Hoe verder als verstoten ouder na ouderverstoting

Ik lees jouw topic pas nu en wil daar graag op reageren. Ik herken heel veel in jouw posts van destijds toen ik mijn (inmiddels ex)vriend ontmoette. Hij was al 12+ jaar gescheiden destijds en had een zoon, van toen 15 jaar oud, toen wij elkaar ontmoetten. Ik had al snel door dat deze zoon ontzettend werd geïndoctrineerd door zijn moeder, vooral ook door bepaalde uitspraken die hij deed, welke gewoon niet paste bij een kind van deze leeftijd. Bleek dat het contact ook pas net weer iets was hersteld, maar het was meer dan duidelijk dat zoon in een enorm loyaliteitsconflict zat. Ik heb mezelf er zo min mogelijk mee bemoeid de eerste jaren, maar ik zag en voelde zowel vanuit zoon als vanuit vriend de pijn en het verdriet. In dat opzicht leken zij ook ontzettend op elkaar en konden zij beiden niet echt praten over hun gevoelens en emoties en werd ik langzaam (ongewild) de ‘tussenpersoon’ tussen hen beiden. 

Mijn geluk is geweest dat zoon en ik het ontzettend goed met elkaar konden vinden en hij mij ook vertrouwde in de vele gesprekken die wij kregen. Deze gesprekken bleven zeker onder ons, maar als ik mijn vriend weer eens verdrietig aantrof met de vraag ‘kan ik dan echt niets goed doen in mijn zoons ogen’, terwijl hij zo zijn best deed, heb ik toch een beetje proberen te bemiddelen tussen hen beiden. Toch was dit echt niet makkelijk, want de ex-vrouw van vriend reageerde al heel zoon’s leven haar frustraties over zoon’s rug af bleek toen. Op de 1 of andere manier moest de relatie met vader kapot, nog steeds na ruim 12 jaar gescheiden te zijn en zij al lang een andere vriend had. Ook dit was echt ouderverstoting, al is de vraag waarom mij nog altijd niet duidelijk!

Ik heb vele gesprekken met zoon gehad en hem ook wel de kant van vader laten horen qua verdriet en emotie. Daarop had hij destijds vaak meteen een negatief weerwoord, maar dat liet ik er zijn, ging niet in discussie, maar liet hem wel duidelijk weten hoe ik erover dacht als ‘buitenstaander’.

Helaas zijn zijn vader en ik op een gegeven moment (na 10 jaar) uit elkaar gegaan, maar had ik ook nog steeds contact met zijn zoon. Op zijn 27e kwam hij een keer bij mij op bezoek en vertelde hij mij dat hij zo dankbaar was voor onze gesprekken destijds en bood hij zijn excuses aan dat hij niet eerder had doorgehad dat zijn moeder zo’n negatieve invloed had uitgeoefend op het contact met zijn vader. Ik zal dat moment nooit vergeten, zo fijn om dat gesprek destijds met hem te voeren, ook al waren ik en zijn vader niet meer samen. 

En dit hoop ik ook voor jou MYM, dat hij ooit als volwassene gaat inzien dat zijn vader ook hem vreselijk heeft geïndoctrineerd richting jou, alleen heb je daar op dit moment helaas helemaal niks aan. Toch wilde ik jou mijn ervaring niet onthouden en ik wens je heel veel sterkte, want het is echt een verschrikkelijke machteloze situatie voor jou nu! 

