Hoe belangrijk ben jezelf?

Bij mij draait alles om de kinderen. Eerst zorg ik voor hun en dan pas voor mezelf. Maar ik heb helemaal niet het gevoel dat ik mezelf daarmee tekort doe. Ik kom zelf namelijk ook wel aan de beurt, alleen is dat vaak pas na 8 uur 's avonds. Maar zo heel veel wensen heb ik niet voor mezelf. Met een goed boek en een lekkere kop thee ben ik al heel tevreden.
Tuurlijk moet je luisteren naar je eigen gevoel! En natuurlijk ben jij ook belangrijk!!!

Dendy

50-50

Ik denk dat ik het 50-50 doe. Met kleinere kinderen (2 en 7) is het toch wel vaak een kwestie van jezelf wegcijferen. Maar hoe ouder ze worden, hoe meer ik verwacht dat ze rekening houden met mijn persoontje. Ik zeg het tegenwoordig ook vaak gewoon tegen oudste zoon: "Ja, daaag, nu heeft mama eens een keer geen zin om te legoën. Ik wil nu lekker tijd voor mezelf en mijn boek lezen. Dus ik wil graag even een half uur met rust gelaten worden".
Er draait hier automatisch wel heel erg veel om de kinderen, maar ik ga me niet volledig aan hen conformeren. Zij zijn daar zelf véél beter in, meedoen met dingen die ik ook leuk vind, dan andersom.

Deels

De kinderen staan op de eerste plaats. Maar ik merk wel dat nu ze een week lang bij hun vader zijn en dan weer en week bij mij dat ik moet leren mijzelf die ene week op de 1e plaats te zetten. Omdat ik dan weer mijn eigen leven moet leiden. Heel langzaam gaat dat beter. Maar zodra ze weer een week bij mij zijn, is alles ondergeschikt aan hen.

Children first

Kinderen eerst. Maar niet tot in het oneindige, dat toch weer niet. Maar toch ergens ook weer wel. Als ik besluit dat ik een zielig-sniffende dochter (buitenshuis studerend) niet ophaal, doe ik dat ook in haar belang. Kom op meid, doorzetten, bovendien heb je een OV-kaart. Is ze dan eenmaal thuis, dan ben ik de eerste die gaat vertroetelen. Dus hoewel ik misschien niet altijd doe wat de kinderen graag zouden willen, hou ik bij wát ik doe wel het belang van hen en de impact op hen voor ogen. Naar eer en geweten, ik doe ook maar wat he, ik doe wat ik denk dat goed is

Tirza

Heel belangrijk

Ik ben heel belangrijk. Maar mijn kind is nog lang niet volwassen en nog lang niet zelfstandig. We zitten nog volop in de opvoeding. Ook heeft hij nooit gevraagd om mij als moeder te krijgen, ik heb hem op de wereld gezet. Dus alleen al daarom voel ik me zeer verantwoordelijk voor zijn welzijn.
Hij verrijkt mijn leven, hij pakt me niets af.
Het "nee" zeggen van Tirza begrijp ik, je kind helpen een gevoel van heimwee te overwinnen. Zelfstandigheid leren, groter groeien.
Maar mijn kind de deur weigeren voor Oud en Nieuw begrijp ik niet. Er zullen achterliggende redenen voor zijn, die ik niet weet. En ze hebben voor mij niets te maken met jezelf belangrijk(er) vinden om deze beslissing te nemen. Misschien wel een zelfbeschermende in jouw geval. Toch vind ik het dan eerder triest dat je met je zoon in zo`n situatie zit, dat je deze beslissing moest nemen.

Twee verschillende dingen

Volgens mij hebben jullie het nu over twee verschillende dingen. Het opkomen voor jezelf en het verdelen van de tijd van je kinderen over jou en je ex.

Ik ben niet gescheiden en heb dus altijd de kinderen om me heen. Ik heb dus de keuze niet om ze een keer te weigeren. Ik kan moeilijk zeggen dat ze oud en nieuw elders moeten vieren, zoek zelf maar uit waar. Moet ik nu zeggen dat mijn kinderen altijd voor gaan? Nee, toch?

Kinderen op de eerste plaats

Ik weet niet precies wat ik me daar bij moet voorstellen, ik heb geprobeerd hen zo goed mogelijk groot te brengen, ik ben er nog steeds voor hen als ze me nodig hebben, al is het maar om een kop koffie te drinken , maar dat doe ik misschien ook wel voor mezelf, als mijn kinderen ongelukkig zijn ben ik dat ook, dus 'kinderen gaan voor' doe ik misschien ook wel een beetje voor mezelf. Ik vind wel dat je goed voor jezelf moet zorgen, zorgen (voor zover je dat in d ehand hebt) dat je het zelf ook leuk hebt, want kinderen zijn ook gebaat bij ouders die lekker in hun vel zitten.

