Harde conclusies onderzoek jeugd’bescherming’
Onderzoekers van de Universiteit Leiden deden onderzoek in opdracht van het ministerie van Justitie en Veiligheid en trekken keiharde conclusies over de jeugdbescherming/jeugdzorg in Nederland. Wat ‘iedereen’ eigenlijk wel weet, is nu aangetoond. En nu? Het zal mij benieuwen of er ook echt iets gebeurt, of dat het op de lange baan terechtkomt, uit pure bestuurlijke onmacht, net als de (oplossing van) de toeslagenaffaire.
“Het is overduidelijk dat de jeugdbescherming onvoldoende kwaliteit kan garanderen. Dat roept de vraag op: is het nog wel legitiem als de overheid ingrijpt in het gezinsleven?", zegt Bruning. "De overheid moet deze kwetsbare kinderen beschermen. Maar dat ingrijpen levert nu soms meer schade op, dan dat het bescherming brengt."
https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2443652-onderzoek-overheid-faalt-bij-uithuisplaatsing-kinderen-minister-moet-direct-ingrijpen
Het is toch wel heel erg dat een land als Nederland dit niet op de rit kan krijgen. Er zullen altijd incidenten zijn en het blijft lastige materie maar de feiten die nu steeds naar boven komen zijn wel heel ernstig.
Van dichtbij mee te maken gehad en het is inderdaad dramatisch.
Ik ben wel heel blij dat er steeds meer aandacht voor komt dat dit dus niet functioneert en dat onderzoek dit dus ook bewijst.
Misschien dat dit toch iets in beweging zet.
Het is ook lastige materie, er is personeels gebrek en ik vond de jeugdzorg organisatie een groot wespennest.
Moet er ook niet aan denken daar te moeten werken, zoveel belangen, niemand die zich echt verantwoordelijk voelt.... Zie dan maar eens dat er iets goeds en structureels gebeurt.
Hoe het wel moet, dat weet ik niet, maar hoop voor heel veel kinderen en ouders dat er toch heel snel een grote verandering komt.
Het helpt ook niet dat tegenwoordig de gemeentes verantwoordelijk zijn voor de jeugdzorg.
Gemeenten bepalen nu zelf welke jeugdhulp ze inkopen. De Jeugdwet schrijft immers voor dat gemeenten alle vormen van hulp voor alle kinderen gelijk moeten aanbieden. Daardoor heeft jeugdbescherming geen voorrang boven iets als paardencoaching.
https://www.ftm.nl/artikelen/uithuisplaatsingen-en-de-wet-marielle-bruning?share=7ElBXTI9lCS1akwGufiuehX%2BPFEL3ADtLF%2Boii9rgEo2q%2B441gqAqA%2BGxqymJg%3D%3D%26utm_medium=social&utm_campaign=sharebuttonleden&utm_source=linkbutton
(de link is 1 dayt geldig, geloof ik)
haarklover schreef op 07-09-2022 om 18:52:
Het helpt ook niet dat tegenwoordig de gemeentes verantwoordelijk zijn voor de jeugdzorg.
Gemeenten bepalen nu zelf welke jeugdhulp ze inkopen. De Jeugdwet schrijft immers voor dat gemeenten alle vormen van hulp voor alle kinderen gelijk moeten aanbieden. Daardoor heeft jeugdbescherming geen voorrang boven iets als paardencoaching.
https://www.ftm.nl/artikelen/uithuisplaatsingen-en-de-wet-marielle-bruning?share=7ElBXTI9lCS1akwGufiuehX%2BPFEL3ADtLF%2Boii9rgEo2q%2B441gqAqA%2BGxqymJg%3D%3D%26utm_medium=social&utm_campaign=sharebuttonleden&utm_source=linkbutton
(de link is 1 dayt geldig, geloof ik)
Het was sws een heel slecht plan om de regie aan de gemeente te geven, wie verzint zoiets??
haarklover schreef op 07-09-2022 om 18:52:
Het helpt ook niet dat tegenwoordig de gemeentes verantwoordelijk zijn voor de jeugdzorg.
