Hoog iq vs andere talenten
Wat is dat toch? Als iemand goed in voetbal is of mooi kan zingen krijgt hij of zij bewondering alom. Maar als je heel slim bent dan hoor je er niet meer bij. Dan moet je je maar aanpassen aan het gemiddelde niveau. En als de lesjes op school veel te saai en te makkelijk zijn dan bewijs je maar dat je slim bent door ze toch allemaal braaf te maken. Om een vergelijkinkje te maken: "Nee hoor, niet zo hard rennen, want de anderen kunnen ook niet zo hard" "laat de anderen ook eens winnen, want als je meer wint dan de anderen is dat niet goed hoor!" "Nee, jij mag geen dubbele salto uit de ringen doen. Boeit niet dat je het goed kan, maar de andere kinderen van jouw leeftijd moeten nog een enkele leren." "Hee zing ook eens een valse noot, want dat doen de anderen ook!" Ik heb geen sportleraar of coach ooit zo iets horen zeggen. Waarom geldt dat voor leren en schoolwerk dan wel? En dat is nou de vraag waar ik mee worstel: WAAROM is dat zo??? (Verder dan jaloezie of angst van een leraar dat een leerling slimmer zou kunnen zijn kom ik helaas niet met mijn eigen redenatie. Hopelijk weet hier iemand er wat zinnigers op te zeggen?
Riak
Iedereen heeft recht op complimenten. Dat is goed voor je zelfbeeld en je zelfvertrouwen. Het mooiste zijn complimenten voor wie je bent, en niet alleen voor mooie prestaties. Wat als je niet goed bent op school en ook niet in sport?
Reakties door de jaren heen
Toen onze 1e voorliep op school en dat problemen gaf, kon ik inderdaad nergens terecht; je moet blij zijn dat je kind zo makkelijk leert... je moet niet opscheppen... je moet geen problemen maken/zoeken. Na een wisseling van school ging het beter (kon nog beter maar okee) en konden we toe zonder een oplossing te zoeken dan wel over haar te praten. Na een paar jaar goede resultaten en een plek in de plusgroep werden mensen wat meer open naar ons toe; kennelijk werden we toch minder bedreigend. Na de volle citoscore was klaarblijkelijk voor de buitenwereld 'het bewijs' geleverd; het is echt en geen opschepperij.
Dat werkt door voor de andere kinderen (3 van de 4 zijn snel). Ook helpt het dat wij (voormalig bekeken als de opscheppers) een moeilijker lerend kind hebben... we zijn nu toch minder superouder en meer gewoon mens.
Moeite
Iets waar je moeite voor doet mag je trots op wezen. Iets wat je aan komt waaien niet. Waarom niet?
Ik had (voor ik begon te grijzen) een práchtige práchtige haarkleur. Ben ik mijn hele leven altijd erg trots op geweest. En toch heb ik er niets zelf aan gedaan.
Ik heb ook altijd een lage bloeddruk, zelfs in mijn zwangerschappen was-tie volgens het boekje. Was ik ook altijd enórm trots op. En toch heb ik er niets zelf aan gedaan.
Ik ben zelfs trots op de rozen in mijn tuin. En daar doe ik ook niets aan.
Kom op zeg. Geniet een beetje van je kunnen, al dan niet met moeite. OOOOOO ik ruik een leuke looping in mijn redenering. Je kunt niet genieten van dingen die je aan komen waaien, dús genieten is iets waar je moeite voor moet doen, dús mag het dan weer wel. Want dan heb je moeite gedaan.
Tirza
Tirza: moeite
Ja, dat is het: als je er moeite voor hebt gedaan, mag je er *openlijk* trots op zijn. Anders moet 't gewoon in het geniep, of in kleine kring. Mijn man en ik zijn er (vanzelfsprekend) van overtuigd dat er zelden zo'n mooi, begaafd wezen heeft bestaan als onze dochter. Grootouders aan weerskanten delen die mening (al even vanzelfsprekend), dus we kunnen in beperkte kring gruwelijk opscheppen. Zodra we echter buiten dat kringetje zijn en iemand roept hoe mooi, slim of bijzonder ons kind is, wimpelen we de boel af en onderstrepen we dat ze de escapist van het kdv is, het halve huis heeft ondergeklad toen papa zich aan het scheren was etc. Gek, eigenlijk. Waarom zeggen we niet gewoon: "Ja, briljant is ze, he? En beeldschoon, ja. Boffen wij even." Waarschijnlijk omdat dat nogal idioot klinkt en ons definitief in het hokje Nare Figuren zou plaatsen (al weet ik niet waarom precies). Het blijft vreemd.
