Wanneer is het selectief mutisme ipv grote gevoeligheid?
Misschien is de vraag al wel duidelijk 
Maar ik heb een dochtertje van net 3, die altijd een behoorlijke tijd nodig heeft om de kat uit de boom te kijken voor ze echt loskomt. Ze kan dan al wel non-verbaal contact zoeken met mensen, maar vaak duurt het een uurtje voor ze begint te praten. Ze is erg gevoelig voor sfeer en druk, dan weigert ze snel te praten, en verder gevoelig voor het hebben van een 'klik' met iemand voor ze met die persoon wil praten. Thuis is ze volledig normaal, een lief bijdehandje. Ze speelt dan ook goed samen met andere kinderen, met kinderen heeft ze minder moeite dan met volwassenen (en met vrouwen meestal makkelijker contact dan met mannen). Op de peuterspeelzaal is duidelijk dat ze voorloopt, en verder is ze wel stil, praat zachtjes, maar doet goed mee. Ze wordt daar steeds losser en vrijer, en volgens de juf valt het wel binnen de grenzen voor 'normaal' gedrag. Als het rustig is en er maar een klein groepje kinderen aanwezig is praat ze duidelijker mee dan als het druk is of er meer uitbundige mensen aanwezig zijn (bijv voor een verjaardag).
Nu suggereerde iemand pas selectief mutisme. Ik heb een psychologenpraktijk gebeld om te vragen wanneer dat vastgesteld kon worden, maar zij gaan voorlopig meer uit van een gevoelig en begaafd meisje (dat door bijv perfectionisme liever alleen in veilige, vertrouwde situaties spreekt). Om het wat gecompliceerder te maken komt er nog wel Asperger voor in de directe familie.
Kan iemand hier iets zinnigs over zeggen?
Ervaring
ik werk al jaren met kinderen van 0 tot 8 jaar.als ik een groep met tien kinderen neem dan zijn er van de tien minstens twee die aan de beschrijving van je dochter voldoen,ik heb overigens zelf ook een dochter die precies hetzelfde gedrag vertoonde als jouw dochter.
ik zie er niet iets *bijzonders* in,geen stoornis in elk geval,al ben ik natuurlijk geen arts.
waarom wil je perse weten of je dochter eventueel een stoornis heeft?heeft zij last van haar eigen gedrag? is zij ongelukkig? onhandelbaar?zo ja,dan zou ik hulp zoeken,zo nee,wees trots op je unieke dochter.
Mijn zoon
had selectief mutisme. Hij deed alles woordeloos, sprak ook niet tegen mij als we ergens waren. Als we alleen waren kletste hij de oren van mijn hoofd. Gaf dan ook aan dat ie wel wilde maar niet KON. Voor mij klinkt je meisje gewoon verlegen en rustig, maar ja wie ben ik. Hou het wel in de gaten, hoe ze zich verder pratend ontwikkelt. Mijn zoon kreeg in groep 2 therapie en ging (weliswaar zacht) pratend naar groep 3. Maar hij wilde het dan ook heel graag en vroeg zelf om therapie.
Ook hier ASS in de familie, maar sm staat los van autisme, is mij verteld. Jacci
Maak het niet te zwaar
De laatste jaren wordt er m.i. te veel waarde gehecht aan spontaniteit: hoe uitbundiger en extraverter, hoe beter. Ik vind dat een kwalijke ontwikkeling die snel kan ontaarden in ongeremd en onaangepast gedrag dat vaak ten koste gaat van anderen.
Is jouw dochter niet gewoon introvert en wat verlegen? Zij observeert mensen eerst en maakt dan haar keus: lijkt mij heel gezond, hoor.
Afwachten dus
dat zei die psycholoog dus ook. Ik heb vandaag even meegekeken bij de peuterspeelzaal, en ik zie dan ook meer verlegenheid dan angst om te praten.. ik begreep dat juist dat laatste selectief mutisme onderscheidt van verlegenheid?
Het zou wel fijn zijn als ze wat losser kon worden, en als ze meer van zichzelf kon laten zien (grote voorsprong maar ze laat het niet merken daar, kan bijv zelf haar naam schrijven maar wilde op de kerstkaart voor de peuterspeelzaal eerst alleen spiralen tekenen ipv haar naam).
En waarom ik aan onderzoek dacht: bij selectief mutisme heb je de beste behandelmogelijkheden als je er vroeg bij bent, en omdat zij best pienter is zou dat misschien al wat jonger kunnen dan normaal.
Hier wel sm
en mijn dochter praatte op de creche de eerste 1,5 jaar niet tegen de leidsters en nauwelijks tegen de kinderen. Bij mensen die ze wel kent (en wel tegen praat) is ze wel verlegen dus veel denken ook dat het gewoon verlegenheid is bij haar.
Echter toen ze 2,5 was voelde ik aan dat het niet gewoon verlegen was. Ik kreeg vaak geen contact meer met haar op het moment dat ze in een, voor haar, spannende situatie was. Ze praatte dan ook nauwelijks tegen mij (of fluisterde het in mijn oor). Wat ik ook kenmerkend bij haar vond was de vervlakking in hara gezicht, wij noemen het altijd haar pokerface. Ze kon iemand heel straks aankijken zonder nlikken of blozen..dat heeft ze nu minder. Ze is minder angstig nu dan vroeger en communiceert wel non-verbaal (deed ze vroeger niet) allene het praten blijft lastig. Op school heeft ze de eerste 1,5 jaar ook niet tegen de juf gepraat, inmiddels wel maar in de kring durft ze nog steeds niet. Wij hebben inmiddels voor de 2e keer de diagnose SM gekregen (nu ivm aanvraag rugzakje).
Als ik jouw verhaal zo hoor denk ik ook niet meteen aan SM, meer als introvert en verlegen. Het feit dat ze wel praat, ook al is het zacht, doet mij toch denken aan verlegenheid. ook het in de kring praten, wat ze blijkbaar wel doet soms vind ik toch wel heel knap. En juist voor verlegen kinderen is dit erg moeilijk vanwege al die ogen die op je gericht zijn. Ik zou het nog even aankijken en afgaan op de mening van de juf, als zij het acceptabel vind. Je kunt altijd kijken hoe het gaat en als ze gewoon goed meekomt en vorderingen maakt zou ik me nog geen zorgen gaan maken inderdaad.
