Dilemma, vraag [verjaardag vieren na scheiding]

1 dag

Ik denk dat je al heel wat van jezelf vergt door 1 dag te gaan, laat staan 2. Niet leuk voor je zoon, maar dat zal hij moeten accepteren. Ik ken genoeg situaties waarin gescheiden ouders niet bij elkaar taart komen eten na een scheiding, wat jij doet is dus al heel mooi.

Loopt wel los joh.

De echte verjaardag is het belangrijkste, het verjaarsfeestje staat in het teken van vriendjes en dan ben jij in feite maar een bijzaak, hoewel het natuurlijk altijd leuk is als je er bent, maar het is voor hem geen drama als je verstek laat gaan. Stel dat je die dag had moeten werken, had je er dan vrij voor genomen?

Bellen

Wij hebben na de scheiding nog een aantal kinderverjaardagen samen gevierd, maar dat heeft uiteindelijk geen stand gehouden. Als mijn kinderen nu bij hun vader zijn op de datum dat ze echt jarig zijn, bel ik alleen even om te feliciteren. Ik heb er geen behoefte meer aan om langs te gaan op het feestje met de ex-schoonfamilie, en de kinderen maken er ook geen probleem van gelukkig. Niet ideaal, maar dat 'hoort er nu eenmaal bij' als je gescheiden bent.

Tja

ik ben niet gescheiden dus kan het minder goed in voelen maar als mijn kind graag wil dat ik ook de andere dag er ben dan ben ik er en vreet ik mezelf vast op maar daar dat heb ik er voor over.

en dan ontwikkeld zich dat vast in de loop van de jaren wel.

Ik ken iemand die geen familie heeft uitgenodigd op haar bruiloft omdat het voor haar moeder nog steeds zo pijnlijk was (na heel veel jaar) dat haar vader er dan ook bij zou zijn. Ik vond dat zo bezopen. JA PECH het is ook een eikel maar dat is wel MIJN KIND wat daar staat te trouwen en daar ben ik dus gewoon bij, voor haar, voor mezelf.

dus ik snap het niet zo goed.

Gaan

hoi, bedoel je dat je zoon op zijn echte verjaardag en op zijn feestje niet bij jou is? vier je het zelf ook nog met hem, en familie? moeilijk hoor, maar ik zou wel gaan als hij het wil. Zet je erover heen, probeer het.
Ik heb het zelf ook regelmatig gedaan en inderdaad, je gaat voor hem, niet voor de rest.

succes!

Dat vind ik wel wat anders

"Ik ken iemand die geen familie heeft uitgenodigd op haar bruiloft omdat het voor haar moeder nog steeds zo pijnlijk was (na heel veel jaar) dat haar vader er dan ook bij zou zijn. Ik vond dat zo bezopen. JA PECH het is ook een eikel maar dat is wel MIJN KIND wat daar staat te trouwen en daar ben ik dus gewoon bij, voor haar, voor mezelf."
Het gaat hier om 1 van de 2 dagen dat de verjaardag gevierd wordt. Dat is dus wel wat anders dan een huwelijk. Mijn ex en ik kunnen in goede harmonie naar voorstellingen, sportwedstrijden, schooldingen etc etc. In voorkomende gevallen babbel ik gezellig met zijn vriendin en familie, maar ik heb er geen behoefte aan om daar op de verjaardagsthee te gaan. Het scheelt ook dat mijn kinderen daar ook geen problemen mee hebben. En misschien scheelt het ook dat wij een door beide partijen erg gewenste scheiding hadden, en al het leed al vooraf verwerkt hadden, en de kinderen nog jong waren toen we uit elkaar gingen.

Ik ben niet gescheiden dus

ik kan het natuurlijk niet weten?! maar Vic, jouw opmerking dat de kinderen er geen problemen mee hebben en dat al het leed al vooraf verwerkt was en dat de kinderen nog jong waren toen we uit elkaar waren.... Dat is toch vooral geredeneerd van uit je zelf?
Zou je objectief van een kind horen wat die ervan vindt, nee dus denk ik. Dat een kind het niet erg vind, tja heeft die keuzes? Ik bedoel 'gezellig' samen je verjaardag vieren als het niet gezellig is of was..