In de cultuur van mijn man is het trouwens 'verboten' om al te enthousiast te doen over kleine kinderen - in verband met het Boze Oog.
Groetjes
Massi
Ja maar kijk massi
Dán heb je dus gewoon een goeie reden om níet op te scheppen: het boze oog. Dáár kan ik wel wat mee. Vanaf hoe oud mag je wel los ivm dat oog? Maar dat Nederlandse geneuzel, blergh.
Sinds ik kinderen heb snap ik met mijn verstand wel dat andere ouders natuurlijk net zo gek zijn op/met hun kinderen als wij dat zijn met de onze. Maar echt begríjpen doe ik het niet. Want, immers, ík heb de leukste.
Tirza
Lange termijn
Het is op de lange termijn bij mij niet goed uitgepakt, die eeuwige bescheidenheid. Ik kon leuk meekomen op school, had wel wat gevoel voor muziek, kon leuk dansen, maar ja, uitgebreid trots daarop zijn....neuh, dat ging niet.
Ruim vijfentwintig jaar verder is er nog maar een "talent" overgebleven: ik kan alles wat ik aanpak prachtig laten ontsporen. Muziek, studie, huishouden: noem maar op. Zelfs als ik er goed tijd in stop en studeer, het lukt me niet. Want ergens is daar die onzekerheid, dat een restje is van die ellendige bescheidenheid; als niemand je prijst om wat je doet, dan zal het dus ook wel niet goed gaan/zijn. En tegenwoordig uit zich dat in het ontstaan van prachtige treinwrakken als gevolg van plankenkoorts, balck-outs, etc. Of ik begin maar niet eens meer aan sommige dingen, jammer ja....
Nou ja, ik zal er wel oud mee worden. Maar ik ben wel trots op mijn kinderen als die iets buitengewoons doen. Vorige week nog hebben mijn kinderen, met solo's en al, opgetreden in een concert. Dan barst ik uit mijn voegen van trots en dat vertel ik ze dan ook. Zodat ze later geen treinwrakken produceren.
Angie
Andere kant
Ik kom uit een gezin waar vooral aan vaderskant prestaties wel heel belangrijk waren. Mijn oma classificeerde haar klein kinderen op mate van intelligentie. Ze zou werkelijk gesmuld hebben van een hoogbegaafd kleinkind. Tegen mij zei ze altijd dat ik wel lief maar niet erg intelligent was. Mijn zus was veel slimmer. Hoewel ik al ruim 10 jaar in een HBO functie werk, daarin ook nog stapjes gemaakt heb, heb ik hier ook heel lang last van gehad. Ik wil mijn kinderen dan ook graag meegeven dat ze goed zijn wie ze zijn. Ze kunnen goed mee op school. Complimenten geef ik ook graag!
groeten Duifje
Wat een reacties!
Hoi allemaal,
Wat een reacties zeg!! Ik voeg dus zelf ook nog even wat toe. Natuurlijk was mijn eerste bericht behoorlijk zwart wit gesteld. En ja, ik voelde me op dat moment nogal gefrustreerd door wat er net gebeurd was. En nee, ik voel me er over het algemeen niet tobberig over 
Wat er bij ons in feite aan de hand is is dat mijn dochter niet mee komt in de klas. Ze maakt haar werk niet af en heeft daar ook helemaal geen zin in. Ze loopt ook behoorlijk achter met alles. MAAR alle toetsen maakt ze zonder problemen goed. Om kort te zijn gaat ze nu dus o.a. getest worden op hb, want het vermoeden is dat ze uit verveling onder presteert. Maar toen ik alleen al tegen haar juf vertelde dat ze daarop getest zou worden gingen bij die juf haar nekharen al overeind staan.
