Opvoeding (hou van je lijf) en borstverkleining
Na mijn bijdrage in HNH (over grote maten BHs) zou ik nu wel eens jullie mening willen horen over het volgende. Ik doe mijn best om mijn kinderen (8 en 5) te leren om van hun lijf te houden. Ongeacht of ze mager of stevig, sterk of niet zo sportief zijn, hun lichaam is goed en reuze handig. Verder bestempel ik hun lijf niet als dun, dik oid. Ik probeer daarin ook consequent te zijn, zo zeur ik nooit over hoe ik er zelf uitzie (is ook niet nodig, haha!) en maak geen opmerking over het uiterlijk van anderen. Dit is een beetje zo gegroeid omdat ik in mijn omgeving een paar jonge kinderen ken die als vanaf dat ze een jaar of zes waren erg bezig waren met hun vetrolletjes en platte buiken en ik vind dat een beetje zonde. Ik weet dat de meeste pubers enorm kritisch zijn op hun eigen lijf, maar ik hoop dat met een gezonde basis er toch een grondvest gelegd wordt waar ze later weer bij terug kunnen komen.
Maar nu komt het: ik ben gezegend (?) met een flinke voorgevel. Toen ik jonger was was het nog redelijk binnen proportie, maar sinds ik kinderen heb voel ik me behoorlijk ge-mismatcht. Ik ben normaal gebouwd (1.69 m, 63 kg) met erg grote borsten (70FF/G). Ik heb veel moeite met kleding kopen (maat 38 voor heupen, billen en achterkant bovenlijf, maat 44 voor mijn voorgevel). En ik vind het gewoon niet mooi, en onhandig (ik hoef niet te proberen hard te lopen oid). Ik denk dat ik met mijn verhoudingen misschien wel in aanmerking zou komen voor een ‘medisch noodzakelijke’ borstverkleining en bij tijd en wijle droom ik daar ook van.
Maar welk signaal zou ik mijn kinderen daarmee geven? Ik zou een verhaal op kunnen hangen over rugpijn etc, maar daar heb ik eigenlijk geen last van. Los van het feit dat een borstverkleining een beetje in tegenspraak zou zijn met de boodschap die ik probeer uit te dragen voelt het ook een beetje als verraad naar mijn eigen lichaam, dat het verder prima doet en me twee prachtige kinderen heeft gegeven. En wat als mijn dochter over 15 jaar een borstvergroting wil, alleen omdat ze het mooi vindt en het makkelijker zou vinden met leuke kleren kopen?
Maar de rest van mijn leven aandacht te trekken mijn rondborstigheid (vooral irritant in werksituaties) trekt me ook niet echt. Oh, en voor iemand het suggereert: afvallen lijkt niet te werken. Ik ben net een paar kilo kwijt maar geen effect op mijn borstgrootte jammergenoeg.
groeten,
Jose
Voor je dat bedenkt....
Voordat je je druk maakt over je kinderen,zou ik eerst informeren naar de kans op vergoeding.Een goede vriendin van mij met exact hetzelfde probleem kreeg pas de vergoeding na overleg van verklaringen van arts en fysiotherapeut.De ernstige rug en schouderklachten waren bij haar doorslaggevend hierin.Het is nog lang niet altijd vanzelfsprekend om dit vergoed te krijgen.Ik hoop voor je dat het lukt!En natuurlijk leer je kinderen hun eigen lijf te aanvaarden,maar als je echt last hebt,is het toch fijn dat er evt. een oplossing is.
Groetjes,Bastet
Tsja
Dit klinkt toch wel een beetje hetzelfde als: "ik ben vegetariër, behalve tijdens het eten".
Niet snijden in gezond lichaam
dat is een heel mooi streven, maar wat als je nou bv een rare bobbel op je teen krijgt zoals een vriendin van mij. waardoor ze ineens geen schoenen meer aan kon, alleen speciaal voor haar gemaakte schoenen.
De bobbel was geen ziekte, maar zat gewoon in de weg, Hij is veilig verwijderd en nu kan ze gewoon weer schoenen aan.
