Voel me soms zo machteloos [ik geef de touwtjes uit handen]

Goed van je

Het is inderdaad een hele stap om naar jeugdzorg te gaan. Het voelt toch als een falen van je opvoedkunsten. Misschien dat nu zelfs het idéé dat je hulp gaat krijgen al een positief effect heeft. De stoom is er af, zeg maar. Ik ben vroeger wel eens naar een opvoedbureau gegaan, maar met hun advies kon ik niet veel om eerlijk te zijn. Ik wist, volgens de medewerkster, heel goed wat er aan de hand was, ze kon het niet beter vertellen... ga zo door!
Wij hebben door het gedrag van een dochter ook toestanden gehad die hoorbaar waren voor de buren. Een buurvrouw dacht zelfs dat we haar iets aandeden, maar dat heb ik gelukkig uit de wereld kunnen helpen. Onze problemen waren vast anders dan bij jou, maar de onmacht van toen, het bijbehorende lawaai van toen, is nu eigenlijk zo goed als van de baan. Afgelopen weekend was het zowaar weer even mis. Ze was boos en gooide daarom maar weer schoenen en en wat andere dingen van boven naar beneden. Niet op gereageerd... Onze dochter blijkt overigens add te hebben. Dat weten we pas een paar weken zeker. Door onze onervarenheid en blijkbaar ook van de mensen om haar heen is die gedachte nooit opgekomen. Een leraar van de huidige school heeft het aangezwengeld en daar zijn we blij om.

Respect fem

Dat jij voor jezelf weet wanneer de grens bereikt is, en wat ik ook zo knap vind is dat er daadkracht, moed en vertrouwen door je verhaal heenklinkt. Als het straks zover is dat de hulp gaat starten gaat het jou zeker lukken om de situatie terug naar je hand te zetten!
Heb je al wat duidelijkheid hoe lang de periode is om nog te overbruggen tot de hulp start? En is er ook iets voor tussendoor aangeboden?
Alle goeds gewenst voor jou en je gezin! Terpi

Positief effect

Dat klopt wel, Kaaskopje. Het idee dat we hulp gaan krijgen heeft wel een positief effect. En het is ook niet zo dat het hier echt alleen maar ellende is. Er zijn ook nog genoeg momenten dat ik van de kids geniet. Gelukkig wel. Maar het loopt nu gewoon niet zoals het moet lopen. De kinderen hebben gewoon ook hun deel meegekregen van de ellende van afgelopen jaren. En wij hebben het idee dat het juist nu, nu er wel een goede basis is, allemaal eruit komt bij ze. En we weten op dit moment zelf niet hoe we daar het beste mee om kunnen gaan.
Ondertussen gaan we ook een traject in bij de ggz, afdeling kinder en jeugd. Dat start waarschijnlijk wel al deze maand. En daarnaast kan ik zelf ook nog terecht bij mijn eigen psychiater.
Ik ben gewoon ontzettend blij dat we die hulp allemaal kunnen krijgen. En ik schaam me er ook niet meer voor om die hulp te vragen als het nodig is.
Het was overigens niet zo zeer een gevoel van falen dat de drempel veroorzaakte. Door mijn ervaring van een paar jaar terug (separatie i.v.m. psychose) zit er bij mij een hele diepe angst om mijn kinderen kwijt te raken. BJZ zag ik een beetje als een stapje dichter bij die afgrond. Maar dat is onzin, dat ben ik op een gegeven moment gelukkig in gaan zien.
Fem

Alleen maar ellende

Nee Fem, gelukkig is het meestal niet alleen ellende Ik weet nog dat er periodes met betrekkelijke rust waren en periodes waarin je het gevoel had dat het weer helemaal mis was. Ik heb mezelf echt aangeleerd om per moment te leven. Het is nú goed, het is nú fout. Je kan wel opstaan met de ballast van gister, maar wat heb je daaraan? Dus ik heb mezelf geleerd om op te staan met 'we zien wel waar het schip strand, maar we beginnen positief'. Mijn dochter is inmiddels op 2 maanden na 19 en we hebben al zo'n 3 jaar niet meer van dit soort 'trucjes' gebruik hoeven maken. Het gaat gemiddeld genomen gewoon erg goed. Voor jou wil ik dan ook zeggen dat je de moed er in moet houden.