Aan de andere kant heb ik dus een zoontje in groep 1 die de 3de groepers er met gemak uitspeelt met voetballen (ook dit ligt natuurlijk iets genuanceerder, maar even voor de beeldvorming) en hij zit nog niet eens op voetballen, maar dit is duidelijk zijn talent. En wat zijn daar dan de reacties op? "Goh, hij kan het goed he? Zit ie al op een vereniging? Die gaat daar nog ver mee komen!" Voor hem ben ik blij, op hem ben ik trots en dat mag ik van de buitenwereld ook zijn. Op mijn dochter ben ik ook trots omdat ze dingen zo snel snapt en zelf bedenkt. Maar om haar ben ik ook bezorgd omdat ze nu niet lekker in haar vel zit op school en omdat haar talent dus "niet zo gewaardeerd" wordt. (De juf zou wel blij en tevreden zijn als dochterlief zonder problemen alle (supersaaie!!...) lesjes en werkjes in hoog tempo af zou werken, maar ja, dan zou er ook geen probleem zijn en hoefde ze niet getest he......)
En ach..... voetbal is nou eenmaal geen schoolvak...
Het heeft ook te maken met de indeling/organisatie
Volgens mij zit er wel enigzins waarheid in dat je qua prestaties enigzins als 'opschepper' wordt gezien als je qua leerprestaties 1 van de besten bent.
Maar volgens mij heeft dat ook álles te maken met de organsatie eromheen.
School is ingedeeld in leeftijds-groepen. Goed of niet goed, dom of slim, 't zit allemaal bij elkaar. Soms mag een héél goed lerend kind een klas hoger of krijgt het extra lesstof (ook al niet zo anders, want de kinderen die het niet bij kunnen benen krijgen dat ook alleen dan op lager niveau). Een heel slim kind 'blinkt'daar automatisch uit...want hij/zij is in aanleg al slimmer.
Sport (ongeacht welke sport) deelt anders in. Je zit in leeftijdsgroepen, blink je daarin uit dan ga je naar een 'speciaal team' waar meerdere uitblinkers in zitten. De uitblinker is dus 'gelijk' aan de anderen in z'n team qua aanleg, ook competitie zal tegen andere uitblinkers gaan die qua aanleg hetzelfde niveau hebben. Je mág niet eens meer wedstrijden doen tegen kinderen die die aanleg/dat niveau niet hebben. Zou je het spotievere kind gewoon in de recreantengroep laten dan zou zich hetzelfde fenomeen laten zien als dat je op school ziet.
In sport zie je dat niet (of anders) omdat áls je uitblinkt, je dat in ieder geval doet in een groep die qua aanleg en niveau en inzet gelijkwaardig is. Je moet dus als je in sport 'wint'qua team of individueel wel een erg goed jaar hebben of een erg goede trainer, superveel inzet etc. Want je moet opboksen tegen mensen met gelijke startkwalificatie.
Die gelijkwaardigheid ontbreekt in het systeem van een basisschool in nederland. Op een basisschool in nederland heeft vrijwel niemand dezelfde startkwalificatie,levensgrote verschillen en toch moet iedereen per sé 'gelijk' zijn. Dat is voor kinderen die uitblinken of juist slecht presteren helemaal niks....die worden altijd maar vergeleken met de middenmoot. De 'recreanten' zeg maar in de sport.
groeten albana
Sporten in recreantenteam
Hier trouwens een sportief kind dat goed in sporten is. Die sport ook nog bij de recreanten. Vorig jaar was dat een groep met de kinderen van 1 klas hoger erbij. Daar waren meer kinderen van de selectie in de recreantengroep, gewoon omdat het zo'n gezellige groep is....beetje relaxt sporten (tenminste als je de selectie gewend bent) en alle nieuwtjes van de afgelopen week doornemen.
Nu dit jaar zit ze in een groep met 1 klas lager en krijgt ze regelmatig commentaar van andere kinderen en zelfs ouders....Zo liet de leidster haar regelmatig even 'voor doen' hoe iets moest, dit tot grote jaloezie van de rest schijnbaar. En dat terwijl dochter 't niet eens graag doet....maar de leidster had een rughernia en mocht voorlopig niets meer 'voor doen' en soms snapte de rest 't niet met alleen uitleg.Dochter vraagt toch niet zélf of ze het voor mag doen? En buiten dat ze is de enige die dat kan....! Dus hoe willen ze het anders??? En kreeg dochter dus regelmatig 'sneren' van andere kinderen en ook van ouders. Dochter is dus halverwege het jaar naar een andere groep gegaan en gaat pas weer naar de recreantengroep als ze in die gezellige groep komt (volgend jaar). Maar toen waren de poppen helemaal aan het dansen....dochter voelde zich 'te goed' voor deze groep (huh, ze vonden haar toch niet aardig? wat zeuren ze nou?), ze was een opschepper, etc. etc.