Maar verder iedereen zijn meug hoor. Ik denk dat ik me hier niet voldoende in kan inleven (ken ook niet zoveel mensen die gescheiden zijn), de redenatie vind ik interessant. Ik kan er dus niet zoveel over zeggen, want was is goed/wat niet.

Margriet

Ja natuurlijk is dat vanuit mezelf geredeneerd. Kinderen van elke leeftijd zien hun ouders het allerliefst bij elkaar, zelfs als die ouders elkaar de tent uit vochten. Het is jammer dat mensen niet wat beter nadenken voordat ze trouwen en aan kinderen beginnen, maar blijkbaar zit de mens zo niet in elkaar en zien we zaken graag (te) rooskleurig in.

Wij anders

wij hebben het zo geregeld dat op de kinderverjaardagen de kinderen zelf even bij de andere ouder langsgaan.
Hoe dit gaat uitpakken weet ik pas as woensdag, dan is het de eerste keer dat we dat gaan uitproberen, dan is zoon jarig.
Het is wennen, voor ons allemaal.
Ik ben zielsblij dat ik niet meer geconfronteerd wordt met die schoonfamilie en ook niet meer met ex de schone schijn hoef op te houden.
Misschien dat we over een paar jaar wel met elkaar kunnen koffie drinken of taart eten. Wie weet.
groet, amar

Trouwen (beetje o.t.)

Hoe ik het destijds heb gedaan met gescheiden ouders die niet on speaking terms waren: moeder bij de trouwplechtigheid, vader bij de receptie. Ben inmiddels zelf ook alweer bijna twintig jaar gescheiden :S

Je zoon nodigt je uit

Het is niet je ex die je uitnodigt, maar je zoon.
Het is ook je zoon die jarig is en feestviert en niet je ex.
Dus stap er overheen en ga gewoon.

Kind centraal

wat mij betreft staat het kind centraal - jij en je ex zijn gescheiden van elkaar, maar nog altijd samen ouder. Dus, als dat een wens is van zoon, ga je natuurlijk! Tenminste - als jij en ex op speaking terms zijn en dat dus zonder ruzie ed kan gebeuren. Verder maakt het denk ik ook nog wel uit hoe oud je zoon is en hoe lang jullie al zijn gescheiden. Maar ik zou toch proberen om het voor je zoon zo fijn/goed mogelijk te maken.
Succes!!!

Andere invalshoek

Ik ben zelf een aantal jaren geleden gescheiden. Ons uitgangspunt was toen ook kind centraal en samen ouder, kind niet de dupe laten worden van onze keuzes enzo. Dat uitgangspunt sneuvelde direct bij de eerste feestdagen. Ex kon er helemaal niet mee overweg. Mijn eerste reactie was ex erop aan te spreken maar ex stond daar helemaal niet voor open (logisch natuurlijk anders had ie het wel anders aangepakt). Toen heb ik al snel de boel omgegooid. In de jaren daarvoor waren de data namelijk ook al ondergeschikt. Wij vierden verjaardagen altijd op momenten die ons het beste uitkwamen en niet perse op de dag zelf. Toen bedacht ik dat het eigenlijk juist heel makkelijk was om dat aan te houden dus ook na de scheiding. Ik heb het altijd als heel normaal richting de kinderen gebracht dat we een datum uitkiezen die ons roostertechnisch goed uitkomt. Dat geeft heel veel ruimte en flexibiliteit! Ik ben niet afhankelijk van de nukken van ex, de kinderen hangen niet aan een exacte datum en ook niet aan de aanwezigheid van beide ouders. Zo hebben we ook de feestdagen verdeeld. Ouders van ex zijn ook gescheiden dus het was altijd al een drama om het iedereen naar de zin te maken. We zijn wel vaker bewust op vakantie gegaan om niet in de strijd van zijn ouders te zitten. Bij de mediation heb ik gelijk voorgesteld om het om het jaar te doen. Het ene jaar zijn ze de hele kerst bij mij en de week van oud&nieuw bij hem, het andere jaar andersom. Het voorkomt discussies en gezeur en vooral ook gesleep tijdens de toch al drukke feestdagen. Het is misschien een wat andere insteek maar ik ben er zelf heel tevreden over, de kinderen weten eigenlijk niet beter dus ook voor hun geen probleem en zelfs mijn ex hoor ik hier niet over klagen. Ook niet viavia.
Eerlijk gezegd vind ik de insteek het kind centraal na een scheiding soms nogal doorslaan. Als van een getrouwd stel een van de ouders precies op de verjaardag van kind op zakenreis moet, moet het kind zich tenslotte ook aanpassen en dan is het allemaal niet zielig. Wat mij betreft is het dus ook maar net hoe je het naar het kind brengt.

