Ik leef maar half
Dag allemaal, ik loop opeens tegen iets aan en ik hoop dat jullie met mij mee willen denken. Pas geleden ben ik voor het eerst in hele lange tijd zonder partner en kinderen een weekend weggeweest naar een plek waar ik helemaal mezelf kan zijn en waar ik een aantal dagen volledig in het nu kon leven. Het was alsof ik 3 weken volledig van de radar ben geweest in plaats van 3 dagen. Het voelde zo goed en ik voelde me zo compleet en zo een met mezelf en wie ik eigenlijk ben en dat heb ik zó lang niet ervaren dat ik, nu ik weer terug ben, weerstand en verdriet voel. Weerstand om weer rekening te moeten houden met iedereen die mijn aandacht nodig heeft. Mijn kinderen, mijn partner, mijn moeder, mijn werk. Ik heb het gevoel dat iedereen om mij heen zo eisend is, altijd een stukje van mij nodig heeft en ik kan dat voor mijn gevoel niet weigeren omdat ik niet alleen voor mezelf leef. Ik heb gekozen voor een partner dus ik kan niet altijd mijn eigen zin doen, hij maakt al veel ruimte voor mij hoewel dat niet zo voelt. Mijn moeder is mij lief, ze heeft alles voor mij en de kinderen over, dus hoe kan ik haar iets weigeren ? Ze vraagt al zo weinig. Ook voor mijn kinderen heb ik gekozen, ze hebben beiden een flinke gebruiksaanwijzing wat een groot deel van mijn gezinsleven heeft bepaald, ze zijn nu (net) meerderjarig, maar hebben mij nog steeds vaak nodig, echt nodig. Mijn werk is het minst veel eisend, maar ook daar moet ik natuurlijk aan bepaalde verwachtingen voldoen. Het resultaat is dat ik mij eigenlijk van verplichting naar verplichting sleep en de momenten die ik voor mijzelf heb sta ik in de wacht. Het weekend weg heeft mij duidelijk gemaakt dat er een heel stuk van mij is dat eigenlijk niet aan bod komt omdat daar in het dagelijks leven geen ruimte voor is. Ik leef dus maar half. Al meer dan 20 jaar. Ik ben daar verdrietig om en ik vraag me af hoe ik dat kan veranderen. Het weekend weg eens per jaar herhalen is fijn, maar geen oplossing.
Hoe kan ik dit gevoel van een zijn met mezelf vasthouden ?
Zonne2017 schreef op 21-06-2022 om 12:36:
[..]
Dat gevoel heb ik weleens ja, maar ik wil mijn partner niet kwijt. Hij is ook een steun en we hebben het leuk samen, veel gedeelde interesses.
Mijn ex hangt ook aan mij, nog steeds. Als een derde volwassen kind. Ook omdat wij het gezag delen voor de kinderen moeten wij vaak overleg hebben, zeker mbt de oudste. Misschien gaat dat binnenkort minder worden nu begeleid wonen is gestart. Ex kijkt naar mij om zaken op te lossen of om gewoon even te klagen. Gelukkig gaat de communicatie een stuk beter de laatste jaren, dat komt ook omdat ik hem heb losgelaten. Hij kan mij nier meer raken en ik ben duidelijk naar hem. Dat helpt.
De moeilijke jaren zijn deels verwerkt, tenminste dat denk ik, maar het zit diep. Ik heb eigenlijk nog geen tijd gehad om me daarin te verdiepen. Sinds kort heb ik een nare kwaal die ik volgens de arts heb opgelopen door langdurige stress en overbelasting. Ik merk wel dat er een gevoel zit van boosheid. Al die jaren overleven en dan nu als ‘beloning’ dit.
Jouw verhaal heeft veel overeenkomsten met mijn verhaal. Van kinderen en ex met label, moeder die eerst mij ondersteunde met de kinderen en nu zelf mantelzorg vraagt, tot zelf overbelast en nare kwaal. De hele bingokaart.
