Kind bij de dokter steeds lastiger

Weifelend

Ik denk dat hij bedoelt dat de ouders afwachtend reageren bij wat er gebeurt. Hij wil dat de ouders zorgen dat het kind niet gaat tegenspartelen of een grote mond geven. En gaat dat samen met maatje zijn? Hm, jawel. Als je je kind te vriend wil houden, ga je het niet streng aanpakken, zal de gedachte zijn. De manier waarop je met kennissen en vrienden omgaat.
Maar wat vind jij van het artikel en over wat hij zegt?

Artikel gelezen

En ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik dacht de hele tijd wat een oude stempel arts. Zo vond hij ook dat er niet zoveel speelgoed in het ziekenhuis nodig was want kinderen waren toch te ziek om te spelen. Hij vergeleek het met Amerikaanse kinderziekenhuizen die soms net een soort Disneyland zijn. Tja, ik zie het probleem niet zo. Kinderen die er te ziek voor zijn, maken geen gebruik van al dat speelgoed maar waarom zou je een kinderziekenhuis niet wat gezellig maken. Verder kreeg ik het idee dat hij gewoon een hekel had aan mondige, kritische ouders en kinderen. Hoewel hij dat ook weer nuanceerde door aan te geven dat hij met sommige heel kritische kinderen later toch een goede band had gekregen. Gelukkig zijn mijn kinderen gezond maar misschien ben ik ook wel een heel moeilijke moeder als het mijn kinderen ernstig ziek zouden zijn. Misschien ga ik ook wel in discussie als er voor de zoveelste keer bloedgeprikt moet worden zonder een goede uitleg waarom. Ik denk niet dat patiënten tegenwoordig alles maar moeten aannemen. Natuurlijk mogen kinderen niet brutaal zijn en/of volwassenen schoppen maar altijd dat gezeur dat kinderen tegenwoordig zo vervelend zijn en de opvoeding zo slecht is. Ik betwijfel dat. Natuurlijk zijn er slecht opgevoede kinderen maar die zijn er altijd al geweest.

Langer

Het eigenlijke artikel is nog een stuk langer (interview in tweede katern vd VK).

Hij noemde een paar heel concrete voorbeelden: ouders die hun kind vooraf beloven dat het geen prikken krijgt, en dan is het natuurlijk drama als dat wel moet. En ouders die enorme cadeaus geven of het kind in alles z'n zin geven omdat het ziek is, waardoor het kind een tiran voor de omgeving wordt. Zoals hij zegt: bij een klein kind vergoelijken mensen dat nog. Maar veel ziekten zijn chronisch en voor een 18-jarige is dat gedrag niet meer acceptabel. Daar krijg je eenzame mensen van.

Zijn redenering is dat een kind gewoon kind moet kunnen zijn, ook al is het ziek. Daar hoort bij dat de ziekte zo min mogelijk centraal staat, en dus ook dat het kind niet alles mag en niet onbegrensd mag schelden en schoppen naar de dokter.
Ik vind dat een normale en gezonde opvatting.

Afwentelen

Ik heb het idee, dat ouders machteloosheid afwentelen op de dokter. Ik weet ook niet hoe ik hem zijn medicijnen moet geven, u bent de professional, regelt u het maar.

Tirza

Mwah zit wel wat in.........

