taboe? ik hou meer van mijn ene kind dan van het andere
Nou ja, het staat er dus eigenlijk al. Ik probeer natuurlijk wel dit zo veel mogelijk te onderdrukken, maar het blijft op de achtergrond wel aanwezig. Ik durf er eigenlijk met niemand over te praten, want het 'hoort niet'. Overal lees je van die dingen dat een ouder van elk kind evenveel houdt, soms wel 'op een andere manier', maar nee, ook dat wat mij betreft niet.
Hebben meer mensen dat? En hoe ga je hiermee om? Weet je partner het?
Later
Mijn zus en ik zijn het er wel over eens dat zij vroeger meer aandacht kreeg en mocht dan ik. Ik denk echt niet dat mijn ouders meer van haar hielden, maar zij had die extra zorg gewoon nodig. Dat had dan ook wel leuk was geweest als ik eens wat aandacht anders dan voor mijn hoge cijfers had gekregen beseffen ze nu pas (een heel klein beetje, maar ook weer niet).
In het oog van de ontvanger
Ik denk dat het ook heel erg met het kind te maken heeft, hoeveel liefde het ervaart.
Mijn zorgelozen krijgt veel tijd en aandacht. En soms mag hij dingen die anderen niet mogen.
Ik kan mij voorstellen dat de anderen dat soms onrechtvaardig vinden.
Maar hij ervaart dat niet zo. Hij voelt zich nog steeds rot en tekort gedaan als hij gefrustreerd is. Dan denkt hij heus niet: ' jottem, ik doe gefrustreerd en ik krijg mijn zin'.
Ik kom uit een groot gezin en het is heel erg grappig om met de anderen over vroeger te praten. Wat ik heel naar vond, vond mijn zus geweldig. En als jongste heb ik altijd het gevoel gehad dat ik er niet toe deed en dat ik over het hoofd werd gezien. Mijn zussen vinden dat ik ontzettend verwend ben. Zo zie je maar.
Een van mijn zussen is ervan overtuigd dat weer een ander het lievelingetje is van mijn ouders. Ik zie dat echt niet. En laatst zei mijn zus dat ik toch wel een heel bijzondere band met mijn moeder heb. Dat zie ik ook niet.
Raar is dat hè? Je kunt er volgens mij moeilijk objectieve dingen over zeggen. Het heeft ook zo veel met het zelfbeeld van het kind te maken.
Extreme gevallen daargelaten. Ik ken ook verhaal van een gescheiden vader die een website heeft van zijn bedrijf en daar zegt dat hij 2 kinderen heeft, terwijl hij er toch echt 4 heeft. Niet te begrijpen.
Eens
Eens, iets ervaren is subjectief en zal door iedereen anders worden ingevuld en als waarheid worden gezien. Ik denk weer terug aan het verhaal wat ik meen Paddington neerzette over de waarheid:
"Een Oosterse, wijze leermeester ging eens met zeven leerlingen een ochtendwandeling maken, terwijl de dauw nog over het land lag. Na enige tijd brak de zon door en de dauwdruppels schitterden dat het een lieve lust was!
Bij een grote dauwdruppel liet de oude meester halt houden. Hij schaarde zijn leerlingen zodanig rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hen welke kleur de druppel had.
“Rood,” zei de eerste.
“Oranje,” zei de tweede.
“Geel,” zei de derde.
“Groen,” zei de vierde.
“Blauw,” zei de vijfde.
“Paars,” zei de zesde.
“Violet,” zei de zevende…..
Ze stonden verbaasd over de verschillen en omdat ze allemaal zeker waren van de kleur die de druppel had, ontstond er bijna ruzie. Toen liet de oude meester hen enige keren van plaats wisselen. En heel langzaam drong het tot hen door dat, ondanks de verschillen in hun waarneming, ze toch allemaal de waarheid hadden gesproken.
Nadat er zo enige tijd verstreken was, liet de oude meester hen weer hun oorspronkelijke plek innemen. Maar omdat intussen de zon gedraaid was, kaatsten er weer heel andere kleuren terug vanaf de grote dauwdruppel.
En de meester sprak:
“Hoe u de waarheid ziet, hangt af van de plaats en de tijd die u in het leven inneemt, zoals u daarnet een deel van het licht hebt gezien en dat voor de waarheid aanzag…"
ik ben nog steeds de favoriet
Ik heb een oudere zus en ben zelf de favoriet van mijn ouders. Ik vind het vreselijk. Mijn zus is een heel origineel en autonoom persoon, ik schikte me gemakkelijker. Met name mijn moeder beet mijn zus regelmatig toe of ze niet meer kon zijn zoals haar zusje. Ik heb kinderen gekregen, mijn zus niet en dat vinden mijn ouders niet leuk. Mijn ouders hebben nooit grip gehad op mijn zus en dat hebben ze uit alle macht geprobeerd te krijgen. Altijd vergelijken en altijd pakte dat in mijn voordeel uit. Ik heb het wel eens uitgesproken naar mijn ouders, maar die halen hun schouders op: 'jij bent ook veel prettiger in de omgang dan je zus'.