Manda o.t.

Ik ken iemand die geen familie heeft uitgenodigd op haar bruiloft omdat het voor haar moeder nog steeds zo pijnlijk was (na heel veel jaar) dat haar vader er dan ook bij zou zijn. Ik vond dat zo bezopen. JA PECH het is ook een eikel maar dat is wel MIJN KIND wat daar staat te trouwen en daar ben ik dus gewoon bij, voor haar, voor mezelf. ===

Toen mijn man en ik trouwplannen kregen hadden mijn ouders al ruzie met mijn zwager. Dat werd er in aanloop naar de trouwdag niet beter op. Mijn vader eiste uiteindelijk dat hij óf zwager bij het huwelijk zou zijn, omdat hij het niet verdroeg om dezelfde lucht in te ademen als zwager. Mijn vader verwachtte daarop denk ik dat ik uiteráárd de zwager zou laten vallen. Ik heb van meet af aan aangegeven dat ik niet zou meewerken aan een constructie waar een partij weg moest blijven. Mijn zus kwam mijn ouders nog tegemoet door te zeggen dat zij ook best weg wilde blijven als ik mijn ouders toch bij het huwelijk wilde hebben, maar ik heb voet bij stuk gehouden. Ik wilde niet kiezen tussen mijn ouders en mijn zus en haar man. Vlak voor de datum switchte mijn vader opeens naar dat hij ook wel mee wilde werken naar dat hij en zwager bij een bepaald onderdeel zou wegblijven. Ook daar ben ik niet in meegegaan. Ik laat me niet vertellen wie er moet wegblijven bij mijn huwelijk. Ik sta dus nog steeds achter mijn beslissing. De consequentie is wel dat dit het begin was van een situatie die nog steeds voortduurt. Het contact is inmiddels totaal verbroken. Een paar jaar geleden hebben we voor het laatst brieven uitgewisseld en daarin vertelde mijn vader dat ze toch bij ons huwelijk zijn gaan kijken. "Dat had je niet gedacht hè?" Ik werd er om eerlijk te zijn alleen maar misselijk van.
Wat er ook met mijn dochters gebeurt, als er een huwelijk, geboorte of overlijden is, slik ik alles waar ik een probleem mee heb in en ga er heen.

Ozziewozzie

Ik ben niet gescheiden dus kan niet uit ervaring praten, maar de wensen van een kind zijn niet alles bepalend lijkt mij. Een kind kan wel vragen dat pap en man samen naar de Efteling gaan. Moet dat dan ook?
Ik schat zo in de de meeste gescheiden ouders niet meer bij elkaar feestvieren, hoe sneu dat ook is voor de kinderen. De mensen die dat nog wel kunnen vind ik een complimentje waard, maar zie ik niet als wat normaal is.

Dank

Dank jullie wel voor de reacties. voor mij is het ook nog redekijk nieuw, ik ben nu anderhalf jaar weg thuis. zoon wordt 12. Over het kinderfeestje hebben we het nog niet gehad.
het lastige vind ik dat ik voorheen altijd de contacten, uitnodigingen, boodschappen, cadeautjes etc etc regelde en dat nu ook moet loslaten. zoon verwacht dat ik de uitnodigingen ook nog even mail, maar omdat het in vaders huis is lijkt het mij dat hij (vader) het zelf ook moet regelen. Ze moeten toch weten wanneer en waar ze worden verwacht.
Ik heb inmiddels wel bedacht om wel te gaan, maar wil ex nog wel voorleggen dat hij de uitnodigingen regelt. toch vreemd dat ik het gevoel heb dat te moeten regelen, het loslaten is nog niet altijd makkelijk. maar ook dit doe ik voor zoon, denk ik dan, en we moeten er langzaam aan wennen. Faith
Qq