Ik heb ook een ziekte, mijn leven lang al....en voor mijn ouders was ik niet 'anders'dan mijn broers. Ik 'moest' hetzelfde ondanks dat ik (natuurlijk) mijn ziekte probeerde te gebruiken als het mij uitkwam. Maar ik had gewoon dezelfde rechten en plichten.Ja ik moest veel naar het ziekenhuis.Prikken, onderzoeken...maar het moést gewoon...Dus gebeurde het.En later moest ik ook gewoon op de fiets naar school en mijn huiswerk maken etc. Héél vaak het ik als puber geprobeerd om onder mijn verplichtingen uit te komen dmv mijn ziekte...maar het lukte me nooit helemaal écht. Dan verspeelde ik b.v. ook mijn logeerpartijtje bij vriendin ofzo. Mijn medicijnen moést ik gewoon nemen...en anders zat ik eeuwig aan tafel tegen de kast en de plant erop aan te kijken (kan ze nu nog uittekenen) en eerder mocht ik niet van tafel. Dat vondt ik oneerlijk...Ja zei mijn moeder dan, dat ís ook oneerlijk, maar het leven is nu eenmaal oneerlijk. Dus moest ik blijven zitten...Zelfs tot ik omviel van de slaap.Hoppa geen aanstellerites, het is gewoon zo en je hebt er maar mee te dealen. Het is mijn redding geweest...meniggeen met mijn ziekte heeft nooit een normaal 'leven' kunnen opbouwen.heeft geen fatsoelijke opleiding, geen gezin, geen normaal werk (of werken b.v. bij sociale werkplaats of zijn afgekeurd). Soms maak ik deel uit van enquete-groepen waarbij mensen met dezelfde handicap worden geenquteerd en tref ik wel eens 'lotgenoten'en écht ik ben altijd de vreemde eend in de bijt,want ik ben de enige met een 'normaal' leven.De anderen zijn vooral druk met hun 'ziekte' terwijl het voor mij maar 'bijzaak' is.En dat is niet omdat zij er meer 'last' van hebben...helemaal niet. Voor mij is het gewoon niet zo belangrijk. Ik heb wel andere dingen om me druk om te maken...(kinderen, werk, man etc.) en zij niet.
Toen mijn eigen kind ziek werd (toevallig ook reumatische ontstekingen veroorzaakt door een virus, heeft ong. 1 jaar geduurd..) en in het ziekenhuis lag en daarna door de mallemolen ging bij de reumatoloog. Kwam er een soort oerdrift naar boven als zij protesteerde (de poeders die ze moest slikken 4 maal daags waren écht gruwelijk), het moést gewoon...en het zou en moést. Dus gebeurde het gewoon. 4-jarige was toch wel te doordringen van de noodzaak dus. Er waren periodes dat ze zelfs weigerde te drinken en eten. Maar die poeders kreeg ik er wel in. Want dat was noodzaak. Dat eten en drinken kwam later wel weer....Als de onstekingen maar weer een beetje onder de knie waren dan zou dat vanzelf wel komen (en zo was het ook).
Ik denk dat zelfs een klein kind ook wel voelt hoe ver het kan gaan en dat je eigen overtuiging als ouder zijnde er zeker toe doet. Als jij twijfelt ziet je kind kans te weigeren. En die twijfel had ik écht niet. Bloedprikken was ook een drama (behoorlijk pijnlijk in ontstoken gewrichten) maar bij mij op schoot en al blazend met de zuster tegen een mobiel én met toverzalf lukte het toch....Ook daarvan was ik overtuigd dat het moest gebeuren.
Ik denk dat het ook kwestie is van de ouders overtuigen van de noodzaak. Dan komt dat kind vanzelf.
groeten albana

Dovemansoren

Hm... jammer dat dit nu weer gepaard gaat met woorden die doen alsof het 'vroeger' niet bestond en inmiddels 'steeds meer uit de hand loopt'.
Dat maakt het ongeloofwaardig. Al kan ik me goed voorstellen dat artsen naar mate ze langer in het vak zitten, zich 'steeds meer' ergeren aan het gedrag van hun patiënten.
Ik was elf of twaalf toen ik op de kinderafdeling van een ziekenhuis lag voor een operatie aan mijn knie. Op mijn kamertje lag een kindje van een jaar of vijf. Het was de dochter van een van onze meesters van de basisschool. Bij het meisje waren net de keelamandelen geknipt. Pa en moe zaten erom heen en spraken troostende woorden.
Toen kwam er een zuster binnen met een drinkbeker. Kindje moest drinken, maar wees het aanbod af. Zuster vroeg aan de ouders of ze misschien even weg zouden willen gaan. "Dit soort dingen gaan altijd makkelijker zonder ouders" zei ze nog.
Meester en zijn vrouw volgden het advies braaf op. Ze hadden hun hielen nog niet gelicht, of de zuster nam het kind in een klemmende houtgreep. 'Slokje'.. beval de zuster dwingend maar kalm, gevolgd door het iets verder beklemmen van het kinderarmpje als dat niet meteen werd opgevolgd. Zo werd het kind gedwongen, slokje voor slokje, de halve beker leeg te drinken.
De ouders mochten weer binnenkomen. Het kind dronk nu op elk breed glimlachend commando van de verpleegster een slokje. Een wonder, vonden de ouders. Ik vond het traumatisch en durfde niks te zeggen.
Ik denk niet dat verpleegsters van tegenwoordig wegkomen met deze 'pedagogische techniek'.
Ouders komen er zeker niet mee weg.
Veel later was ik zelf ouder van een kind dat met de regelmaat van de klok in het ziekenhuis belandde en daar vervelende behandelingen moest ondergaan. Bovendien was er het medicijngebruik en het huiswerk dat we meekregen.
We waren er samen getuige van hoe kinderen met woorden bedot werden door zowel ouders als verplegend personeel (nee, doet geen pijn). Maar wat me vooral verbaasde was het bijna totaal ontbreken van geneesdiscipline.
Medicijnen en behandeling, zelfs controle in het ziekenhuis, werd secondair ingepast in het bestaan alsof het om het door de muziekjuf voorgeschreven oefeningen waren. Alsof genezen een hobby is die je fanatiek of minder intensief kunt bedrijven.
De kinderarts vermeed het onderwerp angstvallig alsof hij niet wilde treden in dat wat er achter onze voordeur gebeurde, maar hij was toch op enig moment wel benieuwd hoe het kon dat dit kind met die slechte prognose het zo snel zo goed deed.
Of ik een dagboekje bij wilde houden, verzocht hij voorzichtig. Maar dat had ik al. Ik had het vanzelfsprekend ook bij me. Dat dagboek was voor kind en mij de manier om ons gedrag ten aanzien van het genezen te sturen. En dat wat voor mij logisch was, bleek er ook zonneklaar uit: vooruitgang als wij ons hielden aan toediening op de klok: 6 x per dag gelijk verdeeld over 24 uur.
Een dip als ik me er door totale vermoeidheid eens doorheen had geslapen.
Voor de kinderarts was het een totale verrassing dat wij ons er op die manier aan hielden. Voor mij was de noodzaak ervan geen nieuws. Dierartsen nemen (namen?) wat dat betreft doorgaans geen blad voor de mond. Een strak schema van behandelen, voeding en medicijngebruik en vanzelfsprekend geen menselijke compensatie als 'verlof' of 'een verzetje' van dat schema. Daar wordt het bestaan juist _niet_ leuker van. Een hond, schaap of paard hoef je er niet mee te bedotten.
Maar goed, ook in de spreekkamer van de dierenarts kom je ze tegen. Mensen met honden die maar niet genezen, maar waarvan ook al snel duidelijk wordt dat ze zich geen moment aan het 'ondoenlijke' schema houden. "Dat houdt dat arme beest niet vol".
Yeah... right.
Genezen is hard werken. Ik vind zelf dat artsen doorgaans niet zo handig zijn in het communiceren daarvan. Niet naar ouders, niet naar kinderen en niet naar volwassenen.
Tegelijkertijd verbaas ik me regelmatig over de dovemansoren van patiënten. Niet alleen ouders, maar ook wat oudere kinderen en volwassenen.
Groet,
Miriam Lavell

