straffen
hoe handelen als jullie kind niet aan tafel wilt blijven zitten tijdens het eten?
hoe oud
is het kind?
Waarom straffen?
Aparte titel. Ik straf niet . Maar ik maak wel de consequentie duidelijk.
Vantevoren. Pietje we gaan nu eten. Je mag pas van tafel als we klaar zijn.
Tijdens eten als pietje wegloopt: we zijn nog niet klaar. Nu terugkomen om te eten. Anders gaat je bord weg.
Komt niet terug dan bord weg. Ook geen toetje want wwglopen is blijkbaar klaar met eten. Boeit het hem niet dan pick your battle. En zou ik het laten maar wel elke dag opnieuw dit doen en uitleggen. Op een dag valt het kwartje. Ik ga er ook vanuit dat de volwassenen en andere kinderen het goede voorbeeld geven.
Ik ga nu wel uit van een peuter/kleuter.
Als kind 8 is dan ben je wat laat met je vraag en dan zou ik willen weten waarom dat gedrag er ineens is.
hier
Heb ik 3 kinderen lang zonder veel problemen kunnen handhaven dat er aan tafel gezeten werd tot het eten klaar was. Bij nr. 4 heeft dit helaas nooit gewerkt. Om nog enigszins normaal te kunnen eten, was het voor iedereen beter om bij deze de teugels wat 'aan tafel blijven zitten' betreft wat losser te laten. Inmiddels in nr 4 alweer 9 en is dat nog steeds wel zo.
Dus: het hangt ook wel van het kind af....
Overigens is het bij geen van de 4 ooit gepaard gegaan met straf. Als er al eentje weg liep dan was vriendelijke aanspreken voldoende. Geef zelf het goede voorbeeld door zelf altijd aan tafel te blijven zitten en het gezellig te maken (en niet te lang). En vooral geen telefoons of schermen bij het eten. De rest komt dan vanzelf (of niet, zoals bij onze jongste, maar ook dat los je niet op met straffen...)
Als Guera
Mijn dochter deed dat ook. Opstaan = klaar met eten hier (tenzij er iets aan de hand is natuurlijk). Na het eten krijg je als kleuter niks meer (behalve water) want dan is het toch bijna bedtijd. Dochter heeft het één keer gepresteerd om me om 3 uur 's nachts wakker te maken omdat ze honger had. Ik ben niet op mijn best als ik zonder goede reden wakker word gemaakt midden in de nacht en dat heeft dochter geweten. Ze heeft de nacht met honger en een donderpreek in haar bed moeten doorbrengen. "Je mag me wakker maken als je ziek bent of als er brand is. NIET omdat jij het 's avonds VERDOMT om te eten en nu HONGER hebt." 
Daarna was een vriendelijk 'weet je zeker dat je vannacht geen honger krijgt?' als ze de tafel wilde verlaten genoeg om toch nog maar wat hapjes te eten. Of niet, maar dan had ik er 's nachts tenminste geen last van.
Dochter is inmiddels jong volwassen en een uitstekende eter.
Niet meer aan de eettafel 
Mijn oudste dochter gedroeg zich dusdanig aan tafel, dat het eten er niet gezelliger door werd. Een van de redenen waarom ze het moeilijk had aan tafel, waren eetgeluiden. Vréselijk vond en vindt ze dat. Op een gegeven moment hebben we de eettafel afgeschaft en zijn we naar de bank verhuisd. Het probleem was over, het werd weer gezellig. We hebben dat best lang gedaan, tot we tot de conclusie kwamen dat we weer aan tafel wilden eten. Ik meen dat de jongste dochter dat wilde, maar dat ben ik een beetje kwijt.
Het is wel eens gebeurd dat ze op een andere plek moest eten, maar straffen als zonder eten naar bed absoluut niet.
Goh
Is het jullie opgevallen dat michelle alleen vragen stelt in berichten van een zin, zonder toelichting? Paarlen voor de zwijnen vrees ik.
Ja Phryne
Het viel me wel op, maar ik dacht vooruit... ik geef gewoon antwoord
Zitplaats
Als je kind op een plek zit, buiten jouw reikwijdte, zet je kind dan op een stoel naast die van jou en zodanig dat je kind meer tijd nodig hebt, om weg te glippen.
Sluit je kind als het ware een beetje in, zodat je wegglippen voor kan zijn.
Sommige mensen eten met de tv aan. Dat kan storend afleidend werken. Zo kan je kind willen wegglipppen om voor de tv te gaan zitten en de serie te volgen. Maar zo kunnen ouders ook worden afgeleid en te laat in de gaten hebben dat er eentje wilt wegglippen. Dus indien dit bij jullie het geval is, zet dan de tv uit.