Uitnodiging

Waarom moet pa of ma de uitnodiging van een twaalfjarige gaan verzorgen? Dat kunnen ze toch zelf wel doormailen? Vanaf het moment dat ze konden lezen en schrijven deden ze het zelf met eventueel hulp voor datum en tijd.

Hier

Wij gingen altijd op de verjaardag zelf uit eten met dochter, haar vader, ik, plus eventuele partners van ex en mij. Met het feestje kwam iedereen, ook alle grootouders en oom en tante bij de ouder waar het gevierd werd. Dat doen we trouwens nog steeds zo

Mooi faith

Ondanks alles wat ik ook denk over gescheiden zijn (recht om te kiezen voor jezelf, enz, enz. enz.) denk ik ook dat je, hoe gescheiden je ook bent, je ook altijd je verantwoordelijkheid als ouder moet nemen. Een scheiding is niet, nooit de keuze van je kind. Het minste wat je, naar mijn bescheiden mening, kunt doen is proberen er waar het kind bij is zo normaal mogelijk mee om te gaan. Als je zoon het fijn vindt dat jij er bent, dan ga je (lijkt mij) zeker als je ex er geen probleem van maakt.
Ik ben al zo'n 20 jaar stiefmoeder van mijn nu bijna 23-jarige stiefdochter. Ondanks de vele problemen binnen het co-ouderschap, zijn we bv. altijd op de wederzijdse adressen naar haar verjaardag geweest, ja ook met mij als stiefmoeder en eventuele partner van de andere kant. Toen af en toe heftig, soms niet om door te komen, maar toch gedaan. Later relativeer je, en vraag je je af waar je toen zo moeilijk over deed. En ook, het is goed geweest dat we het deden, goed voor bedoelde dochter. Nu is dat heel wat waard voor haar, dat we dat toen deden. En daar ben ik heel blij mee.
Denk daaraan. Ik vind het idee dat het kind er maar aan moet wennen eerlijjk gezegd van een schokkend egoisme. Daar stap je als volwassene en ouder overheen. Voor je kind.

Hier ook nieuw

We wonen nu een half jaar niet meer bij elkaar, en binnenkort is de eerste kinderverjaardag. Ik heb op die dag cursus en ga daar heen. Nu haalt vader hem op zijn verjaardag van school ( op mijn andere cursusdagen gaat hij altijd bij een vriendje spelen) Ook oudste gaat na school naar vader. Na cursus ga ik er ook naar toe, dan eten we samen en daarna komt familiebezoek. Gek en spannend. Maar ik wil het wel graag samen vieren. Ik wil niet dat mijn kinderen later als ze op zichzelf wonen moeilijk moeten gaan doen, en hun verjaardag 2 keer moeten vieren omdat pa en ma niet gelijk kunnen komen. En ik wil ook geen spanning bij een eventueel huwelijk (of andere belangrijke dagen) van mijn kinderen over of pa en ma het wel redden die dag bij elkaar in de buurt te zijn. Dit heb ik zelf wel meegemaakt met mijn ex schoonouders die gescheiden zijn.
Natuurlijk moet dit voor beide exen wel haalbaar zijn. En nu is het allemaal nog best wel rauw. En het is soms even zoeken naar wat lukt mijzelf op dit vlak, maar ook wat is voor mijn ex haalbaar.

Nien

Je schreef: "Maar ik wil het wel graag samen vieren. Ik wil niet dat mijn kinderen later als ze op zichzelf wonen moeilijk moeten gaan doen, en hun verjaardag 2 keer moeten vieren omdat pa en ma niet gelijk kunnen komen."
Ik snap even niet waarom je de verjaardagen van nu koppelt aan de verjaardagen van je kinderen als ze volwassen zijn. Het is aan jou en je ex partner om ervoor te zorgen dat jullie later samen op die verjaardagen kunnen zitten als jullie kinderen dat graag willen. Dat staat los van hoe jullie nu als ouders kiezen om met de verjaardagen van jullie kinderen om te gaan.

