Kritiek van je (volwassen) kind
Nav een ander topic hier vraag ik me af: hebben jullie wel eens kritiek op je opvoeding gekregen van jullie (bijna) volwassen kind? En zo ja, hoe vond je dat? Herkende je het of totaal niet? Kwam het keihard binnen of kon je het makkelijk van je afzetten? Werd je er boos van? Heb je er iets mee gedaan?
Persoonlijke context: ik heb zelf erg geworsteld met de relatie met mijn moeder en lang geleden ook wel eens iets aangekaart, maar dat liep op niets uit. Nu heb ik zelf een kind en vraag ik me wel eens af welke fouten ik onbewust maak en hoe ik me zelf zou voelen en gedragen als ik die onverwachts terug zou krijgen.
Meesje schreef op 20-10-2023 om 13:05:
[..]
Goh, dit vind ik wel heel netjes
Nou inderdaad!
Lotte78 schreef op 20-10-2023 om 12:38:
(...)
Ik zelf ben ook zo opgegroeid en pas de laatste jaren was mijn moeder in staat om te durven meer in haar gevoelens te kijken en die van haar kinderen. Mijn vader is helaas dat nog steeds niet in staat. Neem ik ze het kwalijk? Nee, ze zijn zo opgegroeid. En ze waren zich hier van niet bewust. Dus er zijn zeker fouten gemaakt, maar zij hebben juist weer geprobeerd de dingen die zij als fout zagen in hun opvoeding bij mij niet te laten gebeuren. Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder. En ik zal gerust ook mijn fouten hebben en ik hoop dat mijn kind dat ook durft kenbaar te maken. En dat ze het dan bij haar eigen kinderen weer anders zal doen.
Heel herkenbaar met wat ik in mijn schoonfamilie zag gebeuren. Ik weet echter niet zeker of ik het echt eens ben met de zin: "Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder." Volgens mij heeft hoe een volwassene terugkijkt op zijn opvoeding ook met het tijdsbeeld te maken.
Zo was het voor mijn schoonouders belangrijk dat hun kinderen schoon en netjes waren, naar de kerk gingen en een goede opleiding/baan kregen. Voor gevoelens was minder aandacht en over seks werd al helemaal niet gesproken. Deze kinderen groeiden zelf op in de 'flower power' jaren en hadden veel kritiek op hun rechtlijnige opvoeding. Ook leden ze er onder dat de ouders ondanks hun slechte huwelijk nooit gescheiden zijn (trouw tot den dood was toen het motto).
Zelf voeden ze mijn zwagers/schoonzussen kinderen veel vrijer op met meer aandacht voor gevoelens maar ook meer aandacht voor eigen persoonlijke ontwikkeling. Er waren ook veel echtscheidingen, gezinnen met veel half-brusjes.
Liefde was er volop, maar toch was het ook niet ideaal. Diverse volwassen kleinkinderen van mijn schoonouders hebben therapie (gehad) om hun jeugd te verwerken. Zij worstelen bij voorbeeld met het gebrek aan vaste structuur in het gezin. Dus op een bepaalde manier missen zij juist datgene waar hun ouders zich uit vrij moesten vechten.
Zo is er altijd wel iets waar de jonge generatie tegen aanloopt.
Lotte78 schreef op 20-10-2023 om 12:38:
Mooi onderwerp. In een andere post las ik dat het prinsjesgedrag kan zijn, om kritiek te hebben op je ouders. Natuurlijk kan het altijd erger (mishandeling, misbruik, verslaving).
Maar ik zie in mijn omgeving dat veel van mijn leeftijdgenoten (45-50 jaar) toch hebben geworsteld. Op het oog was de jeugd mooi. Je werd verzorgt, verjaardagen werden gevierd etc
Maar veel ouders van die generatie ( nu rond de 70 jaar) waren emotioneel onvolwassen, zoals het nu wordt genoemd. In mijn omgeving zie ik veel dat we opgroeiden bij ouders die voor de buitenwereld ogenschijnlijk heel competent en betrouwbaar functioneren, maar die beperkt zijn in hun empathische vermogens.
Het belang van de buitenwereld vooropzetten, niet zeuren maar de schouders eronder zetten mentaliteit , zeer hoge verwachtingen hebben, je luistert naar ons, want wij weten wat goed voor je is. Maar vooral niet /amper in staat tot zelfreflectie en inzicht hebben in hun gevoelsleven en die van de mensen om hun heen. Dit zorgde ervoor dat ze zich niet bij jou betrokken konden voelen als kind. En dit maakt dat je als kind vaak emotioneel eenzaam en zonder een echte emotionele band opgroeit.
