Opvoeden zwaar
Het hebben van kinderen valt mij enorm zwaar. Mijn peuterzoon van net 3 jaar zegt alleen maar nee, is zindelijk af, tikt soms zonder aanleiding zijn zus voor haar hoofd. Waarom-vragen beantwoord hij met de vraag herhalen. Lacht naar mij terwijl er bij mij stoom uit mijn oren komt om iets wat hij nu weer geflikt heeft (auto's mollen, iets op de grond laten vallen, boekjes scheuren, treuzelen (ook op momenten dat we de tijd hebben), niet slapen wanneer hij bijna om valt van de slaap, enz enz. Dochterlief van 9 maanden, die niet wil drinken nadat ze terug gekomen is uit het ziekenhuis van een pseudo-kroep. Totaal geen ritme meer heeft en een rits tanden op doorkomen heeft. We hebben het opvoedbureau ingeschakeld, want we zijn onze zoon alleen maar aan het corrigeren en boos te zitten zijn, omdat de dochter niet wil drinken. Aan mijn man heb ik net zo weinig want die is bakker en staat vroeg op. wanneer de kids naar bed gaan, moet hij eigenlijk ook naar bed, want voor hem is het bij wijze van spreken al middernacht. Maar goed je wil wel 's avonds even van elkaars aanwezigheid genieten. Zodoende kan hij net zo weinig van ze hebben als ik momenteel. Normaliter zucht ik weer es diep en neem het van hem over als zoon of dochter moeilijk doet, want ik krijg soms meer van hen gedaan als hij,omdat ik nu eenmaal de rustigste van ons 2 ben. Ik besteed wel degelijk tijd voor mijzelf... regelmatig met een vriendin of alleen de hort op. En tussendemiddag, wanneer het kan, lees ik eindelijk nummer 10 van de flair door en dat is ook tijd voor mijzelf. Of ik kruip achter de pc.... : ) Toch ondanks alles wil ik niet meer van ze af. Ik wil ook niet zeggen dat ik, als ik dit allemaal had geweten geen kinderen had gewild. Echt niet, maar ik zou zo graag eens horen van anderen dat ze het met mij eens zijn. Iedereen die ik spreek, zegt het wel eens moeilijk te vinden, maar lacht erom en gaat vrolijk verder, alsof hun kinderen de makkelijksten zijn, die er bestaan. Daar heb ik zo'n moeite mee, alsof ik de enigste ben die opvoeden superzwaar vind. En nu ben ik even helemaal op en zie het gewoon niet meer zitten. Ik kan wel janken!
Zo is dat
Kinderen om je heen kan vreselijk vermoeiend zijn. Helemaal mee eens.
Probeer eens te gaan 'stoppen met opvoeden' en ga veel samen doen.
Verdiep je in je kind, wat vindt-ie leuk, waar kun je samen lol aan beleven. Samen! Zeker als z'n zus naar bed is.
Goed dat je daarnaast geregeld tijd voor jezelf neemt zonder kinderen erbij, heel wijs.
Nog een jaartje dan gaat hij naar school en heb je weer wat meer ruimte.
Sterkte.
Hoi
Marijke,
Nou dan hier nog een die er vaak niet veel aan vindt hoor. Mijn oudste zoon -4 jaar- is een bewerkelijk typje -van wie hij dat nou heeft ..- en ik baal er heel vaak van dat ik mijn aandacht moet splitsen tussen hem en broertje van 20 maanden, dat de een de ander najengelt, dat ze druk zijn, dat ze overal mee smijten (van wie ze dat nou hebben..), dat oudste zo slecht zelf speelt en zo verlegen kan zijn..(van wie hij dat nou heeft..) 
Eigenlijk baal ik vooral dat ik de afgelopen maanden fulltime met ze thuis zat (emigratie) en dat ik daar geen beter mens van word.
Gelukkig kan ik het op andere momenten relativeren, in het moment leven enzo, maar het is vaak zwaar ! Vooral op maandagmiddag :€
Wat goed dat je hulp hebt ingeroepen!
Dat is al een goede zet. Hopelijk kom je er verder mee!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone
app.
