Wat mocht jij vroeger niet?
Even inhakend op het berichtje hierboven dat kinderen van een forummer een telefoonkaart hebben gekocht en dat blijkbaar niet mochten. Vroeg ik me op eens af; wat mocht jij vroeger niet waar je nu van denkt 'waarom toch in vredesnaam niet?'. Ik vroeg me dat zo maar af omdat ik ook wel eens aparte 'verboden' kreeg op gelegd. Zo mocht ik geen haargel gebruiken tot ik een jaar of 15 was. Het zou heel slecht zijn voor je haar en het haar zou uitvallen. Jeetje, ik heb toen van ellende een jampotje beschilderd met verf zoals je dat met een sfeerlichtje zou doen en daar heb ik toen haargel in gedaan(gekocht van mijn eigen zakgeld, 1,50 gulden weet ik nog). Gel is afgepakt en later mocht ik op eens wel haargel. Nooit begrepen waarom het was en mijn ouders weten het ook niet meer! Welk verbod kreeg jij vroeger opgelegd?
Dorry
Lang haar...
Ik wilde vroeger zó graag lang haar en het mocht niet van mijn moeder 
Na wat zeuren mochten wij trouwens wel spijkerbroeken met witte bies en zelfs ook eentje met een rode bies, maar mijn vader kon het toch niet nalaten om dan íedere keer te roepen dat wij toch zeker geen postbode of politieagent waren, dus dat het best wel stom stond.
O ja, en Toppop kijken mochten wij eerst ook niet, maar toen André van Duin op 1 stond, mochten we het toch zien. Ik herinner me nog de stómme verbazing dat je hem dan niet als eerste, maar als láátste in het programma zag...
Spijkerbroeken met witte biesjes?
Die heb ik echt nog nooit gezien, wanneer was dat?
Trouwens erg leuk, dit draadje!
Jarenzeventigbies
In de jaren 70 waren die witte biezen ineens in. Over de hele lengte van je spijkerbroekspijp. Zelfs nu nog vind ik het wel geinig, het idee. Mijn vader vindt het overigens nog steeds stom 
Gale?
Als je geen koelkast mocht zeggen, welk woord werd je dan geachte te gebruiken om een dergelijk apparaat aan te duiden?
Genista
ijskast denk ik!
Frigidaire?
Clo
Als je geen "toilet" mag zeggen (maar WC, neem ik dan maar aan), dan zal frigidaire toch ook wel uit den boze zijn IJskast? Dat zal haast wel, maar dat is in principe toch een ander ding dan een koelkast.
Ja, zie je, dat zegt Wiki ook: "Sommige koelkasten werden vroeger ook wel ijskast genoemd, als ze gekoeld werden door blokken ijs die door een ijsfabriek werden geleverd of uit een ijskelder werden gehaald. Tegenwoordig zijn de woorden in praktische zin synoniem, maar het woord "ijskast" wordt vaker gebruikt in kringen waar vroeger de ijsman aan de deur kwam."
Akka
Die broeken waren DUUR. Die kostten wel 60 gulden per stuk. En daarom mocht ik hem ook niet.
Tegenwoordig ben ik blij als een broek maar 30 euro kost. Dingen veranderen blijkbaar.
Voor de rest was mijn moeder erg voorzichtig aangelegd. Zo mocht ik in de winter niet op de fiets naar school, mocht ik toen ik 16 was niet met mijn vriendje op jeugdkamp en mocht ik hem door de week eigenlijk niet zien. Op dat laatste na, snapte ik het allemaal eigenlijk wel.
Ja oorbellen
Ik mocht wel knopjes en wat later ook kleine hangertjes, maar van die grote bellen vond mijn moeder ordinair... Tot ik een jaar of 14-15 was denk ik, toen heeft ze het losgelaten.
Gale
dan mocht je zeker ook alleen 'eet lekker' zeggen en nooit 'eet smakelijk'?
Hibiscus
Zweten
mocht ik ook niet zeggen van mijn vader. Dat heette transpireren...
Rosase
Mijn oma zei altijd als iemand het over zweten had: Horses sweat, men perspire and ladies glow.
