Schuldig voelen

ja hoor

meestal als ik ook heel moe ben, er verder nog van alles aan de hand is en bij mij ook het emmertje overloopt.

We doen dan precies zoals jij. Nog even uitpraten, elkaar een knuffel geven en zeggen dat we ondanks alles elkaar best heel lief vinden. En dat we het morgen gewoon weer opnieuw gaan proberen.

Ik heb me er nog nooit schuldig over gevoeld en al helemaal geen slechte moeder want dat ene moment wordt overschaduwd door al die andere momenten die wel heel leuk zijn.

Ik heb alleen geen partner die me er op aanspreekt. Tja, shit happens zeggen we dan, en het komt er op aan hoe je daarna handelt. Het verdient geen schoonheidsprijs, maar dat weet je zelf ook wel.

Menselijk

Je hebt gemerkt dat je menselijk bent en je kind ook. Vandaag weer verder en stoppen met denken dat je haar voor het leven getekend hebt.
Kinderen halen het beste en het slechtste in je naar boven en het kan nu eenmaal niet altijd zonnig en zacht zijn.

reactie

Waar was je man toen je dochter aan het muiten was? Had die wel de oplossing bij de hand om jullie dochter te kalmeren en zo ja, waarom kwam hij dan niet helpen? En zo nee, waarom vond hij het nodig je hierop aan te spreken terwijl hij ook geen oplossing voor haar gedrag had?

Schreeuwen is pedagogisch niet zo verantwoord, maar ik begrijp dat het incidenteel is. Je bent je er in ieder geval van bewust dat het niet verstandig is.

Maar soms kunnen kinderen het bloed onder je nagels vandaan halen. En ja, zelfs ouders zijn ook maar mensen. Je dochter heeft nu in ieder geval ontdekt dat mama ook een grens heeft.

Voel je je ook schuldig om de inhoud van wat je schreeuwde? Want ook al had het waarschijnlijk een volumestandje lager gekund, de inhoud was zéér duidelijk en gaf duidelijk de grens aan: Nu plassen en anders naar je kamer. Soms moet je gewoon heel erg duidelijk zijn. Liefst zonder schreeuwen, dat dan weer wel

Kortom: laat dat schuldgevoel los. Spreek je man aan dat hij de volgende keer actief mee mag komen helpen i.p.v. commentaar achteraf leveren en blijf duidelijk (maar zonder te schreeuwen) je grenzen aangeven als je dochter weer huilt: prima, dan plas je maar niet, en nu ga je naar bed, welterusten!

Ja, maar...

Misschien begrijp ik de situatie niet goed, maar het is toch helemaal niet erg om (liefst vriendelijk maar beslist) te zeggen: "En nu is het klaar, als jij nu niet dit doet, dan gaat er dat gebeuren."?

Huh

Kan je dochter er dan wel tegen als ze zelf de hele tijd schreeuwt en huilt?

Ik krijg de indruk dat je háár vooral zielig vindt als ze vervelend is en jij boos wordt?

Je gaat haar extra knuffelen omdat zij schreeuwde en niet wilde luisteren. Werkt dat....?

wat Floria zegt

Kinderen hebben af en toe nodig dat er grenzen worden gesteld. Ook al huilen ze nog zo hard. Dat hoeft niet schreeuwend, integendeel, maar er mag wel degelijk gezegd worden "en nu is het afgelopen, nu ga jij naar je kamer want jij hoeft duidelijk niet te plassen". Waarom vind het dat zo erg om te doen?

Hier

Ik heb hier ook wel eens gezegd "nee, je bent niet zielig, je bent vervelend. Als je niet vervelend bent hoef ik ook niet boos op je te worden," en ze vinden mij nog heel lief

Gesprek

Heb je met je man gesproken?

Het is niet zo dat ouders altijd op een lijn moeten zitten, ze zijn ook mensen en kunnen van mening verschillen. Het is wel fijn als het wel lukt op een lijn te zitten dus richting kind(eren) dezelfde mening te verkondigen.

Afvallen van de andere ouder in aanwezigheid van een kind is niet zo handig, zeker als het kind vervelend/ niet wenselijk gedrag vertoont. Dan ondermijnt hij jouw gezag. nl tegenover kind. Niet handig!

Ik zou het zeker bespreken.
Hopelijk ziet hij dat in als je het bespreekt en kunnen jullie afspreken dat voortaan niet meer te doen en belangrijker elkaar juist te helpen als de ander het even moeilijk heeft.

Laat je weten hoe het ging?
Of je man niet alleen kritiek op jou geeft maar ook aan zelfreflectie doet?

Was dit trouwens de eerste keer dat hij kritiek op jou gaf op jouw opvoeding?

Juist wel?

Schreeuwen niet adequaat? Ik lees dat juist toen het kind schrok en zich naar bed liet brengen. De 10 minuten ervoor zaten ze in een impasse. Niet dat het mooi was, of dat je altijd moet gaan schreeuwen, maar het even laten schrikken was blijkbaar wel effectief in dit geval.