Gemeenten bepalen nu zelf welke jeugdhulp ze inkopen. De Jeugdwet schrijft immers voor dat gemeenten alle vormen van hulp voor alle kinderen gelijk moeten aanbieden. Daardoor heeft jeugdbescherming geen voorrang boven iets als paardencoaching.
https://www.ftm.nl/artikelen/uithuisplaatsingen-en-de-wet-marielle-bruning?share=7ElBXTI9lCS1akwGufiuehX%2BPFEL3ADtLF%2Boii9rgEo2q%2B441gqAqA%2BGxqymJg%3D%3D%26utm_medium=social&utm_campaign=sharebuttonleden&utm_source=linkbutton
(de link is 1 dayt geldig, geloof ik)
Ik begrijp niet wat je bedoelt. Hoezo heeft jeugdbescherming geen voorrang boven paardencoaching? Het zijn toch twee verschillende zaken die met elkaar überhaupt geen gevecht hebben om voorrang?
Of bedoel je dat als jeugdbescherming paardencoaching indiceert dat er dan geen voorrang is boven verwijzingen vanuit de vrijwillige route?
haarklover schreef op 07-09-2022 om 18:52:
Het helpt ook niet dat tegenwoordig de gemeentes verantwoordelijk zijn voor de jeugdzorg.
Gemeenten bepalen nu zelf welke jeugdhulp ze inkopen. De Jeugdwet schrijft immers voor dat gemeenten alle vormen van hulp voor alle kinderen gelijk moeten aanbieden. Daardoor heeft jeugdbescherming geen voorrang boven iets als paardencoaching.
https://www.ftm.nl/artikelen/uithuisplaatsingen-en-de-wet-marielle-bruning?share=7ElBXTI9lCS1akwGufiuehX%2BPFEL3ADtLF%2Boii9rgEo2q%2B441gqAqA%2BGxqymJg%3D%3D%26utm_medium=social&utm_campaign=sharebuttonleden&utm_source=linkbutton
(de link is 1 dayt geldig, geloof ik)
Wat een verhaal! Hier gaat de onderzoekster nog veel verder in haar kritiek.
“De wet die kinderbescherming regelt werkt niet, omdat de jeugdzorg als geheel in elkaar aan het storten is. (…)
‘De situatie in Ter Apel is vergelijkbaar met die in de jeugdbescherming,’ stelt Mariëlle Bruning. (…) Het is een schokkende vergelijking, maar Bruning maakt ’m bewust.”
“… de wet [ging] uit van een ideale situatie: kind in de knel, dan dus toezicht en hulp. Is er na twee jaar te weinig veranderd, dan raken ouders hun gezag kwijt en neemt de staat de zorg over. In de praktijk gaat het vrijwel nooit zo: de hulp – in de vorm van behandelingen, familietherapie, hulp bij omgang, pleeggezinnen of gezinshuizen – is pas na lang wachten beschikbaar, of helemaal niet.”
“Wat mij betreft gooien we alle vechtscheidingen eruit. Deze ouders zijn vaak prima opvoeders, ze hebben alleen samen een probleem. Toch zie ik zaken voorbij komen waarbij een kind uit huis geplaatst wordt omdat de ouders elkaar het kind niet gunnen. Belachelijk! In het pleeggezin waar zo’n kind belandt, kan een ander niet terecht.”
“… het is al een paar jaar 1 over 12.“
Over mensen die werken in de jeugdzorg: ”Ik bewonder de mensen die nog durven doorgaan, want ze werken in een ziek stelsel, in een ziek systeem.”
”Als een instelling juridisch verantwoordelijk is voor een kind, en dat kind kan zijn eigen voogd niet eens aan de telefoon krijgen, dan verwaarlozen we deze kinderen volledig.”
“Wat je als overheid te bieden hebt, moet wel beter zijn dan de situatie waar het kind in zit.’ Dat is nu niet het geval? ‘Heel vaak niet.”
“Dat kind zit even rustig, maar ziet zijn ouders beperkt of onder begeleiding. Hoe kun je als ouder het beste maken van dat ene uurtje begeleide omgang per twee weken, met alle verdriet en rouw in je? Aan terugkeer wordt ook niet gewerkt.”
