Aanspreken of niet?
Met oud en nieuw waren de kinderen, 18 en 8, bij ex. Daar hadden ze bij de buren een buurtfeestje waar ex zo dronken is geworden dat hij twee keer letterlijk omgevallen is. Hij en jongste zijn toen naar huis gebracht waar ze samen waren. Daar is hij nog een keer gevallen waarbij jongste hem probeerde te ondersteunen. Jongste is meegelopen naar zijn bed om hem te helpen, waar ex ook nog een keer uit bed is gevallen.
Dit verhaal kwam er van de week bij jongste uit, nadat ik al een poosje het idee had dat er iets niet helemaal lekker zat bij haar. Ze vertelde het huilend en was erg bang geweest die avond om haar vader zo te zien. Maar ook erg loyaal naar hem toe en vond het moeilijk om te vertellen en hem in haar ogen af te vallen.
Ondertussen heb ik van twee verschillende gezamenlijke kennissen het verhaal bevestigd gekregen. Tenminste in ieder geval wat er op het feestje is gebeurt.
Oudste is alleen bij het begin van het feest geweest en heeft het niet mee gekregen.
Ik ben furieus hierover en zou het liefst op hoge poten naar hem toegaan. Maar tegelijkertijd vraag ik me af wat ik er mee opschiet. De verhoudingen tussen ex en mij zijn erg lang heel moeizaam geweest. Hij is heel lang erg boos op mij geweest over de scheiding en heeft daarmee vooral ook oudste erg negatief beïnvloed met verhalen over mij. Nu het laatste jaar zitten we eindelijk in rustig vaarwater.
Toch vind ik het ook moeilijk om dit zomaar te laten gaan. Wat is wijsheid?
Lastig
wat je al schrijft, verhoudingen zijn nu net weer goed, nadat ex lang boos op mij is geweest mbt scheiding.
ik denk dat je een luisterend oor kunt zijn voor je kind.
misschien kan je voorzichtig naar je ex aangeven dat je dochter hiermee zit, zonder zelf een waardeoordeel aan het geheel te geven (moeilijk). dan kan hij zich anders gelijk aangevallen voelen.
heb je het idee als je hem erop aanspreekt of beter gezegd erover spreekt in vorm dat jongste er last van heeft gehad, hij er wat mee doet?
dat kan jij het beste inschatten.
Wat wil je dochter zelf trouwens? Soms kunnen kinderen met zulke concrete ideeen komen.
komt het vaker voor? als eerste keer is, dan zou ik zelf geloof ik even zo laten of terloops iets korts erover aangeven.
Incident?
Is het zo erg dronken worden een incident dt verbonden is met bijzondere dagen als nieuwjaar etc, of is het structureel, elk weekend of elke dag? Dat zou voor mij veel uitmaken.
Meteen de kinderen volgend jaar weghouden, nou ja, het kan, maar als het een incident is wil dat neit zeggen dat het zich herhaalt.
Ik denk dat ik er met de twee kinderen samen over zou praten en de oudste zou vragen om even op te letten, zodat pappa niet alleen met jongste naar huis gaat als hij dronken is, omdat dat een te zware verantwoordelijkheid is voor jongste. Oudste kan en mag dan ook wel een steentje bijdragen in de 'feestvreugde' door in elk geval mee naar huis te gaan en ervoor te zorgen dat jongste niet alleen alle zorgen draagt.
Wat betreft je furieusiteit, je hebt er al met enkele mensen over gepraat, ben je daar wijzer of rustiger van geworden of nog bozer? Wil je graag boos blijven of wil je de boosheid kwijt? Wil je graag bevestigd worden in je boosheid, dat kan. Ja, het is erg en terecht ben je boos. En waarschijnlijk zullen al je vrienden ook vinden dat het erg is en dat je terecht boos bent. Word je daar vrolijker van? Hoeveel energie wil je stoppen in die boosheid? Of kun je die energie ook gebruiken om praktische oplossingen te bedenken, waardoor het voor jongste in elk geval niet zo'n vervelende situatie kan worden. Verder mag iedereen natuurlijk nieuwjaar vieren zoals die zelf wil.