Periode
Ik heb zo'n periode gehad toen m'n jongste echt heel erg dwars was. Ik heb m'n zus in wanhoop (huilend en al) om hulp gevraagd, en zei gaf schoorvoetend aan dat we beiden niet meer consequent waren. We hebben een week lang heel consequent een aantal speerpunten aangehouden, en de rest laten gaan. Verder veel positieve aandacht gegeven. Na een week leek het wel of we een ander kind hadden.
Ik wil niet zeggen dat ditzelfde bij jullie speelt, maar soms kan het zo veel helpen om van een buitenstaander opbouwende kritiek te krijgen! Je ziet zelf namelijk door de bomen het bos niet meer... Zeker als je moe bent door een kleiner niet goed slapend jonger kind in huis... (dat is gewoon echt slopend).
En heel grappig, ik heb het omgekeerde als Vertigo. Door emigratie ben ik sinds maart fulltime thuis, terwijl ik daarvoor altijd werkte, en ik wil niet meer werken, want ik vind het leuk, tegen alle verwachtingen die ik daarvoor had in!
Mantra: tiseenfase
Ik denk dat veel ouders wel eens periodes heeft dat ze haar hoofd weer onder het kussen wil steken als het eerste kind 's ochtends weer aan het bed staat. Wat jij beschrijft zijn twee kinderen in een bewerkelijke periode en een partner die niet in staat is om daarin te ondersteunen, zowel naar de kinderen als naar jou toe. Dat is gewoon zwaar!
Ik heb met mijn jongste vergelijkbare periodes als jij met je oudste. Als dat te lang duurt,word ik helemaal hels van dat provocerende. Ik kan daar niet goed tegen en ik ga steeds minder adequaat reageren. Omdat ik geen partner heb, is er geen ontsnappen aan. In die periodes heb ik hetzelfde als jij: ik hou zielsveel van mijn kind maar ik wil hem op dat moment eigenlijk (even) niet zien, gewoon uit pure machteloosheid. Gelukkig gaat dat altijd weer over. Ik hervind mijn nuchtere aanpak. Kind keert terug naar een wat normalere modus. En al gauw lijken de heftige schermutselingen tot een ver, ver verleden te behoren.
Ik heb wel eens gehoord: je hebt geen geheugen voor pijn. In mijn ervaring is dat waar, niet alleen voor fysieke pijn maar ook voor dit soort mentale pijn (want dat is het). Als het voorbij is, is het voorbij. Dan heb je er wel een verbale herinnering aan maar is de pijn weg. Als jij als moeder nu op het schoolplein het verhaal tegen me zou vertellen dat je hierboven vertelt, zou ik het waarschijnlijk ook glimlachend en relativerend vertellen. Maar als ik er middenin zit, zie ik er de lol absoluut niet van in! Dan voelt het dus ook gewoon pijnlijk en afschuwelijk en zwaar. Volgens mij is dat normaal. Niet leuk, maar wel normaal.
Sterkte! Jo Hanna
Mooi omschreven jo hanna
.. Zo werkt het inderdaad vaak!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Een kind van 3
Kan heel slopend zijn (letterlijk en figuurlijk). Ze beginnen op ene leeftijd te komen dat dingen thuis nog wel leuk zijn maar dat ze eigenlijk ook zoeken naar meer. Is het misschien een idee dat hij regelmatig een ochtend naar de peuterschool gaat (of gebeurt dat al?) Dat kan erg schelen voor de energie van jullie beiden (hij qua kwijtraken en jij qua opbouwen!)
Groetjes,
Vonda
De 'ik weet niet waar je het over hebt' moeders
Lieve Marijke,
Je hebt al heel wat begrijpende reacties gehad, maar ik doe ook nog een duit in het zakje. Ik kan me zo goed heugen hoe eenzaam en afwijkend ik me voelde als ik probeerde te polsen bij andere verse moeders. Al hun baby's sliepen, als ik het geloven moest, heerlijk door, de hele nacht, klokje rond, deden nooit moeilijk, aten prima etc. Ik moets wel geloven dat er met mij iets vreselijk mis was, of dat die vrouwen allemaal glashard stonden te liegen.
Mijn oudste was een slechte slaper en een huilertje. Dag en nacvht was ik met hem in de weer, pas met 2 jaar sliep hij eindelijk door. En toen was ik weer zwanger. En hoewel mijn jongste een modelbaby bleek te zijn (het kon dus wél!) was de periode dat de oudste 3 was en zij net geboren, niet om dóór te komen. Juist omdat je dan ook veel aandacht aan de baby moet geven, wordt de oudste dwars.
