vriend wordt erg kort gehouden door ouders
Mijn kind, 15 jaar, zit op een teamsport en is bevriend met een van de teamgenoten. Deze vriend wordt door zijn ouders heel erg kort gehouden in de opvoeding. Uitstapjes, logeerpartijtjes (bv. bij ons), een keer blijven eten - het mag (vrijwel) nooit. Vriend heeft een historie van depressie, automutilatie etc. en begint er nu, na begeleiding door een psycholoog en anderen, wat bovenop te krabbelen. Maar wordt door zijn ouders dus erg kort gehouden.
Volgens mij mag/moet je op deze leeftijd kinderen wat meer vrijheid geven, zodat ze eigen dingen kunnen gaan ondernemen. En ik snap dat het voor hen, bij hun kind, best spannend is, dat ze hun kind het liefst de hele tijd in de gaten/onder controle willen houden. Maar het lijkt wel of hij zo nu en dan echt even aan hun aandacht wil ontsnappen (wat ik me goed kan voorstellen).
Waar ik nu dus mee zit: moet ik de ouders hierop aanspreken? Dat kan eigenlijk niet, vind ik. Maar ik zou ze voor zover het in mijn vermogen ligt wel willen helpen (zowel ouders als vriend), maar weet niet hoe. Een logeerpartij bij ons behoort voor hen dus ook niet tot de mogelijkheden - terwijl dat wat mij betreft een 'veilig uitje' zou kunnen zijn (waarbij zij ook een avond vrij zijn of rust hebben, even geen of minder zorgen).
Heeft iemand hier tips?
vreemden
Als het vreemden zijn en je wil iets met ze zal je eerst moeten zorgen dat het geen vreemden meer zijn. Dan sta je naast elkaar, en niet tegenover elkaar. En ook: dan komen er veel dingen ter sprake, gewoon als vrienden, niet als vreemden.
"En dat terwijl we alleen maar wilden helpen...."
Goed bedoeld, maar als moeder van twee IADH-kinderen werd ik erg moe en ook onzeker van al die goedbedoelende mensen die ons wel even komen redden, sorry, helpen. Omdat dat vaak gepaard ging met opmerkingen in de stijl van "je moet ook wel loslaten" terwijl "loslaten" in dat stadium het stomste was dat ik kon doen. Ook al waren mijn kinderen pubers in de loslaatleeftijd. De mijne kon ik toen niet loslaten. Eén kind, inmiddels volwassen, kan ook nog niet worden losgelaten. Ja, dat kan, en dat ligt niet aan mij als zogenaamd overbezorgde moeder.
Waar had ik wel wat aan gehad? Aan een luisterend oor zonder "ja, maar". Gewoon stoom afblazen. Aan iemand die eens een kopje thee voor me zette. Zonder "je moet gewoon eens..."- goedbedoelde adviezen.
Mijn advies in deze situatie? Respecteer de ouders en hou je oordelen ("vriend wordt erg kort gehouden") voor je. Je mag pas oordelen als je een week in de schoenen van die ouders hebt gestaan.
Sally verwoordt precies zoals ik het bedoel
Je kunt niet achter de voordeur kijken van het gezin. Je kunt niet weten wat er zich allemaal afspeelt. Je weet ook niet of de vriend van je zoon logeerpartijtjes eigenlijk helemaal niet kan en dat het dan heel fijn is dat je je ouders dan als zondebok kan aanmerken: "mag niet van mijn ouders".
Gelukkig, weet je dat niet. Gelukkig maar. Want het valt niet mee hoor om ouders te zijn van een IADH-kind en specifieker van een kind met een depressie en/of angststoornis.
Mijn kind met angststoornis ging overal met me heen. Echt overal. Daar lag ik ook naast in bed voordat ze ging slapen (sommige avonden dan). Liet ik haar daarom niet los? Misschien maar dat was op dat moment de benadering die haar het beste hielp.
Laat het los. Blijf gewoon aanbieden en misschien komt er ooit een dag dat hij wel kan/wil/mag blijven slapen.
Wat mijn kind het meest goed heeft gedaan is dat haar vriendin altijd voor haar klaarstond. En ook (probeerde) te begrijpen als het een keer niet lukte om langs te komen. En anders mocht mijn kind altijd zeggen: "mag niet van mijn moeder". Die achterdeur had ze altijd.