“De kaalslag bij de jeugdbescherming heeft indirect een juridisch schemergebied geschapen, buiten het blikveld van de rechter. (…) ‘Bizar,’ vindt Bruning dit. ‘Dit drangkader is niets meer dan vrijwillig doormodderen, want dat is lekker goedkoop en levert geen juridisch gedoe op.”
“Nog zo’n uitvinding uit het schemergebied is het ‘perspectiefbesluit’. (…) Als dit besluit in het nadeel van de ouders uitvalt, dan betekent dit dat het kind nooit meer thuis zal wonen en zal opgroeien in een pleeggezin, gezinshuis of instelling. Niet de rechter, maar de jeugdbescherming zelf hakt die knoop door. (…) Ouders en kinderen worden op deze manier hun rechten ontnomen.“
“[Dit] leidt er ook toe dat in Nederland ouders en kinderen zonder advocaat tegenover de overheid staan. Een advocaat meenemen mag natuurlijk, maar dan moet je zelf op zoek…’…en genoeg geld voor een advocaat hebben.‘Ja, dat ook. Je kan natuurlijk via de raad voor de rechtsbijstand gaan, maar de meeste advocaten willen die zaken niet meer doen, want het is niet meer op te brengen. Als je dit in het buitenland vertelt, staan ze perplex. Er is geen land in de westerse wereld waar kinderen en ouders zonder advocaat tegenover de overheid staan.”
“Moet de jeugdbescherming weggehaald worden bij gemeenten? ‘Ja.”
“Wat gebeurt er als er niets verandert? ‘Dan stromen over een aantal jaar ggz en strafrecht vol en zullen we meer werkloosheid zien. Er moet nú iets gebeuren.” (Wat ze helaas niet zegt: dan veroorzaakt de overheid nog meer lijden bij onschuldige kinderen en ouders)
Over het gevoel van urgentie bij de politiek (not!): “Minister voor Rechtsbescherming Franc Weerwind heeft al aangekondigd dat hij pas in november een brief gaat sturen.”
Echt, ik val hier bijna van mijn stoel. Ik weet het eigenlijk wel, heb er al vaker over gelezen maar ben toch nog enorm geshockeerd het zo allemaal opgesomd te zien.
En wat me dan toch nog verbaast is deze denkfout: “als de ouders hadden gekund of gewild, was de zaak niet voor de rechter gekomen.” Ik snap niet dat ze die knip nog zo onbekommerd maakt. Ze heeft pijnlijk op een rijtje gezet dat er geen passende hulp is voor echt complexe kinderen. Die is er ook niet als je ‘m wel wil als ouder. Of je moet er heel lang op wachten. Of ze proberen je iets door de strot te duwen wat niet passend is. Als je daarover in de clinch raakt met jeugdzorgwerkers, kom je ook in het gedwongen kader terecht, om dus, zoals deze onderzoekster concludeert: gedwongen nog steeds geen hulp te krijgen.
Krankzinnig. Wat mij betreft komt er een spoeddebat en gaat het kabinet door het stof en naar huis. Dat lijkt me het enig passende. Hoe slecht het ook uitkomt.
Wat een uitgebreid stuk! Fijn dat je er wat uitgehaald hebt, ik heb het als of gelezen en het is heel herkenbaar. Het functioneert niet.
Hoe het wel moet?
Wat ik heb gezien bij de vechtscheiding/ complexe scheidingen, haal de ouders weg bij jeugdzorg. Meestal zit er minstens een ouder bij met psychische problemen, daar zijn jeugdwerkers helemaal niet toe bekwaam. Laat daar mensen op die werken in de psychische hoek.
Verder zou ik het zo snel niet weten....
Zoveel belangen 😢
In ieder geval prioriteit maken, veel geld maar jeugdzorg, naar gesubsidieerde rechtsbijstand en niet alleen pas als er een OTS in beeld komt. Ook daarvoor al.