Ben wel benieuwd of er nog meer kinderen van jullie eettafel wegglippen. Kinderen nemen vaak een voorbeeld van elkaar( uitzondering bestaan altijd) en vaak doen ze hun ouders na.
Maar probeer eerst de andere zitplaats. Dat is al straf genoeg.
Mijn tip
Paarlen voor de zwijnen? Is dat niet wat al te argwanend? Vanwaar dat wantrouwen? Michelle geeft er alleen maar blijk van zich niet meer goed te herinneren hoe haar verzorgers haar tafelmanieren hebben bijgebracht! Op dat straffen na dan. Maar zelfs dát kan ook nog slechts een veronderstelling zijn, gebaseerd op haar overige ervaringen met haar opvoeders. Kom op, zeg! Help haar liever een handje!
Op basis van mijn eigen levenservaring kom ik met de volgende tip: voorkom dat het kind vroegtijdig van tafel wil. Dat doe je in de eerste plaats door het er sfeervol te maken en te houden. Serveer daartoe het eten en drinken in van die schattige kinderborden en –bekers. Zorg ervoor dat het kind niet wordt afgeleid door andere zaken, zoals televisie. Conflict over eten voorkom je door dát voor te schotelen, waarvan je weet dat het kind het lekker vindt. Daarnaast introduceer je nieuwe gerechten op voorzichtige wijze. Dat wil zeggen: in heel kleine porties en spelenderwijs. ‘Last but not least’: leg geen onnodige tijdsdruk op het eten.
Rode krullenbol
Nou
Het lijkt me toch wel handig om op zijn minst de leeftijd van het kind te weten. Plus waarom hij of zij van tafel wil, of hij genoeg eet, of hij boos is of zijn eten niet lust of wat ook. Dat soort dingen. Dus Michelle, heb je wat meer informatie?
Simpel
Wie vroegtijdig van tafel vertrekt krijgt geen dessert. Dat werkt bij de meeste jonge kinderen heel goed.
En als dat niet werkt dan moet je wat anders verzinnen. Dr Phil heeft het er altijd over dat je de valuta van je kind moet kennen. Bij sommige kinderen helpt het om te dreigen met vroeg naar bed te moeten, bij andere kinderen is geen toetje de juiste weg, en bij weer andere kinderen is een boze blik genoeg.
En verder is de leeftijd natuurlijk belangrijk. Een peuter die van tafel opstaat is een heel ander verhaal dan een 6 jarige. In dat laatste geval zal je eerder en strenger ingrijpen. Bij de peuter maak je een grapje of maak je er een spelletje van. Dan ga je niet dreigen met straf of zo want dat snappen ze toch nog niet. En bovendien zijn ze nog heel klein en moeten ze het nog leren. Je wilt het ook vooral gezellig houden en aan tafel zitten leuk houden.
Bij grotere kinderen die het al geleerd hebben is het een ander verhaal en zul je soms wat strenger moeten ingrijpen.
Geen toetje en tv
Geen toetje vind ik zo jaren '50! Geen toetje geven als straf vind ik niet het juiste antwoord op problemen rond het eten zelf.
Ik ben sowieso niet van het straffen. Door mijn eigen jeugd was straffen echt het laatste wat ik wilde doen en mijn man stond er net zo in (niet door zijn jeugd volgens mij). Maar ik heb mezelf van een andere kant leren kennen door de kinderen. Ik kon dus wél mijn geduld verliezen en ik kon helaas wél driftig worden. Als ik dan al straf gaf, was dat duidelijk uit onmacht. Het is daarom misschien nuttig om te overdenken wat tot die onmacht leidt. Als je per se wilt dat een kind doet wat je wilt en dat mondt uit in een soort machtsstrijd, dan schiet niemand er iets mee op, tenzij het echt noodzaak is. Dus wát is belangrijk genoeg om het zover te laten komen (voor zover dat wenselijk is).
Bij ons stond en nog steeds staat de tv onder het eten aan. Voor oudste dochter was dat prettig omdat de eetgeluidjes daardoor wat wegvallen. Voor ons tweeën is dat prettig omdat je na 32 jaar niet altijd een maaltijd vol weet te praten en aan de hand van o.a. Eenvandaag praten we ook soms over wat we daar horen en zondag luisteren we naar het programma van Paul Witteman, klassieke muziek. Als ik werk klets ik heel wat af onder het eten, dan snakt man vermoedelijk af en toe naar adempauzes .
Logisch gevolg
ik vind geen toetje eigenlijk helemaal geen straf. Als je van tafel opstaat dan geef je toch aan dat je klaar bent met eten? Dus dan is er ook geen toetje meer. Dat zorgt er de volgende keer wel voor dat ze aan tafel blijven zitten (bij de meeste kinderen)want dat toetje willen ze niet missen. ik heb het dan wel over iets oudere kinderen die oorzaak en gevolk al snappen en niet over peuters.