Sally
omschrijft precies zoals het is. Vooral haar titel "En dat terwijl we alleen maar wilden helpen...." Nu heb ik niet eens IADH kinderen. Oke, jongste valt er een beetje onder maar ik herken het ook. Ik sluit mij volledig aan bij de post van Sally.
Misverstand
In een tijd dat je zelf erg aan het zoeken bent, het gaat niet goed met je kind, maar een standaardopvoeding wordt alom jou geadviseerd, helaas is dat niet waar je kind wat mee kan. Zelfs een wat rigide standaardopvoeding alsof er een soort printplaat in mensen zit waar ze op terugvallen als het spannend wordt: zonder eten naar bed, onder de koude douche, ze moeten luisteren, dat accepteer je toch niet, afijn, de lijst is eindeloos.
Terwijl jij juist op zoek bent om samen met je kind uit te vogelen wat die nodig heeft om zich wel weer goed en levenslustig te voelen en minder faalangstig of afgewezen of overprikkeld. De angsten van je kind, de nachtmerries. Natuurlijk laat je dat ook niet te zwaar worden en je blijft samen het licht zoeken. Maar een al te vrolijk gedoetje bij een depressief kind helpt ook niet altijd. Het is echt een ingewikkelde balans.
Maar omstanders lijken dan toch te denken: als jij nou maar 'normaal' opvoedt dan doet dat kind ook wel normaal.
Een beetje zoals de overheid bedacht had dat we geen deskundigen nodigen hebben maar een wijkteam om kinderen te helpen. En voetballen is een panacee.
Nou is het natuurlijk ook waar, de gewone dingen kunnen soms een geweldig goede invloed hebben, maar het is het omdraaien van de zaak. Alsof je kind het moeilijk heeft omdat het niet op voetballen zit en dat is toch niet zo.
Volgens de WHO heeft wereldwijd zo'n tien procent van de kinderen psychische problemen. Net als volwassenen overigens. En dat is een lastige materie. Ligt het aan de omstandigheden, ligt het aan het karakter van het kind, is er een onderliggende neurologische conditie waardoor het stemmen hoort, enzovoort.
Het is een illusie om dan te denken dat als je daar maar normaal tegen doet dat die dan wel normaal wordt.
Helpen
Inmiddels hebben sommige familieleden en vrienden wel door dat het echt wel iets anders is als je kind uit de boot valt. En ik vergeef ze wel. Ondanks het voor mij beledigende commentaar, ik leg wel eens uit dat ik daar echt wel voor doorgeleerd hebt, en ben ook toenemend mij gaan beroepen op mijn vak, de opleidingen, en dan nog de speciale trainingen bij autisme.
Voor hen was het natuurlijk minstens zo onbekend als voor mij. Maar vanaf de wal is het handig om kapitein te zijn.
Misschien ben ik wel te zelfverzekerd. En natuurlijk maak ik ook fouten. En ik ben zeer dankbaar voor de hulp die ik al die jaren van vriendinnen en familie heb gehad. Maar de adviezen heb ik toch maar naast mij neergelegd. Of ben er tegen ingegaan. Dat doe ik wel bij vrienden of familie. Niet bij buitenstaanders.
advies
Oef wat zou ik veel gegeven hebben voor een goed advies!
Ik had het zo nodig!
Maarja weet je, de meeste adviezen die zo 123 gegeven worden, die had ik zelf heus wel bedacht...
Als moeder van een zorgenkind ben je niet een béétje met opvoeding bezig en ook niet een beetje voor de leuk. Je bent hyperalert op je eigen gedrag, omgevingsfactoren en al die andere dingen, alles wat ook maar een beetje je kind kan helpen om uit de ellende te komen.
Dus tsja, of je nu wil of niet, maar alle simpele opvoeddingen en slogans (laat een beetje los
) ben je al lang en breed voorbij. Je moet wel.
Ik had een moord gedaan voor een goed advies.
Maar niemand kon me dat geven.
(Maar die enorme stroom ongevraagde adviezen verwart je wél en leidt je af!)