Ik zelf ben ook zo opgegroeid en pas de laatste jaren was mijn moeder in staat om te durven meer in haar gevoelens te kijken en die van haar kinderen. Mijn vader is helaas dat nog steeds niet in staat. Neem ik ze het kwalijk? Nee, ze zijn zo opgegroeid. En ze waren zich hier van niet bewust. Dus er zijn zeker fouten gemaakt, maar zij hebben juist weer geprobeerd de dingen die zij als fout zagen in hun opvoeding bij mij niet te laten gebeuren. Zo leert elke generatie weer en zo ontwikkelen we ons als mens steeds verder. En ik zal gerust ook mijn fouten hebben en ik hoop dat mijn kind dat ook durft kenbaar te maken. En dat ze het dan bij haar eigen kinderen weer anders zal doen.
Ik denk dat dat ook wel een belangrijke nuance is ja. Ik zie het bij mijn ouders ook terug. Mijn ouders zijn begin 60 en we hebben wel eens gesprekken over de opa's en oma's. Vooral ook omdat ik er 3 niet bewust gekend heb, die waren overleden voor mijn 5e verjaardag.
En als ik dat dan allemaal hoor, dan begrijp ik heel goed dat mijn ouders zelf heel erg hun best gedaan hebben om het anders te doen. Maar echt kritiek? Ik heb geen gekke dingen mee gemaakt, ouders stonden langs de lijn bij voetbal, waren op ouderavonden aanwezig. Als er wat gedaan moest worden, hielp ons pap. Op school was die altijd aanwezig. Waren er dingen die anders konden? Vast wel. Ik heb een hele vervelende zus en soms denk ik wel eens: Had daar eerder ingegrepen. Maar om dan daar een gesprek over te hebben, of kritiek? Een kind ervaart dingen toch altijd anders, even los van de vreselijke dingen die hier al benoemd zijn. Maar een saaie vakantie oid, of een keer te laat komen op school: Het is wat het is.
Elpisto schreef op 20-10-2023 om 14:14:
[..]
Ik denk dat dat ook wel een belangrijke nuance is ja. Ik zie het bij mijn ouders ook terug. Mijn ouders zijn begin 60 en we hebben wel eens gesprekken over de opa's en oma's. Vooral ook omdat ik er 3 niet bewust gekend heb, die waren overleden voor mijn 5e verjaardag.
En als ik dat dan allemaal hoor, dan begrijp ik heel goed dat mijn ouders zelf heel erg hun best gedaan hebben om het anders te doen. Maar echt kritiek? Ik heb geen gekke dingen mee gemaakt, ouders stonden langs de lijn bij voetbal, waren op ouderavonden aanwezig. Als er wat gedaan moest worden, hielp ons pap. Op school was die altijd aanwezig. Waren er dingen die anders konden? Vast wel. Ik heb een hele vervelende zus en soms denk ik wel eens: Had daar eerder ingegrepen. Maar om dan daar een gesprek over te hebben, of kritiek? Een kind ervaart dingen toch altijd anders, even los van de vreselijke dingen die hier al benoemd zijn. Maar een saaie vakantie oid, of een keer te laat komen op school: Het is wat het is.
Tja, ook mijn ouders deden dit. Voor een groot deel omdat ze dat ook echt leuk vinden (staan nu bij de kleinkinders langs de lijn) maar ondertussen ben ik toch redelijk verknipt door een moeder die met zelfmoord dreigde als wij kinderen niet alles precies zo deden als dat zij het wilde. Die dagen in haar bed lag als ik naar haar idee niet hard genoeg werkte voor school en hele dagen op oorlogspad was in toetsweken. Zij zegt dat ik mijn gymnasium heb gehaald doordacht zij me zo achter de broek zat, ik zeg dat het een wonder is dat ik dat gym gehaald heb. En dat de lol in leren me zodanig vergaan is dat ik het bij dat diploma heb gelaten. Dat ik voor elke studie mocht kiezen als het maar die ene was die zij had bedacht hielp ook niet. Maar dat ziet zij echt anders…
Ik weet heus dat ze het allemaal niet rot bedoeld heeft, dat ze op haar manier het beste voor ons wilde. Ik ben ook echt niet boos. Maar heb wel jaren en jaren nodig gehad om ermee te leren dealen. Om te weten en dat ook echt zo te voelen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Dat besef is er pas sinds een paar jaar. Ik ben ruim 50… Ondanks dat mijn brussen en ik het allemaal hetzelfde ervaren hebben en allemaal geprobeerd hebben om dat met haar te bespreken, blijft ze erbij dat het allemaal niet klopt, niet waar is, niet gebeurd is. Zelfreflectie kent ze niet. En dat maakt het lastig. Ze verwacht eigenlijk nog steeds excuses van mij omdat ik zo’n lastige puber was.
