Schuldig voelen om weer te gaan werken en moeite met loslaten
Hallo mede forum bezoekers.
Ik ben 2 jaar geleden gestopt met mijn baan omdat wij als gezin even op adem moesten komen, mijn partner had een flinke burnout gehad en ik werd zelf helaas ziek waardoor ik echt 'over de kop'ging en alle druk en hectiek daardoor niet meer aankon.
na wikken en wegen toen besloten om uit het werk te stappen(dit moest toen lichamelijk ook), rust in het gezin te creëren en dan zien we het wel. Hoe rooskleurig ik het zag om thuis te blijven als moeder zo viel het me tegen, ik werkte aan mijn herstel en het duurde een jaar voor ik mij lichamelijk weer goed begon te voelen, ik heb steeds het idee gehad dat ik voor de rest even op pauze stond omdat ik thuis was, veel nieuwe ideeën gehad voor een loopbaan switch maar ook dat bracht veel onrust. Ik heb het afgelopen jaar steeds gezegd: mocht er bij mijn laatste werkgever weer plek komen dan pak ik die kans. En nu is het zover dat er een plekje vrij komt en slaat het schuldgevoel toe, onze oudste ziet er enorm tegenop om weer naar de opvang te gaan, onze jongste van 3 start volgend jaar zomer met de basisschool en zal ook behoorlijk moeten wennen aan opvang omdat hij vanaf 1 jaar al bij mij is. Nu twijfel ik zo of ik het wel moet doen, moet ik toch voor mijzelf gaan en de baan weer oppakken of moet ik er toch zolang het kan volledig voor hun zijn? Hoe gaan jullie om met dat schuldgevoel naar hen toe? Ik merk aan mijzelf dat ik het loslaten van de kinderen enorm moeilijk vind, onze oudste is erg onzeker en vind het ook moeilijk in groep 4. Hoe leer je dat loslaten of hoe gaan jullie hiermee om? Financieel redden we het nu wel maar met de wensen die we nog hebben(andere woning) zou het wel welkom zijn als ik ook weer 3 dagen ga werken. Hoe staan jullie erin? Ik kan de kinderen wel iedere dag zelf naar school brengen, het zou dus voor de jongste gaan om 2 dagen gastouder en voor onze oudste 3 x 3 uren per week op de BSO. Ik merk dat ik het hoofdzakelijk fijn vind om er voor ze te zijn, geen opvang stress, ze zelf overal heen brengen en weer ophalen maar merk ook dat ik een stukje van mijzelf mis.Ik groei nu zelf niet verder en sta voor mijn gevoel nu even stil.
Dank jullie wel dat jullie de moeite nemen om te reageren en voor de fijne reacties, je bent toch een beetje bang om als 'slechte' moeder weggezet te worden, ik merk dat ik het fijn vind om bij ze te zijn maar ben mijzelf wel een stukje verloren, ik heb absoluut geen spijt van deze 2 jaar, ze hebben beide grote sprongen gemaakt. Fijn om dit te lezen en inderdaad, misschien moet ik er maar vanuit gaan dat ik me inderdaad schuldig ga voelen en dit ook tijd moet hebben om iedereen zijn plekje weer te laten vinden, ik ga het toch doorzetten, ik ben bang dat ik anders enorme spijt ga krijgen. Spannend!
Ben je al aangenomen?
Ik heb de eerste keus gekregen op de baan, als ik wil mag ik starten per het nieuwe jaar.
Jantine007 schreef op 18-10-2023 om 15:18:
Ik heb de eerste keus gekregen op de baan, als ik wil mag ik starten per het nieuwe jaar.
Nou dat is toch een super leuke kans! En moeders worden altijd beoordeeld joh, of je nou thuisblijft, fulltime werkt of wat dan ook er tussen in. Laat ze maar lullen! Schuldig voelen mag wel maar hoeft niet. Je mag namelijk gewoon voor jezelf zorgen, daarmee zorg je ook voor je gezin.
Gefeliciteerd met je (op)nieuwe baan!
Jantine007 schreef op 18-10-2023 om 14:41:
Dank jullie wel dat jullie de moeite nemen om te reageren en voor de fijne reacties, je bent toch een beetje bang om als 'slechte' moeder weggezet te worden, ik merk dat ik het fijn vind om bij ze te zijn maar ben mijzelf wel een stukje verloren, ik heb absoluut geen spijt van deze 2 jaar, ze hebben beide grote sprongen gemaakt. Fijn om dit te lezen en inderdaad, misschien moet ik er maar vanuit gaan dat ik me inderdaad schuldig ga voelen en dit ook tijd moet hebben om iedereen zijn plekje weer te laten vinden, ik ga het toch doorzetten, ik ben bang dat ik anders enorme spijt ga krijgen. Spannend!