En met de kinderen in gesprek, de twaalf jaars grens om bij de rechter iets te kunnen zeggen is al niet zo vast meer heb ik begrepen. Wat mij betreft gaat hij er helemaal af. Luister naar de kinderen, maak tijd voor ze, vraag of ze zich veilig voelen, neem ze serieus.
Ik denk ook echt dat dit een cultuurprobleem is van Nederland dat je niet zo snel kan oplossen. In andere culturen wordt de vuile was niet buiten gehangen en is heel veel misbruik onzichtbaar of er is een enorme familegemeenschap die de problemen oplost. Nederland heeft dat allemaal niet. Kleine sociale kringen en het motto ''Alles moet bespreekbaar zijn''. Daarom gaat het in Nederland ook veel slechter met de jeugdzorg dan in andere landen. Ik weet ook niet wat de oplossing zou zijn. Het enige wat ik kan bedenken is dat als je een ouder wil worden een certificaat moet halen om een kind te krijgen. Maar dat kan natuurlijk niet
Evaluna schreef op 07-09-2022 om 20:11:
Wat een uitgebreid stuk! Fijn dat je er wat uitgehaald hebt, ik heb het als of gelezen en het is heel herkenbaar. Het functioneert niet.
Hoe het wel moet?
Wat ik heb gezien bij de vechtscheiding/ complexe scheidingen, haal de ouders weg bij jeugdzorg. Meestal zit er minstens een ouder bij met psychische problemen, daar zijn jeugdwerkers helemaal niet toe bekwaam. Laat daar mensen op die werken in de psychische hoek.
Verder zou ik het zo snel niet weten....
Zoveel belangen 😢In ieder geval prioriteit maken, veel geld maar jeugdzorg, naar gesubsidieerde rechtsbijstand en niet alleen pas als er een OTS in beeld komt. Ook daarvoor al.
En met de kinderen in gesprek, de twaalf jaars grens om bij de rechter iets te kunnen zeggen is al niet zo vast meer heb ik begrepen. Wat mij betreft gaat hij er helemaal af. Luister naar de kinderen, maak tijd voor ze, vraag of ze zich veilig voelen, neem ze serieus.
Zij zegt:
- Terug naar het Rijk
- Veel geld erbij
- Altijd rechter laten toetsen
- Ouders en kinderen altijd een advocaat
En inderdaad: geen uithuisplaatsing bij vechtscheiding (of niet opnemen in het gedwongen kader, dat is me niet zo duidelijk)
Ik lees niks over het proces naar het besluit toe, bijvoorbeeld over het onderzoek en de kwaliteit van dossiers. Maar ik zou hopen dat als er altijd door de rechter getoetst wordt en er altijd een advocaat bij betrokken moet zijn, dat de dossiers ook beter op orde zouden moeten zijn. Maar misschien is dat naïef. Dat er niet aan waarheidsvinding hoeft te worden gedaan (en dat een ouder dus op basis van subjectief geklets zijn/haar kind kan kwijtraken), vind ik toch ook nog altijd wel heel bizar. Ik begrijp nog altijd niet goed hoe dat kan in een rechtsstaat.
Het is wel van belang dat het hier voornamelijk gaat over jeugdbescherming, zaken dus waar Veilig Thuis bij betrokken is geweest en waar vrijwillige ‘hulpverlening’ niet voldoende heeft opgeleverd. Alles wat daaraan vooraf gaat, is hier niet onderzocht. Dat betekent wel iets, want dan zie je dus niet hoe de overgang van door ouders gevraagde naar gedwongen hulpverlening plaatsvindt en lijkt het nog alsof het in de ‘gewone’ jeugdzorg wel aardig gaat, dat de kinderen daar een beetje leuk paardencoaching lopen te hebben. Maar zo zit het natuurlijk niet. Die kinderen die uiteindelijk in het gedwongen kader terechtkomen, hebben die inderdaad, zoals ik verwacht, ook merendeels eerst in de door ouders gevraagde jeugdzorg gezeten? En dan ben ik wel benieuwd: hoe is dat daar dan gegaan? Hoe komt het dan dat die daar niet zijn geholpen? Heeft het functioneren van de ‘gewone’ jeugdzorg iets te maken met dat kinderen in het gedwongen kader terechtkomen? Mijn hypothese is: duh, natuurlijk heeft dat er iets mee te maken. Uiteindelijk is het één stelsel. De hulp die dat kind nodig heeft is er niet als de ouders erom vragen en nog steeds niet nadat de ouders gedwongen worden. Het zou pas kloppen als je ook een falende jeugdzorginstelling kon dwingen passende hulp te verlenen, zoals je ouders kunt dwingen. Als de fouten en de schade die ontbrekende en niet passende hulpverlening aanrichten net zo zwaar worden opgenomen als de schade die ouders aanrichten als ze hun kind hulp onthouden. Er zit een enorme blinde vlek in het stelsel en dat is dat de overheid geen ernstige fouten kan maken, niet kan verwaarlozen, niet kan beschadigen. Alleen ouders kunnen dat. Maar dat is dus niet zo. Ook hier heeft de overheid levens kapot gemaakt.