Wat een mooi verhaal Kersje! Ik hoop dat je daar wat hoop uit kan putten Mym. 
Het pijnlijke van ouders die hun kinderen tegen de andere ouder opzetten, is dat het niet ‘echt’ waar kan zijn dat ze dat doen omdat ze het belang van hun kind voor ogen hebben. Ik heb een lastige scheiding gehad en ik heb ook allerlei appeltjes met mijn ex te schillen gehad maar als je maar heel even doordenkt en -voelt, weet je dat het absoluut nooit in het belang van je kind kan zijn om in een conflict tussen hun twee ouders verzeild te raken, laat staan dat je dat als ene ouder gaan construeren. Dat vraagt best wat. Ik heb het met tijden best moeilijk gevonden om daar een weg in te vinden; wel bij mijn eigen ervaring en oordeel te mogen blijven, mijn gevoelens te respecteren. Noodzakelijke afstand en grenzen in acht te nemen in het contact met mijn ex. De werkelijkheid onder ogen te zien dat zijn gedrag, ook naar de kinderen toe, niet altijd ‘functioneel’ was. Dat ook soms te erkennen als dat nodig was en er actie op te ondernemen. En tegelijkertijd altijd het belang van de kinderen om zich vrij te voelen kind van hun vader te zijn, in goede en slechte tijden, altijd voorop te zetten. En te doen wat je doet om juist die relatie op den duur in stand te houden en te versterken. In onze situatie is het juist mijn ex die tegen de kinderen af en toe hele lelijke verhalen over mij heeft opgehangen, als hij zelf ‘in psychische nood’ was. Daar was altijd wel een aanleiding voor, die soms wel maar lang niet altijd met mij te maken had zelfs. Maar omdat mijn ex dat altijd deed in een heel geagiteerde stemming hadden de kinderen goed door dat er iets niet met hem in orde was op zo’n moment. En zo heb ik het ook altijd maar behandeld, dat hij op dat moment niet goed in zijn vel zat en dingen deed en zei die niet goed waren. 
Hoe weinig je er ook aan hebt; als jouw ex het nodig heeft gehad je kind op deze manier tegen jou op te zetten, is er iets grondig mis met zijn psychologische ‘huishouding’. Het is een tragisch lot dat jou heeft getroffen dat hij met zijn psychisch onvermogen, zijn verwarring en gebrek, werkelijk gemeend heeft er goed aan te doen jullie kind, zijn eigen innig geliefde (!) kind zo te vergiftigen en pijn te doen door hem zijn moeder af te nemen. Dat is kwaadaardig en niet goed te bevatten. Het klinkt misschien gek maar je zou compassie met hem kunnen gaan voelen want wat hij ‘mankeert’ is zo peilloos duister en disfunctioneel, dat ik me niet kan voorstellen dat zoons ‘onderwerping’ daarvoor een duurzame oplossing is. En je zoon zal op den duur waarschijnlijk ook gaan voelen dat hij een ‘gebruiksvoorwerp’ is voor vader, dat het vader niet om hemzelf en zijn welzijn te doen is. Je schreef ook ergens dat je zoon tegen zijn eigen zin in iets had toegegeven aan vader, het terugsturen van een cadeau?  Als jouw zoon ouder is, zal hij met dit soort dingen niet meer akkoord gaan. Er komt een moment dat hij zelfstandig is en zich kleine onafhankelijkheden gaat permitteren. Als jij dan ‘volhoudt’, je positief op je kind richt en niet negatief op zijn vader, maar juist met compassie, is dat voor je kind waarschijnlijk onweerstaanbaar. Want die voelt ergens heus wel dat zijn vader zich heel dwingend gedraagt en hem in feite misbruikt. Dikke kans dat hij dat een keer zat wordt. Het is de vraag of en wanneer er ruimte komt om het te zien. Als het aan zijn vader ligt, komt die ruimte er natuurlijk niet. Het is te hopen dat je kind op een gegeven moment zijn eigen ruimte ontdekt en daarin zelf gaat kijken, denken en voelen. 
Dat gezegd hebbend: heb je zijn bankrekeningnummer? Ik zou hem voor zijn verjaardag en bijvoorbeeld met Sinterklaas een geldbedragje sturen. Of je stuurt hem af en toe een linkje via whatsapp met apptegoed of gametegoed of spotify of weet ik veel wat. Juist kleine dingen en kleine bedragen, gewoon een aardigheidje, iets van een tientje, vijftien euro. Niet om hem om te kopen maar om een gebaartje te maken, een lijntje te houden, ook duidelijk te maken: ik blijf geven (om jou). Maar zonder te ‘trekken’, niet aandringen op contact. Vader is toch altijd dwingender dan jij, dat heb je al gemerkt. Jij moet het juist van iets anders hebben. 
Ken je het verhaal van koning Salomo uit de bijbel?