Maylise (licht ot)
Die ga ik onmiddellijk invoeren hier.
Tirza
Een trein!
ik wilde zooooooo graag een trein, maar die kreeg ik echt niet. En hoewel ik best wat jongensachtig speelgoed kreeg, de trein kwam nooit!
En op voetbal inderdaad, dat mocht ik ook niet...
Nasha
Ik kreeg juist een trein. En mijn broer een pop. Poging van mijn ouders om ons sexeneutraal op te voeden, zo in de vroege jaren '70. Mijn broer heeft die pop gemold, ik heb nauwelijks met die trein gespeeld. Genen zijn sterker dan cultuur denk ik.
skik
Trein
Ik kreeg een trein toen ik 2 was en mijn amandelen geknipt. Ik was er zielsgelukkig mee..
Lady gale
Herkenning hier. En zeker geen "gebakje", maar wel een "taartje"?
Alles bij elkaar de perfecte manier om je ouders met mininmale middelen lekker op stang te jagen!
Evanlyn (schuilnaam, ik heet eigenlijk Prinses Cassandra, zoals mijn mede-Grijze Jager fans weten)
Sjef van oekel
Ik was de enige in de klas die naar Sjef van Oekel mocht kijken (ik was toen een jaar of 11). En naar de Stratemakeropzeeshow. En als puber mocht ik af en toe een wijntje.
Veel dingen die niet mochten werden verboden wegens het prijskaartje. En ik mocht niet roken of wierook branden omdat mijn vader daar ziek van werd. Dat zijn dingen, die heb je te accepteren, zo simpel is het.
Maar mijn ouders waren ook behoorlijk (te) overbezorgd en bang voor "wat zullen de buren zeggen". Zo mocht ik absoluut geen Kreidler (zelfs niet een keertje lenen van een bekende) want dat hoort niet bij meisjes. En zelfs op mijn 18e werd me verboden naar Queen te gaan (niet eens in mijn eentje maar in een groep) want zoiets deed hun dochter niet, en mijn opleiding zou er eens door in het gedrang kunnen komen...
Lakschoenen MOEST ik als kind dragen, liefst witte, met een snoezig jurkje. Het was niet ik, maar mijn moeder die vond dat ik dat best wel dragen kon en ze was altijd laaiend als ik (vlekkenmagneet) binnen een dag rondliep met vlekken en kale neuzen.
Mijn smaak was (en is) meer alternatief. Hippie-achtig, en de jaren-zeventig-folkwave. En later ook new wave (geen punk). Maar hoe goedkoop ik ook aan dingen kon komen, ik mocht het niet, want ik liep voor schandaal. Vale spijkerbroeken waren dik in de mode, en er is een tijd geweest dat alles versierd moest worden met lapjes en randjes (brabants bont onderaan je jeans en zo). Mocht niet.
Toen ik van school kwam wilde ik dolgraag naar de kunstacademie, ik had er zo heen gekund, maar ook dat mocht niet (allemaal hasjrokers en armoezaaiers). Nu kan ik het helaas niet meer betalen, anders deed ik het alsnog 
Mijn muzieksmaak deugde niet, en toen ik wat ouder was en eens verdrietig was omdat mijn tekendoos tijdens een kletsnatte kampeervakantie was bedorven, werd ik uitgelachen want ik was toch al te oud voor "die onzin".
Elke neiging om mezelf te zijn, en niet alleen qua kleding of smaak, werd hard afgestraft met behoorlijk scherpe woorden.
Klinkt als kommer en kwel, maar gelukkig waren er ook dingen die wel konden, zoals Sjef van Oekel kijken en naar Robert Long luisteren. Maar ik moet zeggen dat de angstige houding van mijn moeder (later leerde ik waar dat vandaan kwam, dat is weer een ander verhaal) eerlijk gezegd behoorlijk sporen heeft nagelaten. Ik ben, om in godsnaam maar uit huis te kunnen (mijn opleiding was in onze stad dus op kamers was out of the question) vrij jong getrouwd met een man die niet bij mij paste en mij net zo beknotte en pas na mijn veertigste kreeg ik de gelegenheid om mijzelf te mogen zijn (wat ik moest leren, ik was inmiddels ver van mezelf af komen te staan en ik leer nog steeds).