Dus wat wel: mee puzzelen in het klein. Alleen als daar ruimte voor is. Dus zoals al gezegd: Eerst contact leggen, voorzichtig polsen, integriteit geven.
(En met klein idd iets als hoe maken we een uitstapje mogelijk)
En vergeet vooral niet dat je als ouder van, die er midden in zit, ontzettend gevoelig bent. Je zult wel moeten. Anders raak je nog meer overspoeld. Je zult moeten afweren en selecteren. Alleen wat écht veilig is mag naar binnen. Anders schaadt je je eigen kind.
wat maakt het zo gevoelig?
Een vraag aan Sally en anderen, wat maakt dat 'ongevraagd advies' zo gevoelig ligt?
Is het de toon waarop het gebracht wordt, of is elke vorm van informeren naar verkeerd? In het geval wat ik beschreef, hadden we (wij en de gemeenschappelijke vrienden) niet de indruk dat de ouders vonden dat er een potentieel probleem was (we zijn een paar jaar verder en het probleem is er niet minder op geworden, maar we praten er maar niet meer over. Voelt ook niet goed trouwens.)
Ik snap dat de toon in het openingsbericht "zal ik de ouders erop aanspreken" niet de juiste is. Maar de uitspraak "Goed bedoeld, maar als moeder van twee IADH-kinderen werd ik erg moe en ook onzeker van al die goedbedoelende mensen die ons wel even komen redden, sorry, helpen. " is ook niet aardig.
"Waar had ik wel wat aan gehad? Aan een luisterend oor zonder "ja, maar". Gewoon stoom afblazen. Aan iemand die eens een kopje thee voor me zette. Zonder "je moet gewoon eens..."- goedbedoelde adviezen."
Die goedbedoelde adviezen komen denk ik heel vaak als mensen zien dat er iets niet goed is, maar jij niet uit jezelf stoom komt afblazen. Ik zie het (in geval van de TS en in ons geval) als een poging tot toenadering. Als je onzeker overkomt straal je ook (onbedoeld misschien) uit dat je hulp nodig hebt. Of heb ik het mis?
Lieverdje
Ik heb juist de ervaring dat mensen "stoom afblazen" zien als uitnodiging om je eens te gaan vertellen wat je allemaal fout doet. Stoom afblazen doe ik dus binnen het gezin en met een enkele vriendin die het snapt. En hier 
Lieverdje: wat maakt dat "ongevraagd advies" zo moeilijk ligt?
Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken maar ongevraagd advies ligt voor mij zo gevoelig omdat ik dan altijd het idee heb dat ik me moet verantwoorden. Verantwoorden waarom ik sommige keuzes maak. Terwijl het maken van deze keuzes al moeilijk genoeg is. Want wanneer doe je het goed? Voor het kind, jezelf en je gezin. En dan verwachten anderen ook nog dingen van je.
Ik denk dat ik het meeste heb gehad aan mensen die vroegen aan mij: hoe gaat het met jou? Is het nog een beetje vol te houden? Begrip dus. Geen kritiek, hoe goedbedoeld ook.
En ik heb veel gehad aan mijn buren die toen het nodig was op zaterdagavond voor mijn kind naar een apotheek reden zo'n 20 kilometer verderop toen mijn kind in een zware psychose zat en wij als ouders haar niet alleen mochten laten. Praktische hulp toen ik het zelf vroeg
Geloof me, het zorgen voor een kind met een depressie/angststoornis is al zwaar genoeg zonder "ongevraagd advies".
Maar ik spreek hierin alleen voor mezelf. Laat dat duidelijk zijn.
over ongevraagd advies
Het lastige is dat het vaak 'verpakt' wordt als advies, maar eigenlijk kritiek is. Er zit vaak een oordeel in over jouw manier van opvoeden.
Vaak vanuit het idee: mijn kind doet wel 'gewoon' en dat komt vast door de manier waarop ik opvoed. Dus dat jouw kind raar/gek/onhandig/ongemanierd doet, zal wel met de opvoeding te maken hebben.
Het maakbare kind. Het kleiwerkje. Als je maar goed boetseert, dan wordt het een mooi en rimpelloos exemplaar.