Engeltje schreef op 20-10-2023 om 15:57:
[..]
Tja, ook mijn ouders deden dit. Voor een groot deel omdat ze dat ook echt leuk vinden (staan nu bij de kleinkinders langs de lijn) maar ondertussen ben ik toch redelijk verknipt door een moeder die met zelfmoord dreigde als wij kinderen niet alles precies zo deden als dat zij het wilde. Die dagen in haar bed lag als ik naar haar idee niet hard genoeg werkte voor school en hele dagen op oorlogspad was in toetsweken. Zij zegt dat ik mijn gymnasium heb gehaald doordacht zij me zo achter de broek zat, ik zeg dat het een wonder is dat ik dat gym gehaald heb. En dat de lol in leren me zodanig vergaan is dat ik het bij dat diploma heb gelaten. Dat ik voor elke studie mocht kiezen als het maar die ene was die zij had bedacht hielp ook niet. Maar dat ziet zij echt anders…
Ik weet heus dat ze het allemaal niet rot bedoeld heeft, dat ze op haar manier het beste voor ons wilde. Ik ben ook echt niet boos. Maar heb wel jaren en jaren nodig gehad om ermee te leren dealen. Om te weten en dat ook echt zo te voelen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Dat besef is er pas sinds een paar jaar. Ik ben ruim 50… Ondanks dat mijn brussen en ik het allemaal hetzelfde ervaren hebben en allemaal geprobeerd hebben om dat met haar te bespreken, blijft ze erbij dat het allemaal niet klopt, niet waar is, niet gebeurd is. Zelfreflectie kent ze niet. En dat maakt het lastig. Ze verwacht eigenlijk nog steeds excuses van mij omdat ik zo’n lastige puber was.
Nou voor wat het waard is.. een moeder die met zelfmoord dreigt is in mijn ogen gewoon fout en/of ze heeft een fikse manipulatieve stoornis. 
Apiejapie schreef op 20-10-2023 om 12:41:
[..]
Wat een druk leg je op je kind! Ik begrijp dat je het leuk zou vinden om oma te mogen worden, maar zo te lezen ligt er een diepere laag onder. Iets vinden van de leefstijl van je kind als die crimineel gedrag laat zien, vind ik begrijpelijk. Maar gevoel van falen als je kind geen kinderen wil, vind ik vrij extreem. Voor mij maakt dat natuurlijk niks uit, maar besef je wat voor druk je daarmee op je kind legt?
Ik vraag geen wereldschokkende dingen of dat hij cum laude de universiteit moet doorlopen. Asjeblieft zeg, een vrouw vinden en een kind krijgen, als je dat druk noemt.. ik noem dat een normale, gezonde ontwikkeling. Ik ben blijkbaar te niet-westers of te ouderwets voor deze woke maatschappij. En trouwens als hij crimineel wilt worden prima maar dan wel een goede met kinderen. 
en wat is de impact als hij niet op vrouwen valt? Of geen kinderwens heeft?
Lieveheersbeest schreef op 20-10-2023 om 18:17:
en wat is de impact als hij niet op vrouwen valt? Of geen kinderwens heeft?
Als mijn kind homo is gaat dat niet zo makkelijk dus dan leg ik mij daar bij neer want hij kan er dan ook niks aan doen. Er is altijd een kleine kans dat je geen heterokind krijgt. Ik weet het nog niet van mijn kind want hij kan nog niet eens praten.
Kritiek krijgen is bijna altijd lastig, ten minste, ik omschrijf kritiek als negatief commentaar. En als je dat dan krijgt van iemand die je zeer na aan het hart ligt, een van mijn kinderen, dan vind ik dat best lastig. De dingen die ze noemden herkende ik soms wel en daar hebben we nog wel eens over verder gepraat - waarom we een bepaalde keuze hadden gemaakt etc. Soms waren het ook dingen die ik toen geheel niet beseft had - en waar ik dan nu alsnog excuses voor heb kunnen maken.
