Compleet in de steek gelaten
Ik ben een vrouw van 30 met een zoontje van bijna 2 jaar.
Mijn vriend heeft 3 maanden geleden uitgesproken dat hij twijfelde over onze relatie. Ik vroeg hem of hij verliefd was op iemand anders, maar daar reageerde hij niet op. Een paar weken daarvoor had ik perongeluk een sms gelezen waaruit ik wel kom opmaken dat er iemand anders in het spel was. Dit heeft hij afgewimpeld door mij te vertellen dat het een berichtje van een collega was die het perongeluk naar hem had verstuurd. Diezelfde avond heeft hij dit nog eens herhaald en echt gezweerd dat er niets aan de hand was. Achteraf blijkt nu dus dat het niet zo niet elkaar stak. Daarna werd hij steeds afstandelijker, had hoofdpijnen en ik maakte me echt zorgen. Op een gegeven moment had ik er steeds meer de balen van dat hij zo afstandelijk deed. Toen heb ik hem nogmaals geconfronteerd en gevraagd wat er aan de hand was. Toen sprak hij dus de twijfel uit. Maar nog steeds niet dat er een ander in het spel was. We zijn naar de huisarts geweest en zijn beide naar een psycholoog gegaan. Twee jaar eerder, toen ik net zwanger bleek te zijn overleed mijn moeder. Alles kwam ineens op me af. Ik storte totaal in elkaar. We kregen wat tips over hoe we het beste met elkaar konden praten, maar hij deed er totaal geen moeite voor. Hij heeft vanaf het begin geroepen dat hij rust wilde en wegwilde. Uiteindelijk is hij weggegaan om na te denken. En de conclusie was dat hij me niet mistte en dus niet meer dat speciale gevoel voor mij had. Lekker kort door de bocht als je net samen een rot periode hebt doorgemaakt. Na de geboorte van onze zoon, bleek onze zoon ook nog in eerste instantie levensbedreigend ziek. Alles van mijn moeder kwam naar boven. Alles bij elkaar doet het hem allemaal niets. Hij is er klaar mee en hoe meer ik van hem verlang hoe bozer en afstandelijker hij wordt. Dit is toch niet normaal. Geef je dan alleen maar zoveel om jezelf en is je gezin dan niet iets wat eigenlijk op de eerste plaats moet komen? Ik heb hier totaal geen begrip voor. Er is niets of niemand die tot hem doordringt. Hoe kan iemand ineens zo veranderen?
Ik ben teleurgesteld, verdrietig, boos en vol ongeloof.
Liefs van een treurige vrouw
Heel verdrietig
Hoe kan het toch dat zoveel mannen van die egocentrische slappelingen zonder verantwoordelijkheidsgevoel zijn?
De vragen die je als laatste stelt herken ik helemaal. Ik maak momenteel hetzelfde door en heb nog geen antwoorden. Verstandelijk weet ik dat ik niets meer moet verwachten en moet zorgen dat voor mezelf en mijn kinderen alles op orde komt, maar het is moeilijk om afscheid te nemen van mijn (voorheen) geliefde en alles wat we samen hebben.
Heel veel sterkte de komende periode.
Sterkte!
Wat een verdrietige situatie. Heel heftig als een man er ineens vandoor wil terwijl je zelf met een klein kind achterblijft. En als hij verliefd is op een ander maakt dat het er niet makkelijker op.
Ik heb hetzelfde meegemaakt toen mijn zoontje een half jaar oud was. Erg heftig, maar vergeet niet dat je een stuk sterker bent dan je zelf denkt! Niet bij de pakken neer gaan zitten hoor!
Veel sterkte!
Onverantwoordelijk
Dat er mensen zijn die hetzelfde meemaken is eigenlijk maar triest. Maar om medeleven en begrip te vinden wel erg fijn om te weten dat je niet de enige bent.
Ik heb nog steeds dat ideaalbeeld in mijn hoofd, terwijl ik ook dondersgoed weet dat ook al zwikt ie voor de smeekbedes, dat het NOOIT meer hetzelfde kan worden. Het vertrouwen is geschaad. Wat ik nu vooral voel is vernedering, afgedankt en bij het grof vuil gezet. Want emotie tonen doet ie ook niet. Heeft hij geen verdriet en is ie nu dan gelukkiger?!
Nog erger vind ik dat hij niet eens de moeite doet om zijn zoon te zien. Als we toevallig bij elkaar zijn ben ik voor mijn zoon de enige vertrouwde persoon. Dat moet hij toch ook voelen en zien? Het eerste weekend dat hij zijn zoon zou zien komt er nu aan. Ik keek er erg tegenop, maar vanmiddag belde hij of dat hij zijn zoon s'middags weer terug kon brengen. Ze hadden hem gevraagd te werken. Hij heeft wisseldiensten en om het weekend moet hij werken. Nu dus zijn vrije weekend, maar hij voelt zich verantwoordelijker t.o.v. zijn werk dan voor zijn eigen zoon! Hier kan ik dus echt heel boos om worden. Omdat ook nu weer een beroep op mij gedaan wordt, blijf ik nog afhankelijk. Waar is mijn recht op rust? Mijn zoontje is in 2 maanden nu 2 keer een hele dag bij zijn vader geweest, waarvan hij er 1 nachtje heeft geslapen. En mijn zoontje slaapt de laatste tijd ook super onrustig, wil telkens bij mij in bed, waardoor ik dus niet slaap en zo ook niet aan mijn rust kom. Lijkt of ik langzaam overspannen aan het raken wordt.
Na deze maanden ben ik niet meer verdrietig om het gemis van vriend, wel om de vader van ons kind. Hij krijgt geen eerlijke kans op een normaal gezin! Hopelijk kan ik dat in de toekomst loslaten, als alles een beetje een draai heeft gevonden.
Maar voorlopig heb ik ook nog het huis en alles wat daarbij komt kijken. En dan moet er nog vanalles fiscaal geregeld worden, waar heb ik recht op?
En emotioneel is het zwaar, want straks zit ik in een huis zonder ziel.
Liefs
Oneerlijk
Dat voel ik ook hoor, dat ik liever heb dat mijn zoon in een stabiele omgeving is, dus bij mij. Dat gaat voor mij boven mijn rust.
Het gaat meer om de confrontatie die ik elke dag aan moet gaan wat betreft "ons" huis. Veel spullen zijn straks weg en het huis is leger, er staat een bord te koop in de tuin en meneer begint alvast een "nieuw" leven op te bouwen in zijn appartementje. Zal voor hem ongetwijfeld ook niet de ideale situatie zijn, maar eerst moet ik deze confrontatie aan en als het huis verkocht is moet ik weer aan mijn nieuwe huis en omgeving wennen. Gelukkig heb ik een huis ja dat wel.
Het voelt gewoon oneerlijk, gedwongen.