Jou borsten zitten je in de weg, je kan niet sporten ( wat wel normaal is om te doen) ze zitten in de weg als je je schoenen strikt lijkt mij...
dus vind ik dat je ze best kan laten verkleinen.
en dat zo ook uit kan leggen aan je kinderen.
groet, polly
Gedaan
Ik heb ook een borstverkleining gehad en ik ben 20 kilo afgevallen. Nog steeds ben ik (bijna) dagelijks bezig met mijn gewicht. Mijn kinderen hebben mij ook wel eens gevraagd of zij af moeten vallen, maar toen heb ik heel duidelijk uitgelegd dat het voor MIJ beter was om af te vallen, omdat IK me dan prettiger voel. Dus niet voor andere mensen, maar gewoon puur omdat IK dan letterlijk lekkerder in mijn vel zit. Hetzelfde met mijn borsten. IK vond het heel onprettig om cupmaat F/G te hebben, mijn nek en schouders vonden het ook niet echt fijn (niet de hoofdreden) en daarom heb ik ze laten verkleinen. Dat is heel goed uit te leggen aan kinderen hoor!
Overigens heb ik het wel allemaal vergoed gekregen en nu, 2 jaar na de operatie ben ik nog iedere dag blij dat ik het heb gedaan.
Ongeveer het zelfde
Schuitje hier. Ik ben van plan de kinderen te vertellen dat ik gewoon altijd last heb van mijn rug/schouders enz. ALs ik pijn in mijn knie heb laat ik daar ook wat aan doen. Ik kan geen schoudertas dragen want dat doet zeer (even ter indicatie).Ik heb voor mezelf dit najaar in de planning. Ik wilde deze zomer nog geen gedoe. Maar dit najaar ga ik ervoor..
Nog een vraagje voor Joos, ben jij voor of na de bvk zoveel afgevallen? Als het erna is hoe is het resultaat geworden, gebleven van de operatie?.. Kortom wat vragen dus. Je mag mij evt ook mailen [email protected]
Janeway (ot)
De arts raadde mij aan om voor de operatie zo dicht mogelijk bij mijn streefgewicht te zitten, omdat het niet mooi zou worden als ik er na nog veel zou afvallen. Dat is gelukt, de geplande operatie was voor mij een mooie stok achter de deur om vol te houden. Na de operatie ben ik nog ongeveer 4 kilo afgevallen.
Toevallig had ik het er vandaag nog met mijn moeder over, dat de hele operatie me allemaal zo was meegevallen.
Wat vinden anderen?
Een belangrijk argument voor jou is hoe je overkomt in werksituaties. Maar hoe vinden anderen dat jij er uitziet? Een collega van mij is dun en had tijdens de borstvoeding (bijna vier jaar lang) cup H. Je zag best dat ze grote borsten had maar ik vond het niet storend, opvallend of hinderlijk. Ze deed ook geen poging om ze te verbergen. Maar vestigde er ook niet de nadruk op. Ze droeg gewoon altijd strakke truitjes en t-shirts 
Bij haar is het wel een ander verhaal omdat de borsen wel enorm gekrompen zijn nadat ze gestopt is met de bv.
Je eigen idee over hoe je overkomt op anderen kan nogal eens verschillen met hoe anderen jou in werkelijkheid zien. Misschien zijn er mensen met wie je daar in vertrouwen over kunt praten?
Ik zou eens
Ik zou eerst eens met een plastisch chirurg gaan praten en zien wat die er van vindt. In Engeland kan dat soms onder de NHS maar ik zou er voor kiezen om een prive consult te organiseren bij een goed bekend staand plastisch chirurg zodat je alle tijd hebt om eens te bespreken wat zij er van vinden.
Ik zou niet gaan voor iemand die zichzelf aanrijst van het eerste consult is gratis etc. maar iemand zoeken waar je gewoon betaalt voor het eerste consult om echt zijn of haar mening te vragen over de voors en tegens. In de midlands is Sanjay Varma bijvoorbeeld iemand die dat echt doet.
