Bijna een jaar na de scheiding, mijn kinderen en hun plek
Hoi mede-ouders
in april is het een jaar geleden dat ik bij mijn ex ben weggegaan en in mijn eigen huisje ben gaan wonen.
Mijn ex en ik co-ouderen over onze twee pubers van 14 en 16(bijna 17).
Het viel me op dat de kinderen ,als ze wisselen van huis, telkens enorm veel heen en weer meeslepen. Het lijkt wel een landverhuizing,zo veel tassen en tasjes heen en weer gebracht moeten worden.
De kamer van dochter(bijna 17) is nog niet echt 'gesetteld' vind ik. Haar boekenkast is helemaal leeg bijvoorbeeld. Een garderobekast wil ze niet 'omdat ik toch alles na een paar dagen weer meeneem naar pap, dan heb ik geen zin dat weer helemaal in een kast te leggen'. Op hun kamers liggen dus,als ze bij mij zijn, de tassen open, en plastic tasjes overal. Het doet daardoor rommelig en ongezellig aan.
Mijn kinderen voelen zich allebei wel op hun plek in hun kamer,zeggen zij. Mijn huis voelt ook als een thuis voor hun aan, dat merk ik aan alles .
Nu vertelde mijn dochter me gisteren dat ze haar kleren en spullen nooit wil plannen/kiezen voor de komende dagen en daarom telkens alles meeneemt. Ze vindt het plannen ook te ingewikkeld. En de lege boekenkast in haar kamer zit haar dwars. Ze heeft geen boek om in te zetten, omdat ze hier in dit huis niet is opgegroeid. Ze heeft al haar oude boeken in het andere huis staan, en dat past hier dus niet. Zei ze. En dat vindt ze moeilijk. Ze zei ook dat ze hier nog misschien anderhalf jaar woont, en daarna ook niet meer omdat ze dan gaat studeren. Ze weet dus niet goed wat ze met die ruimte aanmoet. Ik zou het liefst willen dat het meer een gezellig plek voor haar wordt. Ook al is dat maar voor anderhalf jaar. Op zich is haar kamer wel gezellig en heeft ze het leuk ingericht. Maar ik merk dat ze er niet de finishing touch aan geeft, alsof ze zich toch net niet helemaal settelt hier in haar kamer.De kinderen zitten trouwens allebei ook bijna altijd beneden in de woonkamer,realiseer ik me nu.
Ik had dat toegeschreven aan het feit dat ze op hun kamer een slechte internetverbinding hebben.
Wat is jullie ervaring?Hebben jullie tips? Hoort dit erbij, gaat het nog veranderen?
groet, amar
Hier precies hetzelfde
En ik woon al 3 jaar in mijn etagewoninkje. Ieder (11 en 14 jaar) een eigen kamer waar de hoogst noodzakelijke spullen rondslingeren, ook weinig boeken. Klerenkasten niet te vergelijken met de uitpuilende bij hun vader (ook het huis waar ze zijn opgegroeid). En ook zitten ze vaak bij mij in de woonkamer tot ze naar bed gaan.
Ik zit er niet zo mee. We hebben het desondanks gezellig met zn drieen als ze hier zijn. Ze merken dat ik me hier fijn voel en dat komt de sfeer ten goede.
Ik zie wel aankomen dat mijn dochter (vol aan het puberen) vaker en langer bij mij wil zijn want het botst behoorlijk met papa. Zoon hangt meer aan zijn vader en is duidelijk liever bij hem thuis, wat ik ze overigens beide van harte gun.
Dus ik geniet van de goede verstandhouding tussen mij en de kinderen en hun aanwezigheid. Het stoort me ook niet als mijn zoon eerder terug 'naar huis' wil als geplant.
Geen tips dus, behalve dan dat je je het niet persoonlijk moet aantrekken.
Sterkte en liefs,
Fély
Een lege boekenkast
Jemig, ik worstel hier met dozen vol boeken en de vraag hoeveel boekenkasten ik ga maken.
Ik snap je onbehagen over de tas vol kleren heel erg goed, het zou mij het gevoel geven dat de kinderen reiziger zijn geworden. Als ze daar zelf goed mee om kunnen gaan is het niet zo'n probleem, maar je zou willen dat ze ergens thuis kunnen zijn.
Alleen die lege boekenkast, dat zou ik dus geen probleem vinden. Weet je hoeveel boekenmarkten er zijn, waar je urenlang kunt snuffelen. De hele serie van 1001 nachten zoeken in de vertaling van Mardrus. Weer een meter boeken. En wat voor boeken! Zo mooi. Een lege boekenkast... geweldig!
Tsjor
Overal gevulde kasten
Mijn dochters hebben zowel bij mij als bij hun vader compleet ingerichte kamers en kasten. Ik denk dat de boekenkasten hier wat voller zijn vanwege mijn Disneyboekenabonnement en het feit dat ik na de scheiding de meeste spullen heb meegenomen. Maar kleding is gewoon een garderobe die soms hier en soms daar ligt.