Dat hele waarheidsvinding gebeuren is bizar. De ouder die het beste kan praten of het beste kan dreigen krijgt gelijk... Dat zou niet moeten kunnen.
Ik haal even in op dat stukje tussen de normale hulpvraag bij de gemeente en het gedwongen kader. Ik twijfel of de mensen die oprecht, gewoon hulp voor hun kind willen bij jeugdzorg terecht komen door wachtlijsten. De gewone huis / tuin en keuken gevallen niet denk ik.
De meer psychiatrische zorgvragen, daar kan het wel heel snel uit de hand lopen denk ik, waarbij er geen hulpverlening is, kind verder ontspoort en de ouders het niet meer trekken. Denk aan verslaving, anorexia, etc
Mijn ervaring is dat ik hulp vroeg voor mijn kind, ze zat niet lekker in haar vel. Dat had absoluut met vader te maken. Vader reageerde explosief en iedereen stopte met hulpverlening. De aandacht kwam volledig op ons als ouders te liggen. Ze hebben daar echt gemist dat kind toch echt wel hulp nodig had en ze hebben ook vakkundig genegeerd dat er bij vader toch wel een probleem zat waardoor communicatie niet mogelijk was.
Hadden ze de aandacht op kind gefocust, dan had kind wellicht niet bij jeugdzorg terecht hoeven komen. Overigens wel weer schrijnend dat kind bij jeugdzorg zat, maar dat ze alsnog geen hulp kreeg.
Dus meer aandacht voor de kinderen pleit ik absoluut voor. Makkelijker hulp voor de kinderen die dreigen te ontsporen. Meer hulp op scholen. Waar speciaal onderwijs alle hulp kan krijgen komt het reguliere onderwijs er maar bekaaid van af.
Zoals ze acuut duizenden woonunits bestellen om een crisis op te lossen, zo zouden ze ook per direct moeten investeren in meer jeugdhulpverlening en omvormen van alle GI 's.
Even een paar dingen ophelderen. Gedwongen kader en dwangkader zijn termen voor hetzelfde, namelijk een kinderbeschermingsmaatregel die door de rechter is uitgesproken, een ondertoezichtstelling.
"En wat me dan toch nog verbaast is deze denkfout: “als de ouders hadden gekund of gewild, was de zaak niet voor de rechter gekomen.”- dat is geen denkfout, dat is de wet. In de wet staat dat een ondertoezichtstelling- (ots) kan worden uitgesproken door de rechter als een kind ernstig in zijn ontwikkeling wordt bedreigd en de ouders die het gezag hebben de hulp die nodig is om die ontwikkelingsbedreiging af te wenden niet willen aanvaarden. Aanvaarden ze die hulp wel, dan is een ots niet nodig. Dat wil niet zeggen dat die hulp dan meteen beschikbaar is en dat probleem doet zich voor zowel bij de ots als in het zgn "vrijwillig kader" (ook wel "preventief kader").
Er kan dus sprake zijn van ernstige problematiek en tekortschietende hulp zowel bij ouders die wel de problematiek erkennen en hulp willen, als bij ouders die de problematiek onvoldoende onderkennen en geen hulp willen, of andere hulp (als in: ik ken nog iemand van de kerk met wie we gaan praten bijvoorbeeld).
