Bij twijfel niet doen...?
Dat hou ik me, af en aan, al jaren voor. Ik twijfel en twijfel en twijfel, en hou van mijn man maar ondertussen blijf ik een gemis voelen. Op mijn 18e hebben wij elkaar leren kennen, we zijn nu 40 en niet meer dezelfde mensen als toen. De verschillen steken steeds maar weer de kop op. Als ik A zeg, dan weten we zeker dat hij B zegt. En dat is echt geen onwil! Het is gewoon zo, we hebben bijna altijd een tegenovergestelde mening. Het is vervelend om het bijna nooit eens met elkaar te zijn, hierdoor krijg je discussies die energie opslokken. Of we zeggen maar niets, om de ander niet voor het hoofd te stoten maar de ergernis blijft. Een mening verkondigen, eindigt meestal in een discussie, welles/nietes gesprek en lijkt soms sterk op een machtsspelletje (wie is het slimst). Wanneer ik de problemen wil bespreken, kruipt mijn man in zijn schulp, hij is een binnenvetter. Loopt dagen sacherijnig rond, maar zegt ondertussen "er is niets aan de hand". Ik moet maar gissen naar wat er in zijn hoofd rond gaat, ik denk soms dat hij het zelf niet weet en/of niet onder woorden kan brengen. Doodvermoeiend. Onze kinderen van 10 en 12 hebben hier ook last van, want als papa en mama het niet gauw eens zijn dan is dat natuurlijk ook te merken in de opvoeding. Mama, mag ik nog een toetje? Mama zegt volmondig "Ja, hoor", Papa roept tegelijkertijd "Nee". (en andersom). Regels zijn moeilijk te hanteren, ik vind mijn man vaak te streng, hij vindt mij te makkelijk. Dit geeft discussies en spanningen. Ik vind dat we onze kinderen moeten aanspreken met de gedachte "ik ga me jou om, zoals ik wil dat er met mij wordt omgegaan" en mét overleg. Mijn man is echter van nature nogal autoritair, ik vind dat hij de kinderen te veel commandeerd. Toen de kinderen er nog niet waren, konden we het prima vinden, we vulden onze tijd met film, reisjes, dagjes weg, uitgaan etc, het leven verliep als vanzelf. Nu mis ik vaak een goed gesprek of wat diepgang, dit is ook lastig want onze levensvisie verschilt nogal. Hierdoor vind ik het steeds lastiger een connectie te vinden, ons sexleven staat op een heel laag pitje. Ik heb totaal geen behoefte aan sex met mijn man. Maar ik voel wel veel liefde voor hem, hij hoort bij mijn leven en ik zou hem ook niet kunnen missen. Toen we afgelopen week echter onze twijfel over ons huwelijk aan elkaar uitspraken, en een scheiding overwogen, bemerkte ik naast verdriet ook een gevoel van opluchting bij mezelf. Later op de dag stelde mijn man voor om in therapie te gaan. Natuurlijk ga ik hier voor, want ik ben niet van het opgeven, toch vraag ik me steeds weer af...wanneer is het genoeg en klaar? Ik ben zo bang dat we elkaar steeds ongelukkiger zullen maken en uit liefde voor elkaar en onze kinderen toch maar doorgaan en blijven proberen? Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik ben overigens niet bang om een nieuw leven op poten te zetten, ik weet zeker dat ik me zal redden, ondanks dat ik er een redelijk gezapig leventje voor zal moeten opgeven.
Nogmaals, wie heeft ook met deze twijfel rondgelopen?
Bij twijfel wel doen
Wat herkenbaar, jouw gevoel. Ook hier twee heel verschillende mensen die steeds minder met elkaar hebben. Na onze laatste vakantie waarbij hij al over onze volgende vakantie, en mijn haren recht overeind gingen staan omdat ik er gewoon niet aan moest denken, heb ik de knoop doorgehakt. Ik wil niet nog 30-40 jaar zo doorleven, er is zoveel meer geluk te krijgen en te geven! Ik ben uit huis weggegaan, woon nu alleen en jeeeee, wat voel ik me goed! Natuurlijk zijn er de momenten dat ik verdrietig ben om wat er was, maar ook omdat ik nu denk dat ik deze stap al 10 jaar eerder had moeten doen. Toen was ik nog niet zover, vraag me niet om welke redenen, nu dus wel. Ik voel me weer mezelf worden, vol leven, energie en vrolijkheid. Over enkele weken zullen we samen besluiten hoe onze toekomst zal zijn.
