Hoe weet je nou of je het goed doet

Liever niet

Nee, graag geen beoordelingsgesprekken thuis.
Liever stuur ik mezelf af en toe bij qua opvoeding.
En ik weet toch vrij zeker dat mijn kinderen over 10 jaar zeggen dat het anders had gemoeten. Dat is namelijk van alle tijden, dat de volgende generatie andere ideeen heeft.
Twijfel je over iets specifieks?

Nadenken

Alleen al dat je hier post is een goed teken. Je denkt na over waar je mee bezig bent. Dat is al veel waard.
Concrete tips: lees over opvoeding. Bijvoorbeeld de artikelen op deze site of de vragen op het forum. Denk na over wat je leest. Wat doet het met je, ben je het er mee eens, zou je het zo zelf willen doen, zou je zo zelf willen behandeld worden?
Maar ook, kijk naar andere ouders. De speeltuin of het zwembad zijn daar onuitputtelijke bronnen voor bijvoorbeeld. Wat vind je van die moeder die de hele tijd met haar telefoon bezig is of de vader die staat te kletsen met de buurman? Wat doet het kind ondertussen, hoe is de interactie tussen ouder en kind? Van observeren kun je zoveel leren.
Naar mijn mening bouw je een band op en zorg je goed voor je kind door er voor hem of haar te zijn. Door haar te troosten als zij s nachts huilt, door een superlekkere boterham te maken s morgens, door naar die speeltuin te gaan met haar, door dat verhaaltje te vertellen door interesse te tonen in haar belevenissen van die dag.
Er daadwerkelijk zijn voor iemand met je hele hart en al je aandacht is zo belangrijk om je kind het gevoel te geven er toe te doen.
En mijn laatste tip, respecteer de moeder. Hoe jij omgaat met de moeder bepaalt de kijk van het kind op zichzelf, op haar ouders en op de wereld in het algemeen.
Ik denk dat het wel goed komt met jou en je kind

Kan al zowat niet meer mis gaan

Even als tegenwicht voor je twijfels: het kan al zowat niet meer misgaan als je het omgaan met je dochter zo serieus neemt als dit. Ga gewoon zo door zou ik zeggen!

Je hoeft je niet te vergelijken met andere vaders. Vergelijken met moeders mag ook. Zo verschillend zijn we nu ook weer niet.

Je kunt ook, en vooral, naar je kind zelf kijken. Hoe gaat het met haar? Daar gaat het toch uiteindelijk om. Ook al trekt ze nu naar haar moeder. Gun haar dat ook, het is een fase. En het past prima bij een gewone, gezonde ontwikkeling.

Je kunt ook boeken lezen als je daar zin in hebt en kijken wat voor opvoedadviezen nu in de mode zijn, en het daar met je vrouw over hebben.

Je kunt ook elke dag hier rondneuzen, ook heel leerzaam

Opvoeden

Als je zelf geen prettige opvoeding hebt gehad kun je daar zeker nogal onzeker over zijn. En mogelijk heb je dan ook de neiging om terug te vallen op van die algemeen bekende soms ouderwetse en achterhaalde regeltjes die mensen dan als houvast gaan hanteren.
Iedereen herkent ze wel. Grenzen stellen. In de hoek staan. Straffen. Zonder eten naar bed. Je bord leegeten. Optreden. Ingrijpen. Wie is de baas.
Beter is je te realiseren dat je met een echt mens te maken hebt waar alles al inzit maar die nog weinig kennis en levenservaring heeft. Door voor te doen en goede routines en bezigheden samen te doen en aan te bieden, niet teveel op foutjes letten maar op wat wel goed gaat en wat voor jullie alleen een aangename tijd oplevert kun je zelf beoordelen of je het goed doet.
Lees er eens wat over om ideeen op te doen. Wees niet te strak. Maak contact met je kind en kijk wat het interesseert en wat het graag wil leren en sluit daarbij aan.