Dat is heel wat anders dan schreeuwen zonder aanleiding. Misschien had op een fluitje blazen ook wel geholpen om het kind 'wakker' te krijgen. Of gewoon weglopen. Er bij blijven en lief doen werkte blijkbaar niet.

Nou

'Na 10 minuten verloor ik mijn geduld en schreeuwde ik terug dat ze NU moest gaan plassen anders dan kon ze naar haar kamer verdwijnen.'

Ik vind schreeuwen tegen je kind niet kunnen. En ik zou de dag erna zeker uitleggen dat het niet aan je kind lag, maar aan jou. Je hoeft er geen weken mee rond te blijven lopen, je bent ook maar een mens. Maar wel eentje die in dit geval verkeerd handelde. Je dochter was duidelijk niet de enige die moe was. Dus voor de volgende keer weet je dat je in zo'n situatie een beetje moet oppassen voor je eigen gedrag.

Maak het allemaal niet te zwaar

Je man heeft je gecorrigeerd. Dat is geen doodzonde. Je kan tussen neus en lippen zeggen dat je dat niet zo prettig vond of vragen waarom hij dat deed maar ga het niet analyseren tot en met. Kom op. De reacties hierop vind ik ook erg overtrokken. Men stelt nog net niet voor om een scheiding te overwegen maar het scheelt niet veel. Eva heeft het al over of de man in kwestie zelfreflectie heeft. En als die niet reageert zoals jij dat wil, moet die dan in therapie? Of zullen we er meteen een labeltje op plakken?

Je bent een keer uit je slof geschoten, big deal. Dat gebeurt iedereen wel eens, je hebt het daarna goedgemaakt met je dochter. Laat het nu los!

artikel

Als een kind vroeger vervelend was, kreeg het straf. Maar tegenwoordig is straf een vies woord. Vala vindt dat we die fluwelen handschoentjes waarmee we kinderen aanpakken eens uit moeten doen.

Heb jij weleens een goed gesprek gevoerd met een klein kind? Een constructieve conversatie? Dat-ie begreep wat je zei en vervolgens zijn eigen visie op de zaak kon ventileren? Zo van: “Nou moeder, ik lag op de grond te schuimbekken omdat ik worstel met mijn identiteit. Ik weet niet wie ik ben en wat ik voel. Ik heb moeite mijn complexe emoties een plek te geven.” Nee? Ik ook niet. Waarom niet? Omdat dat niet is hoe een klein kind werkt. Een klein kind is boos, driftig en recalcitrant omdat het kán. Omdat-ie iets wíl. Omdat-ie z’n zin niet krijgt. Dat is niet complex, dat is heel eenvoudig. De reactie daarop zou dus net zo eenvoudig moeten zijn. Zero tolerance. Die billenkoek van weleer kun je achterwege laten, want laten we het wel een beetje pacifistisch houden, maar wie zich als een klootviool gedraagt, die kan de kolere krijgen. En linea recta uit mijn gezichtsveld vertrekken, of z’n Danoontje die avond op z’n buik schrijven. Wie zich brandt moet bij ons thuis op de blaren zitten.

LEES OOK: Hoe mijn man het vindt dat onze baby op onze kamer slaapt.
Onzekerheidsissues en verlatingsangstcomplexen

Dat is verschrikkelijk verkeerd, want straffen is tegenwoordig één van de zeven zonden. Je kind is namelijk niet stout of vervelend, je kind heeft het moeilijk. Je kind ‘worstelt ergens mee’. Zet je dat kind dan op de trap, of stuur je ’t naar z’n kamer, dan geef je daarmee de boodschap dat je het afwijst. Niet alleen het slechte gedrag, maar het kind zélf. En daar krijg je dan weer diepgewortelde onzekerheidsissues en verlatingsangstcomplexen van. Wat je dan wel moet doen met een driftige peuter die de boel kort en klein slaat omdat-ie niet met watervaste stift op de muur mag tekenen, is communiceren. Zijn leed erkennen. Erop reflecteren (“Mama begrijpt dat je een ingewikkelde tijd doormaakt”) en vervolgens kalmeren. Wat een schitterende theorie is. Maar in de praktijk enorme bullshit. Met Regan uit The Exorcist viel ook niet te praten en een furieuze peuter is nog een graadje erger. Daar moet je de gekte met grof geweld uitdrijven, anders ligt-ie op z’n 18e nog steeds om zich heen slaand en groen slijm brakend op de grond.
Littekens op je ziel