Relatietherapie
Mij lijkt je laatste vraag een uitstekende aanleiding om in relatietherapie te gaan. Kunnen jullie daar samen naar antwoorden zoeken en bepalen of jullie relatie nog toekomst heeft.
Wat mij wel triggerde was je opmerking dat jullie het vroeger samen wel goed konden vinden. Zou kunnen dat als jullie een modus vinden om met de kinderen om te gaan, dat het dan wel weer gezellig wordt tussen jullie.
Fases
Er zijn ook in jullie relatie bepaalde fases. Wat je beschrijft komt niet echt extreem over. Man die niet praat, man die autoritairder is, vrouw die praat, vrouw die alles goed vindt, weinig of geen seks na verloop van tijd, en de vraag: wat hebben we nu nog met elkaar.
Als er kinderen zijn worden verschillen zwaarder: een verschil van mening tussen twee volwassenen kan aardig zijn voor de discussie en de levendigheid, maar als het over kinderen gaat wordt zo'n verschil plots van levensbelang. Het raakt immers je kinderen.
Ik denk dat je naar een paar dingen moet zoeken. Dat is niet de relatie die er vroeger was. Het leven verandert, jij bent veranderd, hij is veranderd.
Voorlopig is het inderdaad belangrijk om samen te zoeken naar een goede manier om met de kinderen om te gaan. Dat wil niet zeggen dat je samen dezelfde weg moet gaan volgen. Het kan ook zijn dat je afspreekt dat je elkaar respecteert en het met een zekere humor aanziet. Of dat je afspreekt op welke terreinen de autoritairdere wijze mag bestaan (belangrijke beslissingen) en op welke terreinen de toegeeflijke wijze mag.
Je hoeft niet elke discussie aan te gaan. Je kunt ook wat laten en dan wat meer met een afstandje en met humor bekijken. Hij heeft zo zijn eigenaardigheden, jij ook.
sommige dingen moet je wellicht niet alleen maar bij je partner zoeken, zoals een goed inhoudelijk gesprek. Of wat meer uitdaging in je leven. De gedachte aan scheiding kan aantrekkelijk lijken, puur en alleen omdat het een zekere spanning met zich meebrengt (heeft het leven nog meer te bieden). De vraag is alleen of je daarvoor moet scheiden, of dat je dat wellicht ook op een andere manier kunt organiseren.
En dan zijn je kinderen nu zo oud, dat jullie over een paar jaar weer meer met elkaar zullen zijn. Allebei anders geworden, en dus ook weer anders in de relatie. Wellicht is het verstandiger om nu al te focussen op dat perspectief. Want die periode duurt straks het langste en als je daar iets van kunt maken heb je voor jezelf, je man en voor de kinderen al heel veel bereikt.
Tsjor
Relatietherapie
Probeer het gewoon! Wat heb je te verliezen? Je twijfelt al lang zeg je dus 6 maanden erbij om die therapie een kans te geven red je ook wel.
Zoals je beschrijft is het vooral een kwestie van (weer) leren met elkaar in gesprek te komen. Ik lees nog wederzijds respect en liefde, geef t een kans, je kunt er nooit minder van worden!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Chaletvrouwtje
Hoe lang waren jullie getrouwd en hebben jullie ook kinderen? Twijfelde je vaak? Hebben jullie ook regelmatig een "grote schoonmaak" gehouden, waarna het wel weer even goed ging?
Dank voor je reactie.
Feetje
Levensgeluk...
@A: bedoel je waarom ik de scheiding toch niet aanga? Of bedoel je waarom ik therapie niet wil? Ik wil best in therapie hoor. Maar vraag me daarbij af, of dat op de lange termijn meer levensgeluk voor mij en mijn man oplevert. Uit vorige jaren is gebleken, dat we toch weer in ons oude gedrag terugvallen en ons karakter zal echt niet meer veranderen. Dat wil ik ook niet eens, ik wil dat hij mag zijn en zich mag uiten waar hij zich prettig bij voelt. Andersom wil ik dat ook voor mezelf. En dat alles natuurlijk zonder de ander (bewust) te kwetsen.
