Vraag je aan je kind of hij/zij wilt doneren?
Ach vooruit, nog maar een draadje, dan zijn we klaar voor het komende half jaar....
Ik zit er nu een beetje mee of ik het mijn kinderen moet bepraten. Onder de 12 kan een kind niet zelf zijn/haar keuze in het donorregister vastleggen. Ik vind 12 dus vroeg genoeg.
Genista heeft het wel besproken en ter voorkoming dat mijn kinderen net als haar zoon om de één of andere reden iets niet willen afstaan doe ik het liever niet. Of zit ik nu helemaal fout? Moet ik, zonder aanleiding, dit soort dingen bespreken? De kans is zo ontzettend klein dat het ooit zou gebeuren. Is 12 dan niet vroeg genoeg?
Leeftijd/ervaring
Ik denk dat leeftijd niet alleen iets zegt, maar ook de ervaring van het kind.
Onze kinderen waren net 11 jaar toen mijn broer overleed, en zijn hoornvliezen werden 'uitgenomen' voor transplantatie. Dit was een goed moment om hierover met de kinderen te praten. Ze hebben beiden nooit enige twijfel gehad, wat ze kunnen doneren willen ze ook graag doneren. Het codicil is inmiddels rond.
Pelle
Inderdaad speelt mee hoe een en ander loopt. Het verschijnsel komt voorbij en er komt eens een kind met een vraag, zo ontspint zich dan het gesprek.
Nog niet
Mijn kinderen zijn daar nog te jong voor (oudste is 7) maar als ze inderdaad een jaar of 12 zijn zal ik het daar zeker met ze over hebben. Ik was zelf ook 12 toen ik een donorcodicil bij me ging dragen en ik vind het in ieder geval belangrijk dat ze weten dat het bestaat en wat de opties zijn. Dan zal ik ze ook wel vertellen dat ik wel donor wil zijn na mijn dood, ook dat zullen ze nu nog niet begrijpen.
Ik heb er ooit met mijn kind over gesproken. Zij wil donor zijn (maar de eerstkomende tachtig jaar nog niet!) En hoewel het natuurlijk de beslissing van ons als ouders is vind ik het toch fijn om te weten hoe mijn kind er zelf over denkt.
Prulletje
Hier (kind net 7) juist wel...
Natuurlijk snapt hij de impact nog niet helemaal, maar als we voor de vraag zouden komen te staan, zouden we ook 'ja' zeggen (zover ik het nu kan inschatten). Een kindje op zijn peuterspeelzaal is destijds geholpen door een levertransplantatie.
We hebben het zo duidelijk mogelijk uitgelegd en voor hem stond het wel vast dat ze alles wel mochten gebruiken voor een ziek kindje. Hij had er toch niets meer aan...Hij heeft ook geen moeite met delen...
Trouwens...
We hebben ook wel eens luchtig besproken of de kinderen willen worden begraven of willen worden gecremeerd. Het ene kind wil gecremeerd worden en het andere begraven. Ik denk dat we - mocht het onverhoopt noodzakelijk zijn - deze wensen respecteren.
Ja,
maar dat kwam van onze oudste, toen 9. Die had wat op het jeugdjournaal gezien over orgaandonatie en stelde er allerlei vragen over.
Wij hebben toen uitgelegd wat het was, voor zover kind dat al niet begrepen had. Kind was heel erg geïnteresseerd in hoe wij er over denken en de vraag die volgde was: en als ik dood ga, moet dat dan ook. Wij hebben uitgelegd dat het niet hoeft, maar dat wij het wel belangrijk vonden om te weten hoe kind er over denkt. Kind heeft er over nagedacht en kwam een aantal dagen later met de volgende mededeling: als ik dan toch doodga, dan moeten jullie alles wat goed is maar aan iemand anders geven die er nog wat aan heeft. Kind 2, toen 7 vond het ook een goed plan. Zo nu en dan komt het nog wel eens ter sprake en de kinderen vinden nog steeds dat het zo zou moeten gaan.
Ik hoop dat het nooi nodig zal zijn, het is echt mijn worst nightmare, maar we weten in ieder geval wel hoe ze er nu over denken en daar ben ik blij mee.
Groet,
Dirkje
Bij ons...
...kwam het thema ter spraake, toen ik het formulier voor mijn donorpasje invulde.
Nog niet zolang geleden, een half jaar misschien? Dochterlief was toen 8.
Heel erg relaxed, ik heb het haar uitgeleggt en zij vond het een goede zaak.
Ik hoop, dat het nooit nodig zal zijn, maar zij wil ook donieren.
Toch over gehad
Heb het er gisteren toch eens met zoonlief over gehad. Meestal is hij vrij gevoelig met dit soort onderwerpen, het idee dat ik en papa ook ooit doodgaan (al is het hopelijk pas over 60 jaar ofzo) is vaak genoeg om hem in tranen uit te laten barsten. Maar gisteren ging het goed en het idee dat andere mensen beter konden worden van de organen waar ik na mijn dood toch niks meer aan heb vond hij wel mooi. De volgende vraag was toen ook gelijk vanaf wanneer je dat dan kon laten registreren want dat wilde hij dan ook wel.
Viel dus weer mee...