Als je trouwens die boekenkasten wilt vullen, moet je eens met ze naar de kringloopwinkel gaan. Daar vind je regelmatig nog nieuwe boeken, en bij ons zijn ze geprijsd afhankelijk van het aantal bladzijden (van 50 cent tot 3 euro). Voor 20 euro heb je een enorme stapel 
Dubbele spullen
Mijn ouders hebben toen ik jong was een tijdje ge-co-ouderd zoals dat tegenwoordig heet. Maar toen had het nog geen naam en kwam het voort uit het feit dat mijn moeder ziek was en daarom konden we niet hele dagen bij haar zijn......
Ons eigenlijke 'huis' was bij mijn moeder. Bij mijn vader was het dus 'leeg'. Wij sleepten ook hele vrachtwagens mee...Daar kwam een eind aan toen ze samen besloten dat bepaalde zaken gewoon 'dubbel' moesten zijn. Onderbroekjes bij mijn vader bleven daar,daar werden ze gewassen voor de volgende keer. Idem bij mijn moeder.Ook speelgoed, scharen, pennen knutselgedoe, tandeborstels, boeken etc.etc. Op een gegeven moment hadden wij alles zo'n beetje dubbel, zelfs schaatsen herinner ik me, daarvan had ik 2 paar. Behalve schoolboeken en bovenkleding. Ook biebboeken gingen (bij mij) mee en de fietsen...maar daarmee kwamen we aan. Onze ouders verhuisden het spul dat mee moest als wij op school waren. Ik had 1 grote kist met daarin in een soort waszak de kleding. Broer had 3 tassen. Er was 1 halve kast die leeg was bij aankomst...als ik erbij was moest ik die meteen zelf inpakken, was ik op school dan deed vader dat, de boeken en kleding ging hupperdepup meteen daarin. Broer idem. Soms lag er nog wat van de vorige keer dat gewassen was ondertussen.
Ik vond het een erg prettig gevoel dat mijn ouders paal en perk stelden aan onze neiging tot enorme verhuizingen (nou, vooral ik had daar 'last' van, broer niet zo.Ik was ook puber en nog een meisje ook....). Want ik maakte het mezelf alleen maar lastig daar alles mee te sjouwen...want dat had ik misschien wel nodig en dat misschien ook wel en misschien had ik wel zin om net die trui aan te doen en o wacht dát boek wilde ik toch lezen? En geheid dat ik zeker weten vast wat vergat en daar toch enorm naar verlangde als ik bij de ander was. Dus nam ik véél te véél mee heen en weer. Zoveel dat ik het overzich ook verloor en soms amper nog wist wat ik allemaal heen en weer verhuisde.
Als er iets écht nodig was bij mijn vader en het was er niet dan kreeg ik het gewoon en anderom ook (b.v. schaar). En bij beiden hadden we een gedeelte van ons zakgeld dat we mochten besteden en wat we ervan kochten bleef ook meteen op die plek. Soms verheugde ik me er ook op dat we weer over gingen...kon ik weer verder in dat nieuwe boek dat ik daar gekregen had....of zulke kleinigheidjes.
Nou lijkt me voor 1,5 jaar alles dubbel kopen een beetje overdreven...maar je kan zoals boven al aangegeven ook voor weinig geld best leuke dingen kopen. En de boel een beetje aanvullen, opvullen voor haar, mét haar en daar dan meteen bij zeggen dat die spullen voor bij jouw zijn.
Toch?
groeten albana
Kledingrek anders?
Kan je anders voor je dochter niet zo'n kleding rek kopen? Zo eentje die je bij zo'n topmodel serie ziet. Met kledinghangers kan ze dan telkens haar rekje vullen (ze kan de hangers aan de kleding laten zitten als ze het heen en weer verhuist, desnoods geef je haar zo'n kledinghoes waar het met die hangers in kan, zo'n hoes kan je wel dubbelvouwen. (of gaat ze op de fiets heen en weer). Het is dan handig als ze bij haar vader zo'n zelfde rek heeft, dan is het heel snel heen en weer verhuisd en heel overzichtelijk voor haar om haar kleding uit te kiezen. Verder zou ik haar kamer inruimen als ze naar school is. Tasjes leeghalen en gezellig neerzetten, misschien gaat ze jouw voorbeeld volgen. En ik zou of wat boeken van het ene huis ook bij jou neerzetten of wat boeken kopen bij de kringloop ofzo. Stapeltje magazines kan ook in de kast en nog wat andere leuke handige dingetjes.
Lekker verwennen
Ik zou zeggen: lekker met haar naar de Blokker, de Leenbakker, de Kringloopwinkel en wat leuke hebbedingetjes voor haar kamer kopen. Het is dan wellicht maar voor anderhalf jaar, maar wat kaarsjes,vaasjes en prullariadingetjes zullen je toch ook de kop niet kosten. Paar plantjes erbij en klaar.