Gelukkig heb ik een heel goede band met mijn zus, dat had zomaar anders kunnen zijn.
Het zwijgen van Maria Zachea
Pimpelpaars, ken je dat boek, "Het zwijgen van Maria Zachea" van Judith Koelemeijer? Het beschrijft het leven van een gezien, telkens door de ogen van één van de elf kinderen verteld. Enorme verschillen in beleving, soms omdat de ouders de oudste zonen heel anders opvoedden dan de jongste kinderen, soms meer vanwege de perceptie van een kind.
skik
Dochter
Mijn vader noemde mij altijd 'zijn oogappeltje'. En ondanks dat het lief bedoeld was, voelde het ook ongemakkelijk. Ik had altijd vrienden, wist me meestal wel te vermaken, was niet ronduit dwars/rebels, heel ontspannen voor mijn vader. Behalve dat ik op school gewoon niet mijn best deed, dat was (begrijpelijk) een punt van zorg voor mijn ouders. Maar verder leek ik lekker aan te haken bij mijn ouders. Uiteindelijk is dat anders gelopen.
Uiteindelijk hebben alle kinderen, dus mijn zussen en ik, geen contact meer met mijn ouders. Natuurlijk vonden mijn ouders het van ons alledrie erg, maar dat zelfs ík er ook in mee was gegaan, dat snapte mijn vader echt niet. Ik was vast beïnvloed door mijn zussen. Dat ik een eigen menig had, zo rond mijn 40ste, kon er nog steeds moeilijk in.
Skik
Bedankt voor de leestip! 
Als ouder
Natuurlijk hebben diverse kinderen een ander perspectief. Dat herken ik ook hier wel.
Maar de vraag is dat je als ouder toch die ervaring hebt dat je van een kind meer houdt dan van de ander? Echt wel een taboe denk ik, iets dat de meeste ouders ook zoveel mogelijk zullen ontkennen of hun best doen om dat gelijk te trekken.
Ik vergelijk hier niet. Het is geen wedstrijd. Maar is dat echt zo?
Dochter voelt zich weleens achtergesteld. Nou, dat is de laatste tijd echt wel weer goed gekomen met die schooltoestand.
makkelijker
Ik heb 2 pubers en denk dat ik echt van allebei evenveel houdt.
Wel lijkt een qua karakter veel meer op mij (extrovert) en kan ik daar dus op verschillende momenten makkelijker mee overweg dan met de ander, die een ander karakter heeft (introvert).
Ik vind het met het introverte kind soms echt wel moeilijk hoe daarmee om te gaan, omdat we best verschillen. Toch staat dat wat mij betreft los van hoeveel ik van mijn beide kinderen hou.
Overigens lijkt het introverte kind meer op mijn man (niet met alles maar wel met dat introvert zijn) en heb ik regelmatig echt moeite met mijn man. Maar als ik het vergelijk, houd ik echt veel meer van mijn introverte kind dan van mijn man. Dat is echt een wereld van verschil.
Graadmeter
Wat ik wel een goede graadmeter vind, waarbij je vóelt dat je écht wel van iemand houdt, is bij ernstige omstandigheden. Die hoop je natuurlijk niet vaak mee te maken, maar toch.
Toen mijn jongste dochter in wording was, vroeg ik me wel eens af of het mogelijk was om net zoveel van jongste te houden als van de eerste. Ik was zo vol van de oudste dochter, daar kon een volgende vast niet tegenop. Waarschijnlijk herkennen meer dat en meerderen zullen ook herkennen dat nummer 2, 3, enz. nog makkelijk een plekje in ons hart kunnen krijgen. Dat hart is behoorlijk flexibel en oprekbaar.
Later voelde ik door het karakter van de oudste dochter wel eens twijfel over hoe diep mijn liefde voor haar ging. We hadden vaak zoveel strijd, dat die liefde niet erg voelbaar was. Tot er iets gebeurt. Met kind, met mij, met man, met zus... maakt niet uit, maar als opeens blijkt dat we toch heel hecht zijn, dat het hart op de goede plek zit, dat ze iets voor je over heeft, of gewoon zomaar, dan plopt dat gevoel van liefde weer volledig op. Het ís er gewoon, het zal er altijd zitten, maar soms voel je het even minder. Datzelfde geldt voor 'trots zijn'. Natuurlijk ben je gemiddeld genomen trots op je kinderen. Soms voel je dat iets minder, een andere keer juist weer in overvloed. Het is maar goed dat het nooit op een monotone lijn blijft hangen, anders voelde je het verschil niet. Omdat er pieken en dalen kunnen zijn, voelen de pieken extra fijn.