Veel voorlezen samen op vaste momenten. Samen werkjes doen op vaste momenten. Een gezellig bad- en bedmoment. Neem daarvoor de tijd en wees bewust geduldig ook al heb je het zelf heel druk, doe je best om het tempo van een kind te volgen en het niet te dwingen jou tempo aan te houden, uitzonderingen daargelaten als je soms ineens snel moet zijn. Dat komt overigens minder voor dan je denkt. Even de tijd nemen voor een kind kan een hoop onrustige en tegestreverige tijd schelen.

Vooral met liefde en aandacht met je kind omgaan.

Wees je bewust dat ze afhankelijk zijn van jou en help ze om zelfstandiger te worden. Niet door te eisen maar door goed voor te doen en goed met anderen om te gaan.
Samen spelletjes doen. Liefde en aandacht bieden. En wat vind je zelf leuk om met je kind te doen, kijk of je ze daarvoor kunt interesseren.

Ik snap die onzekerheid. Maar het is ook vooral praktisch, wat gij niet wil dat u geschiedt doe dat ook een ander niet. Bedenk bij veel 'maatregelen' die men soms vanzelfsprekend vind dat je dat voor jezelf of voor je collega's of de buren niet goed zou vinden. Dan is het ook niet goed voor je kind.

Maar 2 simpele tips

Vergeet niet te genieten en maak er geen project van.

Doe iets speciaals met haar.

Je schrijft dat je dochter meer naar moeder trekt. Ik weet wel iets waardoor je je dochter een beetje naar je toe kan trekken, zonder haar weg te halen bij haar moeder.

Hier had papa bepaalde vaste taken toen de kinderen 1 en 4 jaar oud waren.
Na de warme maaltijd ging hij met de kinderen douchen, voorlezen en de rest van het bedritueel doen terwijl ik de vaatwasser vulde en de keuken aan kant maakte. Dat was echt het papa-kind ding. Tenzij hij op reis was voor het werk dan deed ik het.
Als ikop zaterdag vrijwilligerswerk deed dan was het papa's speciale traktagiedag! Bij de lunch maakte hij dan "verrassingsbrood". Een boterham in 6 stukken met op ieder stukje ander beleg. Ham, kaas, pindakaas, chocohagel, vruchtenhagel en jam. Dat was dan hun geheimpje wat mama niet mocht weten. Natuurlijk kwam ik er wel achter door die halve plakjes ham in de koelkast maar toch, zij genoten ervan. Die boterhammen kwamen alleen op tafel als ik er niet was. Na een tijdje waren ze "teleurgesteld" als ik voor de lunch terug was.

Twijfel

Geloof me, de 'doe ik het wel goed' angst hebben we allemaal. Heeft elke nieuwe ouder. Het is potdorie nog al niet wat, de verantwoordelijkheid nemen voor een nieuw leven en daar dan een aardig/verantwoordelijk en goed mens van maken! Dat drukt zwaar.

Gelukkig heeft de evolutie het zo geregeld dat ouders het eigenlijk bijna niet verkeerd kunnen doen. De loyaliteit van een kind naar de ouders is zo groot dat alle 'fouten" door de vingers worden gezien en de liefde onwankelbaar blijft. Voor jouw kleine prinses ben jij haar rots; grote sterke papa die alle spoken te baas kan! En ze ook het liefst ook allemaal bij haar weg zou meppen, al is ze straks groot en heten de spoken 'vriendje'..

Een wijs oud iemand zei ooit tegen me dat je het als ouder goed hebt gedaan als je kinderen thuis blijven komen als ze eenmaal volwassen zijn. Ik weet inmiddels dat ik het blijkbaar goed heb gedaan; ze komen nog gewoon. Ze mogen nu hun eigen fouten gaan maken bij hun kinderen..