Dramatisch? Nee, want het verhaal krijgt een heel opmerkelijke wending! Pas sinds ik mezelf mag zijn met mijn eigen muziek, mijn eigen kledingstijl, mijn eigen hobbies, lijkt het wel alsof mijn moeder 180 graden gedraaid is! Ze vindt mijn soms behoorlijk opvallend kleding heel mooi, is oprecht trots op mijn creativiteit, schudt haar hoofd wel eens om mijn malle avonturen en houdt ook haar hart wel eens vast, maar met een glimlach. Heel soms valt ze nog wel eens in haar oude rol en heeft ze weer een scherpe tong (auw), maar dan weet ik dat er stress meespeelt en dat ze zich niet senang voelt.
Nu ik besef waar haar angst vandaan kwam (zij had zelf zeer strenge moeder die haar tot haar dood op de nek zat) kan ik er ook veel beter mee omgaan dat ik een te beschermde jeugd heb gehad en lukt het me steeds beter mezelf te zijn.
Grappig
Grappig dat wat bij de één niet mocht bij de ander bon ton was. Zo keken wij met het hele gezin naar Koot en Bie en was de Stratenmaker op zeeshow één van de weinige kinderprogramma's waar mijn broertje en ik naar mochten kijken. We mochten niet naar de EO kijken en niet naar Pipo (want dat was racistisch) en al helemaal niet naar André van Duin of van die shows van Willem Ruis en zo.
We gingen met het hele gezin in het weekend gezellig demonstreren, tegen kernwapens of racisme. Of naar het Vondelpark om een optreden van Roemeense volksdansers te zien en de gezellige sfeer tussen de trippende hippies op te snuiven.
Ik mocht geen gaatjes in mijn oren (heeft een vriendin van mijn moeder voor me betaald toen ik 14 werd), niet roken (wel drinken, daar werd vanaf mijn 12e op aangedrongen), geen cowboylaarzen (alleen maar Verantwoorde Schoenen), geen plastic speelgoed (alleen Verantwoord Speelgoed), niet de Tina (wel alle boeken die ik begeerde), niet met mijn klas mee naar Berlijn (want ik kwam al genoeg in het buitenland), niet op straat spelen (gevaarlijk wegens langsdenderend vrachtverkeer), niet zeggen dat ik Joods was (gevaarlijk), wel mee colporteren voor de communistische partij, niet snoepen, wel vloeken, geen broek met een wit biesje, wel de krant lezen, niet weten hoeveel mijn ouders verdienden.
Stiekem
Ik mocht best veel, denk ik. Ik had wel lakschoenen als kind en toen ik 11 was een spijkerbroek met wit biesje, een bodywarmer, witte collegeschoenen (pennyshoes), een satijnen short, etc. Vanaf mijn dertiende ging ik vaak naar feestjes en daar werd flink gedronken. Bij mijn oma en opa kreeg ik altijd een glas Pisang Ambon met jus d'orange. Verder mocht ik gewoon make-up gebruiken, een slazenger trui en een collegeshawl. Vanaf mijn 15e werd ik steeds meer punk. Dat vond mijn moeder niet echt leuk, maar het werd niet verboden. Wat niet mocht deed ik stiekem, zoals roken. Wat niet gebeurde was praten over dingen; als seks ter sprake kwam zei mijn moeder: "Daar hoeven we het pas over te hebben als je 18 bent". Dus had ik vaak beter contact met moeders van vriendinnen. Ik had ook een abonnement op de Tina, later op de Popfoto en weer later op de Club (zo'n leuk blad, zoiets bestaat nu niet meer, echt jammer).
Oh ja, en toen een vriendinnetje en ik verkleed als zigeunerinnen langs de deuren gingen om te bedelen (we woonden toen in Spanje, daar kwamen veel zigeuners bedelen aan de deur) was mijn moeder woedend. We waren 6 of 7 jaar. Ik kreeg een klinkende klap midden op straat. Dat mocht dus niet.