Dus precies hetzelfde als een kind dat uitblinkt in een 'gewone klas' ...
groeten albana
Angie
Ik leef ook een beetje tussen de wrakken. Ik probeer door te gaan en het allemaal wat positiever te houden. Maar bijna 40 en nog steeds moeite om gewoon wat routine op te bouwen in het werk, altijd bang dat het te weinig is/anders moet, altijd weer bang bij het begin van een nieuwe klus.
Het liefst had ik dit met een tijdelijke nick gedaan, ik blijf me ervoor schamen. In mijn schooltijd kreeg ik altijd twee reacties. Ofwel 'ja, maar voor jou is dat ook makkelijk' of (hoopvol) 'je moet niet denken dat je alles kunt!'.
En toch wil ik er van loskomen!
Het gemiddelde
mijn kinderen ztten op een school die afgestemd is op het gemiddelde kind. Veel is gericht op coöperatief leren.
Dit laatste levert vooral mijn zoontje de nodige frustraties op. Hij werkt het liefst alleen. Vooral als er zaken uitgezocht en onderzocht moeten worden. Maar goed, dat wordt gezien als niet sociaal en is dus not done! De laatste tijd krijgt hij er wel wat meer ruimte voor maar een andere visie was toch beter geweest voor hem. Af en toe hou ik hem een dagje thuis zg ziek. Meestal is hij dan met iets bezig om uit te zoeken (titanic, achtbanen, 2e WO, vliegtuigen etc.) Hij maakt voor zichzelf hele werkstukken, verzamelt gegevens, kijkt discovery en national graphic etc. Dat is dan een beetje tegenwicht tegen zo'n saaie schooldag.
School laat kinderen geen klas overslaan. Biedt wel verbreding maar in groepjes.
Mijn dochter vindt het wel gezellig dat samen werken..te gezellig. Gelukkig is een van haar juffen heel consequent en best streng dus die houdt haar wel aan het werk maar motiveert ook om er meer uit halen. Gegarandeerd dat ze het er anders bij liet zitten.
Beiden krijgen rapporten met onvoldoende, voldoende, goed. Ik merk dat een goed voor de een weer iets anders is dan voor de ander.
School zegt dat mn slechte cijfers demotiveren. Het tegenovergestelde wordt dan vergeten, dat goeie cijfers juist heel erg kunnen motiveren..maar ja.
Ik ben er niet blij mee! Ik vind dat een kind zich best mag onderscheiden hierin dus dat er een rapport is wat onderscheid maakt. Dat is mijn inziens ook een voorbereiding op de toekomst want het gebeurt toch onherroepelijk als je groter wordt. De school bespaart hier misschien kinderen even de pijn van slechte cijfers maar wapent hen niet tegen de harde werkelijkheid van de maatschappij.
Angie/rode beuk -eigenlijk o.t.-
Ik herken mij ook in jullie laatste berichtjes. Heeft toch te maken met zelfvertrouwen (bij mij vooral op werkgebied), gedachten als: 'eigenlijk kan ik dit niet' etc. Zo schiet m'n freelance aspiraties ook voor geen meter op en blijf ik een beetje hangen op internet, op ool vnl. (ook erg leuk), terwijl ik eigenlijk m'n tijd heel nuttig zou kunnen besteden. Had net gegoogeld en las over NLP, iig. is het volgens mij is wel mogelijk om die negatieve gedachten om te buigen naar positieve.
Rafelkap
Eerst een vraag. Ik las net weer eens in "Met kinderen groeien" omdat ik het aan een vriendin kado heb gedaan. Heb jij uit dat boek je nick gehaald?
En dan die NLP. Dat precies heb ik nog niet gedaan maar verder heel veel wel. Net weer een coach waar ik niet veel mee opgeschoten ben. Dus ik houd me aanbevolen... Soms zijn fora (OOL en tegenwoordig ook hiq) een uitlaatklep. Eigenlijk hartstikke fout want ik kan beter mijn eigen rommel opruimen dan lekker makkelijk bedenken wat anderen moeten doen. Het is afleiding.
Nou ja, soms zit er dan weer zo'n diamantje tussen als de herkenning met Angie en jou, dan houd ik me maar weer voor dat de tijd nuttig besteed is.