Als je dan besloten hebt dat je er echt voor wilt gaan kan je dat wel aan je kinderen uitleggen vind ik. Mijn moeder heeft ons opgevoed met het idee dat je goed bent zoals je bent maar als je iets heel lelijk vindt moet je er iets aan doen. Zij heeft me ook alles over sociale druk geleerd, en dat hetzelfde willen zijn als anderen geen goede reden is. Dat betekent uiteindelijk voor mij dat ik dikke zwarte haren op benen, bikinilijn en gezicht laat wegharsen en dat ik lijn als ik dat nodig vind. Voor mijn moeder betekent het ontharen en af en toe een zelfbruiner want die vindt erg wit zijn echt niet mooi. Oh ja en wat moedervlekjes en wratjes weg laten halen die ze echt niet mooi vond. Voor jou kan dat betekenen dat je je borsten laat verkleinen, omdat je het niet mooi vindt en omdat het je echt in de weg zit. Ik denk dat je kinderen wel leren onderscheid te maken tussen iets doen aan iets wat je echt niet mooi vindt en slaafs het modebeeld volgen en al te pietluttig zijn.
Mariel
Toeschouwer
Ik denk dat jij een vrouw bent. En mannen vinden het ook niet storend of hinderlijk, maar het is voor een vrouw wel hinderlijk als de ogen van haar gesprekspartner gevestigd zijn op iets wat zich onder haar gezicht bevindt.
Zinnige dingen
Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties, er zijn al veel zinnige dingen gezegd. Ik ben nu aan het werk en moet vanavond een verjaardagsfeestje voorbereiden, maar zondag ga ik op iedereen reageren.
groeten,
Jose
Ook gedaan
Ik heb ook mijn borsten laten verkleinen, ik was nog vrij jong, een tiener nog. Ik had minder grote borsten als jij, ik had mt 36/38 in mijn kleding maar DD in mijn BH. Het paste niet bij me, ik voelde me er dood ongelukkig mee, ik had toen nog geen last van mijn rug maar waarschijnlijk was dat wel gaan gebeuren.
Ik ben echt geen voorstander aan sleutelen aan je lichaam, maar als je ergens echt enorm last van hebt, waarom niet? Ik vind rugklachten en nekklachten echt wel een goede reden. Ook zijn er vrouwen die er een minderwaardigheidscomplex van krijgen. De mogelijkheid is er dus laat er iets aan doen. Ik zou gewoon aan je kinderen uitleggen dat je lichamelijke klachten krijgt van je borstomvang en dat dat voor jou reden is om ze te verkleinen, dat het daarnaast ook mooier is dat is mooi meegenomen
Ik heb niets gedaan
Ooit was ik (hoogstwaarschijnlijk dankzij Marvelon) gezegend met maat 36 en een E/F cup.
Huisarts heeft toen borstverkleining wel eens bij me aangekaart, ook omdat ik last van mijn nek en ruk had (gek genoeg kwamen ze nooit op het idee om die stomme pil af te raden).
Ik durfde het niet aan.
Nu, 25 jaar (waarvan 15 pilloos), 2 kinderen en 10 jaar borstvoeding later, ben ik blij dat er niet in gesneden is. Ik ben mijn maat 36 kwijt, maar mijn borsten zitten in een nette D of DD en dat is heel goed te doen. Vind ik zelf.
Houden van je lijf
Moeilijk... Je wil idd je kinderen leren tevreden te zijn met wie ze zijn en hoe ze eruit zien. Maar wat als 1 van je kinderen toch uitgroeit tot (jong)volwassene die op enig punt ontevreden zal zijn met iets aan het lijf? Hoe zal je dan reageren? Stel je dochter krijgt de boezem die je nu zelf hebt. Of zoals je zelf al opperde: een heel kleine boezem?
In mijn geval: ouders die nooit hadden geknutseld aan hun eigen lijf en stellig in: geen tattoos, gaatjes in je oren, piercings etc.
En ik: flappende oren... Ik kreeg er steeds meer last van. Ze staken door mijn steile haar uit. Niemand die er vlgs mijn ouders naar keek, zij vonden het mooi... maar als ik in de spiegel keek was dat het enige wat ik zag. Ik heb mijn ouders gezegd dat ik naar de huisarts wilde. Ik was toen 12/13 jaar. Die vond het oke. Ik moest naar een arts die zou beoordelen of het vergoed zou worden. Mijn vader mee. Hij wilde het woord nemen maar de arts wilde alleen mij spreken 
Hij zei: prima. En niet lang daarna ben ik geopereerd en ik heb er nooit spijt van gehad. Geweldig dat mijn ouders mij erin hebben gesteund, terwijl ze het zelf niet nodig vonden.
