Begeleiding kind

Sophie

het is lastig om op een afstandje advies te geven, maar ik weet wel dat het moedergevoel het vaak bij het juiste eind heeft. als jij het gevoel hebt dat dit neit de weg is, dan zou ik die nog niet inslaan. dat ex zegt dat als er iets gebeurd het jouw schuld is, dat is lekker makkelijk. schuldgevoel aanpraten misschien wel om zijn zin te krijgen.
pubertijd is een lastige tijd. de een heeft daar meer last van dan de ander. het anders voelen dan de rest kan daar ook bij horen. ik weet natuurlijk niet alle ins en outs, maar is het een idee om eerst in gesprek te gaan met school hoe het daar gaat en zij haar daar zien? misschien heeft zij juist meer baat bij sova-training.
onze dochter heeft daar ontzettend veel baat bij gehad. zij voelde zich ook altijd anders.
en waarom gelijk psychiater. je hebt ook zoveel andere dingen, zoals tekenverdieping bijvoorbeeld. hebben onze kinderen na de scheiding ook gehad. daar hebben ze veel baat bij gehad.

nogmaals jij kan het zelf het beste inschatten denk ik. en volg je gevoel!
juist het naar psychiater gaan kan averrechts werken. dan kan je dochter het gevoel krijgen dat er inderdaad iets mis met haar is. ze voelt zich al anders..........

ik hoop dat er een goede oplossing voor jullie dochter komt. succes!

Therapeut is niet psychiater

Anoniem, ik lees niet dat vader wil dat dochter naar een psychiater gaat, maar dat hij wil dat ze naar een therapeut gaat. Dat is niet hetzelfde. Dat ze in het verleden naar een psychiater is geweest omdat er toen kennelijk een verdenking van een autisme was is niet zo heel gek, het stellen van zo'n diagnose is vziw werk voor een psychiater.

Sophie, ik kan me je ergernis voorstellen maar ik zou het van dochter laten afhangen. Vindt die dat ze een probleem heeft waarover ze met een therapeut moet praten, of vindt ze het eigenlijk nergens voor nodig?

Kennelijk zijn er wel problemen. Als dochter een therapeut heeft waar ze zich senang bij voelt kan die jullie als ouders t.z.t. misschien ook nog nuttige tips geven en dan heb jij er ook nog wat aan.

Het feit dat je ex kennelijk een neiging heeft anderen een psychische aandoening aan te praten is vervelend, maar dat wil niet zeggen dat dit idee per definitie slecht is.

Groeten,

Temet

Als temet

Wat wil je dochter? Ik zou niet zo maar weigeren om mijn dochter te laten praten met een therapeut als ze zelf ook aangeeft dat ze dat wil. Ik zou wel vooraf duidelijk willen hebben wat dan precies de reden is voor de therapie (de hulpvraag dus) en wat het beoogd resultaat moet zijn.
En als er een goede therapeut wordt gevonden, zal die ook zeker kijken of het daadwerkelijk nodig is therapie te volgen, of dat het 'slechts' wat begeleidende gesprekken zullen zijn, of dat het niet nodig is. En als dat laatste het geval blijkt, heb je ook een sterker argument naar je ex partner om die therapie te laten schieten. De 'expert' zegt dan toch dat het niet nodig is?
Overigens, de 'leukste' manier om je ex de mond te snoeren is zijn ongelijk te bewijzen

