Jezelf papa/mama noemen

Soms

Ik geloof dat ik dat ook wel eens (onbewust) doe. maar ik zeg ook vaak gewoon "ik pak dat wel even voor je", hun vader noem ik dan wel papa natuurlijk, of ik roep hem per ongeluk niet bij zijn naam maar met 'papa' alhoewel ik me dan al gauw verbeter, want dat vind ik zo stom staan en mijn vader noem ik (logisch) ook papa, maar dat moet ik naar mijn kinderen dan weer verbeteren naar opa zo zijn we lekker husselend met de namen bezig.

Ik doe het

heel soms nog wel eens in een gesprekje. Maar dan zie ik die ogen alweer omhoog rollen en denk ik:'oh ja daar issie te oud voor'...
In gewone spreektaal doe ik dat nooit meer eigenlijk. Maar ik pak ook bijna nooit iets voor hem: moet ie zelf doen!☺

Doe t zelf niet

Maar een dierbaar familielid wel en haar kinderen zijn ruim boven de twintig. Ik kan er maar niet aan wennen moet ik toegeven. Vind het eigenlijk een beetje infantiel klinken, sorry

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik ben al blij...

.. als ik de namen van mijn kinderen niet door elkaar haal. ☺ Laat staan dat ik er over nadenk hoe ik mezelf noem. Meestal ben ik geloof ik 'ik', maar het kan best dat ik mezelf ook weleens 'mama' noem. Dan gaat het vooral om de rol die ik op dat moment speel. Dan ben ik een echte 'mama'.

Andersom ook vreemd

Ik heb een collega, een jonge meid van 23, die steevast 'papa' en/of 'mama' zegt als ze het over haar ouders heeft. Dus iets in de trant van 'papa heeft lekker gekookt gisteren'. Dat klinkt zo vreemd voor mij, de meeste mensen zeggen dan toch 'mijn vader' en 'mijn moeder'.

Schoonouders

Mijn schoonouders noemen elkaar pap en mam! Pap, wil je thee vraagt schoonmoeder, of, mam waar ligt ... Dat doe je toch niet? Elkaar pap of mam noemen? Dat je tegen je kind zegt: vraag het je vader/moeder mama/papa of dat moet je papa vragen, ok, daar kan ik nog inkomen. Ik zeg tegen mijn kinderen ook niet: zal mama het even doen? Ik zeg 'ik' en noem mijn man gewoon bij zijn voornaam als ik hem iets vraag of zeg. Mijn ouders en schoonouders komen uit dezelfde streek, daar kan 't volgens mij niet aan liggen. Ik vind het zo raar!

Hazes

De kinderen van André Hazes doen dat ook heel vaak, ze zeggen niet 'mijn vader' maar papa deed dit, papa zei dat. Vind ik ook eigenlijk niet klinken, ik zou zelf 'mijn vader' zeggen. (tegen vreemden dan, in de thuissituatie zeg ik wel eens papa of opa, maar ook wel 'mijn vader')

Leeftijd

Ik merk aan mezelf dat ik het vooral leeftijd gerelateerd vind. Mensen die zo praten tegen peuters vind ik wel 'normaal', maar bij oudere kinderen vind ik het erg kinderachtig klinken.

Bij opa en oma hoor ik het vaker inderdaad, apart wel.

Fries

Het zou samen kunnen hangen met een ander Fries taaldingetje: iemand aanspreken in de derde persoon enkelvoud, bij wijze van "u". In het Nederlands klinkt dat wel eigenaardig: "wil Pappa dat even aangeven?" "Lust Mamma nog koffie?" maar in het Fries is dat volkomen normaal. Wellicht vloeit het daaruit voort dat ze zichzelf nog altijd zo noemt in gesprek met de kinderen.
Wij zijn al heel snel begonnen onszelf met ik aan te duiden. Mamma kan zich niet heugen dat ze zichzelf zo noemde, sprak ik

Alleen toen ze heel klein waren

Ik noemde mezelf wel mama toen ze heel klein waren. Dan is het ook nog functioneel, want: hoezo "ik"? Dat zijn _zij_ toch? De peuter is "ik", en de rest is "jij", als ik nog te volgen ben.
Dan is het wel duidelijk als de verzorgers zich gewoon even aanduiden met hun functie