Voor zover ik weet is in 2015 de hulp bij de gemeenten belegd met instemming van de gemeenten zelf. Er werd er ook gedacht dat het allemaal goedkoper zou worden als de gemeenten dingen zouden regelen, want die kennen de situatie beter, was het idee, en dan kan er efficiënter worden gewerkt. Dat is dus vies tegengevallen, de versnippering kost alleen maar geld.
Temet schreef op 08-09-2022 om 08:53:
Even een paar dingen ophelderen. Gedwongen kader en dwangkader zijn termen voor hetzelfde, namelijk een kinderbeschermingsmaatregel die door de rechter is uitgesproken, een ondertoezichtstelling.
"En wat me dan toch nog verbaast is deze denkfout: “als de ouders hadden gekund of gewild, was de zaak niet voor de rechter gekomen.”- dat is geen denkfout, dat is de wet. In de wet staat dat een ondertoezichtstelling- (ots) kan worden uitgesproken door de rechter als een kind ernstig in zijn ontwikkeling wordt bedreigd en de ouders die het gezag hebben de hulp die nodig is om die ontwikkelingsbedreiging af te wenden niet willen aanvaarden. Aanvaarden ze die hulp wel, dan is een ots niet nodig. Dat wil niet zeggen dat die hulp dan meteen beschikbaar is en dat probleem doet zich voor zowel bij de ots als in het zgn "vrijwillig kader" (ook wel "preventief kader").
Er kan dus sprake zijn van ernstige problematiek en tekortschietende hulp zowel bij ouders die wel de problematiek erkennen en hulp willen, als bij ouders die de problematiek onvoldoende onderkennen en geen hulp willen, of andere hulp (als in: ik ken nog iemand van de kerk met wie we gaan praten bijvoorbeeld).
In het artikel gaat het over ‘drangkader’ (geen dwangkader). Het zit weer achter de betaalmuur dus ik kan niet citeren maar daarbij wordt druk uitgeoefend op ouders voor bijvoorbeeld ‘vrijwillige’ uithuisplaatsing en omdat mensen bang zijn voor een juridisch traject doen ze dat dan. De onderzoekster geeft dus aan dat dat ouders nog minder bescherming biedt dan een juridisch traject en bovendien net zo min goede hulp oplevert.
De denkfout bestaat eruit dat mensen zich om heel goede redenen kunnen verzetten tegen hulpverleners die geen passende, goede hulp kunnen aanbieden en toch iets willen doordrukken. Ook hier zijn geregeld mensen voorbij gekomen die in conflict raakten met zorgverleners omdat die iets wilden waar de ouders geen heil in zagen en zich daarna bedreigd zagen met drang en dwang. In een stelsel dat picobello in orde is, kun je zeggen: ‘Wie weet het nou beter? Een ouder of een professional? Maar in een stelsel dat zo rot is als een mispel, kun je uittekenen dat jeugdzorgprofessionals heel vaak niet de juiste hulp zullen (kunnen) aanbieden.’ Die professionals zijn dan van mening dat iets beter is dan niets en bestempelen de ouders als weigerachtig. En dan mag je dus volgens de wet gedwongen worden. Maar wat je in dat geval geweigerd hebt is een slecht aanbod. En goed aanbod is er dan niet. Vaak wordt dan gedacht: ‘Zo erg zal het toch niet zijn? Die ouders zullen wel te moeilijk doen. Kinderen zullen toch wel goed geholpen worden!’ Maar dat is dus wat deze vrouw klip en klaar zegt: Nee! Het (noodzakelijke) aanbod is er niet, laat of niet-passend. Niet voor en niet na de dwang. Dat zijn namelijk uiteindelijk dezelfde behandelingen.
" In het artikel gaat het over ‘drangkader’ (geen dwangkader). Het zit weer achter de betaalmuur dus ik kan niet citeren maar daarbij wordt druk uitgeoefend op ouders voor bijvoorbeeld ‘vrijwillige’ uithuisplaatsing en omdat mensen bang zijn voor een juridisch traject doen ze dat dan. De onderzoekster geeft dus aan dat dat ouders nog minder bescherming biedt dan een juridisch traject en bovendien net zo min goede hulp oplevert."