De hulpvraag

Ik weet niet zo goed wat die zou moeten zijn en ik geloof dat mijn dochter dat ook niet zo goed weet. Mijn ex zegt dat hij denkt dat dochter erg ongelukkig is en dat we haar daar niet zelf mee kunnen helpen. Wat ik me dan afvraag is hoe het kan dat hij zo'n ander beeld heeft van hetzelfde kind. Het 'probleem' is dat hij heel goed een betoog kan houden en hij het zo weet te vertellen dat je hem gewoon geen ongelijk kunt geven. De situaties waarbij hij gelijk had worden dan succesverhalen waar hij regelmatig op terug grijpt. De momenten waarin hij geen gelijk krijgt hoor je hem niet meer over, of dan werd het veroorzaakt door externe factoren. Zoals bij de psychiater waar we waren voor de vermeende stoornis, die had er dan vast niet zo goed kijk op. Ex is zelf bij diverse therapeuten geweest tot hij er eentje vond die hem gelijk gaf. En dat zijn dan weer dingen die ik hem niet voor de voeten kan werpen omdat ik de discussie niet op die manier aan wil.
Persoonlijk zou ik voor dochter iets RET-achtigs nog wel een optie vinden. Ze is heel onzeker (zoals elke puber?) en ik denk dat het goed is als ze wat steviger in haar schoenen komt te staan. Maar ik denk dat dat ook vanzelf wel goed kan komen.

Hombre

mijn eigen mening is dat moedersinstinct vaak bij het rechte eind heeft.

heeft niets te maken met het er wel of niet uitkomen. daarbij ben je afhankelijk van anderen. in dit geval ex die iets wil.

Nou

Jouw moederinstinct zegt blijkbaar ook dat een zin met een kleine letter begint. Ook fout.

Hombre

???????? een zin begint ook nooit met een vraagteken. die van mij wel.

Jammer..................... (eindigt ook nooit met zoveel punten).

Sophie

wat is het beeld van de school over je dochter? jij geeft aan dat haar cijfers kelderen.
er is waarschijnlijk wel iets aan de hand gezien keldering van cijfers.
wat geeft dochter dan aan als reden van gaan naar therapeut?
heeft zij zelf een idee wat er kan zijn?

Trouwens

keldering cijfers kan natuurlijk ook "gewoon" te maken hebben met moeilijkheidsgraad. dat kan ik vanuit hier natuurlijk niet invullen.

Hombre heeft gelijk

anoniem:
"???????? een zin begint ook nooit met een vraagteken. die van mij wel. Jammer..................... (eindigt ook nooit met zoveel punten)."
Hombre verpakte haar serieuze boodschap in een grapje. Met die boodschap ben ik t eens; moederinstinct is waardevol maar zegt niet alles en verdient regelmatig een reality-check.

Mijn eerste reactie was eigenlijk

met zo'n vader verdient ze wel een goeie therapeut en in tweede instantie blijft dat eigenlijk zo. Het lijkt me helemaal niet leuk een vader die blijft uitstralen dat hij vind dat je niet in orde bent. En dan ook nog gedoe op school en gewoon puberdingen. Een fijne psycholoog lijkt me dan best prettig. Dus ik denk ook gewoon eentje uitzoeken waar je zelf vertrouwen in hebt.... Er zijn echt heel goede waar je ook wat aan hebt als je niet totaal in de vernieling zit maar gewoon wat behoefte aan ondersteuning..

mijk

Dat weet ik niet

"Jups, vooral omdat er met dochter toch blijkbaar wel iets aan de hand is."
Dat weet ik niet. Ik heb het idee dat haar cijfers vooral zijn gekelderd omdat ze een tijdje te makkelijk heeft gedacht over haar schoolwerk. Ze begon het schooljaar goed, is daarna ziek geweest, en heeft daarna moeite om de draad weer op te pakken. Ook is ze nogal kort door de bocht bij veel vakken. Dat merk ik nu we samen het huiswerk doornemen en dat ze dan bijv. Franse woordjes leert en dan het lidwoord 'vergeet' erbij te leren. Stom, want dat kost je punten. Zo heb ik voor ieder vak wel een voorbeeld, maar hoe dat ineens zo fout gaat is me een raadsel.
Haar psychische gesteldheid wil ze niet met mij bespreken omdat ik er volgens haar 'te makkelijk over denk' en ik niet begrijp hoe het is 'om haar te zijn'. Ze is anders dan anderen en het gaat er bij haar niet in dat ik dat accepteer als een feit i.p.v. iets wat veranderd zou moeten worden. Volgens mij gaat een therapeut haar ook niet vertellen dat ze net zo moet worden als iedereen en hoe ze dat dan kan bereiken.
Naarmate ik er meer over nadenk word ik steeds bozer op mijn ex. Volgens mij praat hij haar een probleem aan en ik weet uit ervaring dat hij dat heel goed kan. Hij wil met mij geen oude koeien uit de sloot halen (daar heb ik ook helemaal geen behoefte aan), maar ik zie de gelijkenissen en het wordt wel lastig als ik die niet als argument kan gebruiken.