“Twee vrouwen die samen in een huis woonden hadden ongeveer gelijktijdig een zoon gekregen. De ene baby was gestorven. Beide vrouwen eisten het levende kind op. Ze vroegen Salomo om hulp. Er was geen mogelijkheid om aan te tonen wie de waarheid sprak. Salomo stelde voor het levende kind in tweeën te hakken en de helften eerlijk te verdelen. De ene vrouw was bereid dat te aanvaarden, de andere maakte bezwaar en zei dat ze het kind liever levend in handen van de andere vrouw zag. Salomo concludeerde dat de tweede vrouw de echte moeder was en gaf haar het levende kind.”
Helaas is er geen Salomo geweest die jou het kind heeft kunnen teruggeven. Maar er is evengoed een goede reden om toch die vrouw te zijn die bereid is afstand te doen van haar kind: dan ‘blijft hij leven’. En jij doet dat al, jij zit daar middenin, om dat te aanvaarden. Dat getuigt echt van liefde voor je kind. Ik hoop dat je daar ook wat eer en trots aan kan ontlenen, dat je je liefde en je waarden trouw blijft, ook als dat jouzelf grote schade en pijn toebrengt. 
Ik hoop dat het een beetje oké met je gaat! Hou je taai! 

MYM, je hoeft ook niks met zijn huidige of toekomstige vrouw, dus laat gaan die gedachte!

Herinnert mij aan de officiële kennismaking tussen ex-vrouw en mijn persoontje, welke mijn ex-vriend destijds gewoon netjes deed bij een belangrijk samenzijn voor zoon.

Zij gaf mij, of eigenlijk meer haar ex (dus mijn vriend) een vreselijke sneer onder de gordel, die ik meteen volledig van tafel veegde met een respons terug! Werkelijk, als blikken hadden kunnen doden was ik er niet mer, maar jammer voor haar trof zij een persoon die communicatief nóg sterker was dan zij!  En dat alles met een glimlach 😃

Kersje schreef op 29-07-2022 om 18:14:

MYM, je hoeft ook niks met zijn huidige of toekomstige vrouw, dus laat gaan die gedachte!

Herinnert mij aan de officiële kennismaking tussen ex-vrouw en mijn persoontje, welke mijn ex-vriend destijds gewoon netjes deed bij een belangrijk samenzijn voor zoon.

Zij gaf mij, of eigenlijk meer haar ex (dus mijn vriend) een vreselijke sneer onder de gordel, die ik meteen volledig van tafel veegde met een respons terug! Werkelijk, als blikken hadden kunnen doden was ik er niet mer, maar jammer voor haar trof zij een persoon die communicatief nóg sterker was dan zij! En dat alles met een glimlach 😃

Ik doe ook niks met zijn vorige , huidige en toekomstige vrouw.  Ik had het over ex zelf. En ook daar steek ik zo min mogelijk energie meer in. 

Maar mocht zoon ooit weer contact willen  dan mag hij prima zijn vader noemen en zal ik netjes blijven. 

Kadushi schreef op 01-08-2022 om 22:47:

Even laten weten dat ik aan je denk MYM, morgen ben ik jarig en ik weet nu al dat ik niks van dochter ga horen. Ondanks dat het went en je uiteindelijk niks meer verwacht doet het pijn, ieder jaar weer.

Allereerst... GEFELICITEERD!! 

En ja, dat zal pijn doen . Ik vraag me dan altijd af of zoon er überhaupt aan denkt 

Dus in jouw geval je dochter. 

Vier jij je verjaardag? 

Afgelopen jaar werdt ik 50. Ik hoefde geen enorme Sara in de tuin maar helemaal alleen zitten, dat was andere uiterste. Mensen vonden het lastig enzo. Tja... 

Ik hoop dat je gezelligheid, liefde en afleiding hebt vandaag. Het neemt de pijn niet weg het maakt het hopelijk iets minder aanwezig.  

