Verst. handicap netjes uitleggen aan kind

Heb je toch goed uitgelegd

Ik vind dat je dat wel goed hebt uigelegd hoor. Ik zou het net zo zeggen tegen mijn kinderen. Bij lichamelijke handicaps (die vallen mijn kinderen nu op) zeg ik ook zoiets: dat mensen soms een ongeluk of ziekte krijgen waardoor hun lichaam niet meet goed werkt. Of dat ze dat als baby al hadden, omdat er in de buik van mama ook iets fout kan gaan. Ze snappen dat best.

Wat zit je dan dwars in jouw eigen uitleg?

groet, Mamvantwee

Idem

naast de school zit een sociale werkplaats waar veel onder meer verstandelijk gehandicapten werken.
Bij de kleuterklas werd het ook zo uitgelegd, dat deze mensen 'denken dat ze een kindje zijn'.
Voor zoon van 6 heel duidelijk. Ik ben mee gegaan met deze uitleg.

Beetje kind

'een beetje kind'. Zo heb ik het nog nooit uitgelegd, is nooit in mij opgekomen. Ik vind het eigenlijk wel leuk.
Ik heb de kinderen wel eens verteld over hersenen die niet helemaal super werken, ziekt zijn, beschadigd zijn, ik weet het niet meer precies. En als je hersenen niet goed werkten, kan het betekenen dat je bijvoorbeeld niet goed kan praten, lopen, eten, leren lezen en schrijven of nadenken. En dat het er dus erg van af hangt welk deel niet helemaal goed werkt en hoe ernstig het is.

Hier ook

het lijf van een groot mens maar in hun hoofd nog een een kind. Concrete aanleiding was dat mijn dochter vrij serieus gebeten was door een konijn op de kinderboerderij. Dat was een zorgboerderij en een van de zeer lieve helpende grote mijnheren had haar willen troosten door haar kusjes te geven. Op haar hoofd maar het klopte voor haar duidelijk niet.

De uitleg verhelderde het enorm. Daarom kan de mijnheer van onze favoriete lunchroom niet schrijven. Daarom zit die andere mijnheer in de kerk altijd zo te dansen op zijn stoel.

helemaal kloppend is het niet (maar is verstandelijk beperkt wel kloppend?) maar het is voor haar duidelijk en het is veel minder eng. Ze is er dagen over door gegaan blijkbaar was ze al een tijdje aan het proberen te begrijpen hoe het zat.

Voelt niet zo goed

Ik vind het niet zo goed voelen hoor. Om te stellen dat een verstandelijk gehandicapte een beetje kind blijft.
Bij kinderen staat hun hele leven in het teken van groei en ontwikkeling. Bijna(?) alles wat ze doen is daarop gericht. Daar herkennen kinderen elkaar ook in.
Bij verstandelijk gehandicapte volwassenen is dit absoluut niet het geval. Natuurlijk ontwikkelen zij zich nog. Evenals niet-verstandelijk gehandicapten dat doen, maar het is niet meer de spil van hun bestaan.
Ik denk dat je kinderen een fout beeld mee geeft als je vertelt dat verstandelijk gehandicapten een beetje kind zijn. Je wekt dan de indruk dat hun leven ook in het teken staat van leren en spelen, zoals dat bij kinderen het geval is. Dat zij ook ouders/verzorgers nodig hebben die van alles voor hen bepalen.
Ik zelf vertel mijn kinderen altijd dat de hersenen van verstandelijk gehandicapten in meer of mindere mate niet goed werken. Dat ze daardoor allerlei problemen hebben, met denken, met voor zichzelf zorgen bijvoorbeeld. Dat zij daardoor soms anders kunnen reageren of handelen dan andere volwassenen. En dat zij daar dan in meer of mindere mate assistentie bij krijgen. Met de paar verstandelijk gehandicapten uit onze omgeving als voorbeeld, snappen de kinderen dat.

Kinderen begrijpen meer dan je denkt

Pippin, als jij uitlegt dat de meeste mensen groter en groter worden, maar dat 'zulke' mensen van buiten wel groter groeien maar van binnen niet, dan snapt een kind dat best.
Jij: Dat zij ook ouders/verzorgers nodig hebben die van alles voor hen bepalen. ===
Ja maar dat is toch ook zo. Verstandelijk beperkte mensen (ja ja, ik leer het nog wel eens) zullen altijd in meer of mindere mate hulp nodig hebben. Bij vormen als begeleid wonen worden de bewoners, als dat nodig is, naar bed gestuurd, net als een kind, worden de tanden bij sommigen door een begeleidster gepoetst, gaat er iemand mee naar de tandarts, enz.. Net als bij kinderen. Er zijn ook mensen die echt zelfstandig wonen, maar ook daar wordt op de een of andere manier hulp verleend bij bepaalde zaken. Dit kun je best op die manier uitleggen aan een kind.