Weifelende ouders - praktijkvoorbeelden

Ik ben nog maar kort arts en specialiseer me niet in kindergeneeskunde. Wel zie ik heel regelmatig patienten die kind zijn op de kinderSEH of met botbreuken in de breukenkliniek. Ik vind het fantastisch om kinderen te behandelen maar ik ken het fenomeen van weifelende ouders inderdaad goed. Voorbeeldjes.

Kind dat langskomt op de SEH met overgeven/diarree, waarschijnlijk buikgriep. Eerste vraag is of het kind nog kan drinken of dat ze te slap zijn om te drinken. Het antwoord wat ik dan de helft van de tijd krijg is dat het kind niet _wil_ drinken. Tsja... als je het risico loopt op een opname met infuus heeft het kind even niets te willen. Wij vragen ouders dan ook om het kind elke vijf minuten een slokje te geven terwijl wij toe kijken en dan ben ik vaak nog verbaasd hoe slecht ouders zich daar aan houden. Zelfs als ze met kind op schoot, beker voor zich en de klok niets anders te doen hebben lukt het sommige ouders niet om gewoon elke vijf minuten een slokje te geven.

Kinderen met asthma die piepend binnenkomen. Eerste vraag is hoe vaak gebruikt het kind zijn inhaler en hoe is de techniek. Ik krijg heel vaak het antwoord dat de inhaler niet gebruikt wordt omdat het kind niet _wil_. Nogmaals, als kind voor de derde keer die winter binnen wordt gebracht heeft het kind niets te willen.

En onbegrijpelijk vind ik ouders die weifelend optreden als hun kind met alcohol gerelateerde problemen wordt binnengebracht. Ik heb absoluut geen begrip voor de ouders die het kind over hun hoofd aaien en zielig vinden en niet willen luisteren of hun kind laten luisteren naar de arts.

Een situatie die ik veel beter begrijp en waar het ook vaker beter is om het even aan de professionals over te laten is bij een kind dat NU medicijnen in moet nemen terwijl hij/zij heel hard moet huilen of in paniek is. Er zijn ouders die heel rustig en kordaat hun kind dan iets kunnen op laten drinken (ik heb daar grote bewondering voor!). Meestal is het handiger als artsen of verpleegsters het dan even overnemen, als het moet met kind in de houtgreep.