Dank voor je berichtje. Ik zit nog enorm in de overleefmodus. 

Kadushi: gefeliciteerd met je verjaardag! Ik snap dat die wordt overschaduwd door de afwezigheid van je dochter. Maar ik hoop dat je er toch wat van weet te maken. Hier wordt er in ieder geval aan je gedacht hoor!
Ik ben zelf ook binnenkort jarig, ik ben benieuwd hoe het dan hier gaat. Ik hoop dat zoon het gewoon hier wil komen vieren. Ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat moet vragen...
Mym: vervelend dat je het nog zo zwaar hebt. Overleefmodus klinkt echt heel heftig, dus voor jou ook heel veel sterkte!

de ironie... een gesprek hebben over dat ik vaak vergeten wordt met afspraken, belangrijke mails, info  
En diegene is het gesprek vergeten   
.
I rest my case 

ik schrijf hier momenteel niet. Lukt mij ff niet.  
Heb nagedacht waarom . 
En ik merk dat ik kritische reacties lastig vindt om mee te dealen. 

Waarmee ik dus NIET wil zeggen dat kritische reacties niet goed en of terecht kunnen zijn. Ik kan er alleen nu ff  niks mee. 
Ik wil ff alleen knuffels, troost enz. Om daarna weer aan het werk te gaan . 
En op een forum werkt dat nu eenmaal niet zo. 
En terecht hoor maar daarom schrijf ik dus ff niet. 

Ik heb niet het hele draadje gelezen, maar mijn man ziet zijn 3 zoons niet meer vanwege ouderverstoting.

Wij herkennen ook al die kritische vragen, soms zelfs beschuldigingen die worden geuit.

Misschien helpt het Battle-Royal om te weten dat 1 van de dingen waarnaar gekeken wordt of er sprake is van ouderverstoting is dat een ouder liefdevel, beschikbaar en opvoedend moet zijn. Jouw moeder was dat niet. Dat betekend dat de wetenschap het niet zal zien als ouderverstoting (oudervervreemding)

In de genen van de mens zit ingebakken dat je als kind nooit een ouder zal afwijzen. Dat is logisch want in de tijd dat de mens nog rondliep in dierenhuiden en woonde in grotten betekende dat je dood als kind.

Anders dan ik in sommige reactie heb gelezen ben ik ervan overtuigd dat het niet altijd een bewust proces is van de ouder die de vervreemding in de hand werkt. Ik denk dat het vaak is ingegeven door angst om op een bepaalde manier te reageren naar de kinderen toe als het gaat om de andere ouder. Een voorbeeld (waarbij vader/moeder uitwisselbaar zijn):
Je kind komt thuis met hele leuke verhalen over wat ze allemaal hebben gedaan bij hun vader. Iemand die lekker in zijn vel zit, genoeg zelfvertrouwen heeft zal leuk reageren op het verhaal van het kind. Een ouder die vervreemding veroorzaakt zal (mijns inziens door angst/onzekerheid ingegeven) anders reageren. Vaak niet eens met lullige opmerkingen ofzo, maar meer op een manier van: "ga je tas maar naar boven brengen, het eten staat klaar". Daarnaast het op het hart drukken van het kind (als het naar vader gaat) als het niet goed gaat, dan kom ik je halen hoor. Je hoeft alleen maar te bellen.
Of een mooie uitspraak die de ex van mijn man deed naar de toenmalige pubers: "De rechter heeft gezegd dat jullie 3 weken vakantie bij jullie vader moeten besteden. Ik vind dat jullie dat maar moeten proberen." Als je als kind (de jongens zijn gevoelig voor stemming, maar zijn geen hoogvliegers als het gaat om intelligentie en emotionele intelligentie) iedere keer het gevoel hebt dat je moeder verdrietig is als jij er niet bent en je vader laat zijn dat zijn leven doorgaat als je er niet bent, zonder dat het afbreuk doet aan of je welkom bent, kan ik mij voorstellen dat je het gevoel hebt dat je klem zit.