Na het lezen van het boek van Gabor Maté “als je lichaam nee zegt” was het mij duidelijk dat ik beter moest gaan voelen. Niet: mij beter voelen. Nee: beter voelen. Ik dacht (haha denkhoofd) dat ik dat al deed.
Voelt jouw vriend voor jou als een last? Kan dat komen door jouw ex?
Mijn vriend protesteerde vooral het eerste jaar dat wij samenwoonden vaak dat hij mijn ex niet was. Ik had en heb namelijk nogal de neiging tot “moederen”. Ik kan het niet anders noemen. Hij heeft zich daar echt tegen verzet. En nóg voelt hij voor mij soms als een last, omdat ik denk dat ik voor hem moet zorgen. Dat vraagt hij helemaal niet. Ik zit echter soms nog vast in het verleden en in mijn zorgreflex terwijl ik dat diep van binnen helemaal niet wil. Kun je nagaan als je een vriend hebt die wel dingen vraagt waar je geen zin in hebt...
Er zijn al veel goeie dingen gezegd, maar wat ik vooral lees is dat jij je verantwoordelijk voelt voor het geluk van je kinderen, je vriend, je ex en je moeder en dat je daar zelf ongelukkig van wordt. Strikt genomen ben jij alleen verantwoordelijk voor je eigen geluk, net als je kinderen, je vriend, je ex en je moeder. En natuurlijk ben je er voor ze als dat nodig is, maar binnen de grenzen van wat JIJ aan kan.
Natuurlijk wil je je vriend niet kwijt, maar hij moet begrijpen dat zijn behoeften in deze situatie niet bijdragen aan jouw geluk. Ik zou in relatietherapie gaan en uitzoeken hoe jullie je relatie kunnen vormgeven op een manier dat je er allebei genoeg energie en geluk uit kunt halen. En voor jezelf professionele hulp om te leren waar jij gelukkig van wordt en hoe je je grenzen kunt aangeven en los kunt laten waar je niet verantwoordelijk voor bent.
Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor je moeder en je kinderen. Je wilt je moeder niet ongelukkig zien, maar daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Daar moet ze zelf (met professionele hulp) mee aan de gang. Waarbij ik niet zeg dat je haar moet laten zitten natuurlijk. En dat je alles voor je kinderen wil doen begrijp ik helemaal, maar zij kunnen wellicht ook hulp van anderen krijgen, zodat jij meer in de moederrol kan komen dan in de zorg- of regelrol.
Ik denk dat een verandering van mindset je nog meer kan helpen dan het organiseren van eigen tijd. Als je dat verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen los kunt laten, zul je vast meer ruimte ervaren. Neemt niet weg dat je de lat voor jezelf ook lager mag leggen, vier keer in de week sporten is echt veel en al helemaal als je het niet leuk vindt. Die tijd zou ik steken in dingen waar je wel blij van wordt en die evt ook gezond voor je zijn. Of misschien kun je daarin iets samen doen met een vriendin of je vriend, dan vang je twee vliegen in een klap. Nou ja, het valt allemaal niet mee. Veel sterkte!
Misschien kan je eens kijken naar dit mechanisme dat ik van mij zelf ken: mijn partners vielen voor me omdat ik zoveel gaf, zo empathisch was, of omdat ze zoveel kwijt konden bij me. Daarmee 'kocht' ik dus hun liefde (als je het zo kan noemen). Maar ja zo gewonnen zo geronnen dus daarmee maakte ik ook mensen afhankelijk van die emotionele opvang en input.
Lexus schreef op 21-06-2022 om 12:58:
Misschien kan je eens kijken naar dit mechanisme dat ik van mij zelf ken: mijn partners vielen voor me omdat ik zoveel gaf, zo empathisch was, of omdat ze zoveel kwijt konden bij me. Daarmee 'kocht' ik dus hun liefde (als je het zo kan noemen). Maar ja zo gewonnen zo geronnen dus daarmee maakte ik ook mensen afhankelijk van die emotionele opvang en input.
