Aanvaring met mijn puber
Mijn dochter (bijna 13) is flink aan het puberen en het lijkt erop dat haar buien vooral voor mij bestemd zijn. Momenteel hebben we ruzie over de zomervakantie van volgend jaar. Dochter wil niet meer naar 'dat Estivant gedoe met activiteitenteam' maar een rustiek huisje in de bossen huren. Net als met papa! Ik heb gezegd dat ik haar best inspraak wil geven qua bestemming, dat ze niet mee hoeft te doen met activiteiten, maar dat onze vakantie niet zo kan als die van papa. Mijn ex heeft een partner en neemt altijd ouders/schoonouders mee, en als wij gaan ben ik zelf het activiteitenteam. Dat zie ik dus niet zitten. Bovendien heb ik nog een jongere dochter die altijd wel heel erg geniet van onze vakanties en de activiteiten. Oudste dochter is nu boos naar haar vader gegaan (was planning) en heeft gezegd dat als het zo moet, ze dan helemaal niet mee gaat.
Dit was dan de vakantie, maar ik leg het in alles het af tegen mijn ex. Mijn eten is minder lekker (dat van hem wordt vaak gehaald). Het is daar veel gezelliger, met veel visite en altijd familie over de vloer. Ik zeur over huiswerk en haar vader kan veel beter helpen met alles. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat ze niet weet/beseft is dat ik degene ben die het meeste voor haar regelt en planningen omgooit om haar bijv. ergens te brengen/halen. Dat vindt ze eigenlijk maar heel vanzelfsprekend.
Het is eigenlijk een probleem zonder oplossing. Soms denk ik dat het goed zou zijn als ze eens zou ervaren hoe het is om grotendeels bij haar vader te wonen. Dan wil ze misschien wel weer hard hollend terug. Of niet, en dat zou ik dan nog veel erger vinden.
Geldt het voor pubers ook, dat ze zich afzetten tegen degene waar ze zich het veiligst voelen?
Ja juist
Volgens mij geldt dit juist vooral voor pubers. Pubers die geen ouders hebben om zich tegen af te zetten zijn pas echt te benijden (zie de Lexus autoreclame) 
Maar ondertussen zit jij er toch maar mooi mee.
Bedenk ook
dat het bij jou in huis heftiger is omdat ze een meisje is. Jíj bent haar rolmodel. Het zoeken naar een eigen identiteit, wat een puber doet, bestaat deels uit het losmaken van dat rolmodel.
Bedankt
Dus het is ook ergens goed voor? En het is normaal? Ik vind het maar lastig om mee om te gaan, juist omdat ik gescheiden ben en geen partner heb om me te steunen in mijn opvoeding. Als dochter zo'n uitbarsting krijgt vraag ik me toch regelmatig af of ik het dan allemaal zo verkeerd doe. Dat gesnauw van haar komt gewoon echt hard aan, helemaal als ze dan zo zonder afscheid uit de auto stapt zoals vanmiddag.
Geen competitie aangaan
Ik heb geen puber maar wel een beetje last gehad van competiedrang. Het liefje van ex kookte nl in het begin "mijn"lievelinggerechten voor de kinderen. Daar wash et gezellig en leuk, ik was vooral gestressed en verdrietig. Dus voor mijn gevoel moest ik het ook leuk hebben en deed ik ontzettend mijn best totdat een vriendin zei: dat heb je toch niet nodig, jij bent hun moeder, jij houdt van ze en dat neemt niemand je af. Mijn kinderen klaagden niet, maar vertelden vooral hoe leuk het daar was............ Ik heb het proberen los te laten ik ben gewoon gaan doen wat ik wilde en hoe ik het wilde en dat is goed. Als ze wel klagen, dan zeg ik dat is dan jammer, bij mij is het zoals het bij mij gaat.
Inmiddels zijn daar vooral met de jongste behoorlijke problemen dus zo heilig is het daar ook niet.
Dikke knuffel
Tigerfeet
Er boven staan
ik ken het probleem. Mijn zoon van bijna 13 heeft er ook een handje van om de situatie bij zijn vader(hij woont samen, heeft meer geld, maken leuke tripjes)te verheerlijken. Pubers kunnen soms heel dwingend zijn.
Het gaat om hoe jij zelf in je vel steekt. Kun je hierboven staan, kun je denken; dit is mijn huis, mijn manier en daar ben ik tevreden mee. Als jij zekerheid uitstraalt hieromtrent kun je je dochter laten rebelleren zonder dat jij omvalt.En rebelleren doen ze, dat moeten ze ook doen daarvoor zijn het pubers.
Heel herkenbaar....
Truus,
ik herken het helemaal!! Ook hier een behoorlijk heftige puberdochter (15 jaar) die moeder regelmatig "als boksbal" (figuurlijk hoor ...) gebruikt... Ze woont 10 dagen bij mij, dan 4 dagen bij haar vader (samen met haar twee zusjes) waarvan ze dan een groot deel van die tijd bij haar beste vriendin zit. De echte opvoeding komt voor mijn gevoel dus op mij neer en dat kan me soms vreselijk frustreren! Daarnaast ben ik degene die met haar van hot naar her rijdt (voetbaltraining twee keer per week, te ver en te donker om zelf heen te fietsen nu); de keren dat ze haar vader vroeg haar eens terug te brengen (training is vlakbij waar hij woont), kon hij meestal niet, had eigen bezigheden (lees: zijn schaatshobby) (grrr...). Ik krijg de meest grote monden, commentaar, kritiek etc. van mijn dochter; ze zit soms oerchagrijnig naast me in de auto. Vaak kan ik het hebben en probeer ik er maar boven te staan; soms barst de bom wel eens en is het reuzemoeilijk tegenover haar geen verwijten naar haar vader te maken... Vooral als vader de vlotterik uithangt, haar o zo grappig condooms geeft met Sinterklaas etc. Of als dochter constateert dat zijn familie toch wel veel leuker en "minder serieus" is dan de mijne (waar ze eigenlijk niks van meent, maar toch niet echt leuk om te horen...). Ik troost me vaak met de gedachte dat ze zich waarschijnlijk het meest afzetten tegen de ouder waar ze zich het veiligst voelen (overigens is het bij hem ook heus niet altijd rozegeur en maneschijn, maar daar is ze nu eenmaal minder) en ik denk dat ze op latere leeftijd heus wel zal zien dat ik er voor haar was... (niet dat ik diepe dankbaarheid verwacht hoor ...)
Hoop je een beetje een hart onder de riem te hebben gestoken!!