Ook mij heeft het erg geholpen om tussendoor met de oudste veel te knutselen en bouwen met de blokken, allerlei wat hij leuk vond, veel voorlezen en verder minder mopperen en meer positieve aandacht geven. En dat gaat niet van een leien dakje als je net weer met de baby aan de borst ligt, je hebt hem voorzien van drinken en een hapje, tv-programma op en meneer moet plassen. Of valt. Of wil iets anders eten.
Ik heb ook Humanitas geraadpleegd met Home-start. En hoewel het met de eerste niet klikte, kreeg ik daarna een ader en die gad heel zinnige adviezen en deed dingen voor, hoe k met de oudste kon omgaan. Daar knapte het ook erg van op.
De troost zit 'm erin dat, zoals al gezegd, het veel beter wordt als de oudste naar school gaat. Ik vond het héérlijk om mijn aandacht nu onverdeeld op de jongste te richten, en als meneertje thuis was, met hem bezig te zijn.
Maar zoek wel hulp, want je wee nmooit hoever de rek er nog is voor één van jullie knapt en je je kind iets aandoet. De meeste ouders konden zich dat van te voren ook niet voorstellen.
Mijn kindere zijn nu trouwens al 7 en 10, maar echt, ik vind de babsisschoollefftijd het leukst. Ik ben niet zo'n goede baby/peutermoeder, denk ik.
Sterkte ermee, meid! en laat van je horen, hier, want daar is het forum ook voor!
Inderdaad peenvogel
zulke heb ik ook in onze omgeving. die IWNWJHOH-moeders. Te herkennen aan de reactie als je iets laat blijken van onzekerheid, of dat je het zwaar vindt, of dat je niet slaapt of dat je tot oren erin zit.
nee, dat hebben ze allemaal niet.
En daar zijn ze verrekte trots op.
Iwnwjhoh
Oh, my god, wat een lekkere afkorting! Hoe ga ik die oooooit onthouden? Komt er nou nog eens een OO-woordenboek?
Iwnwjhoh
Rodebeuk: Te herkennen aan de reactie als je iets laat blijken van onzekerheid, of dat je het zwaar vindt, of dat je niet slaapt of dat je tot oren erin zit.
Ohhhh ja, en vooral érg dominant "kijk mij eens stoer zijn en jou eens een aansteller zijn" uitstralen als je als niet-iwnwjhoh-moeder eerlijk toegeeft dat je even in meer of mindere mate je twijfels hebt over de zegeningen van het moederschap...! 
Guinevere
Deze afko mag wat mij betreft acuut de OOLwoordenboekprijs 2010 krijgen, al hebben we nog dik 2 maanden te gaan...!
Ohjaaaaaaaaa
Mijn oudste zoon was een klassieke huilbaby,wat een eerste jaar was dat zeg,geen nacht ononderbroken,slopend.De baby van mijn schoonzus,ongeveer dezelfde leeftijd was een modelbaby,werkelijk,perfectie ten top.
Pas toen ze allebei 15 waren gaf mijn schoonzus toe dat haar dochter ook zo veel had gehuild,hoe radeloos ze was geweest,etcetc.
ik kon haar wel slaan....
Bastet
Even een aanvulling voor het Ouders Online-woordenboek
De door fladder zo treffend genoemde niet-IWNWJHOH-moeder zou verkorte kunnen worden aangeduid als "normale moeder".
Voor wie het gebruik van de term "normaal" nog aandurft
Ben je toch nog een keer NADH, fladder!! (je reactiepatroon dan, niet je omstandigheden)
Supergrappig
Zowel de IWNWJHOH-moeder als de HOSU-moeder. Het gekke is dat dochter een pittig kind is met een behoorlijke gebruiksaanwijzing, maar dat ik me toch maar enkele malen per week een echte HOSU-moeder voel (nu wat vaker omdat haar ik-ben-zo-aan-school-toe-buien botsen met mijn ik-ben-zo-moe-en-zwanger-buien).
"Ik weet niet waar je het over hebt" klinkt in mijn oren vooral negatief over de spreekster - hoezo weet je dat niet, ben je in ontkenning of heb je een serieuze geheugenstoornis?
Ik ben nu even niet-HOSU, want kind zit op het kdv en ik mag lekker de hele dag een beetje aanrommelen thuis.