Helemaal eens met Kaaskopje!
Zo ervaar ik dat ook...
De ultieme test
Alle ouders zullen ontkennen dat ze meer van hun ene kind houden dan van het andere. Maar toch komt het volgens mij vaker voor dan je denkt.
Ik herinner me de wrange geschiedenis van mijn vriendin: zij heeft altijd het gevoel gehad "niet gezien en gehoord" te worden door haar moeder. Uiteraard was dat haar verbeelding en stelde ze zich alleen maar aan. Hoe kwam ze erbij? Moeder hield heus van haar evenveel als van haar broer en zus.
Tot moeder dement werd. Het begon ermee dat ze bij de kerstkadootjes simpelweg mijn vriendin over het hoofd zag en haar als enige van het gezelschap geen kadootje gaf. Op het laatst wist ze mijn vriendins naam ook niet meer, terwijl haar geheugen voor alle andere familieleden nog intact was.
Ze was dan uiteindelijk toch letterlijk uit het geheugen gewist.
N@nny
Ik vraag me werkelijk af of je zo zwart wit kunt stellen dat die moeder dus werkelijk minder van je vriendin gehouden heeft. Mannen die zielsveel van hun vrouw gehouden hebben, herkennen haar ook niet meer. Zeg je dan ook 'zie je wel, dat is het ultieme bewijs dat hij niet van haar gehouden heeft?'.
Natuurlijk heb ik niet het complete beeld van moeder en dochter, maar als buitenstaander vind ik het dus erg kort door de bocht.
Maar...
verdrietig is het natuurlijk wel voor je vriendin, dat haar moeder ongewild dat onderscheid liet zien toen ze dement geworden was.
Verhaal vergelijkbaar met dat van Nanny
dat maakte mijn vriendin mee. Terwijl zij degene was die het meeste deed voor haar moeder, was zij degene wiens naam jarenlang al vergeten was. Heel triest.
Eigen ervaring
Ik ben de oudste thuis. Toen ik ging puberen, viel dat ongeveer samen met een verslechtering van de relatie met mijn ouders. Mijn moeder gaf mij de schuld van de ruzies tussen haar en mijn vader. Ik lijk qua karakter veel op hem, dat zal meegespeeld hebben. En inderdaad was de aanleiding vaak onenigheid over de opvoeding, en omdat ik de oudste was kwamen dat soort botsingen over mij(n opvoeding) vaker voor dan over de andere kinderen.
Ik wist zeker dat ze niet van mij hield, of in ieder geval veel minder dan van de anderen. Dat gevoel veranderde pas langzamerhand toen ik het huis uit was (op mijn 18e, het ging niet langer) en de situatie niet echt veranderde, maar nu met het volgende kind als doelwit/lijdend voorwerp. En die was tot die tijd juist het lievelingetje...
Dat gevoel dat er niet van me gehouden werd, wat ik ook deed, dat zit diep, heel diep. Ook al weet ik nu dat ze zeker wel van me houdt maar dat gewoon niet kan uiten, of op een verwrongen manier, dit is wel een pijn die aan de basis ligt van veel van de dingen waar ik nu zelf mee worstel. Ik probeer het bij mijn kinderen anders te doen, maar dat blijkt nog verdomd lastig. Zo'n patroon dat in je kinderjaren is ontstaan, dat is maar moeilijk te veranderen. Maar ik blijf mijn best doen! Want dit wil ik zeker niet voor mijn kinderen!
Ouder/kind
De kinderen die het verst van hun ouders afstaan, worden vaak het meest op handen gedragen volgens mij. Dat kind 1 veel doet en regelmatig langskomt is vanzelfsprekend. Dat ze daar met kerst wel welkom zijn weten ze. Ouders weten natuurlijk ook dat met kind 2 de band veel minder goed is, of dat kind 3 en 4 liever niets voor hun ouders doen en ook liever niet op de koffie komen. Ouders hopen dat, door ze de hemel in te prijzen, kind 2, 3 en 4 niet helemaal wegblijven.