Kaaskopje

Voor mijn gevoel is het zo anders. Een kind of een verstandelijk gehandicapte volwassene.
Jij zegt: 'Verstandelijk beperkte mensen (ja ja, ik leer het nog wel eens) zullen altijd in meer of mindere mate hulp nodig hebben.'
Dat is waar, maar hulp nodig hebben en aanvaarden maakt je niet als een kind. Lichamelijk gehandicapten hebben ook de rest van hun leven hulp nodig, niemand zou hen vergelijken met kinderen.
Als je voor verstandelijk gehandicapten werkt, stuur je natuurlijk aan. In meer of mindere mate stel je grenzen. Maar deze grenzen zijn ALTIJD op grond van de persoonlijke wensen en situatie van de persoon bepaalt. (of ten minste, dat hoop ik van harte, anders heb je met een zeer slechte zorginstelling te maken). En goedgekeurd in een teamoverleg waarbij liefst de persoon zelf en anders zijn wettelijk vertegenwoordigers de bepalende factor zijn.
Anders dan bij een kind, is het in principe de verstandelijk gehandicapte die bepaalt wat er gebeurd, wat voor een hulp hij of zij krijgt. Als zij daarbij besluiten nemen die gevaarlijk of levensbedreigend zijn, volgen er wel beperkende maatregelen, maar dat is in de psychiatrie ook zo.
Natuurlijk is het bij mensen met een grote handicap niet makkelijk om te ontdekken wat de wensen zijn. Je moet je echt in hen verdiepen om te leren begrijpen wat zij nodig hebben. Wat zij bedoelen met een blik of een gebaar. Maar aan de andere kant heb je daar ook de tijd voor. Ze blijven meestal jaren achtereen op hetzelfde niveau functioneren. En al is het soms (heel) moeilijk voor hen om aan te geven wat ze wel willen, wat ze niet willen is vaak wel duidelijk.

Ik begrijp je wel pippin

en dank voor je teksten want ik was nog in overweging of dit een uitleg was die ik mijn dochter ook de wereld in wilde laten slingeren. De reden dat ik het gebruikt heb was denk ik vooral (ik had niet heel veel tijd want ze was echt bang) dat ik het gedrag van deze man voor haar duidelijk wilde verklaren. Hij wilde haar troosten op een manier die ze van klasgenootjes wel begreep en zou accepteren. Dus toen ik er in zijn hoofd nog een beetje zoals een kind van maakte, maakte dat zijn gedrag 'normaal'en niet meer eng. Toen we dat afrondde met het verhaal dat je dan ook altijd nee mag zeggen als iemand je kusjes wil geven was het konijn weer het engst.

Dochter kwam dezelfde middag al wel vertellen dat het een beetje anders was want dat zij ouder werd ook in haar hoofd en die mijnheer niet maar dat hij sommige dingen wel beter kon omdat hij die veel oefende. het is voor haar denk ik meer een vertrekpunt voor begrip dan een totale verklaring.

Wij puzzelen rustig verder. Overigens heb ik later ongeveer jouw verklaring gebruikt als reden waarom sommige grote mensen een beetje kind zijn..

Blijft toch lastig dit soort dingen.

Blijft lastig

Ik begrijp je uitleg, Pippin, alleen denk ik dat als startpunt mijn uitleg dat deze mensen een beetje kind blijven (niet zijn, maar blijven) iets meer te behappen is voor zoonlief.
Reden dat ik het zo ben gaan uitleggen is de (volwassen) Down-zoon van een collega. Zij zei dat er niemand op de wereld zo gelukkig en enthousiast was als haar zoon, juist dankzij zijn Down. Ik heb dat vertaald met kind-blijven.

Ik vind het ook lastig

Ik werk met verstandelijk gehandicapten, en heb ook de uitleg van kind gebleven vanbinnen. Dit is nu (5 jaar)voor dochter de meest bruikbare uitleg.
Zij komt regelmatig even binnen, en giegelt met D, speelt met de strijkkralen met R, en maakt ruzie met J. Kortom, een beetje wat ze ook met kinderen van haar eigen leeftijd doet. Ik heb haar wel uitgelegd dat zij steeds meer leert, en dat sommige van mijn clienten dat ook doen, maar veel langzamer als zij.
Overigens wil ik nog even zeggen dat het echt een misvatting is dat verstandelijk gehandicapten altijd zulke vrolijke gelukkige mensen zijn, net als met andere mensen heb je daar heel veel verschillen in!