Groetjes
Massi
Massi (bolslagen ot)
Je moet nog even, lijkt me, maar wanneer gaat je verlof in? Wat was de uitgerekende datum ook alweer trouwens?
Groeten,
Temet
Bolslagen?
Mijn handen worden koud en dan komen er de raarste dingen uit mijn toetsenbord...
Temet (ook ot)
Uitgerekende datum: 30 maart, verlof begint rond de voorjaarsvakantie. Lijkt nog ver weg, maar ik ben nu ruim 17 weken en het vliegt werkelijk voorbij. Ik merk nog niet veel daar beneden (ja, geen enkele broek past meer) dus ik kijk erg uit naar de 20-weken-echo.
Groetjes
Massi
Marijke
De een kan het beter hebben dan de ander en de een heeft ook makkelijker kinderen dan de ander, maar de meeste ouders hebben wel eens een moment waarop ze zich afvragen waar ze in vredesnaam aan begonnen zijn (maar lang niet iedereen durft dat toe te geven, zelfs niet aan zichzelf 
. Je moet een goede balans zien te vinden, toch eens met je man om tafel om te kijken of er geen verdeling te vinden is waarbij hij ook een deel op zich neemt, bijv op zijn vrije dag waardoor jij even iets echt voor jezelf kunt doen. Werk je? Als je werkt kun je vaak veel meer hebben van je kinderen dan wanneer je de hele dag bij hen bent, dat was mijn ervaring tenminste. Je gaat het ook meer relativeren, want op een gegeven moment wordt elke kleinigheid een probleem. En echt, ze hebben ook veel leuke kanten, probeer die bewust op te zoeken. Schrijf bijv elke avond wat leuke en fijne dingen van je kinderen op zodat je hen ook weer gaat zien als leuke kinderen en niet alleen als wezentjes waarvoor je de hele dag in touw bent.
Rodebeuk
Die IWNWJHOH-moeder was niet mijn uitvinding, hoor!
Enne... Normaal... Oei...! Da's effe wennen...! Alsof je een pas gevonden wolfskind voor het eerst op schoenen laat lopen! 
Temet (ernstig ot)
Heb je wel eens geprobeerd met koude of vochtige vingers een touchscreen-toetsenbordje te bedienen? Pfffff.....
Pelle
*oorvijg uitdeelt*
Massi - beetje ot
Ik barst sinds kort de hele dag in huilen uit. Dus kind luistert niet, en ja hoor, ik barst tot volslagen verbijstering van kind in huilen uit, en wordt daarna overstelpt met knuffels en kussen van 2 donderstenen. Waarna ze daarna nog steeds niet luisteren overigens
Vandaag was de oudste voor de eerste dag van de herfstvakantie vrij. Het wordt een lange week... En zijn juf wenste me gisteren vrolijk "prettige vakantie" toe. Voor haar ja!
O dc
Hoe herkenbaar, meisje. Bij mij uit het zich in snel huilen, maar ook (schaam) in een superkort lontje. Mijn arme dochter weet niet hoe ze het heeft met mij, ik word boos om niets. En voel me dan vervolgens een heks.
Ik heb die vakantie net gehad en ik heb dochter een dag naar het kdv gedaan en een dag naar oma, gewoon om ons allebei wat ruimte te geven. Misschien heb jij ook ergens ruimte om even bij te komen?
Groetjes
Massi
Vader
Op mijn werk is een IWNWJHOH-vader. En nog wel zijn eerste kind! En een half jaar jonger dan de mijne! En sliep na twee maanden door! Mijne pas na 11 maanden! En ik bracht het alleen maar ter sprake omdat ik hem als etvaren moeder een hart onder de riem wilde steken! En zijn dochter was ook nooit ziek.
Totdat zijn dochter ineens twee weken lang in het ziekenhuis lag met een vaag virus. Toen schaamde ik me voor mijn irritatie. En ik ben superblij dat zijn dochter weer thuis is en het goed met haar gaat!
Liora
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Massi -ot
tja, ik ben geemigreerd en heb niet echt een groot netwerk hier, dus moet het zelf rooien... Maar het gaat prima hoor. Een kort lontje had ik altijd al, dus niets nieuws voor de kinderen, die ook al prima kunnen stampvoeten, van mij afgekeken
