet zo goed in denk ik.
Dirksmama, blijf je het er moeilijk mee houden? Hoe oud zijn je kinderen?
Niet moeilijk, wel jammer
't Is niet dat ik het er moeilijk mee heb, maar jammer vind ik het wel. Ze zijn hier nu 10 en 6, we staan met de oudste dus ook op de drempel van een nieuwe fase. En ja, d'r hadden er dus ook hier rond kunnen lopen die net zindelijk zouden zijn of zo.
Gisteren gehoord
Van de moeder van de vriendin van oudste....Die heeft 2 kinderen. Een meisje (15) en een jongen (13) en is nu weer zwanger. Een beetje per ongeluk en een beetje expres, bekende ze. (Ik was geloof ik een beetje verbaasd.) Ze wilden het wél en ergens ook weer twijfel, dus gerommel met voorbehoedsmiddelen en toen enigzins per ongeluk dus (maar ook wel expres) zwanger. Tot haar grote verbazing want ze dacht dat ze nu (37) veel minder vruchtbaar zou zijn en dat het dus niet zo'n vaart zou lopen.
Dochter vindt het geweldig en zoon helemaal niet.
Mijn dochter stond erbij en keek me zeer verlangend aan...maar die heb ik maar meteen uit de droom geholpen, hahaha.
groeten albana
Als ik 45 ben
zijn mijn kinderen 24, 22, 20 en 18... Lijkt me heerlijk om dan samen met manlief leuke dingen te gaan doen en niet meer steeds rekening met de kinderen te hoeven houden! Moet er toch niet aan denken dat er dan nog een baby bij zou komen of er nog een klein kind bij zou zijn...
Onze derde
kwam 5 jaar na de tweede, dat is een minder groot verschil als bij het voorbeeld van albana maar toch al behoorlijk pittig. De grote moeten zich vaak aanpassen aan het ritme van de jongste. Stil zijn als hij slaapt, naar peuterspeeltuinen ipv grote atraktie parken enz.
Jongste moet ook mee in het ritme van oudste, mee op en neer naar school enz.
Een verschil van 14 jaar lijkt me helemaal heftig, dan moet je dus helemaal opnieuw beginnen.
als ze boven de 20 zijn valt het leeftijds verschil waarschijnlijk in het niet.
groet, polly
Polly
Ik ben respectievelijk vijftien en eenentwintig jaar ouder dan mijn jongste broertjes. Vooral de een-na-jongste, die dus geboren werd toen ik een puber was, vond ik juist geweldig. Ik denk dat het juist handig kan zijn om een groot kind in huis te hebben samen met een baby.
De jongste werd geboren toen ik het huis al uit was, en ik vind het jammer dat ik met hem toch een wat minder hechte band heb. Hij komt en kwam wel redelijk vaak logeren, maar het is toch anders. Ik ben een soort tante voor hem, denk ik.
Groetjes
Massi