Aan de andere kant heb ik van onze beide kinderen (nu 20 en 23) niet alleen kritiek ontvangen, maar ook lovende woorden. Dat we bepaalde dingen zoveel fijner hadden aangepakt dan wat ze zagen bij vriend(inn)en. Bv. dat we altijd erg makkelijk waren over seksuele geaardheid ('het maakt me niet uit waar je mee thuis komt, maar wel met wie je thuis komt - dat dat iemand is die jou respecteert, liefdevol behandelt en dat jullie goede dingen in elkaar naar boven kunnen halen), opleiding (doe je best, probeer het optimale uit jezelf te halen - het maakt niet uit op welk niveau je dan eindigt), vrijheid geven om zelfstandig te leren worden etc.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 18:15:
[..]
Ik vraag geen wereldschokkende dingen of dat hij cum laude de universiteit moet doorlopen. Asjeblieft zeg, een vrouw vinden en een kind krijgen, als je dat druk noemt.. ik noem dat een normale, gezonde ontwikkeling. Ik ben blijkbaar te niet-westers of te ouderwets voor deze woke maatschappij. En trouwens als hij crimineel wilt worden prima maar dan wel een goede met kinderen.
Had verwacht dat jij toch wat ruimdenkendere zou zijn.
Nick90 schreef op 20-10-2023 om 19:08:
[..]
Had verwacht dat jij toch wat ruimdenkendere zou zijn.
Ja Nick, ik ben nog steeds ruimdenkend, mijn zoon mag alles doen wat god verboden heeft, maar als hij de 40 naderd toch graag settelen met vrouw en kind zodat ik ook wat rust heb en en in alle rust kan sterven.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 19:11:
[..]
Ja Nick, ik ben nog steeds ruimdenkend, mijn zoon mag alles doen wat god verboden heeft, maar als hij de 40 naderd toch graag settelen met vrouw en kind zodat ik ook wat rust heb en en in alle rust kan sterven.
Ruimdenkend in de zin van je beseffen dat je kind een eigen persoon is en geen verlengstuk van jezelf en dus ook helemaal zelf mag weten of er überhaupt een vrouw en een kind komen. Ik zou eerder voorstellen dat je je zoon vooral leert hoe hij zichzelf in leven kan houden, z’n eventuele toekomstige vrouw zal je dankbaar zijn.
Nick90 schreef op 20-10-2023 om 19:15:
[..]
Ruimdenkend in de zin van je beseffen dat je kind een eigen persoon is en geen verlengstuk van jezelf en dus ook helemaal zelf mag weten of er überhaupt een vrouw en een kind komen. Ik zou eerder voorstellen dat je je zoon vooral leert hoe hij zichzelf in leven kan houden, z’n eventuele toekomstige vrouw zal je dankbaar zijn.
Laten we het dan maar zo zeggen, ik zou het mijn kind zo gunnen dat hij op zijn pootjes terecht komt en niet dolende blijft. Een thuis houd een mens wat beter in het gareel en met beide voeten op de grond is mijn ervaring daarom maak ik er zo een issue van.
Ik zal hem ook leren hoe hij het huishouden moet doen en moet koken voordat hij op kamers gaat. Geen probleem.
Moederkareltje schreef op 20-10-2023 om 11:26:
[..]Voortplanten is dus een essentieel onderdeel van ons bestaan. Ik kan niet begrijpen dat een gezond organisme dat zou tegenhouden. Zo gaat zijn soort eraan.
Er zat in mijn opvoeding iets dusdanig scheef dat ik het zelf niet aangedurfd heb om kinderen te krijgen. Iets in de sfeer van “als ik niet zeker weet dat ik dit beter doe dan mijn ouders, dan kan ik er beter niet aan beginnen. Voor het welzijn van die kinderen”.
Maar ik begrijp dat dit mij of een ongezond organisme maakt, of een liefdeloze heks 🙄
Apiejapie schreef op 20-10-2023 om 10:26:
[..]
Dit klinkt erg liefdevol, respectvol ook. Dat ondanks de ongetwijfeld pittige momenten. Dat hebben jullie mooi gedaan!
Dank je, Apiejapie, het ontroert me dat je dit zegt. Het was inderdaad niet makkelijk, maar de grootste beloning is, dat onze jongens prima mannen zijn geworden, die iets voor een ander over hebben en tegen een stootje kunnen.
Vandaag hadden we de uitvaart van mijn schoonmoeder, een geweldig mens. Er waren dus veel mensen. Toen ik zag hoe mijn jongste zich in die groep mengde en met allerlei mensen in gesprek ging, was ik verschrikkelijk trots. Dit was een jaar of drie, vier geleden ondenkbaar, door zijn ASS. Mooi dat een aantal zorgen van destijds anders zijn uitgepakt.