Ik denk trouwens niet dat het een nieuw iets is. Er zijn altijd ouders geweest die niet tijdig ingrijpen, of dat nou voor medicijn gebruik of huiswerk maken is.

Ik hoop dat ik het verhaal een beetje sympathiek heb neergezet! Soms komt het op het scherm anders over dan ik in de praktijk ben (heel lief in het echt!)

Mariel

Serious business

Mariel:"Het antwoord wat ik dan de helft van de tijd krijg is dat het kind niet _wil_ drinken. Tsja... als je het risico loopt op een opname met infuus heeft het kind even niets te willen. "
Precies. Maar toch is dit op twee manieren problematisch. Wie weet verwachten de ouders wel een wonder van de verpleging, zoals dat bij het kind van de meester gebeurde (wij kunnen het niet, de zuster wel). En voor wie dat dan weer 'zielig' vindt: is een infuus erger dan een kind in de houdgreep leggen?
Ik vind een kind naar het ziekenhuis brengen al erger dan het dwingen om te drinken, al heb ik daar nooit een houdgreep voor nodig gehad. De 'this is serious business mode' was genoeg.
"Zelfs als ze met kind op schoot, beker voor zich en de klok niets anders te doen hebben lukt het sommige ouders niet om gewoon elke vijf minuten een slokje te geven."
Dat dus. Geen serious business.
Ik zou ook niet weten hoe je dat 'aan' krijgt bij mensen die het niet standaard in huis hebben. Binnen mijn eigen kennissenkring probeer ik dat wel eens. Als tip. Als vriendendienst. Maar zonder resultaat.
Ze geloven gewoon niet dat het allemaal zo ernstig en precies bedoeld kan zijn en vallen dan ook snel terug op 'knappe dokters' die daar 'heus wel een andere oplossing voor hebben'.
Alsof ze zelf de verantwoordelijkheid ook niet willen hebben. Overigens verschilt hun houding niet als het over hun kinderen gaat of over hen zelf.
Groet,
Miriam Lavell

Prikken

kijk met prikken, is het makkelijk, idd kind in de houdgreep en gaan!
maar niet willen praten, en niet willen slikken? ik kan best water in zijn mond gooien maar mooi niet dat hij het doorslikt het komt er net zo hard weer uit.
Als ik mijn kind probeer te dwingen iets te doen wat hij echt zelf moet doen, dan weigert hij.
Dus mensen hoe lossen we dat op.

Dat is de vraag

Polly:"Dus mensen hoe lossen we dat op. "
Voorzover er strategie voor is, zou die gecommuniceerd moeten worden. Je krijgt overal folders over tegenwoordig.
Maar dit:"maar niet willen praten" heeft geen oplossing. 4 jarigen zijn niet zo makkelijk te testen. De uitslagen zijn ook niet zo betrouwbaar. Daar doe je niks anders aan dan proberen of het al wel lukt en accepteren dat het nog niet lukt.
Nog een jaartje... of twee... En dan lukt het wel.
Groet,
Miriam Lavell

Ouders worden vaak veroordeeld

Mariel81:
"Het antwoord wat ik dan de helft van de tijd krijg is dat het kind niet _wil_ drinken. Tsja... als je het risico loopt op een opname met infuus heeft het kind even niets te willen. Wij vragen ouders dan ook om het kind elke vijf minuten een slokje te geven terwijl wij toe kijken en dan ben ik vaak nog verbaasd hoe slecht ouders zich daar aan houden. Zelfs als ze met kind op schoot, beker voor zich en de klok niets anders te doen hebben lukt het sommige ouders niet om gewoon elke vijf minuten een slokje te geven."
Was jij die zuster die zo'n 13 jaar terug tussen neus-en-lippen door beweerde dat ik geen gezag had over mijn kind omdat hij de melk die mijn toen tweejarige zoon moest drinken als test tegen melkallergie ab-so-luut niet WILDE drinken? Ik deed alles wat mogelijk was, maar kreeg het bij hem niet erin. Toen maakte die verpleegster de opmerking dat dit bij HAAR kinderen niet zou voorkomen (m.a.w. ik pakte dit te soft aan). Toen heb ik aan haar gezegd: als jij een betere methode hebt dan moet je het vooral toepassen. Met zachte en daarna iets hardere dwang probeerde zij de melk in zijn strot te schenken, maar ook dat had geen resultaat. Er werd een sonde in zijn neus gepropt, dit lukte ook niet, want die kwam bebloed via zijn keelgat eruit.. ik heb haar (en nog een paar andere zusters die mee gingen helpen) dringend gevraagd om te stoppen, want ook dit was geen oplossing. Er kwam een andere zuster die een heel goed idee had. Zij maakte chocolademelk met een rietje. Daarvan kon nog net een beetje naar binnen... en een paar uren lukte het ook om de choco naar binen te krijgen. De test was uiteindelijk geslaagd.. hij had toen een koemelkallergie (wat later is overgegaan).
Ik wil hiermee alleen zeggen dat men heel sterk de neiging heeft de ouders te veroordelen als het niet altijd lukt. In mijn geval dook er een verpleegster op die door inlevingsvermogen in kinderen wel de oplossing aanreikte.. en dat was niet de zuster die maar vond dat de kinderen moeten luisteren en de schuld bij de ouders maar neerlegt, die het zelf ook niet meer weten.