Temet

Ik ben heel blij dat je dat zegt. Ik heb het in mijn omgeving ook met twee mensen besproken die dochter goed kennen en die zeggen precies hetzelfde. Dat is stap 1, vertrouwen op mijn eigen inzicht, nu gaan beraden over in welke vorm ik dat giet naar mijn ex.

Zoek een góede therapeut

Hoe dan ook klinkt het toch wel alsof jouw dochter 'in nood' verkeert. Ze zit niet lekker in haar vel op school, voelt zich onbegrepen en eenzaam en haar ouders steggelen over haar. Je zou om minder depressief worden als puber. Een goede psychotherapeut zou de druk van ouders eruit moeten kunnen filteren en zou haar moeten kunnen helpen om zichzelf te zijn en te blijven en een zekere afstand te nemen van de (in dit geval negatieve) verwachtingen van haar ouders. Dat zou jij dus zomaar kunnen aanmoedigen Ik zou dus ook het heft in handen nemen als ik jou was en zelf iemand zoeken in wie ik vertrouwen had en dan het héle spectrum op tafel leggen.
Groet, Jo Hanna

Suggestie

'nu gaan beraden over in welke vorm ik dat giet naar mijn ex. ' Zeggen dat je twijfelt of er een echt probleem is, maar dat je het een goed plan van hem vindt om daarvoor een therapeut te raadplegen. Vragen of hij iemand in gedachte had en ondertussen zelf een suggestie aandragen. Wel kijken of je dochter ook wil, als ze ouder is dan twaalf heeft ze ook een stem in het kapittel.

Tsjor

Therapie om je gelijk te bewijzen.

Ook ik denk dat het om "levensfaseproblematiek" gaat (kende dat woord nog niet, ben te lang uit Nederland weg). Therapie klinkt altijd meteen heel zwaar maar dit draadje lezende herinner ik me dat mijn moeder na haar scheiding vondt dat ze in gezinstherapie moest, haar kinderen waren inderdaad een beetje van slag maar zijzelf veel meer. De conclusie van de therapeut kwam neer op dat ze zich niet drukker moest maken dan nodig en dat er met de kinderen niet zoveel aan de hand was. Natuurlijk hakt een scheiding erin maar daarom hoef je niet meteen in therapie. Ach tja, het waren de jaren zeventig en mijn moeder was nogal trendy.

Kosten (o.t.)

Niet dat het me tegenhoudt als het moet, maar wat kost eventuele therapie eigenlijk? Een paar jaar geleden hebben we dat dus ook een tijd gedaan en dat moest ik toen zelf betalen. Toen we ermee stopten werd het juist vergoed door de AWBZ, maar ik heb begrepen dat het weer veranderd is.

Kosten? maar die ga jij dan toch niet betalen?

Je ex wil zo graag dat ze in therapie gaat, dan mag hij toch ook voor de kosten opdraaien? Zo zou ik het ook brengen: "Zelf vind ik het niet nodig maar ik zal je niet tegenhouden. Ik neem aan dat jij dus alle kosten betaalt."

Zorgverzekeraar

je kan op de website van je zorgverzekeraar zien wat er wel/niet vergoed wordt. anders bel je daar naartoe.
succes!

Hangt van de diagnose af

Of het vergoed wordt of niet hangt volgens mij van de diagnose/behandeling af. Als de diagnose inderdaad 'puberteit' is (wat ik ook verwacht) wordt er niets vergoed. Maar soms is het wel prettig om van een derde te horen dat er niets ernstigs aan de hand is.