En op den duur ben je daar als ouder van een kind 'met iets' wel een beetje klaar mee.
geen goede raad geven
Helemaal eens met anonieme moeder
Wij zaten in ongeveer dezelfde situatie, en het laatste waar je op zit te wachte is ongevraagd advies.
Het is allemaal al ingewikkeld genoeg zonder dat mensen van buitenaf hun ook nog eens goed bedoelde mening over een bepaalde situatie geven. Je gaat echt niet aan de ouder van een tesmgenoot uitleggen wat er precies met je kind aan de hand is, ook al zijn de jongens bevriend.
Ons kind durfde bijvoorbeeld helemaal niet te logeren, dat leverde teveel spanning op.
Het dat mag niet van mijn ouders zei zij dan op aanraden van de psycholoog om verder vragen te voorkomen.
Wat wel hielp was inderdaad praktische hulp, bijvoorbeeld in het geval van TS aanbieden kind s’avonds wel even thuis te brengen, zodat de ouders hun kind niet hoeven op te halen.
Of wat in ons geval ook hielp was dat onze andere kinderen vaak met iemand mee mochten rijden, extra te logeren werden gevraagd zodat hun (sociale)leven door kon gaan.
Het hebben van een depressief kind is zwaar, maar ook her hebben van een depressieve broer of zus is moeilijk.
Zoals de laatste paar reacties
Al aangeven zit er vaak -zonder dat diegene het misschien zelf doorheeft- al een wereld aan aannames en oordelen achter ongevraagd advies. En met complexe problematiek is het vaak zo dat je als buitenstaander helemaal niet kunt overzien wat er allemaal bijkomt. En de voor de hand liggende dingen zijn vaak al een gepasseerd station. Dus ben je in zo’n geval alleen maar bezig met uitleggen, toelichten en verklaren. Beslissingen die je na wellicht veel wikken en wegen genomen hebt worden goedbedoeld weer even op de helling gezet waardoor je je zelf onverwacht terugvindt in de pijn van dat proces. Ik denk dat het ook gewoon gaat om een soort reis die je maakt als ouder en dat vaak goedbedoeld advies je terugzet naar die lastige, pijnlijke momenten en daar zit je natuurlijk vaak gewoon niet op te wachten, zeker niet met mensen die verder van je af staan.
Mooi draadje
Wat een mooi draadje vind ik dit.
Dank aan alle ouder die vanuit hun positie als ouders met een kind met problematiek uitleggen hoe het voor hen is. Heel leerzaam. Ik zal er zelf echt (nog) meer op proberen te letten niet ongevraagd advies te geven, maar meer te vragen hoe het met ouders zelf gaat. En praktische hulp te geven als er om gevraagd wordt. Nb ik ken een gezin met problematiek, niet helemaal vergelijkbaar, maar de adviezen zijn er wel naar toe te vertalen. Die zou ik graag helpen, maar helaas vragen ze niet om hulp, terwijl ik denk dat ze het echt meer zouden kunnen gebruiken. Maar goed, dat is aan hen.
En lieverdje even mijn compliment aan jou. Ik lees hier veel mee en lees ook vaak posts van jou. Soms kan je in mijn ogen wat kort door de bocht zijn (ook al is het dan vast goed bedoeld), maar je posting hierboven met vragen vind ik erg goed. Daardoor komen er nu waardevolle reacties. Dus bedankt voor jouw goede vragen!
En voor mij ook nog erbij...
Alles wat hier boven staat en..
Als ik over mijn kind praat, praat ik niet over mezelf. Ik praat dus liever met mensen die mijn kind al jaren kennen, ons gezin respecteren en mijn verhaal voor zich zelf houden.
Mijn kind hoeft niet:"over straat".
IRL kan je niet makkelijk een masker opzetten en een nick gebruiken.
Wat ook niet prettig is, is dat mensen waar je dan je hart uitstort je hiermee achtervolgen. Zie je ze later in de rij bij de supermarkt of bij de voetbal en dan komt de vraag:"hoe gaat het nu? Ik hoop wat beter?"
En dat op een toon van;"ik weet er alles van, breng me maar even op de hoogte".
Of de vraag erg ongelegen komt zitten ze niet mee.