Polly en dwingen

Polly, jouw jongste is drie, dat is toch iets heel anders dan een kind van acht of tien wat een prik weigert of medicijnen niet wil innemen. Een driejarige moet soms worden omgekocht of afgeleid of gepaaid, maar bij een veel ouder kind vind ik dat toch anders liggen.
En ja, soms moet je ontzettend streng zijn en desnoods je kind dwingen om iets te doen in het kader van zijn/haar gezondheid. Van een keertje houdgreep krijg je echt geen levenslang trauma.
Wat Miriam beschrijft over ouders die het niet zo nauw nemen met de regels, herken ik wel. Ik heb genoeg voorbeelden vanuit de onderwijspraktijk. Kind is bijvoorbeeld suikerpatient, maar krijgt wel enorme gevulde koeken mee van thuis - "hij lust geen brood". Kind heeft intussen een bloedwaarde van 27, hoog genoeg om van in coma te raken. Wat er precies achter zit, is mij een raadsel. Is het inderdaad wat iemand hierboven suggereert, een grenzenloos vertrouwen in de medische wetenschap - overal is een oplossing voor? Is het apathie? Is het het idee dat het wel los zal lopen?
Ik denk wel dat de blijvend verandere gezagsverhoudingen in de samenleving nog niet hebben geleid tot een nieuw equilibrium met bijbehorende etiquette. We zweven in een soort luchtledige op het moment. Ik betrapte me er zelf laatst op dat ik 'jij' zei tegen mijn reumatoloog. Ik verbeterde mezelf haastig, maar vond het ook wel opmerkelijk dat ik zelf niet immuun blijk voor het jij-virus.
Nou ja, zomaar wat gedachten. Dat het einde der tijden definitief is aangebroken vwb de vreselijke jeugd van tegenwoordig, mwah. Dat ook weer niet. Toch zou ik het fijn vinden als enige vormelijkheid weer in de mode kwam. Dit is ook zo... niksig.
Groetjes
Massi

Gezag?

Gaat het nu eigenlijk over gezag, of over therapietrouw? Ik denk dat het het laatste is en ik denk dat er mensen zijn die wel de discipline (of is het benul?) ervoor hebben en mensen die het niet hebben. En eigenlijk denk ik dat dat niet zo heel erg veranderd is ten opzichte van enig moment in de geschiedenis. In alle vroegere tijden waren er ook al laksige ouders, ouders die andere prioriteiten hadden, ouders die geen strijd aan wilden/konden/durfden gaan met hun kinderen.

Die oudere kinderarts, volgens wie het vroeger allemaal beter was, doet me denken aan mijn schoonmoeder. In tegenstelling tot haar kleinkinderen huilden haar kinderen nooit als baby, waren ze met anderhalf zindelijk, konden ze met 12 maanden lopen, bleven ze in een restaurant altijd lief zitten en konden ze urenlang rustig spelen zonder klagen of zeuren. Het is heerlijk, om alleen de fijne dingen te onthouden en de minder fijne dingen wat op te leuken of te vergeten. Niks mis mee, maar misschien goed om je te realiseren dat dat is wat je doet.

Trucs

Nou ben ik zo'n moeder die kinderen rustig duidelijk maakt dat ze desnoods uren op het strafstoeltje blijven als ze hun medicijn niet willen innemen, maar ik kijk meestal ook wel hoe ik het wat makkelijker kan maken. Dropsiroop bijvoorbeeld bij vieze antibiotica, de melk van de koemelkallergietest aanmaken met een flinke hoeveelheid limonade (was dochterlief dol op, ging het tenminste op een normaal tempo naar binnen). Ik heb ook wel met een dochter bij de dokter gezeten die absoluut niet onderzocht wilde worden en waarbij de houdgreep helaas niet werkte (buikonderzoek), en daarbij was het in overleg met de huisarts even afkoelen en bijkomen in de wachtkamer, glaasje water en daarna snapten we beide waarom ze niet aangeraakt wilde worden, tsja...
Wat ik van de arts/verpleging wel verwacht is dat ze even wat tips en trucs geven over inname van medicijnen (de aanlenging van de koemelkallergietestmelk met flink wat limonade is nu door de verpleging overgenomen), en er de ouders op wijzen dat 3 x daags niet bij de 3 maaltijden is, maar echt iedere 8 uur.