Soms om te plagen

De enige keren dat ik mezelf nog mama heb genoemd nadat ze kleuter waren, is als ik ze wil 'plagen' er even de nadruk op wil leggen dat ze dat eigenlijk toch zelf wel kunnen.....B.v. jongste kan haar trui niet vinden die toch echt in de gang rondslingert want daar zag ik 'm een uur geleden nog. En dan roept ze enigzins wanhopig: "Mam, wáár dan in de gang?" Dan kom ik helpen en zeg dan : "ach...moet mama het even voor je doen?" Die trui ligt dan natuurlijk in het zicht, ze staat er nog nét niet op...
Mijn eigen ouders benoem ik alleen als mama en papa als ik met mijn broers praat. Of mam en pap, mijn jongste broer zegt meestal pa en ma. Maar tegen de rest van de wereld heb ik het toch echt over mijn vader, mijn moeder. En tegen de kinderen zeg ik meestal: 'je opa' of 'jouw oma' of alleen opa als dat zo uitkomt in de zin. Over man praat ik tegen de kinderen als ' je vader' of "vraag dat maar aan papa". Mensen die hun eigen partner 'papa' noemen als ze tegen elkaar praten vind ik zo raar...het is je vader toch niet?
Mijn neef is getrouwd met een vrouw die haar eigen ouders mammie en pappie noemt en het er zo ook over heeft. Ze zegt zelfs niet 'mijn' ervoor....Dus in een gesprek kan ze rustig zeggen: "En toen zei pappie tegen mij..." Mijn oudste heeft er zelfs al eens om in een deuk gelegen, tot enigzins schaamte van mij....want zijzelf snapte totaal niet wat er te lachen was. Heb me eruit gered met een 'ach ja pubers hé, die hebben wel eens van die lachstuipen' en gelukkig vroeg ze er niet verder over. En deze aangetrouwde nicht is al halverwege de 30 en heeft 2 kinderen. Moet eerlijk zeggen dat ikzelf ook altijd even moet schakelen naar dat belachelijke 'pappie' van d'r. En verder is het toch echt een goed opgeleide, werkende, moderne vrouw en ze is altijd aardig en vriendelijk. Maar dit is zo 'raar' dat het op onze lachspieren werkt en er ook voor zorgt dat we haar niet helemaal serieus nemen.
groeten albana

Ook niet

Als ik tegen mijn kinderen praat zeg ik soms mama, soms ik. Ik zit nog in een overgangfase . Kids zijn 13 en 10.....Ik ben me er wel van bewust. Door dit draadje nog meer!

Wat ik vreemd vind is dat mijn schoonzus (45+) over schoonouders spreekt als pappa, mamma. Schoonouders (75+) over elkaar ook, als ze tegen manlief of schoonzus praten. Ik zeg altijd ma/mijn moeder of pa/mijn vader. Vind pappa en mamma ook infantiel en ook erg klef klinken voor een 45+ of 75+volwassene als ze over elkaar praten. Terwijl er geen sprake is van een innige band, daarvoor zijn er teveel problemen geweest. Alsof je een innige band kan afdwingen door steevast jezelf pappa en mamma te noemen, en op kaarten te schrijven. Dat is by the way hun schrijfwijze, ik schrijf papa en mama.

ik zeg wel al heel lang ik tegen de kinderen als ik t over me zelf heb.Maar als ik t over mijn ouder heb zeg ik de ene keer mijn vader/moeder en de andere keer "ons pap of ons mam" das hier heel gewoon.

Lilian

Ons Mam en Ons Pap worden vaak samengevat tot Smam en Spap. Wij doen dat soms om te plagen als mijn ouders erbij zijn, dat we als kinderen onderling zeggen: Loop jij dan even met Smam mee? Ook met onze eigen namen trouwens. Dan krijg je constructies als: dan moet ik straks Smax maar even bellen.

Mamma... mamma

Bij ons thuis was het normaal om u te vervangen door mamma en pappa. Dus inderdaad zo'n zin als Bellefleur schreef: mag ik mamma's kopje? Of tegen mijn vader: mag ik met pappa mee? Wij zeiden nooit u of jij en dat zou ook nu mijn mond niet uitkomen. Mijn vader komt uit Overijssel en mijn moeder is daar vanaf haar 11de opgegroeid. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat deze gewoonte daar normaal is, maar het kan zijn natuurlijk. Achteraf gezien vind ik het nogal apart.
Man en ik noemen elkaar nooit vader/moeder, pappa/mamma. Tegen de kinderen heb ik het over pappa of mamma. Ze noemen ons zelf pa en ma, maar dat horen wij dan weer niet te zeggen, dat is hun 'dingetje'.
Ook bij ons sprak ik over mamma, toen de kinderen nog heel klein waren. Geef maar aan mamma. Maar nu niet meer. Of ik zeg het in een grapje, dat mogelijk wel.

Ons mam

Onze dochter 'heeft' met een Brabander sinds kort en bij de eerste kennismaking moest hij het vrees ik even ontgelden wat 'ons mam en ons pap' betreft. Mijn man vindt die gewoonte zó raar. Het is niet onze mam, maar jouw mam. De verkering kon er gelukkig wel om lachen. Omgekeerd krijgt mijn dochter ook allerlei taalverschillen om haar oren als ze daar is. "hoe zeggen jullie dat dan?"

Tot kinderen zelf ík' zeggen

heb ik het gedaan, dus tot een jaar of twee. Daarna vind ik het echt iets jakkies krijgen. Alsof je zelf geen individu bent

Kaaskopje

Tja maar jullie zijn de 'kouwe kant' dus -ons- klopt wel degelijk want jullie horen niet bij het ons

Gaat nog verder kaaskopje

Wij zeggen namelijk ook Ons Vrouw. En Mijnen Auto....