Moraal van het verhaal? Geef jezelf ruimte om te kiezen voor wat jij wilt. Kies voor jezelf want je houdt van je lijf - en straks nog meer... Als je kinderen later kampen met issues als deze... dan hebben ze jou als voorbeeld.
Suk6 met alle overwegingen...
Antwoorden en meer overpeinzingen (lang!)
OK, eindelijk antwoord van mij (sorry, het werd een erg druk weekend en daarna was ik compleet uitgeteld). Bedankt voor al jullie reacties, ik hoop zo veel mogelijk overwegingen mee te nemen en uiteindelijk uit te komen bij een beslissing waar ik verder mee kan.
Bastet, je hebt gelijk, maar voordat ik kijk naar evt vergoeding wil ik beslissen hoe hard ik het nodig vind. Het is nogal wat, zo’n operatie en er kleven de nodige risico’s aan. Het zou nu dus wat voorbarig zijn om uit te zoeken of ik het zelf zou moeten betalen of niet.
Pieternel ("ik ben vegetariër, behalve tijdens het eten") zegt precies waar ik mee worstel. Aan de andere kant geloof ik dat principes best eens grondig tegen het daglicht gehouden mogen worden, en eigenlijk blijven er dan bar weinig overeind zonder enig voorbehoud. Zo eet ik tegenwoordig ook weer vlees, na jaren vegetarier te zijn geweest, maar dat is een andere discussie.
Verder lees ik veel begrip (Anders, Izar, Polly) voor mijn wens voor een bvk. Lidwientje schrijft wat mijn moeder (ook ruim bedeeld) ook beweert, nl dat de last alleen maar erger wordt met de jaren, onder andere omdat het moeilijker is slank te blijven, waardoor er makkelijk nog een paar cupmaten bij komen en omdat de huid alleen maar slapper en kwetsbaarder wordt, waardoor je al snel smetplekkken ed krijgt.
Toeschouwer, ik draag ook gewoon strakke shirtjes, anders lijkt het allemaal nog vele malen erger. Ik had tijdens de borstvoedingsperiode cup J (en woog 55 kg, zie je het voor je?). Ik heb vooral mannelijke collega’s met wie ik mijn borsten liever niet bespreek . Bovendien zou men hier in Engeland liever onder een bus lopen dan iemand eerlijk te vertellen dat ze zich beter anders kunnen kleden oid. Mijn vrienden en familie geven aan dat ik inderdaad grote borsten heb, maar dat wordt steevast gevolgd door: ‘maar je kiest je kleding wel goed, zodat het niet heel erg opvalt’. De collega’s die ik dagelijks zie weten ondertussen niet beter, maar ik moet voor mijn werk regelmatig naar congressen en presentaties geven en juist bij die gelegenheden, waar mensen me vaak voor het eerst zien merk ik dat mijn ‘assets’ in eerste instantie erg de aandacht trekken. Erg vervelend als je er bent om je ideeen uit te dragen.
Joos, goed te horen dat het zo meeviel bij jou. Ik ga er in mijn overwegingen wel van uit dat het tegen kan vallen, en dat het resultaat misschien te wensen overlaat. Maar zelfs dan nog heb ik (zoals ik er nu over denk) liever kleinere, minder perfect gevormde borsten, dan levenslang met de huidige exemplaren.
En Mariska, wat een mooi verhaal van jou. En goed dat je uiteindelijk ook steun hebt gekregen van je ouders.
In veel reacties wordt gerefereerd aan lichamelijk klachten, maar laat ik die nu net niet echt hebben. Het enige echte probleem is dat ik geen BHs heb kunnen vinden die genoeg steun geven om hard te kunnen lopen, vervelend, maar niet het einde van de wereld. Blijft over dat het vooral mijn voorkomen is, en het feit dat het niet beter wordt van afvallen of sporten. In die zin misschien te vergelijken met flaporen of het vetschort dat sommige vrouwen overhouden nadat ze het overtollige gewicht kwijtzijn na een zwangerschap. Ik vind een ingreep in die gevallen wel heel goed te begrijpen en ik zou het zelf ook serieus overwegen, maar ook dan vraag ik me af welke boodschap de kinderen krijgen. Ik denk dat het prima uit te leggen is aan de kinderen waarom ik het wil en nodig vind, maar tegelijkertijd laat ik ze zien dat de boodschap dat je lijf goed is zoals het is niet altijd opgaat. Waar het op neerkomt is dat het moeilijk te bepalen is (voor mezelf, wat anderen doen moeten ze zelf weten) waar de grens ligt tussen een lichamelijk kenmerk waar ik maar mee moet leren leven of iets waar ik echt wat aan moet/wil doen.