Diamantje
Nou Rodebeuk, die wil ik er nog wel bijdoen in je zakje. Ik hoor nog de minachtig in de stem van mijn vader als ik iets deed wat hij ongepast vond (zoals bijv. lachen om de Andre van Duin-show; of naar het songfestival kijken). Dan zei hij: en dat voor iemand van jóuw niveau.
Dodelijk is overdreven, maar het klinkt wel door. Nog altijd. De goeie man is al bijna 15 jaar dood. Ik snap het precies hoor, de frustratie van een vader die zijn slimme dochter ziet lanterfanten en "afzakken", maar wat ben ík allergisch voor de koppeling IQ-beschavingsniveau. Brrrrrr.
Tirza
Ok dan
Nog een oude frustratie: broer en ik hebben rapporten gekregen. Hij allemaal zessen en een vijf, ik allemaal negens (ok, en een 7 voor gym). Broer wordt geprezen om zijn rapport, ik niet. Waarom, vraag ik. Antwoord: broer heeft er zijn best voor gedaan en ik had net zo makkelijk tienen kunnen halen.
Overigens heb ik wel mijn VWO-diploma gehaald (met een pretpakket) maar daarna nooit een studie of cursus afgemaakt. Heb er bij mijn dochter op gelet dat ze op school niet alleen zou leren schrijven en rekenen, maar ook zou leren plannen, fouten maken, doorzetten en moeite doen.
En verder ben ik dolblij dat dit de jaren '70 niet zijn. Er valt vast nog veel te verbeteren op scholen en in de attitudes van mensen, maar mijn dochter heeft altijd kunnen verbreden, verdiepen en versnellen. Zowel haar basisschool als de middelbare school waar ze nu op zit voldoen wat dat betreft gelukkig aan onze verwachtingen.
Biene
Rodebeuk
Rafelkap is een sprookje. Ik keek gewoon in de kast op zoek naar een nick 
Google maar eens, het is heel aardig, zelf zie ik er wat verzorgder uit, al kam ik mijn haar niet altijd
Ik ken nlp alleen van horen zeggen, het bijzondere is dat ze niet in je verleden graven maar handvaten geven waar je in het hier en nu wat mee kan. haha zullen we samen op cursus gaan in U?
Nlp (wordt wel o.t.)
Ik heb wel eens een NLP-training gevolgd. Dat was erg nuttig en ik gebruik de technieken nog regelmatig.
Ook volwassen herkenning
Ja, ook ik herken het een en ander in de verhalen van Angie, Rode Beuk, Rafelkap. Ook ik moest altijd bescheiden zijn, werd niet geprezen en ook ik zit nu met een (misplaatste?) vorm van perfectionisme. Alles wat ik doe moet goed zijn, ik ben bang om fouten te maken, bang om af te gaan etc. met als gevolg of vluchtgedrag of het gaat mis.
Zo komt er een plaats vrij in een commissie waar ik graag plaats in zou willen nemen. Er zijn diverse mensen die mij gezegd hebben of dat niets voor mij is, waaronder de voorzitter. En dan zeg ik al tegen hen: nou "ik weet het niet, er zijn anderen die het beter kunnen". En toch vind ik het eng om dat te doen, want er zijn verkiezingen bij. Wat als er niemand op mij stemt?
En wat ik ook merk is dat ik altijd sneller denk dan anderen, ik ben meestal al een paar stappen verder. Is ook niet altijd handig.
Vandaar dat ik in dit draadje er steeds op hamer dat het zo jammer is voor mijn dochter dat ze nergens kan zeggen dat ze iets zo goed heeft gedaan. Met sport krijgt ze ook niet te horen als de koprol een keertje lukt na veel moeizame pogingen: goed zo! Of als ze een keertje de coopertest wel matig doet. Wat dus bij een vmbo'er die erg zijn best heeft gedaan schijnbaar wel gebeurt.
Prijzen
Ik werd vroeger wel de hemel ingeprezen bij elke scheet zeg maar Maar dat is ook weer niet goed, althans dat is niet mijn probleem. Ik weet heel goed waar dit onzekere gevoel vandaan komt (therapeut zat handenwrijvend mijn jeugdtrauma aan te horen), maar ja, wat doe je er aan in het hier en nu? Daarom wel geinteresseerd in nlp, als je googeld op 'robin stevens'kan je een documentje downloaden en evt. cd kopen. Misschien doe ik dat eens, of eerst een boek lezen.