@ iedereen: wat lief, alle reacties. Het meeste dat ik lees, heb ik mezelf de afgelopen 10 jaar ook bedacht. Het gaat mij er vooral om, wanneer stop je met proberen? Het respect en de liefde zal denk ik wel blijven. Ik ben nogal een sociaal type en probeer in conflictsituatie een oplossing te zoeken, tot ik er bij neerval. Ik geef om mijn man en kinderen, heel veel. Hij is echt geen vervelende man, hij is voor mij heel lief en zou door het vuur gaan voor z’n gezin. Toch mis ik intimiteit, samen lachen/humor, gelijkgestemdheid en van zijn kant een stuk initiatief om het leuk te maken/houden. Best veel noten op m ’n zang? Mag ik dat niet vragen van een partner? Mag hij dat niet vragen van mij? Als ik hem verdrietig zie, ongelukkig, omdat de ergernissen weer opspelen dan denk ik steeds ;stel nou, dat we in een ander leven veel gelukkiger zouden zijn? Hij vindt iemand die veel beter bij hem past, die dezelfde ideeën erop nahoudt en eenzelfde instelling heeft. En ik vind iemand (of voor mij apart niemand) met wie ik écht door één deur kan? Wat lopen we elkaar dan steeds ongelukkig te maken en iedere keer maar weer opnieuw te proberen? Ik twijfel al 10 jaar! Kunnen we niet beter ieder ons eigen leven gaan leiden, een nieuw leven opbouwen nu we nog relatief jong zijn? Wat nou als het over 10 jaar weer om dezelfde karakterverschillen spaakloopt, moeten we dan weer de schouders eronder zetten en maar doorgaan? Wanneer stop je? Ondanks de liefde die er nog is? Maar ook, wat voor een liefde is dat dan eigenlijk? Ik voel geen passie, het vrijen en zoenen staat me al jaren tegen en een knuffel is de uiterste vorm van lichaamscontact waar ik me prettig bij voel. Mijn man zou overigens wel meer willen, maar dat kan ik niet, daarvoor mis ik teveel in onze dagelijkse omgang.
Wie herkent dit nog meer? Wanneer stop je echt?
Eens met izar
Hoewel ik (gelukkig) zelf nooit gescheiden ben zie ik (de afgelopen 8 jaar) vrijwel dagelijks als stiefmoeder hoe het is voor een kind om in twee gezinnen op te groeien. Ik ben ervan overtuigd dat in onze situatie alle betrokkenen hun uiterste best doen om het voor de kinderen zo goed mogelijk te regelen. Net als jullie het zouden willen gaan doen, toch? Maar jouw best doen ziet er straks anders uit dan zijn best. Net als nu, maar dan met de kloof van de echtscheiding ertussen. De verschillen van inzicht in de opvoeding van en het omgaan met de kinderen worden -vrees ik- niet kleiner als je uit elkaar gaat.
Je schrijft dat je jongste tien is en je al tien jaar twijfelt. Hoe werkt dat dan? Sommige mensen zijn van nature twijfelaars, blijven dat doen ongeacht de situatie. Heb jij dat misschien ook?
Ik kan de punten die jij noemt met je vraag of je veeleisend bent niet objectief beantwoorden. Het gaat om wat jij voelt en belangrijk vindt. Vanaf deze afstand zijn dat punten die in veel huwelijken geregeld langskomen, het is gewoon geregeld ff hard werken, een relatie. Althans, zo zie ik het maar dat kan ook van alles over mij zeggen 
.