Groet,
Jujube
Skippybal
Ik mocht geen skippybal en die wilde ik zoooo graag. Toen zoonlief een peuter was kreeg hij dus er meteen een Maar hij vond er niks aan......
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Sjef van oekel
werd bij ons thuis niet aangezet. De VPRO werd sowieso niet aangezet. Al dat vrijgevochten gedoe daar!
De lakschoentjes zitten mij ook dwars.
Op zich mocht ik best veel als ik erop terug kijk. Ik mocht op clubjes, ik mocht gewoon in het donker van het ene dorp naar het andere. Maar ik mocht ook veel niet. Mijn zus heeft mijn ouders omgepraat voor oorbellen. Toen ik 15 was is ze voor me in de bres gesprongen voor zowel oorbellen als spijkergoed. Ik had nog nooit een spijkerbroek of -rok gehad. Mijn moeder maakte heel veel zelf. Ik mocht ook niet met jongens op mijn kamer, ook al wisten ze vrij zeker dat het gewoon vriendschappelijk was. Ik mocht wel met diezelfde jongens in de duinen wandelen. Alsof je daar niks kunt uithalen als je dat graag wilt (deden we overigens niet, het waren echt vrienden zoals vriendinnen). Ik mocht op mijn 18de niet bij mijn vriendin logeren die in hetzelfde dorp woonde. Mijn vader vond het raar dat twee meiden van 18/19 jaar dat nog deden. Ik vraag me nog steeds af wat er in zijn hoofd omging toen hij dat verbood. Ik mocht niet uit. Ik mocht niet naar mijn zus toe toen ze haar het huis hadden uitgezet. Vanwege mijn ogen, de slechte staat ervan, mocht ik ook veel niet. Later bleek dat mijn ouders niet goed op de hoogte waren geweest van wat wel en niet mocht. Ze dachten bijvoorbeeld dat ik op geen een sport mocht, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik mocht zeker niet op paardrijden, schaatsen en een paar balsporten van de oogarts, maar er was nog wel wat mogelijk, bleek later.
Club
Dat was inderdaad een leuk blad en die mocht ik ook! Zo jammer dat het stopte. Mijn dochter was ook echt naar zoiets op zoek toen ze 12-15 was.
Oh wat grappig
Wij keken juist Koot en Bie, al vond mijn ma er niks aan. Monthy Pyton is ook met de paplepel ingegoten..
EO keken we uit principe niet..
Club
Jaaa, daar ben ik lid van geweest! Echt een leuk blad! Daar hebben bladen als de Yes nooit tegenop gekund, vond ik.
Zweedse klompen
zo heetten ze geloof ik. Van die leuke gekleurde klompjes zonder hielbandje. Ik mocht ze niet omdat ik dan te krampachtig met mijn tenen ze zou proberen aan te houden (net als iedereen dat deed, denk ik) ik heb tijdens het passen nog zo geprobeerd om mijn voet er ontspannen uit te laten zien, maar helaas, ze trapte er niet in...
en ik mocht niet op ballet. Dat was volgens de gymjuf heel slecht voor je voeten omdat je vanaf het begin zo vaak op spitzen zou moeten staan/lopen/dansen. Dat vind ik nog steeds jammer, ik was erg lenig en mager, perfect figuur voor ballet. (toen nog wel )
Ishtar
Dat is ook zonde, dat je daarom nooit op ballet kon...vziw is spitzen pas voor gevorderden....
Ja!
Hier ook. Wel Koot&Bie en MonthyPyton, geen EO. Mijn vader zei altijd: dat is een omroep voor mensen die van hun geloof geen TV mogen hebben
En de Club was geweldig!
Tirza
Fio
klopt, maar daar is mijn moeder nooit achter gekomen. Ach ja, kwestie van jammer
Tirza
Mijn vader beriep zich altijd op hevige EO allergie..
Nog steeds sturen we elkaar soms leuke Koot en Bie filmpjes. Mijn moeder begrijpt nog steeds niet wat er leuk aan is! De Club had ik ook.