Dat is ook iets wat door mijn hoofd ging: als je niet ‘zuiver geeft’ maar iets geeft omdat je er iets voor terugverwacht, is het een ruil. En bij ruilen moet er altijd ééntje huilen, nietwaar? Ik ‘geef’ nu alleen nog als het echt geven is, niet als het ten koste van mijzelf gaat.
Jee wat is dit topic toch herkenbaar. Ik dacht altijd mijn psychologenbezoekjes niet zoveel deden enzo maar dat valt nog best mee, eigenlijk. Ook jij hoeft het niet alleen te doen, TO. 
wel zelf, niet alleen.
Zonne, ik sla even hierop aan:
"Kind kiest er zelf voor om bij vader te blijven, maar een echte keuze is het niet, als kind bij mij woont neemt de dwingelandij en narigheid van vader weer toe."
Ik begrijp dat jij en ex gezamenlijk gezag hebben. Hoe oud is je jongste? En is er ooit een omgangsregeling door de rechter vastgesteld? Ik zou me kunnen voorstellen dat er ooit een regeling was op grond waarvan jongste regelmatig omgang met vader had en dat hij vanuit die situatie bij vader is ingetrokken. Eigenlijk dus om gezeur van vader te voorkomen. Het is even extra werk, maar misschien is het het overwegen waard dat jij en jongste samen aan vader aangeven: het is genoeg geweest, jongste gaat weer bij moeder wonen. En dan tegelijkertijd bij de rechtbank een verzoek indienen om die omgangsregeling stop te zetten en kind het contact zelf te laten regelen. Hangt wel van de leeftijd van het kind af, maar als een kind 16,17 jaar is zal een rechter hem niet snel naar zijn vader dwingen als kind zelf aangeeft liever alleen naar vader te gaan als die zich een beetje redelijk gedragen kan.
ToetieToover schreef op 21-06-2022 om 13:12:
[..]
Dat is ook iets wat door mijn hoofd ging: als je niet ‘zuiver geeft’ maar iets geeft omdat je er iets voor terugverwacht, is het een ruil. En bij ruilen moet er altijd ééntje huilen, nietwaar? Ik ‘geef’ nu alleen nog als het echt geven is, niet als het ten koste van mijzelf gaat.
Ja ik ook maar dat maakt wel dat ik geen relatie heb. Want in mijn leeftijdscategorie (60+) willen de mannen die ik tegenkom toch wel dat je zo'n rol vervult. Ik zeg dit, niet om mijn verhaal kwijt te willen maar omdat het iets is wat TO ook noemt: 'ik ben bang dat als ik nog minder geef, hij er vandoor gaat'
Dat is ook weer niet heel irreëel naar mijn bevindingen.
Montblanc schreef op 21-06-2022 om 12:33:
[..]
Even advocaat van de duivel je: als hij niet wil accepteren dat jij meer tijd voor jezelf nodig hebt, Pasen jullie misschien gewoon (nu) niet bij elkaar. Dan gaan jullie uit elkaar. En heb je weer meer tijd voor jezelf. Wellicht is een relatie op dit moment in je leven gewoon niets voor jou.
En over die hobbies: misschien is het leuk om (met een vriendin of alleen) eens iets anders te proberen, waar je geen inspiratie voor nodig hebt. Een naaicursus, een workshop bonbons maken, een proefles bij een sport die je nooit zou uitkiezen etc.
Ik merk dat ik heel veel moeite heb met deze "oplossing"
Natuurlijk... het gaat niet om mij en Zonne is de enige die hier op kan antwoorden.
Maar ik krijg het idee dat ze wel veel om partner geeft. En zomaar zeggen. Hoppa uit elkaar dan maar...dan heb je tijd voor jezelf, vind ik echt veel te kort door de bocht.