Je leert snel oprechte belangstelling zonder oordeel te scheiden van nieuwsgierigheid. Soms geef je dan inderdaad het signaal af van je terugtrekken en afzonderen. Dat wil niet zeggen dat je zielig bent, ook dat is een oordeel.
Melanie
"En lieverdje even mijn compliment aan jou. Ik lees hier veel mee en lees ook vaak posts van jou. Soms kan je in mijn ogen wat kort door de bocht zijn (ook al is het dan vast goed bedoeld), maar je posting hierboven met vragen vind ik erg goed. Daardoor komen er nu waardevolle reacties. Dus bedankt voor jouw goede vragen!"
Nou bedankt hoor
Kort door de bocht.... hmm, vind je? Ik vind mensen vaak onduidelijk of ze zeggen niet wat ze bedoelen, zelfs niet op een anoniem forum! Maar inderdaad, de reacties zijn goed Jammer dat zoveel mensen ervaren dat mensen die belangstelling tonen of ongevraagd advies geven niet zulke goede bedoelingen lijken te hebben. Ik heb zelf in elk geval nooit de intentie om alleen maar het laatste trieste nieuws te horen en al helemaal niet om een ander af te kraken.
Anderen hebben al geantwoord 
Toch nog even mijn 2 centen.
Als ouder van een IADH-kind krijg je veel goedbedoelde adviezen. Lief, maar niet elke goedbedoelende adviseur is vrijblijvend in zijn of haar advies en kan dan behoorlijk goedbedoeld opdringerig worden. Ik werd echt moe van alle ja-maars van de goedbedoelende adviseurs nadat ik had geantwoord dat visolie hier niet werkt, picto's het tegenovergestelde effect hadden, loslaten onverstandig was, etcetera. Zelfs een vriendelijk "bedankt voor je advies, ik ga me er eens in verdiepen" werd door sommigen niet geaccepteerd.
Ik voelde me ondankbaar en eigenwijs, en negeerde mijn moederinstinct. Als ik advies had gewild, had ik dat wel rechtstreeks gevraagd. En achteraf gezien had ik ook mijn stoom afblazen wel beperkt tot een papieren dagboek of zo, want niemand kan er wat mee en je verliest er alleen maar vrienden mee die niet op mijn zoveelste wanhopige stoomwolk zitten te wachten.
Waar heeft een IADH-ouder wel wat aan?
"Joh, je zet er moe uit, wil je je verhaal kwijt?" (en dan alleen maar luisteren en hard op je lippen bijten om advies te geven, tenzij de IADH-ouder daar duidelijk om vraagt - hou het altijd vrijblijvend en dring niks op!).
"Joh, je ziet er moe uit, zal ik een avond een oogje oppassen (of bij een 15-jarige: logeeradres of zo aanbieden) zodat jij/jullie eens lekker een avondje voor jezelf hebben?"
"Ik heb waarschijnlijk geen advies waar je wat aan hebt of dat je nog niet kent, maar weet dat ik aan jullie denk."
Slik alle ja-maars en waarom-doe-je-niet-dit in als je bijvoorbeeld hoort dat een 15-jarige niet mag logeren. Er is waarschijnlijk een goede reden voor, ook al gaat jouw 15-jarige al zelfstandig een midweek kamperen op Terschelling (bij wijze van spreken).
Vraag zelfs niet waarom als iemand niet spontaan daarmee komt. Een IADH-moeder moet al genoeg uitleggen en verklaren en loopt zelfs in het professionele circuit mogelijk tegen onbegrip aan. Iets waar mijn ene, inmiddels volwassen kind, lelijk door beschadigd is. Hij is een behoorlijk IADH-kind en iedereen buitelde over elkaar heen om mij en hem de les te lezen en hem te forceren ver over zijn grenzen te gaan. Met oh zo gezellige uitjes en sociale evenementen bijvoorbeeld, want ik was te overbeschermend en hij moest gewoon normaal gaan doen.