Daarom wordt ook overal rondgebazuind wat een geweldige kinderen nr. 2, 3 en 4 zijn. En om een onverklaarbare reden wordt kind 1 nooit genoemd. Die is er toch wel als het nodig is en dat zien de buren ook. Dat hoeft dus niet verteld te worden. En daardoor krijgt kind 1 de indruk dat alle inspanningen normaal gevonden worden en ontstaat het gevoel dat de ouders minder van hem/haar houden. In werkelijkheid is dat misschien niet eens zo, maar kind 1 is een vanzelfsprekendheid.
Nou ja, klinkt wel erg negatief, maar ik denk het echt.
Kaaskopje
Je kent niet het hele verhaal nee. En dementie is een grillige ziekte. Maar als ik schrijf dat het geheugen voor alle familieleden nog intact was en mijn vriendin als eerste vergeten werd dan zegt dat toch iets volgens mij.
Je vergelijking met iemand die op het laatst zijn eigen vrouw niet meer herkent gaat daarmee volgens mij niet op. Op dat moment herkent hij namelijk waarschijnlijk ook zijn kinderen en andere familieleden niet meer. Dat is simpelweg het voortschrijdende proces van dementie.
Zo is mijn oom al lang en breed vergeten dat hij een zus heeft (mijn moeder). Heel verdrietig, maar ook begrijpelijk: ze wonen ver van elkaar en zien elkaar bijna nooit. Zijn eigen vrouw herkent hij gelukkig nog wel.
N@nny
Ik probeer mee te denken Ik vind het verhaal van Wilgenroosje heel plausibel. Als je nooit over een bepaald persoon hoeft te praten, omdat diegene een vanzelfsprekende aanwezigheid biedt, kan het dan ook niet zo zijn dat de naam juist van diegene het eerste de vergetelheid in raakt? Als je altijd in 'je' en 'jij' kunt praten, zonder er noodzakelijkerwijs 'Marietje' bij te hoeven zeggen, dan is 'Marietje' een woord wat niet gerepeteerd wordt. Als Marietje juist degene is die vaak besproken wordt, omdat ze altijd op afstand is, wordt die naam vaker gerepeteerd. Ik zeg nadrukkelijk dat ik het niet weet hoor. En als het gevoel er is dat de oorzaak inderdaad ligt bij het feit dat moeder zo haar voorkeur had, dan is dat heel naar.
Kaaskopje
Je hebt gelijk hoor: zo zwartwit zal het allemaal niet zijn. Jouw verklaring klinkt ook heel plausibel. Ik denk dat het gewoon de optelsom is (nooit gezien, als eerste uit het geheugen verdwenen) die het zo verdrietig maakt.
Bespreekbaar maken!
Wat moet dit ontzettend rot zijn voor je kind, want hoe goed jij het ook probeert te ondrukken dit voelen ze echt wel aan. En net zo rot voor jou, want dit wil je als moeder niet. En om deze reden vind ik het ook echt petje af dat je dit uitspreekt! Door middel van het uit te spreken kun je deze gevoelens namelijk meer gaan "controleren" en misschien in de toekomst ook wel ombuigen.
Ik hoop dan ook nu je deze reacties ziet dat je het niet alleen hier deelt maar ook met een vertrouwenspersoon/psycholoog gaat praten. Voor jezelf en voor je kind!
In ieder geval veel sterkte toegewenst.
...en toch gebeurt het
Verhaal van vriendin van dochter.
Tijdens een etentje bij haar vriend thuis gaat vader nadrukkelijk zijn twee zonen vergelijken en een ( haar vriend) achterstellen. Vriendin van zoon springt erop in, dat dit niet mag, kinderen vergelijken!! Maar het gebeurt wel en zoon is de rest van het bezoek zwijgzaam. Hij wist het allang, leeft al jaren met dit wrange gegeven.
Zoon en vriendin gaan binnenkort trouwen, iets wat een mooie dag zou kunnen zijn. Geen fijne aanloop voor d bruidegom, wetend dat je vader je broer veel geslaagder vindt. De trouwuitnodiging ligt ergens in een la. In de enveloppe.
Ik snap met de beste wil van de wereld niet dat een ouder zo hard en kortzichtig kan zijn. Dat er ouders zijn die niet beseffen dat volwassen kinderen hun eigen leven leven, met eigen kansen en uitdagingen, teleurstellingen en successen.
Kaaskopje
Ik denk dat dat best kan kloppen. Ik haal ook alleen de namen van mijn kinderen door elkaar en dan ben ik nog niet eens dement.
Ad Hombre
Haha, dan hadden mijn ouders het zichzelf ook nog eens dubbel moeilijk gemaakt. Onze eerste drie letters zijn hetzelfde. Beetje triest van het verhaal is dat we al 19 jaar geen contact meer hebben, dus mochten ze dement zijn, zullen ze de namen vast nog herinneren, omdat het zo'n lange termijn in het verleden herinnering is geworden.