Ik geloof dat je in een goede therapie dingen kan leren die je blijvend kunnen helpen anders met elkaar en anders met situaties om te gaan. Daar ben ik van overtuigd. Maar .... de cliche....je moet wel willen
Ga scheiden
en wel onmiddelijk! Kom op zeg, zo wil je toch niet leven. Je leeft tenslotte maar één keer. Het moet natuurlijk dan wel helemaal perfect zijn. Je houdt dan wel van je man en er zijn geen grote problemen, maar als je gescheiden bent kun je weer lekker met een schone lei beginnen. Vooral nu je nog niet te oud bent en nog aantrekkelijk. Nieuwe perfecte man vinden, lekkere sex. Je kinderen, ach die wennen vast wel snel aan de situatie, toch leuk voor ze, twee huizen, twee keer hun verjaardag vieren en al die nieuwe mannen die jou willen versieren zullen vast hun best doen om heel aardig voor ze te zijn. Nee hoor, een gezapig leventje, daar zou ik 't niet voor doen en bij je man blijven voor de kinderen, doe niet zo ouderwets, daar worden ze juist hard van, bovendien zijn de ouders van hun vriendjes ook gescheiden dus vallen ze ook niet meer uit de toon. Bovendien, je wilt je kinderen toch ook niet het voorbeeld geven dat je bij je man blijft als niet alles 100% perfect is? Ze worden toch vast ook heel gelukkig als ze moeders met een nieuwe man zien? Ja toch?
Feetjepost
Hoe lang waren jullie getrouwd en hebben jullie ook kinderen?
Wij zijn 20 jaar getrouwd....en ja, we hebben 2 kinderen.
Twijfelde je vaak?
Ja, ik heb heel vaak getwijfeld, en steeds dacht ik dat er wel weer een verbetering in onze relatie zou komen.
Hebben jullie ook regelmatig een "grote schoonmaak" gehouden, waarna het wel weer even goed ging?
Oja, heel regelmatig, ook met behulp van relatietherapie. Helaas heeft alle inzet niet gezorgd voor gelukkige mensen met een gelukkig huwelijk.
Duidelijk
Je stopt wanneer je er van overtuigt bent dat je alles hebt geprobeert en er geen andere weg meer is dan uit je relatie te stappen. Jij hebt nog niet alles geprobeerd, spreekt met liefde en respect over je man, dus er is nog steeds hoop. Ga in relatietherapie en doe je uiterste best. Hou in gedachte dat het gras aan de andere kant altijd groener lijkt, maar dat dat het meestal niet is. Het is al eerder gezegd dat een scheiding traumatisch is voor je kinderen, zelfs al blijf je beste vrienden met je ex en sta je op één lijn kwa opvoeding, iets wat niet zo vaak voorkomt. Je moet je altijd af vragen of dat het waard is.
Relatietherapie
Ik denk dat als je kinderen hebt, je eerst alles geprobeerd moet hebben voor je beslist om te scheiden.
Als ik het zo lees, is het grootste probleem dat jullie verschillen van mening hebben over de opvoeding van de kinderen. Nou, als er 1 ding is dat na een scheiding moeilijker gaat is het juist afstemming over de opvoeding. Zoals ik ooit las: de strijd gaat na de scheiding door. Alleen de wapens veranderen.
Het tweede probleem is dat jullie niet geleerd hebben te discussiëren. Hij zwijgt, jij gaat raden en jullie verharden in je standpunten. Discussiëren kun je leren.
Je zegt: " Maar ik voel wel veel liefde voor hem, hij hoort bij mijn leven en ik zou hem ook niet kunnen missen."
Volgens mij heb je daarmee de basis om weer op te bouwen. Ik zou daar mee aan de slag gaan.
Tihama
Euh joyeux
Feetjepost schrijft zelf:
En ik vind iemand (of voor mij apart niemand) met wie ik écht door één deur kan? Wat lopen we elkaar dan steeds ongelukkig te maken en iedere keer maar weer opnieuw te proberen?
Dus ik krijg de indruk dat ze op zich best openstaat voor wat nieuws.... Niet noodzakelijk, maar zeker een optie....
Trouwens, ik kreeg de indruk dat het cynisch bedoeld was 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Bij twijfel niet doen.