Is je man een slechte vader dan dat hij werkt? Nee he, dus jij bent ook geen slechte moeder.
Natuurlijk neem je dat prachtige aanbod aan. Gefeliciteerd!!
Gefeliciteerd met je baan! En je moet maar zo denken: je kunt de eerste maand makkelijk stoppen als het niet bevalt. Lekker gaan uitproberen! Je zult zien dat het snel went.
Het mooie is, als je het wél doet en het bevalt toch niet kan je zo stoppen. Andersom werkt dat zo niet
maar volgens mij heb jij in je hart al besloten en is het enkel koudwatervrees. Echt gaat goedkomen! Gefeliciteerd met je nieuwe (oude) baan!
Ik was zo blij dat er precies een baan vrijkwam op mijn niveau en passend bij mijn interesse toen mijn zoon naar de basisschool ging! De eerste 2 maanden van zijn basisschooltijd was ik nog thuis en daarna ben ik begonnen, en ben niet meer gestopt. Ik ben een paar keer niet op tijd op het schoolplein geweest omdat ik de tijd straal was vergeten (volgens mijn kinderen was ik "altijd te laat", schromelijk overdreven), maar ze hebben zich prima ontwikkeld. Ik werkte toen 3 dagen en man 4. Toen mijn zoon halverwege de middelbare school was, ben ik 4 dagen gaan werken, maar regelmatig worden dat er 5.
Dus ik zeg: doen!
Zo, de simulatie stopt er weer mee, eens kijken wat ik moet aanpassen, ik ga weer verder met mijn werk.
ergens aan moeten wennen is niet echt een probleem. Het is niet altijd makkelijk, maar dit lijkt me voor je kinderen juist een goede leerschool. Ik zou het lekker doen! En als het allemaal vreselijk tegenvalt kan je altijd nog stoppen.
Probeer het, stoppen kan altijd. Maar geef het écht tijd. Niet een weekje, niet een maand. Ook na je proeftijd kun je ontslag nemen als het toch niet goed voelt.
super dat je weer gaat werken! Gewoon dus doen. Alleen ga jij je druk maken om 3 dagen werken. Man werkt er 5. Is het echt onmogelijk dat hij 1 middag voor zijn rekening neemt?
TO, nu pas jouw topic gezien. En ook gezien dat je al een beslissing hebt genomen. Maar zonder dat, zou ik geadviseerd hebben: Jantine, doe het!
Er zullen (soms) negatieve punten zitten aan het gaan werken, maar ook héééééél veel positieve. En jouw kinderen, die wennen er wel aan. Een blije mama omdat ze kan gaan werken en op andere tijdstippen voor haar gezin kan zorgen en blije kindjes als mama er weer voor hen is. Maar dat laatste hoeft echt niet 24/7 te zijn. In het begin gaat het wennen zijn voor iedereen en na een tijd weet niemand beter dan dat het altijd zo geweest is. Trouwens, ook bij jullie zullen ze groot worden en jullie minder en minder nodig hebben. En dan zit je daar als moeder.
Ik wens je veel plezier met je nieuwe baan en alle geluk met je gezondheid!
Liefs vanuit België
je moet je gevoel volgen, alle signalen wijzen erop dat je liever gaat werken dan dat je thuis bent bij je kinderen, dus dan moet je dat doen. Sommige vrouwen hebben dat, noemen ze geëmancipeerd en modern, je krijgt daar tegenwoordig wel goedkeuring voor van het merendeel van de maatschappij. Anderen blijven thuis omdat ze er niet aan moeten denken om te werken in plaats van thuis te zijn bij de kinderen, die zijn nu meer uitstervende, ouderwets, terend op man zijn portemonnee, zonder pensioen etc zoals ik. Er is altijd iets van te zeggen en de goedkeuring van iedereen zou je nooit krijgen. Meestal vind iemand zijn eigen manier toch het beste.
ik zou zeker voor die baan gaan. Maar wel kijken of een dag minder bso mogelijk is. 3 dagen vind ik persoonlijk veel. Ik zou mijn kind liever 2 dagen tot 18 uur laten gaan, dan 3 dagen tot 17 uur. Scheelt ook weer in de kosten. Kan je man niet 1 dag je kind van school halen of een opa of oma?