Kinderen

de kinderen gaan voor, maar ik zorg wel dat ik van tijd tot tijd iets leuks voor mijzelf doe, zonder de kinderen.
Een keer naar het theater, hapje eten met man of vriendinnen (gebeurt laatste 2 jaar te weinig) of naar een leuke workshop.
En verder bouw ik elke middel eigentijd in. De oudste twee naar school, jongste op bed en dan even tijd voor mijzelf, met de laptop op schoot ool, of een boek, of borduren, of met mijn kralen iets moois proberen te maken. enz

Maar zijn de kinderen weer thuis, dan ben ik er weer voor hun. Ik ben ik geen moeder die steeds achter hun aaloop met drinken en iets te eten. Maar ik geef ze wel veel aandacht. Mits ze daar behoefte aan hebben.

Ik ben niet gescheiden, dus de kinderen hoeven niet naar hun vader, maar ik kan me wel voorstellen dat wanneer de afspraak er ligt dat ze dan en dan bij hun vader zijn, dat ik me daar dan ook aan zou houden. En in de periode tijd voor mezelf in plan, dus ja als kind dan zelf wil switchen kan het gebeuren dat ik iets anders gepland heb staan en dat ze toch echt naar hun vader zouden moeten.. Ik kan dat goed begrijpen, maar nogmaals ik zit niet in die situatie, dus echt opjectief ben ik niet..

Reina

Vroeger, toen ik nog jong en hip was, begreep ik dat nooit zo heel erg: als de kinderen maar gelukkig zijn. Maar echt, je wílt wel op een camping gaan zitten als je kinderen dar blij van worden nadat je een keer de fout begaan hebt om twee weken met bloedchagerijnige kinderen in een verantwoord stedentrip-hotel te zitten

Tirza

Ik begrijp hoe moeilijk het is

Ik zie hierboven niemand noemen hoe ontzettend veel energie en tijd wordt opgeslokt door je werk (als je zoals ik bijna fulltime werkt). Ik heb tweemaal per week een paar uur voor mezelf, dan ben ik alleen thuis. Dat heb ik zo geregeld omdat ik anders op den duur iets vreselijks ga doen ("Overspannen moeder zet peuter op eBay", "Doorgedraaide docente sluit mentorklas op in gangkast"). Ik doe dan Niets Nada Noppes in het huishouden (en je zou mijn ramen eens moeten zien, het lijkt wel of iemand erop heeft staan zandschilderen).
In mijn ogen *moet* je wel ruimte voor jezelf scheppen. Niemand anders doet het voor je en anders kom je onherroepelijk klem te zitten.
Mijn dochter komt mijlenver voor alles en iedereen, maar ik zet haar gerust met een DVD-tje op de bank als ik een boek uit wil lezen. Dan wordt het maar geen raketgeleerde, als ik niet kan lezen, word ik een naar mens. En daar heeft zo'n kind ook niet veel aan.
Groetjes
Massi (de oudste, waarschijnlijk daarom zo egocentrisch)

Ouders

In het geval van T@m is het niet zo dat zij haar kind met Oud & Nieuw alleen laat zitten, of ergens op straat dumpt. Hij is dan bij zijn vader, dat is net zo goed een liefhebbende ouder en het is nu eenmaal zo afgesproken. Wij hebben ook (een soort van) co-ouderschap en volgen in principe de gemaakte afspraken. Als mijn kinderen liever bij de andere ouder zijn dan wat is afgesproken, is dat mogelijk als dat de andere ouder ook uitkomt. Als je gewoon samen in een huis oudert, zijn ook niet altijd beide ouders thuis. Laat je dan ook afspraken lopen omdat je kind je liever thuis heeft? Mijn kinderen zouden liever ook niet naar de bso, maar ik vind het ook in hun belang dat ik werk, bijvoorbeeld. Als ik thuis ben, ben ik regelmatig met hen bezig. In het weekend gaan we op pad of doen we spelletjes, maar ik vind dat ik net zo goed de krant mag lezen of iets anders voor mezelf doen.

Egoistische moeder hier

Ik proef wat afkeuring in een aantal reacties, maar T@m zet haar kind niet op straat, toch? Hij wil zo te horen ondanks een eerdere afspraak liever bij haar zijn met oud en nieuw. Als ik zelf al plannen had gemaakt (om bijvoorbeeld uit te gaan) dan zou mijn zoon ook pech hebben.
Ik ga ook wel eens een week voor mijn werk weg. Dat MOET helemaal niet, maar ik vind het erg stimulerend en zo zie ik nog eens wat van de wereld. Mijn kinderen vinden dat niet altijd leuk, maar ze hebben een hele lieve vader die heel goed voor ze kan zorgen, dus ik doe ze niets tekort. En ik laad in zo'n week helemaal op, kom terug met enorm veel inspiratie voor mijn werk en heb weer heel veel zin om met mijn kinderen op de bank te zitten, spelletjes te doen, etc.
Ik zie het probleem niet zo.