En als er eetproblemen zijn dan is het natuurlijk een ander verhaal. Dan ben je allang blij dat er wat ingaat.
Maar bij gezonde kinderen is een keer geen toetje helemaal geen ramp. Hier wilden ze meestal niet aan tafel blijven zitten omdat ze zich verveelden nadat al waren uitgegeten. Tja, dan moet je maar iets langzamer eten als je niet wil wachten op de anderen die wat rustiger eten. Is ook beter voor de spijsvertering.
En natuurlijk hoefden ze nooit te wachten op de ergste treuzelaar. Anders hadden we elke avond 3 uur aan tafel gezeten. Dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Ik beslis echter wanneer de maaltijd voorbij is en niet de kinderen.
Eigenlijk
Is het natuurlijk wel straf maar goed ik heb er ook geen probleem mee om straf te geven. Zolang het werkt tenminste.
Jaina
Ik beslis echter wanneer de maaltijd voorbij is en niet de kinderen.===
Dat vind ik begrijpelijk.
Man en ik eten overigens nooit direct na het warme deel ons toetje. Ik ruim dan eerst de afwas op, man gaat met de hond naar buiten, ik zet het toetje klaar en de thee voor later in de avond en als man thuiskomt kan 'de avond' beginnen . Omdat ik een béétje calorieën wil minderen eet ik niet standaard een toetje. Wat ik voorheen als toetje at, eet ik nu vaker als brunch.
Maar wat voor
toetjes eten/ geven jullie dan?
Wij zijn hier nooit vd toetjes geweest, eten meestal niets vlak na de maaltijd. Maar ik neem aan dat een toetje iets van zuivel en/of fruit is. Essentieel voor een kind, dus waarom skippen?
saar
van alles, ik maak meestal geen toetjes. Af en toe maakt iemand iets van pudding of brownies of iets dergelijks. Niet ik. Maar we hebben altijd ijsjes in de vriezer, danoontjes achtige dingen, custard vla, fruit.... Dus dan kiezen ze zelf wat uit, als ze zin hebben. Maar als je al van tafel bent opgestaan dan ben je dus uitgegeten en heb je dus geen zin meer.
Maar goed, leeftijd is wel cruciaal. Ik heb het dan meer over opstandige kleuters die uitproberen hoe ver ze kunnen gaan en waar je de grenzen even duidelijk moet maken. Niet over peuters die er nog niks van snappen.
Wat we gaven
Over het algemeen vrij eenvoudig yoghurt of vla. Dochters en ik zijn ook dol op Bessola. Maar dat kregen ze ook gewoon als tussendoortje. We haalden ook wel eens iets extra lekkers, tenminste dat vonden wij extra lekker, zoals een monatoetje of ijs. Maar daar koppelden we nooit aan vast dat ze dat alleen na goed gedrag kregen.
Aanvankelijk was het zo dat we pas uitgegeten waren na een toetje, maar man en ik zaten en zitten er ook niet mee om het toetje volledig los te koppelen van de maaltijd en pas een half uur later nog even lekker na te smikkelen
Straf
"hoe handelen als jullie kind niet aan tafel wilt blijven zitten tijdens het eten?"
Net zo als wanneer ze 'hij wil' met een t schrijven. Dat belonen we met een beeldschermvrije dag!
Michelle heeft geloof ik een beeldschermvrije week gekregen.
Het zou me niets verbazen als de vervoeging van willen over een poosje aangepast is naar ik wil, jij wilt, hij wilt enz. Ik erger me er aan, maar het is inmiddels zo algemeen dat het Nederlands nieuwe stijl kan worden. Of zou het niet zo'n vaart lopen?
Kaaskopje
Voorlopig kom je het in literatuur niet tegen dus het zal op een goed moment wel worden geaccepteerd in de zin dat beiden zijn toegestaan. Grrr.
Net als bij jij wil/jij wilt, dat kan ook allebei.
Maar ik zal me blijven verzetten als een Japanse soldaat in de jungle die niet weet dat de oorlog al tien jaar geleden verloren is.
Ik strijd mee
Het doet verschrikkelijk pijn aan mijn ogen.
Haha Ad Hombre
Zolang je dan maar geen harakiri pleegt als ze je ontdekken
Hij wilt, het kant echt niet!!
Ik weet het, het is een uitzondering (net als kunnen) en uitzonderingen zijn blijkbaar moeilijk, maar potverdrie, ik word er licht misselijk van als mensen "hij/zij/het wilt" schrijven.