Ik pieker nog even door, en ga vrijdag mijn huisarts vragen wat hij ervan vindt. Wordt vervolgd….
Jose
2 overwegingen voor je
voor wat ze waard zijn 
, ik typ het gewoon en dan zie je maar wat je ermee kunt of wilt.
Je hebt geen lichamelijke klachten schrijf je. Kan ik me goed voorstellen, dat hoeft ook niet altijd. Maar het kán ook komen omdat je "niet beter weet". Je hebt nu eenmaal die borsten en je weet niet beter. Misschien dat je, áls je een bvk laat doen, zult merken dat je je toch beter en/of makkelijker beweegt. Maar dit zou dan een bijkomend voordeel zijn, het is geen argument om te besluiten een bvk te doen.
Ik ken iemand die net als jij vond dat je in principe niet moet snijden in een gezond lichaam. Toch heeft zij een bvk laten doen, na jaren weifelen. Haar argument om het tóch te doen was dat ze haar dochters wilde tonen dat sommige zaken het waard zijn je principes voor opzij te zetten. Ze wilde niet dat haar dochters zouden opgroeien met het idee dat ze áls ze ongelukkig zouden zijn met hun borsten, ze die last maar zouden moeten dragen (en ja, ze hadden hun moeders postuur bleek later).
Ik heb er verder geen oordeel over. Volg je gevoel!
Mariel
Nog vergeten: Mariel, weet je ook iemand in (Zuid) Londen? Thanks!
Sancy
Je hebt gelijk, ik ben zo gewend aan mijn slechte houding dat ik er al niet eens meer over nadenk. Ik vind ook dat je over je steeds over je principes na moet blijven denken en eroverheen kunnen stappen als dat nodig is.
groeten,
Jose
Baaps
Nee sorry Jose, ik ben niet heel bekend met artsen in London.
Wel kan je hier kijken http://www.baaps.org.uk/component/option,com_baaps/task,search/searchword,London
Rondvragen kan ook helpen en je GP heeft vast ook wel recommendations.
Mariel
Verwijzing
De eerste stap is genomen, de huisarts verwijst me naar de plastisch chirurg. Het is een lange weg, maar dat maakt na al die jaren ook niet echt meer uit.
Mariel, ik zal eens in de lijst kijken, bedankt!
Jose
Niet snijden...
in een gezond lichaam was bij mij helemaal een dubbel verhaal. Ik had al 6 operaties achter de rug die wel medisch noodzakelijk waren. Natuurlijk twijfelde ik of ik nu gewoon moest accepteren dat dit nu eenmaal bij mij hoorde, of zou ik toch in een relatief gezond lichaam laten snijden? Nam ik onnodige risico's? Toch heb ik het gedaan. Het sterkte mij enorm trouwens dat de plastisch chirurg er ook meteen van overtuigd was dat het wel vergoed zou worden. Als ik het zelf had moeten betalen was het ook wel gebeurd (misschien wel een jaartje later), maar nu kreeg ik bevestiging van iemand die er verstand van had. En nogmaals, ik ben er nog steeds erg blij mee.
Jose, nog even een opmerking: toen ik naar de plastisch chirurg ging, moest ik me er tijdens het onderzoek toch even overheen zetten dat hij het over MIJN borsten had. Hij praatte daar niet positief over. Hij zei natuurlijk niet 'o, wat een lelijke dingen', maar hij zei ook niet dat het er allemaal zo mooi bijhing. Dat ik dat zelf vond, ok, maar nu hoorde ik het letterlijk eens van een ander. Ik moest daarbij echt even een knop omzetten, hou daar rekening mee!