Tirza

Vorig jaar zomer zijn wij met het gezin naar het buitenland geweest (zet het in de krant) en toen hebben we de gulden middenweg gezocht. Een camping én stedentrips. Het kan allebei, zodat niemand te kort komt en daar voelt iedereen zich het beste bij denk ik.

Kaaskopje

Ik leer het beste door doen Maarre: mijn kinderen waren kleiner in mijn voorbeeld. Ik heb ze inmiddels zo ver dat ze ook fijn naar steden willen

Tirza

Eens met tops

Mijn zus had op therapie geleerd meer voor zichzelf op te komen en ´nee´ te zeggen. Ze heeft er een tijdje teveel haar best op gedaan en werd daar niet aangenamer van. Dat was gelukkig een fase waarin er naar een nieuw evenwicht gezocht moest worden.
Heel goed dat je aan jezelf wilt werken, maar inderdaad... probeer wel redelijk te blijven.

Lastige vraag

Ik vind het een lastige vraag. Ik kom er steeds meer achter dat ik, om goed voor mijn kind te zorgen, toch echt ook goed voor mijzelf moet zorgen. En zelfs: éérst goed voor mijzelf moet zorgen, voor ik het voor haar kan. En niet gewoon moeten, maar het is een noodzakelijke voorwaarde.
Uiteraard laat ik alles uit mijn handen vallen als mijn kind me nodig heeft. Maar wanneer is dat?
De moeders die zeggen dat hun kind altijd voor gaat, in welke gevallen bedoel je dat dan?
als ze je hulp nodig hebben bij schoenen aantrekken terwijl je zelf net eindelijk zit met een kop koffie?
als ze voor de zoveelste keer 's nachts roepen voor teen of tander?
Als ze eindeloos om je aandacht vragen terwijl je moe bent?
In dat soort gevallen zeg ik toch echt: nu ik even eerst. En vast vele moeders met mij. Is misschien ook wel logisch. Net zoals dat ik uiteraard wel meteen opsta als ze hard valt of als ze ziek op school wordt terwijl ik werk. Volgens mij zegt iedereen dan: in zo'n geval mijn kind gaat voor.
Ik denk dat alleen de grens tussen wanneer wel en niet opstaan voor je kind verschilt tussen ouders. Daar ben ik dan wel in geinteresseerd. Over die oudejaarsavond kan ik nog niet zeggen, want ik ben niet gescheiden en mijn kind is nog te jong.

Oudejaarsavond

Ik had voor mezelf een singlesfeest geregeld op oudejaarsavond, leek me hartstikke leuk. Maar toen bleek dat mijn pubers niet met hun vader en zijn vriendin in Amsterdam oudjaar wilden vieren, maar liever bij mij. Dus heb ik dat singlesfeest afgezegd. Mijn kinderen gaan dan toch voor, de hele scheiding is al moeilijk genoeg voor hen. Nu gaan we het gezellig samen met een vriendin en haar gezin vieren en ik weet zeker dat het een heel gezellige avond zal worden!

Sneu

Denk dat het een hele gezellige avond gaat worden maar wel naar voor je ex en zijn vriendin, Krijgen je kinderen dan geen schuldgevoel? Lijkt mij wel erg lastig allemaal, ik zou denk ik gezegd hebben dat het nu eenmaal zo geregeld is. Volgend jaar weer bij moeders.

Meike

Hoe weet je of Lynna's exman nu niet staat te juichen? Nu kan hij zijn gang gaan.

Ik denk dat ex het vooral niet leuk vindt tegenover zijn vriendin dat zijn kinderen dan liever bij hun moeder zijn dan bij hem. Want sinds zijn vriendin er is, doet hij veel meer moeite voor zijn kinderen en wil hij aan haar laten zien dat hij een betrokken goede vader is (omdat zij ook een betrokken moeder bij haar kinderen is).

'kiezen voor jezelf'

is echt iets van nu. Vroeger was dat niet 'in' - en ik geloof niet dat je van 'kiezen voor jezelf' persé gelukkiger wordt.
En wat is 'jezelf' precies? Kinderen zijn nauw met je verbonden. Ook al zijn ze in toenemende mate onafhankelijke en zelfstandige personen, en bestaan geen mensen met wie je je intenser verbonden voelt.