Ik kan anderen niet veranderen maar ik zal mezelf eeuwig blijven verwijten dat ik niet nog sterker voor hem opgekomen ben en alle goedbedoelde ja-maar-hij en je-moet-gewoon van me af had laten glijden. Ook al zat er niks kwaads in (soms wel), maar het voelde keer op keer als "jij, moeder, doet het niet goed, je moet hem loslaten, hij kan het best, hij moet gewoon meer zijn best doen, hij is helemaal niet zo autistisch, jij bent te krampachtig, hij is al 9, 10, 11, 12 etcetera."
Ik hoop dat de ouders van de kort gehouden jongen doen wat het best is voor dat kind. En als dat kort houden is, bijvoorbeeld door verbieden te logeren, dan zullen ze daar waarschijnlijk een reden voor hebben die anderen niets aan gaat.
En mochten die ouders toch te overbezorgd zijn, dan wens ik hen wijsheid toe.
Maar het is niet aan ons of aan TS om daar over te beginnen.
goede bedoelingen
"...niet zulke goede bedoelingen lijken te hebben"
Ik denk eigenlijk dat mensen vaak wel goede bedoelingen hebben. Maar dat ze oprecht geen idee hebben wat het is om een niet-gemiddeld-kind te hebben. Dat had ik zelf destijds ook niet. Onze oudste is een nogal 'goed gelukt exemplaar'. Vanaf de peutertijd ging alles eigenlijk vanzelf. Hij at goed, was sociaal, kwam goed mee op school etc. Ik heb in die tijd ongetwijfeld wel eens 'ongevraagd advies' gegeven aan andere ouders. Omdat ik graag mijn 'succes-aanpak' met hen wilde delen, ik gunde hen ook een kind dat goed sliep, alles wilde eten, gezellig was etc.
Totdat we ontdekten dat het met onze jongste zoon allemaal heel anders verliep. Onze opvoedskills werden flink op de proef gesteld en we merkten dat veel, heel veel moesten bijleren. De 'succes-aanpak' die we dachten te hebben, bleek helemaal niet zo'n succes-aanpak. In de loop van de tijd hebben we geleerd en ervaren welke 'gebruiksaanwijzing' deze zoon heeft, en waar hij het wél goed op doet.
In de vraag zit al het antwoord
Lieverdje, in de uitleg van je vraag gaf je zelf al het antwoord aan: 'In het geval wat ik beschreef, hadden we (wij en de gemeenschappelijke vrienden) niet de indruk dat de ouders vonden dat er een potentieel probleem was.' Met andere woorden: je kwam niet met hulp, maar met een potentieel probleem.
Mensen accepteren nooit oplossingen of adviezen of hulp als je het niet samen eens bent over de vraag wat nu het probleem is.
En zoals hier al enkele keren gezegd: als een kind echt een probleem heeft (depressie), dan vergt dat meestal al heel wat sessies bij allerlei professionele hulpverleners om dat goed te doorgronden en dan nog de tweede stap te maken: goede hulp.
Ik zei op een gegeven moment: 'sluit maar achteraan in de rij' toen de zoveelste zeer betrokken moeder van met mij kwam praten omdat zij zo'n goed gesprek had gehad met mijn stiefdochter en daarover met mij wilde praten. Niet wetende hoe ze zelf voor de gek gehouden werd.
Tsjor
Zelfs in eenvoudige vraag
' Hoe gaat het nu met je?' In het woordje 'nu' zit al een wereld van interpretaties. Tsjor
tsjor
"In het woordje 'nu' zit al een wereld van interpretaties."
Maak jij dat er niet zelf van?
en verder
"Lieverdje, in de uitleg van je vraag gaf je zelf al het antwoord aan: 'In het geval wat ik beschreef, hadden we (wij en de gemeenschappelijke vrienden) niet de indruk dat de ouders vonden dat er een potentieel probleem was.' Met andere woorden: je kwam niet met hulp, maar met een potentieel probleem."
Hoe kun je met hulp komen zonder te proberen het probleem bespreekbaar te maken?
"Mensen accepteren nooit oplossingen of adviezen of hulp als je het niet samen eens bent over de vraag wat nu het probleem is."
Dat snap ik ook wel. Dat was hier ook het geval.
Ik zei op een gegeven moment: 'sluit maar achteraan in de rij' toen de zoveelste zeer betrokken moeder van met mij kwam praten omdat zij zo'n goed gesprek had gehad met mijn stiefdochter en daarover met mij wilde praten. Niet wetende hoe ze zelf voor de gek gehouden werd."