Nogmaals, als het een structureel probleem is vraagt dat om een andere reactie.
Tsjor
Bevestiging
Bedankt voor jullie reacties. Ik hoef niet zozeer bevestiging dat het erg is, maar wel of het verstandig is om te laten gaan.
Ik heb het niet voor niets nog even laten rusten en het hier voor gelegd. Juist omdat ik twijfelde of het verstandig was om hem aan te spreken.
Maar zoals jullie ook al zeggen is er grote kans dat ik het erger maak. En daarnaast heeft het waarschijnlijk ook weinig effect, behalve dat ik mijn eigen boosheid kwijt ben. Maar daar help ik de kinderen niet mee.
Ex dronk altijd al meer dan me lief was, maar zo extreem als dit ken ik niet van hem. Dus ik ga er wel vanuit dat het een incident was.
Om oudste erbij te betrekken vind ik nogal wat. Die trekt namelijk later op de avond zijn eigen plan.
De gulden middenweg?
Als je boosheid is weggeëbt (ook al zou dat weken duren) dan zou ik hem er een keer op een terloopse, niet verwijtende manier over aanspreken. Dat de kinderen het beangstigend vonden hem zo te zien en er erg mee zaten, en of hij in het vervolg een beetje oplet met drinken als de kinderen erbij zijn.
Hoe vat hij het op
Ik zou hem alleen aanspreken als je zeker weet dat hij het op de juist wijze zal opvatten en er niet de kinderen mee lastig zal vallen.
Mijn ex heeft een drankprobleem en die schiet meteen in de ontkenningsmodus als ik hem op een dergelijk incident zou aanspreken. Het heeft geen enkele zin en geeft voer om de kinderen het hele omgangsweekend lastig te vallen met opmerkingen dat ze niet alles wat vader betreft aan hun moeder moeten vertellen. Daarvan schieten de kinderen weer in een loyaliteitsconflict.
Ik kies er dus altijd voor om rustig te luisteren als de kinderen de behoefte hebben om hun verhaal te doen en naar aanleiding daarvan bespreek ik met hen hoe ze in het vervolg bij een dergelijk incident zouden kunnen handelen. Zo hebben ze tenminste handvaten als vader nog eens zoiets flikt.
Opvatten
Ik denk niet dat hij het als opbouwende feedback zal opvatten.
Ik hoef ook niet te verwachten dat hij er op een goede manier met de kinderen over zal praten. Daarom heeft het inderdaad ook niet zoveel zin om er met hem over te praten, dat helpt alleen voor mijn eigen onvrede.
Ik ga wel goed in de gaten proberen te houden of het niet vaker voor gaat komen.
Maar
zit jongte er nog mee?
Kan je je ex niet tussen neus en lippen door vertellen, zoiets van.
Onze jongste zat een beetje met oud en nieuw in de maag, ze is toen erg geschrokken, ik weet niet of ze het er met jou ook over gehad heeft, vandaar dat ik het even zeg.
Verder zonder verwijten, zonder te noemen wat ze verteld heeft.
Misschien
Het zou kunnen, maar ik weet niet of het me lukt om dat helemaal emotieloos te kunnen zeggen. En we zijn tenslotte getrouwd geweest dus hij kent me wel en weet ongetwijfeld hoe ik erover denk.
Vind jij toch wel dat ik het zou moeten zeggen dan?
Niet doen!
Ik schat zo in dat hij voor je twee woorden gezegd hebt al weet uit welke hoek de wind waait en alle luiken dichtgooit.
Mij lijkt het verstandiger om het in de gaten te houden en met je kind te praten. Geef je kind handvaten om met de situatie om te gaan, daar bereik je veel meer mee.