Alsof alleen zijn haar beter laat voelen. Alsof Zonne dan opeens weet wie ze is en alsof ze dan meer tijd voor zichzelf heeft of beter gezegd meer tijd voor zichzelf "creeërt."Bovendien denk ik dat de overbelasting niet komt door partner maar door jarenlang zorgen en stress door ex en zorgenkinderen, plus daarboven op nog een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Heb al eerder gezegd dat ik lang alleen ben geweest en ik voelde mij helemaal niet beter, alleen. Je staat dan overal alleen voor en kan met niemand echt je zorgen delen. Ik vraag me echt af of dit nu de eerste actie van haar moet zijn, haar partner aan de kant zetten. Lijkt mij een slechte keus.
Maar nogmaals ik denk dat Zonne zelf moet kijken hoe ze dit met partner kan "oplossen"
@Zonne:
Nu ik al je input heb gelezen, snap ik wel dat je overbelast bent. En dat dit wel een beetje anders is dan alleen maar de overgang, of dat je alleen maar klem zit tussen je kinderen en je moeder die veel zorgen heeft. Jouw situatie is veel complexer. En je heb jaren gezorgd, die overbelasting van jou heeft zich al die jaren opgebouwd. Ik denk dat je wel wat hulp kan gebruiken van iemand met wie je doorspreekt hoe je dit kan doorbreken.
Ik ga nu misschien iets raars zeggen: maar zou het helpen als jij en je partner juist bij elkaar gaan wonen? Dat zie je elkaar vaker en heeft hij wellicht minder de behoefte om veel tijd met jou in te plannen. En heb je gezegd hoe jij je voelt. Kun je niet aan hem vragen hoe hij jou ziet en of hij een richting/oplossing weet waardoor jij meer kunt ontzorgen en "ont"- moeten.
Idem dito voor je moeder, waarom doe je niets leuks met haar en vraag haar om advies. Ik weet niet of ze dat nog kan, maar even iets anders dan alleen zorgen voor elkaar en samen goed doorpraten hoe jij in het leven staat en hoe zij haar leven nog ziet.
Je klinkt ook wat depressief eerlijk gezegd, als je schrijft "hoe moet ik komende 30 jaar nog door" Dat klinkt serieus niet goed.
Sporten is goed maar 4x per week is ook wel weer veel zeker als je het niet leuk vindt. Waarom doe je eigenlijk wat je doet? vraag je je dat wel eens af. Kun je niet beter 2x sporten en dan nog iets aan beweging doen ( wandelen, dansen weet ik het wat) het klinkt allemaal zo "moeterig"
Nou ja ik hoop dat je wat aan al onze adviezen hebt en er uit kan halen wat voor jou helpt
Het klinkt alsof je jezelf behoorlijk voorbij gelopen bent de afgelopen jaren. Heb je weleens het idee gehad dat je een (lichte) burnout zou kunnen hebben?
Groetjes
Sini
Lexus schreef op 21-06-2022 om 13:41:
[..]
Ja ik ook maar dat maakt wel dat ik geen relatie heb. Want in mijn leeftijdscategorie (60+) willen de mannen die ik tegenkom toch wel dat je zo'n rol vervult. Ik zeg dit, niet om mijn verhaal kwijt te willen maar omdat het iets is wat TO ook noemt: 'ik ben bang dat als ik nog minder geef, hij er vandoor gaat'
Dat is ook weer niet heel irreëel naar mijn bevindingen.
Ben ik nu zo naïef of kom ik nu de betere mannen tegen...