We houden de moed er zeker in

Dank je Kaaskopje, dat doen we zeker. En heel herkenbaar, het zijn inderdaad periodes. Het is ook een tijdje heel goed gegaan 's ochtends. Maar de laatste weken is het gewoon mis. Niks is goed, continu schreeuwen.
Weet even niet meer wie t nou schreef, maar zo'n schreeuwverbod hebben we hier ook. Wie schreeuwt gaat 'op de stoel'. Dat is een veelgebruikte term hier. Op de gang gaat niet, want dan moet de deur open blijven omdat ze anders bang zijn. Maar dan kruipt de jongste richting trap. Dus hebben we een geimproviseerde strafplek; de stoel. Werkt wel. Al zit die stoel blijkbaar heel lekker, want na vijf minuten zit er meestal al wel weer eentje op.
Fem

Fem

Goed hoor dat je hulp hebt gevraagd. Het is een moeilijke stap. Vervelend dat je nog moet wachten tot het daadwerkelijk gaat starten.
Wat je schrijft over de kinderen die 's morgens niets van elkaar kunnen hebben, komt me erg bekend voor. Hier speelt dat ook erg momenteel. Wat hier helpt is ze zoveel mogelijk uit elkaar houden. Vaak neem ik de jongste mee naar boven om daar na het eten tanden te poetsen en haren te kammen. De oudste werkt dan haar taakjes beneden af. Dat geeft een hoop rust. Ik weet alleen niet of jouw kinderen daar al oud genoeg voor zijn.
Het lijkt me voor jou extra lastig met nog een baby erbij. Ik vind twee kinderen soms al veel. Je hoeft je maar om te draaien en er is al weer wat. De ene keer kan ik er ook beter mee omgaan als de andere. Maar net hoe je zelf in je vel zit. Daarom is het goed dat je hulp vraagt. Je kunt dan zelf ook je verhaal kwijt en hopenlijk sta je er over een tijdje heel anders in.
Veel succes en sterkte!

Niet abnormaal hoor

iedereen wordt soms wel gillend gek van een paar kibbelende tegenwerkende kinderen. En als je zelf moe bent, dan kun je weinig hebben.

Hoe ik probeer de ochtenden door te komen (gaat meestal goed, soms ook wat minder):

Wat ze onderling doen, daar probeer ik me zo min mogelijk mee te bemoeien.

Ik probeer echt iedereen op tijd op te laten staan, zodat we ons in elk geval niet hoeven te haasten, dat scheelt echt enorm veel stress. Ik ontbijt rustig terwijl de kinderen ook aan het ontbijten zijn. En wat kaarslicht 's morgens heel erg leuk zijn. De kinderen zijn er gek op (ik hou de kaarsen wel goed buiten bereik).
Verder doe ik de computer aan, en zet ik wat clips op. Daar wordt iedereen echt vrolijk van.

Dan zet ik de tv aan, kleed ik omstebeurt de kinderen aan. De tandenborstel geef ik ze voor de tv (erg handig dat ding), terwijl ik me aankleed. Daarna doe ik de schoenen aan, terwijl ze nog tv kijken. Dan doe ik mijn schoenen en jas aan en hoef ik bij de deur enkel nog de jassen enzo van de kinderen aan te doen.

Alles wat meegenomen moet worden, dat zet ik de avond ervoor voor de deur, klaar om mee te nemen.

En ik probeer 10 minuten voor de eigenlijke tijd te vertrekken. Meestal vertrek ik dan net op tijd... Maar dan hoef ik niet ongeduldig te zijn, en dat werkt echt stukken beter.

Maar het allermoeilijkste vind ik zelf op tijd naar bed gaan om te zorgen dat ik 's morgens uitgerust ben. Ik neem regelmatig dingen op die ik graag wil zien of afkijken om te voorkomen dat het te laat word. Want als ik moe ben, dan is de ochtend echt een ramp.

Tango en dc

Dc, jij maakt er echt een leuke ochtend van! Wel een idee, die clips. Hier zijn ze helemaal gek van Michael Jackson (sinds ie dood is hahahaha), misschien worden ze daar wel vrolijk van. Maandag gelijk proberen.
Kaarslicht lijkt me leuk, maar is wat minder geslaagd. Ik kan ze niet continu in de gaten houden omdat ik ook met de kleinste bezig ben.
En waar ik vorig jaar nog schreef dat het ons zo slecht lukte om op tijd te komen; dit schooljaar zijn we nog niet één keer te laat geweest! Dat ritme zit er ondertussen gelukkig echt goed in.
Tango, die taakjes dat probeer ik ook. Maar dat werkt niet zo goed met me. Ik moet er echt bij blijven als ze met iets bezig zijn, anders schiet het voor geen meter op. Terwijl ze toch al bijna 6 en bijna 8 zijn...
Zo, ik ga ze maar s van school halen. Tegen de avond gaan ze naar hun vader en blijven daar het weekend. Het is papaweekend deze ronde. En eerlijk gezegd is dat op het moment best even een welkome afwisseling. Lekker rustig dit weekend hier. En met de kleinste die nu ook veel beter slaapt, komen we ook echt aan uitrusten toe. Wel lekker eigenlijk!
Fem