Ik straf mijn kinderen als ze vervelend zijn. Ze worstelen helemaal nergens mee, ze hebben het niet moeilijk, ze zijn op dat moment gewoon een stelletje etterbakken. Net zoals jouw kinderen. En alle kinderen. Ik word zo moe van dat geneuzel over de zogenaamd oh zo tere kinderziel die meteen gebroken is als er een keer ferm wordt optreden. Van alle onderzoeken die aantonen dat kinderen zich niet gezien voelen als papa en mama een keer uit hun slof schieten, ipv aan ze te vragen welke psychologische pijnen ze lijden die hen ertoe hebben bewogen de kat kaal te knippen of mama’s fles dure shampoo in de wc leeg te knijpen. Het is je reinste overtrokken onzin. Ja, als je je kind de hele kamer door slaat of het aan de lopende band voor rotte vis uitmaakt kan ik me voorstellen dat het daar wat aan overhoudt. Maar van vijf minuten op de trap zitten omdat papa en mama even klaar zijn met iemand die gillend op de grond gaat liggen omdat-ie niet nog een aflevering van Pieter Konijn mag kijken krijg je geen littekens op je ziel. Hoogstens een houten kont.
Kinderen zijn net honden

Kleine kinderen hebben hun emoties niet onder controle en zijn zich niet bewust van wat gewenst gedrag is. Dat is niet erg, want dat moeten ze leren: doordat hun gedrag een vervelende consequentie heeft. Zodat ze de volgende keer weten: dat doe ik niet meer. Een soort Pavlov-reactie dus. Alsof kinderen honden zijn, hoor ik de criticasters al zeggen. En dan zeg ík dus: inderdaad. Kinderen moeten ook getraind worden, zodat ze later netjes aan de lijn van het leven blijven lopen. Maar, wordt er dan tegengeworpen, kinderen begrijpen straf niet. Het is een illusie om te denken dat kinderen op hun kamer gaan zitten nadenken over hun zonden en dan snappen waarom ze straf hebben. Maar die illusie heb ik ook niet. Wat mij betreft hoeven ze het niet te begríjpen, ze moeten het gewoon niet meer dóen. Tegen de tijd dat ze 18 zijn snappen ze echt wel waarom ze op hun kamer zaten.
Niet met teleurstellingen kunnen omgaan

Weet je wat onderzoeken ook zeggen? Dat de jongeren van tegenwoordig een stelletje narcistische, luie mietjes zijn. Dat er steeds meer jonge mensen, kinderen zelfs, bij de psychiater terecht komen omdat ze het leven niet aankunnen. Omdat ze alles kregen, alles mochten, overal in gefaciliteerd werden. Niet meer met teleurstellingen en tegenslagen om kunnen gaan. Het punt met het leven is nou juist dat dat niet bestaat uit elfenstof en roze eenhoorns. Dáár zou ik nou een trauma van krijgen, als ik daar opeens mee om mijn oren geslagen werd terwijl ik dacht dat God en iedereen op mij zat te wachten. Daar wil ik mijn kinderen voor behoeden. Er komt een tijd dat ze zich zelf staande moeten houden (en dan hoop ik in een pied-à-terre in Italië te zitten en wil ik niet steeds terug moeten komen vliegen omdat ze weer eens ingestort zijn), dus hoe sneller ze met hun beide benen op de grond staan, hoe beter. Bovendien: kinderen die opgroeien met ouders die van ze houden, een dak boven hun hoofd, genoeg te eten en te drinken, die worstelen helemaal nergens mee. Echt niet. Dat zijn gewoon af en toe etterbakken. Zoals jij en ik vroeger ook waren. Bespaar je dus die coachingsessies en zet je kind gewoon even op de gang. Scheelt een hoop energie. En dan kun je zelf mooi dat tweede koekje opeten.

Artikel

Zo, wat een artikel uit het jaar nul!
Het leven zelf kent genoeg wanhoop en teleurstellingen waarin je je kind kunt bijstaan hoe het daarmee om kan gaan, dat hoef je niet zelf te veroorzaken.
Van op de gang zetten leert het niets. Je kunt een kind wel leren om zich terug te trekken als het emotioneel overweldigd wordt of je blijft er even rustig bij tot het weer tot zichzelf gekomen is. Je leert het kalmte en rust en balans om het leven het hoofd te bieden door jou eigen voorbeeld.
En niet uit boosheid een kind van je te verwijderen.
Het zal ook met je thuiservaringen te maken hebben. Bij mij thuis werd niet gestraft. Er waren zeker wel eens emoties maar die werden niet op een ander gebotvierd.
Je kalmeert en dan kijk je of je het achter je laat of dat je het nog wil bespreken om weer verder te komen.
Een kind is ook geen watje en veel kinderen kunnen veel dysfunctioneel gedrag van ouders heus wel overleven en achter zich laten maar waarom zou je?

Nou inderdaad

Wat een achterhaald artikel

Heerlijk Brianna

Dank je wel voor het delen!

maar...(brianna)

de wildgroei van coaches, psychologen, psychiaters etc die mensen hun neuroses aan moeten horen, komt toch juist doordat mensen vroeger zo opgevoed werden als het artikel promoot?