Nu ben ik nog geen 60 plus maar ik heb zelf een man getroffen die zichzelf goed kan redden en helemaal niet wil dat ik alleen maar een zorgende rol vervul. En ik heb drie goede vriendinnen die eigenlijk allemaal niet zo'n man hebben die persé wil dat er voor hen gezorgd wordt. Hoe gaat dat dan? en schieten jullie niet te snel in de zorgende rol.. als je dat vanaf het begin niet doet? nou ja heel erg off topic. Maar ik vind toch dat er op dit forum nogal eens negatief wordt gedaan over het 'verschijnsel man" 
Leene schreef op 21-06-2022 om 14:09:
[..]
Ben ik nu zo naïef of kom ik nu de betere mannen tegen...
Nu ben ik nog geen 60 plus maar ik heb zelf een man getroffen die zichzelf goed kan redden en helemaal niet wil dat ik alleen maar een zorgende rol vervul. En ik heb drie goede vriendinnen die eigenlijk allemaal niet zo'n man hebben die persé wil dat er voor hen gezorgd wordt. Hoe gaat dat dan? en schieten jullie niet te snel in de zorgende rol.. als je dat vanaf het begin niet doet? nou ja heel erg off topic. Maar ik vind toch dat er op dit forum nogal eens negatief wordt gedaan over het 'verschijnsel man" :mrgreen
OT: tja misschien is het de leeftijd... Ik heb een stuk of zeven vriendinnen. Drie ervan zijn alleen omdat ze ook hier tegen aan lopen, drie zijn samen en geven toe dat ze veel meer (emotionele) energie in de relatie stoppen. Een zegt dat het allemaal gelijk is en man heel zelfstandig maar wij, haar andere vriendinnen observeren andere dingen.
"schieten jullie dan niet te snel in de zorgende rol?' nee dat doen we dus juist niet. Maar dan wil men heel vaak toch liever een vrouw die bij hen op de bank komt zitten. Met stukjes kaas (die zij uit zich zelf aandraagt) en zijn verhalen kwijt. Veel dames merken weer dat de date alleen maar over zichzelf wil praten. nou ja enzovoort.
Ja het is off topic, terug naar het onderwerp wat mij betreft
Leene schreef op 21-06-2022 om 14:09:
[..]
Ben ik nu zo naïef of kom ik nu de betere mannen tegen...
Nu ben ik nog geen 60 plus maar ik heb zelf een man getroffen die zichzelf goed kan redden en helemaal niet wil dat ik alleen maar een zorgende rol vervul. En ik heb drie goede vriendinnen die eigenlijk allemaal niet zo'n man hebben die persé wil dat er voor hen gezorgd wordt. Hoe gaat dat dan? en schieten jullie niet te snel in de zorgende rol.. als je dat vanaf het begin niet doet? nou ja heel erg off topic. Maar ik vind toch dat er op dit forum nogal eens negatief wordt gedaan over het 'verschijnsel man"
Een ‘schuldige’ aanwijzen vind ik niet zo nuttig in het algemeen en al helemaal niet in dit topic. Je wekt bij mij irritatie door te suggereren dat je het (a) niet herkent want je hebt geen 60+ man en (b) denkt dat het wel aan de jullies-vrouwen in dit topic zal liggen en (c) ineens betrek je het ineens op álle mannen die te negatief worden bejegend op dit forum (nou èn?).
Ik kijk al een tijdje naar mijn eigen aandeel in relaties maar jouw tekst helpt niet echt om mij als ‘zorgende’ vrouw aan het denken te zetten over mijn rol. Het klinkt meer alsof je alle “jullies” graag nog even de schuld geeft want jou zal dit nooit overkomen. Zoiets.
Ik ben tot laat in de avond bezig. Ik lees morgen bij en reageer dan weer. Wat ontzettend fijn dat het herkent wordt en dat jullie zo meeleven en meedenken. Dankjewel !
Even een positiever idee: het zou ook zomaar kunnen dat je partner nog niet écht begrepen heeft hoe diep jij zit. Als je hem eerlijk vertelt hoe uitgewrongen jij je voelt, en dat je veel van hem houdt en geniet van jullie tijd samen, maar dat je meer tijd voor jezelf nodig hebt, dan verbaast hij je misschien wel in positieve zin door je volop te steunen. Dat kan ook he!