Is dat boek wat je noemt wat, rodebeuk? (opvoedboek)
Trouwens, hoorde dat een seriemoordenaar vroeger ook bij alles de hemel in geprezen werd, zo gezond is dat niet (bij mij alles nog onder controle hoor)
Rafelkap
Als je geprezen wordt voor een eigenschap in plaats van voor een prestatie kom je in een zogenaamde "fixed mindset" terecht. Dat kan je uiteindelijk helemaal verlammen. Zie het werk van Carol Dweck, bijvoorbeeld op eduratio.be.
Dat boek over opvoeden is geweldig. Ik heb net voor een vriendin gekocht maar ben het ook zelf weer aan het lezen. Jij zult nu naar Hoograven moeten want bij de centrale bieb is het voor de komende tijd uitgeleend. Het is van Jon en Myla Kabat-Zinn. Hij is een beetje de uitvinder van 'mindfullness', voor zover je van uitvinden kunt spreken. Ik zoek de oplossing voor mezelf liever in die richting dan bij nlp, omdat ik sowieso al te veel denk. Zijn in plaats van doen, daar gaat mindfullness over. Het is een manier om in de moderne tijd door meditatie en aandacht te profiteren van de dingen die bijvoorbeeld in het Boeddhisme zijn ontwikkeld.
En kan je me nog even een aanwijzing geven, welke kleur jas/fiets/haar heb jij? Af en toe zie ik wel iets seriemoordenaarachtigs bij het stoplicht maar ik weet het natuurlijk liever zeker .. voordat ik de verkeerde afknal.
Rodebeuk -totaal o.t.-
Rodebeuk: ik woon vlakbij de bibliotheek die jij noemt. Je kan me zien fietsen op een zwarte fiets met twee achterzitjes en twee jongetjes (soms 1) achterop, naar het centrum. Jaskleur wisselt, toch zie ik er niet gevaarlijk uit (help vaak oude vrouwtjes oversteken)
je mag ook gerust m'n email navragen bij de forumredactie, lijkt me leuk eens samen thee te drinken. Ik ga op zoek naar het boek.
Jaloezie
Ik lees alles door en ik denk dat jaloezie toch een grote rol speelt hierin. Dus niet opscheppen over de sportprestaties en al helemaal niet over school. Ik vind het ook lastig soms. Zoon is hb, blinkt op school overal in uit, maar ook nog eens in bijna alle sporten. Bovendien is het een enorme grapjas. Soms kreeg ik te horen (ik zelf zal er niet over beginnen)van andere ouders is er ook iets waar J. niet goed in is? ja, hij kan absoluut niet tekenen of knutselen. Gelukkig er is toch nog iets waar hij niet goed in is.
Dochter heeft op haar 11de een boek geschreven. Als ik dat vertelde, ging men snel op een ander onderwerp over.
Nou, ik zelf zeg gewoon waar ik overal goed in ben. Niks valse bescheidenheid. Als ze dan zeggen, goh, jij kan ook alles..dan zeg ik: ja! Dat klopt, ik kan en weet nu eenmaal veel! En waarom ook niet. Je mag er toch best trots op zijn!
En... het schijnt dat Nederland echt niet zo hoog scoort op hoger onderwijs. In Noorwegen heeft 90% een gymnasiumdiploma bijv.
Ach af en toe flink opscheppen mag van mij
heerlijk toc. (heb de draad niet gelezen
Als je kind iets goed kan of iets heeft gepresteerd mag je daar toch best wat over vertellen. Niets zo goed voor het zelfvertrouwen om in bijzijn van koter eens flink op te scheppen. Ht is de manier waarop.
En ach als iemand net een nieuwe auto heeft dan kom ik die ook graag bewonderen hoor.
Zolang het maar oprecht is, niet elke keer en eenzijdig is vind ik het allemaal prima. Dus wat leuk als die ene van de overkant zo goed kan blokfluiten oid en wat bijzonder dat etc etc. Ik vind het dan wel weer sneu als mensen overal de prijs bij moeten noemen (ben trouwens zelden onder de indruk er van) en in getallen en jaren en rangen en standen moeten praten, daar ga ik van geeuwen.
Jaloers vs. onbehagen
Volgens mij gaat het er meestal niet om dat andere mensen jaloers zijn op uitmuntende of bijzondere kwaliteiten maar je houdt de mensen een spiegel voor die hun mindere kanten toont. En dat vinden veel mensen nu eenmaal niet leuk.
