Zet jij je kind huilend op de foto?
Het is bij mij nooit opgekomen om een foto te maken van mijn kind als het intens verdrietig of boos is. Mijn ouders deden dat wel van mij. Ik zat daar zo eens over na te denken. Ben ik erg gevoelig als ik dat eigenlijk vreemd vind om ‘en profil’ zo’n foto te maken, als je 2 bent maar ook als je 9 bent?
Het zal vast zo zijn dat de meningen daarover verschillen, ik ben daar gewoon benieuwd naar..
(Ik heb dan wel weer foto’s gemaakt als ze heel lief lagen te slapen, dat zou een ander dan misschien weer niet doen)
slapend/huilend
Heb ook een heleboel foto's van mijn slapende kinderen, zo mooi! En natuurlijk deel ik ze niet zomaar meer op social media, dat doe ik met geen enkele foto (ze zijn 12 en 14).
Vanmorgen, toen ik vroeg naar mijn werk vertrok en mijn 14-jarige nog lief met haar beertje lag te slapen moest ik wel even aan dit draadje denken. Geen foto gemaakt (geen tijd), toch jammer....
Trouwens, als ze hem zelf heel erg vindt, dan verwijder ik hem toch gelijk!
Huilende foto's heb ik geloof ik echt niet, gewoon nooit de behoefte gehad.
Vakantiereisdagen zijn slaapdagen
Mijn pubers zijn met babies. Zet ze in de auto en ze vallen in slaap. Als wij naar Frankrijk rijden (wat helaas dit jaar niet gaat gebeuren) helpen ze de auto inpakken, kruipen met hun kussens op de achterbank en gaan slapen.
Meestal zet ik ze dan wel even op de foto. Ieder jaar dezelfde indeling. 2 kussens half op de koelbox (van oudsher de ruimte deler om ruzie te voorkomen.) en daar dan 2 koppies bovenop. Ieder jaar met volwassen maar nog zo schattig.
tijdsgewricht
De foto's die van mij als huilende peuter zijn gemaakt waren sowieso alleen voor mijn ouders en mij. Ik geloof niet dat mijn ouders hele foto-albums met familie of vrienden deelden.
De foto's die ik heb gemaakt van mijn kinderen zijn ook prive.20 jaar terug was er geen FB of instagram. Ik deel sowieso geen foto's van mijn kinderen op sociale media. Dat maakt de vraag wel wat anders
Het is nu toch ook anders
Niemand gaat een fotoalbum van een vreemd kind doorkijken. (Denk ik dan - mijn schoonmoeder had er wel eentje gemaakt voor mij met kinderfoto's van mijn man, maar wat moet ik daar mee?) Een heel album vol nietszeggende foto's is heel anders dan iemand die 1 foto deelt met een verhaaltje erbij. Bijvoorbeeld iemand die op FB een foto deelt van haar kleinzoon die meehielp in de tuin en zijn uitspraken of acties erbij. Dat vind ik best leuk. Terwijl ik dus echt geen zin zou hebben in een boek met alleen maar foto's van dat jongetje. Misschien maken mensen nu ook alleen maar foto's als er een verhaal bij is? Terwijl dat vroeger niet in ze op kwam. Dan was het gewoon:foto, en hopen dat het meeste gelukt was en dat je nog wist waar het over ging tegen de tijd dat het rolletje vol was en ontwikkeld.
en wij
bespraken op een bepaald moment in dat eerste jaar dat alles volgens de foto's rozegeur en maneschijn leek, terwijl we dus een flink druk, huilerig onrustig jongetje hadden. Dus besloten we om dat huilmoment ook maar eens op de foto te zetten. gewoon voor het idee.
Goed, ik heb dat dus een keer gedaan, maar het voelde niet goed om te doen. Het voelde als ramptoerisme. Dus nooit meer gedaan.
Toch heb ik die ene huilfoto ook bewaard.
Kopzorg
Wat aandoenlijk en leuk om ze zo te zien groeien. Ik maak zelf al sinds ze 7 en 2 waren elke zomer een foto van mijn kinderen in het zwembad, met hun armen leunend op de rand. Ook zo leuk. Vooral om te zien dat die grote zus een paar jaar geleden opeens een kop kleiner was dan haar “broertje”.
mijn ouders deden het wel
en ik vond dat niet zo fijn. Het was op momenten dat ze het grappig vonden dat ik moest huilen. Het ergste vind ik van de keer dat ik al 10 was en ik moest huilen om de kerstboom die al op 1 januari alweer de deur uit werd gedaan (had als kind altijd moeite met veranderingen). Ik weet nog goed dat mijn ouders dat maar raar vonden dus ik nog harder ging huilen en ze mij óók nog eens met een zwaar behuild gezicht op de foto zetten.