O, sorry, dan had ik niet goed gelezen. Ja, dat is ook een punt waar al langer kritiek op is. Drangkader wordt ook wel vrijwillig kader of preventief kader genoemd. De kritiek is inderdaad dat het in de praktijk niet als vrijwillig wordt ervaren. Het idee is - en dat is op zich volkomen juist - dat als ouders vrijwillig meewerken, een ots niet nodig is. Dat klopt op zich dus wel, maar wat nu gebeurt is dat ouders zich onder druk gezet voelen om mee te werken "want anders halen ze mijn kinderen uit huis". Wat niet zo is, en eerlijk gezegd denk ik dat het ook zeer regelmatig voorkomt dat ouders tegenover de jeugdbeschermers meewerkend doen en dan later zeggen dat ze onder druk zijn gezegd terwijl die jeugdbeschermers die bedoeling helemaal niet hebben gehad. Net zoals het ook niet zo is dat die mensen standaard je kinderen uit huis willen halen, terwijl veel mensen dat wel denken.
Er zit een hoop onduidelijkheid en misverstand in dat soort processen. Helderder zou het zijn als gewoon duidelijk werd gemaakt: 'als u niet meewerkt, gaan wij aan de Raad voor de Kinderbescherming vragen om een onderzoek in te stellen en dan kan het zijn dat de Raad een verzoek tot ondertoezichtstelling doet. U kunt zich daar dan tegen verweren'. (dat is namelijk het proces: de Raad is de club die een eventuele ondertoezichtstelling bij de rechter moet vragen als ze denken dat dat nodig is.)
Maar dan nog is het de vraag of ouders dit niet zien als "dreigen met de rechter" - alsof die rechter een sanctie op zich is.
Ik zag Nieuwsuur gisteren en hoorde dat Weerwind vindt dat ouders en kinderen standaard rechtsbijstand moeten hebben. Of dat nu beperkt is tot uithuisplaatsingen of ook voor de ots op zichzelf geldt, is de vraag. Ook is de vraag hoe dat allemaal gaat worden ingericht. En dan nog los je het probleem dat hierboven wordt beschreven niet op. En helemaal niet beginnen in vrijwillig kader is ook geen oplossing, want dan moet er voortaan altijd een ots worden gevraagd als er zorgen zijn over kinderen, met het oog op de rechtsbescherming, maar -enorme aantallen ots-sen zijn ook weer niet de bedoeling.
En als ze nou eens meer geld, veel meer geld (want dat is vaak de clou) naar de GI's sturen?
Minder cliënten per jeugdwerker, dus meer tijd voor de kinderen en ouders. Sowieso een jeugdwerker die aan de slag gaat met de kinderen. Niet eens per half jaar een babbeltje en verwijzen naar een therapeut. Maar echt, wat leeft er in het kind, wat wil het kind echt? Zon kind zit vast in allerlei loyaliteit conflicten, dat krijg je er niet in een half uurtje uit als vreemde.
Daarnaast steun van een therapeut is natuurlijk goed.
Er is veel wantrouwen onder ouders, killing is dan als er niemand tijd heeft en ouders worden afgewimpeld, of je hoort überhaupt niets terug. Zijn er klachten, werk die dan netjes af, neem ouders serieus.
En "gewone" beleefdheden bij jeugdzorg. Zorg dat je bereikbaar bent, bel terug als je gebeld bent, antwoord op een email. Stuur geen doorslaggevende documenten laat op vrijdag avond vlak voor dat de jeugdwerker op vakantie gaat en dus 2 weken later pas bereikbaar is. Of 3, want ze moest nog even inlezen.
Alleen al aandacht voor een mentaliteits omslag, minder hoge werkdruk, meer personeel, kan denk ik al een verschil in kwaliteit van zorg maken.
Persoonlijke frustratie zit hoog, ik kijk de uitzendingen van Nieuwsuur dus ook niet, want dan slaap ik niet meer.