Het gaat niet om diegene met de buitengewone kwaliteiten, het gaat om de persoon die met die buitengewone kwaliteiten geconfronteerd wordt.
Geen jaloezie dus maar onbehagen.
Nou cobi
als ik je post lees, horen jij en je familie ergens aan het eenzame einde van de top; in welk geval jij aan de goede kant van de spiegel staat en je dat onbehagen niet realistisch kan inbeelden (net zoals vele rijken pretenderen tegenover de minder rijken dat geld niet gelukkig maakt, of knappe mensen die zeggen dat uiterlijk toch ook niet alles is ... ). Tja, da's dan gemakkelijk praten. Ik vermoed trouwens dat gesprekken over middelmatige prestaties je ook gauw zullen vervelen.
En verder schrijf je 'Al te uitbundige oudertrots ...': daar gaat dit toch net over, dat je met zo'n slim kind al gauw aanzien wordt als te uitbundig en opschepperig, met de vraag waarom je niet trots zou mogen zijn op een slim kind?
Cobi calvinist?
Ik dacht eerder dat je in het stukje van Cobi precies terugziet waar draadstartster over begon. Dat je niet op een normale toon dat soort dingen over je kind kunt melden?
Al te uitbundige oudertrots
Hier een kind dat midden in het schooljaar een klas oversloeg op een school die dat liever niet doet (maar nu noodzakelijk achtte) en ook nog eens op topniveau ging sporten in een andere stad. Bracht veel stress en geregel voor ons met zich mee - maar daar viel niet over te praten. Niet in positieve zin, omdat dat werd uitgelegd als "opschepperij" van die "al te uitbundige trotse ouders", maar ook niet in negatieve zin want men ging er van uit dat wij dit zelf zo "gestuurd" en gewild hadden dus moesten we ook niet klagen over hoeveel tijd er in dat sporten ging zitten of hoe eng het was om je kind tussen die groten te zien.
Ik vind het zó jammer dat iedereen met je meeleeft als je kind leerproblemen heeft, maar dat je eigenlijk niets mag zeggen over een kind dat juist goed gaat !
Duppie
Cobi en het mooie meisje
Cobi heeft het over verveling, niet over calvinisme. Ik moest trouwens erg grinniken om dat wasmandenvoorbeeld, ik heb me bij dat draadje juist uitstekend vermaakt. Lekker absurd, helemaal OO.
Duppie, ik begrijp echt wat je bedoelt. Het klopt ook gewoon wat je beschrijft, er is weinig sociale ruimte voor de dingen waar een hb-ouder tegenaan loopt. Ik denk dat je het moet vergelijken met bijzonder mooie meiden die soms klagen dat ze puur als lustobject worden beschouwd/behandeld. Het is een legitieme klacht, maar veel aanhoorders zullen het niet erg serieus nemen. 'Kom op zeg, duizend onderzoeken wijzen uit hoe ontzettend voordelig het is om er (heel) goed uit te zien, en dan gaat dat mens zeuren over een paar handtastelijke mannen.' Zo zit het denk ik ook met slimme of getalenteerde kinderen. Je mag er niet te lang over zeuren, want je hebt toch alles 'mee'? Iemand hierboven noemde ook al de rijken, nog een groep waar wat minder mededogen voor wordt opgebracht (heb ik het idee).
En natuuuuurlijk zit er jaloezie bij - ik denk dat Cobi oprecht kan zeggen dat zij dat niet voelt, ze heeft zelf een slimme zoon en komt sowieso nooit op die manier uit de hoek (of ik moet postings hebben gemist, haha). Maar DAT het groene oog een rol speelt bij de irritatie en het gebrek aan begrip, daar twijfel ik niet aan.
Kan ook zijn dat ik nu mijn eigen grove tekortkomingen op de rest van de wereld zit te projecteren. In dat geval excuses aan alle nooit-jaloersen.
Groetjes
Massi
De mooien
Wij noemen dat hier in huize Tirza het Katja Schuurman-syndroom. Ook een mevrouw die altijd heel hard moet roepen dat ze toch écht VWO gedaan heeft hoooooor.
Mijn dochter (zeer gelukt) zegt wel eens: gelukkig heb ik astma. Dat vindt de wereld fijner.
Tirza