Bedankt voor alle ervaringen en meningen. Ik heb besloten de twijfel aan de kant te zetten en door te gaan met werken aan onze relatie. Want mijn kinderen verdriet bezorgen, dat doe ik echt pas als de koek helemaal op is. En dat is zoals je hebt gelezen, nog lang niet het geval bij ons. En inderdaad, ik wil eerst alle mogelijkheden benutten en zoeken naar oplossingen om het weer prettig te maken voor iedereen. Misschien komt de twijfel wel weer terug, ik zal de forumberichten dus maar bewaren. In de berichtjes staat zoveel wat ik eigenlijk al weet, maar toch weer fijn om even met m'n neus op de feiten gedrukt te worden (ook de sarcastische, al zit ik zo niet in elkaar Mark). Ik hoop dat ik door de relatietherapie anders met mijn man leer omgaan. Wie weet, happily ever after...
Feetjepost
Chaletvrouwtje
Veel sterkte. Ook al fleur je op, het zal je toch ook best aanvliegen.
Jij ook.
Dank je wel. Jij ook heel veel sterkte, en dat we maar heel gelukkig mogen zijn/worden/blijven.
Agenda
Feetjepost, als je aan je relatie gaat werken en aan jouw manier van omgaan met je man, dan kun je wellicht ook gaan werken aan je eigen concept over 'geluk'. Soms lopen mensen hun eigen geluk voorbij, omdat ze steeds maar blijven denken dat het aan de andere kant van de heuvel ligt. De afgelopen tien jaar ben je gewend geraakt aan twijfel en een zekere spanning. Wellicht kun je die spanning op een andere manier gaan zoeken, meer voor jezelf. Een studie doen bijvoorbeeld. Dan werk je ook aan je eigen leven. Je verwacht nu heel veel geluk te halen uit je relatie. Ik denk dat je daar ook aan kunt werken.
Tsjor
Tijd uitzitten
Je zou ook nog kunnen besluiten om je tijd in dit 'kale' huwelijk uit te zitten tot de kinderen het huis uit zijn. Maar in eerste instantie inzetten op de therapie en hopelijk vind je terug waar je x aantal jaar geleden voor bent gevallen. Ik zou zelf niet 'tot de dood ons scheidt' in een seksloos vriendjeshuwelijk willen zitten.
Sascha25
Natuurlijk heb ik elke dag wel een moment dat ik in janken uitbarst, maar over het algemeen voel ik me een stuk vrolijker, opgelucht en gelukkig met het genomen besluit.
Tsjor en vic
Ik heb inderdaad behoefte aan afwisseling in mijn leven. En heb dat de afgelopen jaren ook opgezocht door een carriereswitch, ik werk nu in het onderwijs en ben me nog steeds aan het ontwikkelen daarin. Verder heb ik me ontwikkeld op spiritueel vlak, en ben ook daarin nog bezig met verdieping. Ik zoek graag een goed gesprek of gezelligheid op bij vriendinnen, maar vind dit soms ook spontaan bij iemand die ik pas heb ontmoet of met collega's/familie. Ik ben ondernemend, ga graag naar concerten/theater/film of wandelen. Maar ik ben ook niet bang om alleen te zijn, ik vermaak me prima. Op die momenten ben ik ook blij en gelukkig. Dat zou ik ook graag in mijn relatie willen, het gaat helaas niet vanzelf. Ik ga daar hard aan werken, als ik dit zo teruglees dan denk ik dat ik misschien wat druk geweest ben op de andere vlakken. Jammer genoeg kan ik die interesse niet altijd even goed delen met mijn man. Wie weet kan ik daar wat mee in relatietherapie.
Als we over 10 jaar nog onze draai niet hebben gevonden in het geheel, dan zijn de kinderen het huis uit. Er kan dan alsnog besloten worden om uit elkaar te gaan. Alhoewel me dat ook zuur lijkt voor de kinderen, alsof je ze al die jaren voor de gek hebt gehouden en mooi weer hebt gespeeld. Moeilijk hoor.
Feetjepost
Andere kijk
Niet op de zaken vooruit lopen. Je bent bezig manieren te zoeken om de relatie met hun vader in stand te houden. Wellicht vinden jullie daarin een manier die jou voldoening geeft op alle gewenste vlakken en komt het niet meer in je op om over je relatie te twijfelen, laat staan hem te verlaten.