Ja maar dát kun je de betrokken moeder toch niet kwalijk nemen, ook al is ze de zoveelste? Dat weet zij toch niet?
Mooi draadje inderdaad
Voor mij ook pijnlijk, gevoelig, emotioneel, herkenbaar.
Ik herken zo veel!
Sally, bijna alles wat je zegt!
Maar ik herken ook de andere kant, vrees ik.
Want ik kan wel raden hoe mensen over mij denken.
Ik denk dat er genoeg mensen zijn die over mij net zo goed denken 'hee, kan wel hulp gebruiken, maar helaas vraagt ze het niet'.
En er zijn vast ook wel mensen die denken dat ik 'de problemen niet zie' of niet wil zien. Of al die andere gedachten die hier zo door dit draadje heen buitelen.
Ik weet niet goed wat te schrijven. Ik zou er wel boeken van vol over kunnen schrijven vrees ik.
In ieder geval wil ik nog wel kwijt dat ik van nature zeer gesloten ben, dat is gewoon mijn aard. Mijn zorgenkind is nog veel meer gesloten dan ik ben. Voor ons is het echt ongelofelijk vermoeiend en vaak gewoon vervelend veel te delen. Maar met problemen verwacht echt iedereen dat je een open boek bent. Meestal tref je alleen al tig hulpverleners waarbij je even alles zo op tafel mag leggen. En dan verwacht ook nog je hele omgeving dat. Ik vind eigenlijk even niet zo de woorden om te beschrijven wat dat met je doet.
Nu. Lieverdje.
Als je vraagt:"hoe gaat het nu?" is dat heel normaal met een verkoudheidje.
Als je het vraagt aan een moeder met een iadh kind, dan is "nu" niet aan de orde. Een depressie of andere problematiek is niet over bij de volgende voetbaltraining waarbij je elkaar tegenkomt.
Met het woordje "nu" laat je al zien niets te hebben begrepen van de ernst van de situatie.
Daarom gaf ik ook aan dit een irritante vraag te vinden. Sommige dingen veranderen niet, gaan niet over.
Dus "nu" valt er niets te vertellen, hetzelfde als altijd. Maar daar hebben mensen geen zin in. Problemen moeten wel over gaan of minimaal verbeteren.
Tenslotte kreeg je bij het vorige gesprek vele goede tips, die hebben vast goed geholpen, toch?
Dus als mensen vragen:"hoe gaat het nu?".
Dan zeg ik:"goed hoor."
Het antwoord komt er bij mij ook vriendelijk uit, besef heel goed dat mensen het vaak goed bedoelen.
Goede bedoelingen
'Ja maar dát kun je de betrokken moeder toch niet kwalijk nemen, ook al is ze de zoveelste? Dat weet zij toch niet?'
Nee, ze weet niet dat ze de zoveelste is. Maar de irritante domheid is dat ze denkt dat zij beter inzicht heeft gekregen in mijn pleegdochter dan ik zou hebben. Terwijl zo'n situatie veel complexer is dan iemand die 'even' kontakt heeft ook maar kan vermoeden. Mijn pleegdochter wist feilloos de zwakke plekken van iemand te vinden en daarop haar verhalen te bouwen, die voor haar een gunstig effect op korte termijn konden bewerkstelligen. Het heeft tot makabere situaties geleid, bijvoorbeeld dat school de politie waarschuwde en de politie haar fietsroute volgde, omdat pleegdochter had verteld (zeer overtuigend) dat ze 's morgens achtervolgd werd door een vuilwitte auto met vier gemaskerde mannen erin. Nee, niet aan de ouders vertellen, want die geloven dat toch niet. Nee, natuurlijk geloofden we dat niet. Toen we het verhaal naliepen bleek, dat ze voor de derde keer te laat op schol was gekomen en bang was dat ze en rode kaart zou krijgen. 'Of wil je me iets vertellen?' was de vraag van een interne begeleidster. Dat wilde ze wel.