Weifelende ouders en het belang van het kind

Ik heb een dochter die al het nodige heeft meegemaakt op het gebied van ziekenhuisopnames en operaties. Zij heeft een zeldzame aandoening waarbij veel dingen nog onbekend zijn. Wel is het duidelijk, en dat wordt ook door de behandelende artsen nadrukkelijk aangegeven, dat het belangrijk is dat het kind voldoende vocht binnenkrijgt. Minimaal 2 liter per dag.

Tja, dan vind ik het als ouder logisch dat je dit advies serieus neemt. Het kind stimuleert veel te drinken, verspreid over de dag regelmatig drinken aanbiedt, het eet- en drinkpatroon hier op aanpast en het kind regelmatig herinnert dat het moet drinken etc. Het is immers in het belang van het kind-zelf en dat presenteer je dan ook zo. En het kind is snel gewend aan veel drinken, waardoor het ook een automatisme wordt.

Ik heb dan ook met verbazing geluisterd naar een moeder met een kind met dezelfde aandoening. Daarbij hadden we het ook over het belang van veel drinken. "Maar ja, 2 liter, da's toch ook belachelijk veel, dat krijg het kind echt niet weg en ik kan zelf ook maar heel weinig drinken op een dag" was haar insteek. En ja, met zo'n instelling is het logisch dat je kind dan weinig drinkt.

Wat het ziekteproces weer versterkt. Meer ingrijpen en medicijnen nodig maakt. Meer nadelige bijverschijnselen. Meer kosten.

Pfff. Lastig. De enige oplossing die je dan als arts hebt is goede communicatie, maar daar lijk je het dan ook niet mee te redden.

Karly

Allebei

"Gaat het nu eigenlijk over gezag, of over therapietrouw?"

Allebei. Over gezag van artsen, over gezag van ouders, en over therapietrouw.

Even generaliserend: ooit was sprake van dokters_voorschrift_. Wat de dokter zei dat moest. Ook toen waren er wel mensen die wat anders deden, maar de dokter had wel meer gezag. Nu wordt de dokter meer als partner gezien. Er is dokters_advies_.

Vervolgens zijn er ouders die hun kinderen bij alles een _voorstel_ doen. Zullen we nu maar gaan slapen? Neem je nog een beker drinken? Wil je even stilzitten voor de prik?

Therapietrouw heeft te maken met motivatie en discipline. Als je je elke keer gaat afvragen of je ZIN hebt om iets voor elkaar te krijgen, dan gebeurt het een stuk minder vaak dan wanneer het een keihard MOETEN is. (als ik me elke dag ga afvragen of ik vandaag wel zin heb om naar m'n werk te gaan/te koken/de was te doen, gebeurt er ook een stuk minder).

Als dan mensen die de instructies van de dokter niet opvatten als voorschrift, als een heilig moeten, maar als advies, dezelfde mensen zijn die hun kinderen voorstellen dat advies dan maar op te volgen, eventueel, dan kun je op je vingers natellen dat kinderen menen dat het een vrijblijvend voorstel is. Je kunt ook nee zeggen.

Het is wel makkelijk om dat af te serveren als 'geen begrip hebben voor' of 'vroeger was alles beter'. Kijkend naar je eigen kind heb je een micro-ervaring. Je kent één kind, en dat ken je heel goed. De arts en verpleegkundig kent jouw kind minder goed, dus zal best eens miskleunen, maar die ziet wel duizenden kinderen. Dus die kan daar in de breedte best iets over zeggen.

Oh, dat woord alleen al!

Karly:"Maar ja, 2 liter, da\'s toch ook belachelijk veel"
Puisten en pukkels krijg ik van dat woord alleen al. Wat nou 'belachelijk'?
Maar ja, inderdaad... dat hoor je dan. En het lukt mij ook niet om er een andere denkset van te maken.
Niks belachelijk, harde waarheid. Genezen is topsport, afzien, pijn lijden en over je grenzen gaan, doet mijn ziel en zaligheid ondertussen.
Maar ik krijg het bericht ook niet verder dan de muur van verontwaardiging. Verongelijktheid soms zelfs. Alsof het onrecht is.
Groet,
Miriam Lavell