Niet helemaal

nu leg je namelijk de basis voor later. Kinderen pikken dat haarfijn op. En waarom niet nu al in de praktijk brengen wat je later graag wilt.

Hier worden ook de verjaardag, en sinterklaas gezamelijk gevierd. Daar waren we het gelijk over eens hoe moeilijk dat ook was in het begin.

Dat dan weer niet

wij eten niet gezamelijk, en de overdracht is meestal via de bso of school. Dan spreken we elkaar niet eens. Alleen een sms of belletje over bijzonderheden.
Afspraken zoals afzwemmen worden 1x ge-smst en gaan dan in de agenda.
Hij is wel zo betrokken dat herinneren dan niet meer hoeft en er een afspraak gemaakt wordt waar en hoelaat we elkaar treffen.

Slechts 1x per jaar eten we met z'n 2-en, en dat is om de planning van de omgangsregeling door te nemen.
Wij bemoeien ons niet met elkaars leven verder. Dat vetrouwen hebben we nog in elkaar.

Verwachtingen

Ik heb altijd begrepen dat het aan te bevelen is om na een scheiding niet teveel 'gezinnetje te spelen' omdat de kinderen dan hoop zouden kunnen krijgen dat het allemaal weer goed komt. Als dat niet waar is, heb ik het in ieder geval als goed excuus gebruikt
Wij hebben de verjaardagen een paar jaar samen gevierd, maar dat werd steeds lastiger. Mijn ex heeft een nieuwe vriendin dus op een gegeven moment wilden zij ook haar ouders uitnodigen, bij mij. Dat vond ik prima, maar het jaar daarop wilden ze ook tante Truus en oom Piet, en dat vond ik wat teveel van het goede. Mijn eigen familie is niet zo groot, dus verjaardagen werden gedomineerd door familie Ex (niet in negatieve zin, maar qua aantallen mensen). Ik was daarbij nog bergen geld kwijt aan taart en borrelnootjes voor die mensen Nu vieren we het dus apart en dat bevalt alle partijen (ook mijn dochter, ja) prima. Zij vieren het 'groot' en hier komt alleen wat naaste familie. Het kinderpartijtje doen we wel samen, dat is dan weer veel handiger met zijn tweeën (of drieën als zijn vriendin meedoet).

Ik vind...

het heel knap als gescheiden ouders het kunnen opbrengen om samen verjaardagen etc. te vieren... Dit is bij ons nooit aan de orde geweest; ik kon dat niet opbrengen na alles wat er gebeurd was. Mijn ex en ik zijn (inmiddels vier jaar verder)op zijn zachtst gezegd nog steeds geen vrienden en ik zie me dus echt niet samen "gezellig" verjaardagen vieren. Mijn kinderen vieren hun verjaardag twee keer, bij mij, met mijn familie en bij hem met de zijne. Soms komt het zo uit dat ze op de dag zelf bij hem zijn, dan prik ik een andere datum ergens in die buurt om het bij mij te vieren. Blijft soms allemaal lastig, maar het leven na een scheiding wordt er nu eenmaal niet eenvoudiger op helaas....

Kind centraal

Ik sluit me aan bij Manda Rijn: als mijn kinderen zouden willen dat we verjaardagen gezamenlijk zouden vieren, zou ik dat zeker kunnen opbrengen. (Gelukkig vinden ze het leuker om de verjaardag bij elke ouder een keer te vieren.)
Het feit dat de zoon van Fiath zei dat het oké is als ze en dag niet komt, zegt niets. Kinderen van gescheiden ouders zijn vaak erg gericht op het geluk van de ouders en willen het hun niet moeilijk maken.

In andere gevallen, zoals het samen vieren van kerst, zou ik niet meegaan in de wens van de kinderen. We zijn immers geen gezin meer. Maar zijn verjaardag is moet toch wel echt zijn feestje zijn...