De oplossing zit maar ten dele in de intensiteit van je relatie. Ook je andere verplichtingen zou je moeten terugschroeven. Alsje je partner vertelt dat je op alle vlakken aan het werk gaat, weet hij dat hij niet de enige is die wat minder van jou gaat krijgen, en dan komt de boodschap denk ik niet zo hard aan bij hem.
Dergelijke eerlijke gesprekken zul je ook met je moeder en de anderen die aan je trekken moeten hebben.
Als je het moeilijk vindt om dat te doen, of om daarna consequent je grenzen te handhaven, raad ik je van harte aan daar de hulp van een psycholoog bij te vragen.
Zonne2017 schreef op 21-06-2022 om 12:30:
[..]
Ik ben in theorie 2 avonden en 2 middagen in de week alleen. Ik sport 4 keer per week een uur, dat is niet mijn hobby, maar nodig voor mijn gezondheid. Ik heb wel een hobby, maar daar is mentale ruimte voor nodig, er komt nu dus al een tijd niets uit mijn handen.
Je hebt gelijk dat het niet mijn verantwoordelijkheid is, maar ik denk dat ik bang ben hem te verliezen als ik meer naar mijn eigen behoefte ga luisteren. Hij heeft nu al het gevoel dat hij mij ver tegemoet komt en het is in mijn beleving maar een fractie van wat ik echt nodig heb.
Ik krijg het spaansbenauwd hoe claimerig jou man is, alleen samen willen doen, brrr. Heb jij überhaupt wel behoefte aan een (liefdes)relatie ? oprechte vraag hoor.
ToetieToover schreef op 21-06-2022 om 15:17:
[..]
Een ‘schuldige’ aanwijzen vind ik niet zo nuttig in het algemeen en al helemaal niet in dit topic. Je wekt bij mij irritatie door te suggereren dat je het (a) niet herkent want je hebt geen 60+ man en (b) denkt dat het wel aan de jullies-vrouwen in dit topic zal liggen en (c) ineens betrek je het ineens op álle mannen die te negatief worden bejegend op dit forum (nou èn?).
Ik kijk al een tijdje naar mijn eigen aandeel in relaties maar jouw tekst helpt niet echt om mij als ‘zorgende’ vrouw aan het denken te zetten over mijn rol. Het klinkt meer alsof je alle “jullies” graag nog even de schuld geeft want jou zal dit nooit overkomen. Zoiets.
Nou dat was niet mijn bedoeling... ik wijs niemand als schuldige aan, niet de vrouwen en niet de mannen. Ik benoem wat mij opvalt... en het komt heel vaak voorbij op het forum. Het kan best een generatie ding zijn.. hoe mannen en vrouwen met elkaar omgaan. Al ben ik overigens ook al wel 50+ Ik herken het niet direct in mijn eigen omgeving. Al heb ik natuurlijk ook niet de ogen in mijn zak en weet ik wel dat het voorkomt. En hier reageren alleen vrouwen. Dus ja.. het lijkt mij goed dat wij allemaal ( ook ikzelf) naar onze rol kijken. Bij mij ( of beter gezegd bij onze relatie)gaat ook niet altijd alles goed. Dus ik snap je bovenmatig gepikeerde reactie niet goed. Ik geef jou helemaal nergens de schuld van en Lexus ook niet. Wie de schoen past ... zou ik willen zeggen.
Maar ik weiger mee te gaan in het "mannen willen allemaal verzorgd worden en daar ga ik niet meer in mee" en hier ook weer in een eerdere reactie : dan moet je maar voor jezelf kiezen en de relatie beëindigen" alsof dat altijd helpt. Dat is gewoon onzin en niet waar....
Goed terug 'on topic"