Ik herken het

ik ben geen arts maar ik werk met gezonde kinderen van 0 tot 4 jaar.
en mij valt op dat er veel (meer?)ouders zijn die het kind alles laten bepalen.
voorbeeld 1:Mama: pietje(2) heeft vandaag zijn knikkers meegenomen.
Ik; sorry ,knikkers zijn verboden speelgoed hier,dat levert verstikkingsgevaar op.
mama; ja ,maar Pietje wil ze niet uit handen geven.
ik: Pietje moet zijn knikkers uit handen geven.
mama: nou pak jij ze dan maar af want ik heb al een uur strijd met Pietje.

voorbeeld 2:mama ; Pietje ,ga je mee naar huis?
Pietje: ik wil niet naar huis.
Mama: ja,want we moeten nog boodschappen doen.
Pietje: NEE!
Mama: nou,nog 5 minuutjes dan.
Na 5 minuutjes,mama: Pietje we moeten nu echt weg,ga je mee?
Pietje : Nee.
Uiteindelijk is Pietje nog een kwartier aan het spelen,dan is mama het zat en zegt: Pietje,als je nu mee naar huis gaat,dan krijg je een ijsje.
Pietje ; Ja ! Ijsje.

Mama tegen Pietje: ik ga nu weg,ik kom je straks weer halen.
Pietje: nee Mama ,niet weggaan.
Mama : ja Pietje ik heb een afpraak,dus ik moet gaan.
Pietje: Nee mama ,nog even blijven!
resultaat? Mama vertrekt na 20 minuten zeer gestresst naar haar w
afspraak waar ze waarschijnlijk te laat zal aankomen vanwege haar onduidelijke gedrag naar Pietje toen.

Met kromme tenen bekijk ik dagelijks dit soort situaties.

En weer verbazing

Volgens hem slagen ouders er regelmatig niet in hun kind een behandeling te laten ondergaan. Ook lukt het soms niet hen aan een dieet of leefwijze te houden. Dat komt doordat ouders vaker dan vroeger een ‘weifelende houding’ aannemen ten opzichte van hun kinderen en niet genoeg autoriteit hebben, stelt hij. Dat geldt ook voor hoger opgeleiden. ‘Veel ouders zijn zo langzamerhand meer een maatje van hun kind dan dat ze ouder zijn. Daar hebben wij veel last van.****

De artsen werken het zelf in de hand! Voor elk prikje moet er Emla gesmeerd worden en als er geen gezichtje op de pleister getekend wordt is het kind van zijn apropos. Wij hebben daar niet aan meegedaan. Ziekenhuis is niet leuk maar wel nodig. Klaar en verder geen gezeur! Deze houding heeft veel weerstand ontmoet. Het gevolg nu is dat zoon ooveral vrolijk fluitend doorheen rolt!

Nikus

en trust me, als ik dat bij mijn zoon gedaan had was ie nu nog veel panischer dan hij nu is. (en ik ben ook van de no nonsense en het mot! Maar wel met beleid dat past. En dus wel met Emla, en zonder pleister)

Duidelijkheid,nikus

Je kunt heel duidelijk zijn naar kinderen,(Ja,dit moet nu echt)en, hetgeen gebeuren moet, aanbieden met verzachtende zaken,het blijven wel kinderen.Het een sluit het ander toch niet uit?
Bastet

Isthar

Ik zeg ook niet dat we hem in de houdgreep namen. Maar ik hou niet van gejeuzel! Hij mocht best even huilen, hij mocht ook zeggen dat het zeer deed maar geen theater.

Na afloop kreeg hij ook braaf een zakje m&m's (zo harvochtig ben ik nu ook weer niet!)

Heel wat uurtjes heb ik op kinderafdelingen versleten en ik heb me altijd vreselijk verbaasd over ouders. Allemachtig zeg, wat een gepoezel en gedoe!

Kindvriendelijk

Ik kom juist steeds meer kindvriendelijk (er) personeel tegen en vind dat juist heel fijn. Mijn dochter heeft absoluut geen angst voor de tandarts, volgens mij kende ik vroeger geen kind zonder angst voor tandarts. Maar haar tandarts legde alles heel geduldig uit en deed geen stap zonder dat dochter het snapte. En daar was geen gepamper voor nodig. Uitleggen was voldoende. Volgens mij zit daar ook vaak de paniek van kinderen, bij het niet snappen wat er gebeurt.

Mexic. griep inenting

'k Heb daar een kleine 1000 kinderen geprikt. Het overgrote deel van de kinderen mocht daarna een cadeautje kopen en/of kreeg een zak snoep. En de hoeveelheid ouders die hun kinderen vtv zeiden dat het prikje geen pijn zou doen. En die met hun kind bij me kwamen met de woorden: Zij gaat je prikken, zij is een kreng.

'k Heb trouwens ook een vriendin die haar kinderen bij elk virusje een cadeautje koopt.