Brabanders hebben gewoon andere prioriteiten als het op delen aankomt

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Heintje

ik leerde mijn kinderen te zingen een variant van: mama, je bent de liefste van de hele wereld (Heintje). Omdat het te erg klonk deed ik een tweede couplet met papa en de namen van de kinderen. Ik zing het nog wel eens voor jongste en om de taal te stimuleren noem ik mij ook mama, in de hoop dat hij dat weer eens gaat zeggen.

Belgie

Mijn Vlaamse collega's ( volwassenen dus ) praten over mijn mama en mijn papa. Of aan de telefoon als ze een klant bellen en een kind aan de lijn krijgen " Is uw mama ook thuis ?" Ik vind dit soort dingen gewoon leuk, iedere streek z'n gewoontes toch ?

Bizar

Mijn moeder leeft zich zo enorm in in mijn kinderen, dat ze mij met 'mama' aanspreekt waar mijn kinderen bij zijn. Bizar! Ik voel me heel erg moeder, maar bij mijn eigen moeder voel ik me toch nog wel een beetje dochter, en dan noemt zij mij mama! Niet óver me spreken tegen de kinderen dus, maar me echt aanspreken met die titel. Kinderen zijn 9 en 11!! En de laatste keer dat ze dat deed is niet echt lang geleden, al probeert ze zich in te houden want ze weet wel goed dat het me enorm ergert. (en voor mijn kinderen moet het helemaal bizar zijn geweest, zeker toen ze kleiner waren, wie is nu wiens moeder?)
Overigens noemt ze mijn vader ook steevast pa en andersom. Fijn hoor, als je relatie alleen nog maar gelabeld wordt in het kader van mede-ouder zijn.

Ginny

Mijnen auto is toch goed? Het is mijnen auto en niet 'ons' auto.
Maar ok, ik heb het begrepen. Zet maar vast een extra bedje neer want ik kom naar 'ons huis')

Kaaskoppen

Ja dat is goed, maar het is toch wel apart dat ze wel hun vrouw maar niet hun auto willen delen, of niet

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bellefleur

Wat je schrijft: Mijn schoonzus noemt haar schoonmoeder \'mammie\' (de 80 ruim gepasseerd) en haar moeder \'moeder\'. Terwijl haar moeder de liefste moeder is die er bestaat!
lees ik correct dat je 'moeder' minder lief over vindt komen, wat afstandelijk vindt?
Grappig hoe dat werkt. Ik noem mijn schoonmoeder meestal bij haar naam maar soms Moeder, in schrift zelfs met hoofdletter. Voor mijn gevoel de hoogste, meest respectvolle titel die ik haar kan geven . Het ontroerd me ook altijd als ze haar mail afsluit met 'vader en moeder' ( wordt ook bewaard voor 'speciale gelegenheden'). Heb overigens met schoonmoeder een veel betere band dan met mijn eigen moeder.

Mam en schoonmam in het buitenland

Bij man thuis, in zijn 'moedertaal' hebben ze meerdere benamingen voor ouders én schoonouders. 1 voor je ouders als jong(er) kind (vergelijkbaar met b.v. mammie) 1 voor als je puber/ouder bent (vergelijkbaar met mama) en 1 voor als je écht volwassen bent en het huis uit (vergelijkbaar met moeder misschien, maar het is wel een aanspreektitel). Uit de manier waarop mensen het over hun ouders hebben kan je dus al destileren of ze nog thuis wonen of uit huis zijn zo ongeveer. Daar zit wel ergens een vaag overgangsgebied in, tegen de tijd dat je b.v. studeert en nog wel thuis woont gebruiken ook velen al de 'volwassen titel', maar ongeveer kan je er wel uit opmaken in welke leeftijdsfase/ontwikkeling iemand is. Maar het leukste vind ik dat er ook een aanspreektitel is voor schoonouders. Ook een mam en papbenaming, die erg lijkt qua klank op die van je eigen ouders, maar die net even anders is en toch een soort 'koosnaam', aangeeft dat je een bijzondere band hebt. Ook die schoonoudernaam is geen wet van meden er perzen. Sommigen noemen hun schoonouders zo al vanaf dag 1, maar anderen pas als ze al jaren verkering hebben met 1 van hun kinderen of zelfs pas na hun trouwen. Zoiets als wanneer noemen wij de vriend/vriendin van onze kinderen schoondochter/schoonzoon? Dat is ook voor iedereen verschillend. Het is ook handig, want door de benaming weet je dus meteen al of het de schoonmoeder van of de moeder van is, als je mensen in familieverband ziet en is nu de dochter hun eigen kind of de zoon? Vooral handig voor mij als 'aangetrouwd' want ik vergeet altijd hoe het ook alweer zat....
Waarom hebben wij dat niet? Altijd dat gedoe van hoe noem je je schoonouders of hoe spreek je ze aan....
groeten albana