Lastig is wel dat je, bij meerdere kinderen, nooit voor iedereen de beste keuze kunt maken. Da's weleens schipperen. Maar daar word je door de jaren heen steeds handiger in, als het goed is.

Ja, dat verkondigen

Emma B, ben het helemaal met je eens. Ik heb bij bijvoorbeeld mijn eigen moeder een stille revolutie meegemaakt van keihard werkende tbm met acht kinderen en tig pleegkinderen naar nog steeds keihard werkende, maar nu maatschappelijk betrokken vrouw met eigen auto en drukke agenda met allerlei bezigheden buitenshuis. Ineens ging ze ook literatuur lezen, terwijl ze daarvoor altijd had gedacht dat ze daar te dom voor was (moest op haar 14e van school). Ik geniet heel erg van mijn zelfbewuste, krachtige moeder die eindelijk de ruimte inneemt die ze verdient.
Daarentegen kan ik me ook blauw ergeren aan een bepaald slag vrouwen van middelbare leeftijd die hebben bedacht dat 'ruimte voor jezelf' met het mes tussen de tanden moet worden veroverd op een vijandige buitenwereld. Dit zijn de vrouwen die andere vrouwen achter de kassa afsnauwen, op luide toon klagen in restaurants, Reiki-healing-salons openen en vooral elke keer weer aan iedereen vertellen dat ze zich nu eens aan zichzelf gaan wijden (alsof ze zich in al die jaren daarvoor als een moeder Theresa hebben uitgesloofd voor het goed der mensheid). Ik denk stiekem wel eens dat het te maken heeft met angst, vooral bij vrouwen die toen ze jonger waren gewend waren aan veel mannelijke aandacht. Ze zijn bang om niet meer gezien en gehoord te worden en worden daar dan weer luidruchtig en vervelend van.
Pas las ik een interview met de schrijfster Kathy Lette, die nu 53 is en een tienerdochter heeft. "Het lijkt wel of ik met de Talibaan in een huis woon," zei ze, "Ik mag niet lachen, zingen, dansen of korte rokjes dragen." Dat vond ik erg grappig, ik begrijp die dochter wel .
Groetjes
Massi

Massi: die vrouwen ken ik!

Ooit had ik het erover met mijn collega-verkoopsters bij de Hema. Er was een type klant dat helemaal tot het gaatje ging bij klachten. Als een medewerker uitlegde dat ze maximaal 10% korting mocht geven bij een beschadigd kledingstuk en doorverwees naar de klantenservice kwam zo'n dame rustig een uur later weer terug in de winkel om nog een keer een andere verkoopster aan te schieten. Naar de klantenservice waren ze dan misschien ook al geweest, dat weet ik niet, in ieder geval bleven ze aandringen... zo zeer, dat de verhouding met het belang, namelijk het aankopen van een kledingstuk met een vlekje of gaatje tegen een voor de betreffende dame aantrekkelijke prijs, allang weg was.

Na een paar van die voorvallen realiseerden we ons dat er kennelijk een moeilijke leeftijd in het verschiet lag, zo tussen de 45 en de 60...

Nu komt ie dichterbij en ik hoop te ontsnappen... maar ja, hoe realistisch is dat...

Gewoon gemeen

Mijn moeder heeft zo de nodige vriendinnen verloren,het ging op gegeven moment alleen maar over hen,ze kwamen alleen als ze een luisterend oor nodig hadden,klaagklaagklaag,en soms werden ze ronduit vals.Zulke vrouwen kosten energie,niet te geloven.Al zouden ze maar een keer hebben gevraagd aan mijn moeder: hoe gaat het nu met jou?
Groetjes,bastet

Niets van dat al

Ik zie volgend jaar Sara. En ik heb nergens last van Ik maak flauwe grapjes met mijn dementerende schoonmoeder, ik schrijf vileine brieven naar schoolbesturen, ik kakel fora vol en buig mij liefdevol over baby's. Geen haar op mijn hoofd die denkt over yoga, meditatie of reiki. En al helemaal niet over leuke handwerkwinkeltjes die drie keer in de week open zijn van 10-14 uur.
Ik heb wel voor het eerst in jaren weer laarzen met hakken gekocht. Pijn in m'n donder heb ik toch wel, dus waarom niet met leuke hakken

Tirza

Ben benieuwd

Hoop niet dat ik er zo eentje word: met haar op de tanden. Maar wellicht dat ik straks in de zomer weer mijn handen vol krijg: dochterlief krijgt dan haar eerste baby maar heeft nog geen zelfstandige woonruimte samen met partner. Zijn wel druk met zoeken maar of het lukt? Dus misschien komen er straks drie inwonen? Dat houdt me op het ogenblik meer bezig dan mijn studie en andere dingen O ja, ik ben net 47.

Muppy