De derde

De eerste wordt omringd door alle onzekerheden over al die nieuwe dingen, waarvan je geen vermoeden had dat je er ooit mee te maken zou krijgen; terwijl het nu echt ernst is: een kind, een levend wezen.
De tweede wordt omringd door de verrassingen: hee, zo anders, en ik dacht nog wel dat ik het wist, maar deze vraagt weer heel ander dingen.
Pas bij de derde kun je je ontspannen: je weet nu dat elk kind anders is, dat een kind heel kwetsbaar is, maar ook heel veel aankan, dat er veel mogelijkheden zijn in de opvoeding en dat je zelf inmiddels je eigen stijl hebt gevonden, waarbij je altijd nog wel open staat voor nieuwe inzichten en betere adviezen.

Dus mijn advies zou zijn: ga voor de derde en bekijk je onzekerheden daarna.

Evaluaties doe je pas als de jongste ergens in de 20 is.

Tsjor

Binnengluren bij een ander

Bij het lezen van de opvoedkundige boeken vond ik het moeilijker voor te stellen hoe en welke situatie een schrijver voor ogen heeft; het zijn uiteindelijk maar letters op papier en je mist de onmacht die van een ouder af spat. Daarom vond ik de tv-programma’s van de Nanny best leerzaam. Audio boven lectuur.

Het ging er hier gelukkig niet zo aan toe zoals bij de families in de afleveringen. Maar het werkte wel als een bevestiging dat we het ‘goed’ deden want sommige tips of aandachtspunten hanteerden wij ook en we wisten dat ze werkten. Maar we hebben ook gezien waar we ook iets mee konden doen.
Denk bv aan vaker quality-time 1:1, ipv met z’n allen. Als jong gezin ben je snel geneigd om dingen met z’n allen te gaan doen; als gezin wandelen, fietsen, etc. Maar in een 1:1 situatie zie je meer wat je kind wilt doen of wilt maken. Het draagt bij aan je band met je kind.

Vandaar het meegluren in de huiskamer van een ander om te zien waar je goed bezig bent en waar je evt. wat aan kan veranderen.

Afwisseling

Hier bewust afwisseling in de activiteiten zoals badderen, voorlezen, luier verwisselen, ‘s ochtends aankleden of boodschapje doen. Zo geef je aan dat beide ouders dit oppakken.
Mogelijk dat je dochter momenteel aan haar moeder trekt, als moeder degene is die haar ‘s ochtends uit bed haalt.

(PS Ze is pas drie, ze heeft nog alle tijd om te ontdekken dat zowel mama als papa voor haar klaar staan.)

Beoordeling

Die beoordeling krijg je... is je kind blij als je thuis komt, zwaait het vrolijk als je weg gaat? Kruipt het bij je op schoot met een boekje. Zet het de boel op stelten als mama weg is en jij met het kind achterblijft? Dat het nu meer naar de moeder trekt, wil niet zeggen dat er geen band of hechting is. Ik ga er tenminste van uit dat jullie de afgelopen 3 jaar onder 1 dak gewoond hebben. En creëer inderdaad 1 op 1 tijd als je denkt dat dat nodig is. Ga samen even naar de speeltuin, lees 's avonds het verhaaltje etc.

Handleiding

Ik denk dat alle ouders op een bepaald ogenblik zich afvragen of ze het wel goed doen. Kinderen komen jammer genoeg niet met een handleiding ter wereld ... Alles hangt natuurlijk ook af van in welke fase kinderen zich bevinden. Wist je dat er zowel een peuter- een kleuter- en een echte puberteit bestaan? Als kinderen zich niet gedragen zoals jij van hen verwacht, dan ga je natuurlijk twijfelen aan jezelf. En ja, op bepaalde momenten in hun leven kunnen ze wat meer naar een bepaalde ouder toe gaan. Toch betekent dit helemaal niet dat je het verkeerd aanpakt. Gewoon op je gevoel afgaan, niet twijfelen aan jezelf. Alles komt goed!