En die tas met kleren voortaan: in de kast, dan zie je er niks van.
Jullie moesten eens weten
..hoe blij ik ben met jullie reakties. Ik zie nl aan mijn dochter dat ze zich eigenlijk niet wil hechten aan deze plek hier, ze heeft zogenaamd geen moeite met de scheiding maar ik zie aan alles dat dat wel zo is.En dat vind ik erg pijnlijk voor haar. Ik wil haar helpen.
Het is ook een lastige leeftijd ,vind ik. Bovendien is mijn ex stokerig over mij naar de kinderen, hij stookt ze tegen mij op.
Ik denk dat het een goed idee is om met haar leuke dingetjes te gaan kopen! Ik hoop dat ze dat wil.
En inderdaad, ze mag best dubbele setjes ondergoed,sokken e.d. hebben natuurlijk, ik heb daar helemaal niet aan gedacht.
Ik ga het dit weekend uitproberen, héél erg bedankt voor jullie reakties, ook Albana, voor jouw eigen ervaringen vroeger hiermee. Het zou inderdaad goed kunnen dat het prettig voor haar is als ik het toch begrens.
groet, amar
Het is zeer herkenbaar....
...alleen in mijn geval zijn het niet mijn kinderen die steeds vanalles meeverhuizen, maar die van mijn man.
Ik heb een co-ouderschap met mijn ex en mijn man ook met zijn ex. In wisselende samenstelling hebben wij 4 kinderen in huis. Ze zijn wel een stuk jonger dan die van jouw Amar.
Mijn kinderen hebben inderdaad veel dubbel. Daardoor gaat er bijna geen kleding heen en weer. Alleen sporttenue en sportschoenen gaan heen en weer.
De kinderen van mijn man hebben net zo veel dubbel en toch verhuizen zij voortdurend grote stapels spullen heen en weer. Voor al de oudste heeft die neiging. Ook zij geeft aan dat ze van te voren toch niet weet wat ze aan wil en daarom haar halve garderobe heen en weer verhuist. Als ze bij ons aankomen ligt de gang vol met tassen en tasjes waar vanalles uitsteekt.
Het geeft mijzelf een naar gevoel dat ze steeds met albertheijntasjes binnenkomen en ik heb ze ook al beiden een mooie tas cadeau gedaan om de spullen die echt noodzakeleijk heen en weer moeten in te verhuizen. Ik vind het er zo "ontheemd" uitzien. Toch zeggen de kinderen dat ze er geen last van hebben. Ik moet dus ook leren om het me niet persoonlijk aan te trekken.
Misschien is het ook typisch pubermeisjesgedoe?
Zoals ik het me herinner van 'vroeger' had ik die neigingen tot enorme verhuzingen ook veel meer dan broer.
W.s. kwam dat voort uit puberonzekerheid. Want ik had enorm de neiging om álles wat ik evt. maar nodig had of zou kunnen hebben mee te slepen.
De helft gebruikte ik uiteindelijk niet eens....
Wat het er voor mij makkelijker op maakte, mijn vader (die heen en weer reed met de spullen) had een transportwagen (voor werk) dus ruimte zat. Dat was ook waarom ze er denk ik paal en perk aan stelden. Ik nam zelfs mijn hele lading knuffels mee! (bed vol!) Want je weet maar nooit,misschien had ik ze nodig? Om bij uit te huilen of weet ik wat.........(reden ben ik vergeten). Als je alleen al sokken, ondergoed, b-h's, schoolatributen zoals scharen en pennen, laarzen, spullen voor hobby (in mijn geval paardrijspullen, neemt ook behoorlijk ruimte in) scheelt dat al behoorlijk.
Ik had er wél last van. Hoewel ik me dat niet écht herinner. Volgens mijn vader was ik soms de dag ervoor al aan het inpakken en bedenken wát ik nu weer mee moest nemen. En mijn stiefmoeder zei eens dat ik alles meesleepte en dat soms spullen nooit meer uit de tasjes kwamen en na een half jaar gewoon naar plastic roken en ze er soms die spullen gewoon stiekum uithaalde om b.v. te wassen. Ik herinner me wel dat ik die kist kreeg en het me 'rust' gaf, zoveel mocht ik meenemen en klaar. Dat was duidelijk, afgebakend.
Mijn broer heeft wel eens gezegd dat hij 'vroeger' (toen we alleen bij moeder woonden) alleen dáar lievelingsspullen had en toen ze coöuderden pas bij mijn vader lievelingspullen 'kreeg'.
Ik denk dat dát het gevoel is dat amar voor haar kinderen ook wil.
Onze gescheiden ouders en hoe dat ging toen is de laatste tijd een hot-item als we als familie bij mijn vader bij elkaar zijn. Zij hebben een pleegzoon die tijdelijk weer 'thuis' was omdat hij aan het scheiden is en daar wordt over gepraat (door ons dus) en dan komt het al snel op 'weet je nog toen en toen?" Dat brengt vele herinneringen bij mij terug.
groeten albana