Wat kun je doen als ouder die verstoten is? Zorg in ieder geval voor bewijzen dat het kind niet uit je gedachte is. Zo sprak ik een hulpverlener die juist mensen helpt om weer in contact te komen met een ouder. Er was een kind die zijn vader verweet dat hij nooit aan hem had gedacht. Vader ontkende dat en kwam met een doos met allerlei kadootjes, briefjes enzovoort die hij aan zijn zoon had willen geven. Op dat moment kwam het besef dat hij jaren door zijn moeder was voorgelogen. Daarnaast raad die ook door anderen gegeven is: zorg dat je een leuk leven hebt. Ondanks je gemis en de pijn. Als je kind weer contact met je komt en jouw leven ligt in duigen is het een stuk moeilijker dan als jij een leuk leven hebt en de kers wordt op de taart gelegd doordat je weer contact hebt.

Wat kunnen anderen doen? Dat is in mijn ogen simpel. Niet alleen kritische vragen stellen aan de ouder die verstoten is, maar juist ook aan de andere ouder en de kinderen. Laat maar weten dat het niet "normaal" is dat een kind de andere ouder niet meer ziet na een scheiding.

Missingyoumuch schreef op 11-08-2022 om 10:58:

ik schrijf hier momenteel niet. Lukt mij ff niet.
Heb nagedacht waarom .
En ik merk dat ik kritische reacties lastig vindt om mee te dealen.

Waarmee ik dus NIET wil zeggen dat kritische reacties niet goed en of terecht kunnen zijn. Ik kan er alleen nu ff niks mee.
Ik wil ff alleen knuffels, troost enz. Om daarna weer aan het werk te gaan .
En op een forum werkt dat nu eenmaal niet zo.
En terecht hoor maar daarom schrijf ik dus ff niet.

Ik snap het hoor MYM. Het je hier moeten verdedigen is soms gewoon teveel. Andere invalshoeken zijn vaak goed, maar het voelt toch vaak alsof jij zelf iets anders zou moeten doen, alsof er toch ergens een stukje 'eigen schuld' bij zit. En dat kan je nou net niet hebben. 

Het is heel moeilijk soms om idd uit te leggen aan mensen dat dit een patroon is van merendeel de andere ouder die jaloers ,verbitterd en gefrustreerd door het leven gaat en je zal blijven laten boeten, zelfs na jaren van scheiding. Heel hun leven lang. En als dit alleen nog kan via de kinderen? Wat een enorm wapen is. Daar zijn ze zich ten volle van bewust.
Voor buitenstaanders MOET je als ouder wel iets verkeerd gedaan hebben als een kind zich van je afzet. En het kan zijn dat je daar niet altijd correct bent mee omgegaan, omdat je u ook zo machteloos voelt.
Maar dan nog staat dat niet in verhouding. 
Het psychologische macht(misbruik) dat men over een kind voert is, zelfs zonder woorden, verwoestend. 
Je kan het ook bijna geen mens uitleggen. 
Misschien hoeft dat ook niet meer. Het zijn harde woorden die je soms nog eens extra over jou krijgt. Bijna zelfcastratie.
Ik leef enorm met u mee!

Het is volgens mij de allergrootste pijn die er is. Ik zie mijn kinderen nog wel af en toe, maar hoorde dat ze weer met z'n allen bij hun vader zijn geweest een heel weekend. Als ik probeer ze te zien en ik voorstel om langs te gaan - ze hoeven niet eens naar mij te komen, ik ga meestal naar hun toe - dan krijg ik als meest enthousiaste reactie "dat gaat wel lukken". Niks niet "ja gezellig" ofzoiets. En echt, hier op het forum stort ik mijn hart uit, maar aan mijn kinderen laat ik niet merken hoe erg ik ze mis (althans, daar doe ik mijn stinkende best voor). Ik kan deze pijn haast niet delen met vrienden of familie, mensen willen 't niet (meer) horen en/of begrijpen het niet en komen met adviezen als "je moet er wel wat voor doen hoor; je moet wel initiatief nemen hoor".