Ga ervan uit dat ouders hun kind het beste kennen en dus ook handelen naar hun beste vermogen. Dat voorkomt dat je op basis van je eigen beperkte waarnemingen problemen ziet en ongevraagd hulp gaat aanbieden voor de problemen die jij ziet. Want de echte problemen zouden wel eens heel anders kunnen zijn (in het voorbeeld van mijn dochter: manipuleren). En voor die echte problemen heb jij als buitenstaander vaak echt geen betere oplossing dan ouders, zeker niet als ouders al hulpverleners om zich heen hebben.
Tsjor
en zelfoverschatting
"Nee, ze weet niet dat ze de zoveelste is. Maar de irritante domheid is dat ze denkt dat zij beter inzicht heeft gekregen in mijn pleegdochter dan ik zou hebben."
En daar zit ook een flinke dosis zelfoverschatting bij. Het blijkt dat de meeste ouders vinden dat zij betere opvoeders zijn dan anderen. Idem voor bijvoorbeeld autorijden. Het zit blijkbaar in ons om onze eigen kwaliteiten nogal hoog in te schatten.
Dor deze draad moest ik weer denken aan cursussen die ik wel eens aan vrijwilligers (vaak 17/18/19-jarigen) heb gegeven, o.a. over 'omgaan met probleemgedrag'. Het ging om vrijwilligers die groepen kinderen begeleiden. Tijdens zo'n cursus kregen ze wat meer inzicht in het gedrag van kinderen en vooral de invloed die je als begeleider van een groep daarop hebt. En dan waren er nogal eens van die 18-jarigen die dan tevreden constateerden dat ze vanaf nu 'de ouders van probleemkinderen veel beter konden adviseren en begeleiden'. Ja, adviseren en begeleiden, dat zeiden ze echt ('want de meeste ouders snappen er gewoon helemaal niets van'). Met de beste bedoelingen maar met zo'n enorme dosis zelfoverschatting.
Dat mag
'Het blijkt dat de meeste ouders vinden dat zij betere opvoeders zijn dan anderen.' Dat mogen ouders denken, van hun eigen kinderen. Ze moeten wel, want anders moeten ze het beter doen. Irritant wordt het als ouders denken dat zij dat ook van mijn kinderen zijn. En gevaarlijk als 18-jarigen denken dat ze dat op basis van een cursus al zijn.
Tsjor
Moeilijk
Hoi, ik heb je verhaal een paar keer gelezen, en ik begon me een beetje af te vragen waarom je iets wilt veranderen in de structuur van die jongen. Ik lees over automutilatie, en dat hij begint op te krabbelen uit de depressie. Als doorgewinterde depressieklant, weet ik dat juist die periode er een is om te bewaken. Iemand geeft een goede indruk,het ergste is voorbij, vrolijk, doet mee etc. Dat is wat de omgeving ziet en ineens zijn er dan weer meteen verwachtingen. Dat is voor een volwassene al moeilijk, en als de situatie zo is voor die knul, kan ik begrijpen dat zijn ouders hem moeten begrenzen en beschermen. Voor een puber denk ik 2 keer zo zwaar.
Ik weet natuurlijk niet of dat de situatie is, maar van iemand met een depressie in remissie kun je weinig verwachten, al lijkt het anders.
Ik vind je betrokkenheid echt zo lief, dat moet ik wel even zeggen hoor! Misschien is het een idee dat jouw zoon de eerste tijd daar wat over de vloer komt? Dan is die jongen in zijn eigen omgeving. En ik weet niet hoe warm jouw contact is met zijn ouders, maar je kunt ze natuurlijk altijd vragen hoe het met hen als ouders gaat, en of je ze ergens mee kunt ondersteunen. Het zal voor hen ook niet makkelijk zijn. Persoonlijk zou ik er in ieder geval heel voorzichtig mee zijn. Maar goed, ik kan het ook helemaal verkeerd hebben. Moeilijk.
ijsvogeltje
"En dan waren er nogal eens van die 18-jarigen die dan tevreden constateerden dat ze vanaf nu 'de ouders van probleemkinderen veel beter konden adviseren en begeleiden'. Ja, adviseren en begeleiden, dat zeiden ze echt ('want de meeste ouders snappen er gewoon helemaal niets van'). "
Oh, echt waar...! Wat erg.