Kinderen leren toch zo niet dat het leven niet alleen appeltaart is. Af en toe hoort er wat ongemak en pijn bij. En dan heb ik het natuurlijk alleen over de kinderen die de normale virusjes meemaken.

Nee echt?

"'k Heb daar een kleine 1000 kinderen geprikt. Het overgrote deel van de kinderen mocht daarna een cadeautje kopen en/of kreeg een zak snoep. En de hoeveelheid ouders die hun kinderen vtv zeiden dat het prikje geen pijn zou doen. En die met hun kind bij me kwamen met de woorden: Zij gaat je prikken, zij is een kreng"
wow, ik ben echt verbaasd...mijn dochter moest laatst ook een prikje, en eigenlijk zag IK er nogal tegenop. Dochter is nogal lichtgevoelig, dus drama's voorzag ik... we zijn er gewoon naartoe gegaan, wel van tevoren verteld wat er ging gebeuren "je gaat naar binnen, mama gaat mee, er zijn twee zusters die geven je twee prikjes tegelijk, het prikt heel even en als je langzaam tot 10 telt ben je klaar. dat prikje zorgt ervoor dat je die gevaarlijke ziektes niet krijgt, en dat is heel belangrijk." Ietwat zenuwachtig ging ze zitten, maar het was echt zo voorbij, en het prikte ook echt even, en er kwam ook echt even een traantje van die rotprik. Maar toen was het over. In de auto terug besefte ik dat ik niet eens een lekker snoepje had om haar een beetje te troosten dus ik gooide het gesprek om naar de paardrijles die ze ervoor had, en toen was het leed snel vergeten. Zoveel bijzonders is het toch ook niet?
Ik kan me voorstellen dat het anders is als je een chronisch ziek kind hebt dat heel vaak pijnlijke behandelingen moet ondergaan.
groetjes, Tess
Maar snoepzakken? of zelfs kadootjes?

Ach

Mijn dochter heeft ook een snoepje gekregen na de vaccinatie. De eerste keer ging overigens helemaal zonder problemen. Bij de tweede keer wist ze nog dat het de eerste keer meer pijn deed dan ze had verwacht, en moest ze in de houdgreep. Kusje erop, 'grote meid', en een snoepje in de auto. Is dat dan zo erg?

Ook vaccinatiecampagne

Al jaren doe ik daar de "moeilijke prikkers". We nemen ze apart en proberen er het beste van te maken. De kinderen reageren vanuit blinde paniek en zijn niet of nauwelijks aanspreekbaar, we proberen het wel uiteraard. De VanAllesAanDeHand kinderen hebben vaak no-nonsense ouders, ze gaan snel akkoord met hup in de houdgreep, prikken en wegwezen. Een deel van de ouders van kinderen die zomaar in de paniek schiet ook. Sinds een jaar of 3 zijn er echter toenemend ouders die van ons verwachten dat we hun kind gaan uitleggen waarom die prik nuttig is (bij een hysterisch, niet aanspreekbaar kind) en geen enkele verantwoordelijk nemen om hun kind mede vast te houden. Inderdaad ook uitspraken van: "Ja dat moet van die gemene mevrouw he". Bij dit soort ouders is het damned if you do, damned if you don't. Ze dienen een klacht in als ik hun kind fixeer en prik (met hun schoorvoetende toestemming) dan had ik langer moeten praten (hoe meer gepraat hoe meer paniek), maar ook als ik weiger hun kind te prikken als ze niet toestemmen met vasthouden (ik ga ervan uit uit dat ouders en ik een gemeenschappelijk doel hebben, vaccineren is vrijwillig, ik doe dat niet zonder dat ouders er achter staan). Ik heb beide klachten meegemaakt. Deze ontwikkeling is nieuw en ik zoek ook nog mijn weg om hier goed mee om te gaan.

Cadeautje

Ik kan niet zo met een kleine attentie zitten na een vervelend medisch akkefietje. Een bezoek aan de huisarts heb ik nooit beloond met een dingetje, maar een bezoek aan een dokter in het ziekenhuis wel. Het is allemaal grootser, spannender, meer een onderneming zeg maar en dan vond ik het soms leuk om bijvoorbeeld een paar haarklipjes te geven. Inmiddels zijn ze groot en hebben ze al járen aanvaard dat je niet bij elk doktersbezoek een haarklipje krijgt. Het is ook nooit vanzelfsprekend geweest. Bij ons waren en zijn dit soort ziekenhuismomenten vrij zeldzaam. Ik kan me voorstellen dat je gewoon niet aan een cadeautjestraditie kunt beginnen als het wekelijkse of maandelijkse kost is.