Echtscheiding en verwerking onderschat.

mijnn maatschappelijkwerker gaf aan dat ik toch echt wel rekening moest houden met een rouwperidode van 2 tot 3 JAAR!! om het geheel achter mij te laten.

Ik ben nu ruim 3 jaar gescheiden. Ook wij gaan heel goed met elkaar om, denk aan goede vrienden, die toevallig samen een verleden en een kind hebben. Maar pas nu ben ik in staat om open te staan voor een nieuwe relatie.

Dat is best lang

Hoi ,

Best een lange tijd zeg, naja dan zit een derde er dus al op voo rmij
Wat waren jouw gevoelens in deze eerte periode en hoe ontwikkelde dit zich tot hoe je je nu voelt?

Werkelijk, t is net alsof ik me oude ik kwijt ben, deels ok want die hoorde bij toen..maar ik mis ook de kracht in mezelf die ik altijd had.
Ik was beslist ongelukkig in die relatie en had de scheiding als een opluchting willen ervaren..naief dus.

Ja, 3 jaren...

staat er toch wel voor - hier nu alweer 5 jaren geleden. ben sindsdien alleen met de kinderen - weinig contact met ex. kinderen full time bij mij.
in mijn ervaring: de eerste tijd is puur overleven - nieuwe routines, verdriet, gemis; daarna toch een tijdje opluchting: YES ik kan het heel goed alleen! en nu heeft het verdriet een plekje - want het verdriet blijft; om niet afmaken wat een levenlang zou duren, het niet samen ouderen, het niet samen genieten van de kinderen - er is maar een ander persoon op de hele wereld die net als jij kijkt naar je kinderen - da's die andere ouder ... dat gemis blijft schrijnen....
maar het komt goed dus!

Nee

Ik ben weggegaan, ik heb co-ouderschap, ik heb goed contact met de vader van mijn kinderen en ik heb nooit omgekeken met spijt.

Nee

Hier ook een scheiding (na 13 jaar relatie). Daarna drie jaar in goede harmonie ge-co-ouderd (tot de kinderen zelf liever op 1 plek wilden wonen). We zijn geen vrienden maar we hebben nooit ruzie en overleggen als het nodig is. Maar na de eerste zes warrige en verdrietige weken heb ik nooit meer een seconde spijt of verdriet gehad (wel voor de kinderen, maar niet voor mezelf). Ik ben zelfs een paar keer naar een therapeute geweest omdat iedereen maar bleef zeggen dat 'de klap nog wel ging komen' maar ook zij concludeerde dat ik er helemaal klaar mee was. Nu (zes jaar later) denk ik er helemaal nooit meer aan. Als ik ex ontmoet (regelmatig) dan kan ik me totaal niet voorstellen dat ik er ooit mijn leven mee heb gedeeld.

Zo kan 't dus ook.

Het is geen spijt

Oeff, en daar ben ik heel blij om met deze soms onstabiele gevoelens, dat zou het erg ingewikkeld maken.

Nee, het zit een beetje zo..ik heb last van het feit dat ik mijn kinderen en hun vader verdriet heb aangedaan.
Mijn geweten spreekt.. het spijt mij dat ik het zo heb aangepakt. Ik vind dat ook wel goed dat ik dat voel, omdat..ik wil ook leren van de relatie die fout ging, mijn eigen aandeel zien en de les erin te vinden. Voor mijn persoonlijke groei is het noodzakelijk deze pijn te voelen. Omdat het eigenlijk best erg was voor mijn ex, ik werd tijdens de scheiding knetter verliefd en we hadden elkaar beloofd niets te beginnen totdat we echt ujit elkaar zouden zijn. Ik heb me daar niet aangehouden en nu terugkijkend, uit respect naar hem is dat niet wat ik met heldere geest zou doen. De verliefdheid vertoebelde mijn loyaliteit naar hem en het deed me niks, was klaar met hem. Nu we goede vrienden blijken te zijn en samen een front vormen voor onze kids, vind ik het sneu voor hem dat ik hem hier door heen liet gaan.
Je doet immers een goede v riend niet zoveel pijn! Op dat moment wat ie even niet een vriend maar nu wel en daarom doet het pijn.

Daarbij de jaren voor de scheiding onder de loep! Wat is mijn aandeel, waar ben ik verantwoordelijk voor wat er is gebeurd? Dat is mijn verwerking van dit moment.
Zonder spijt omkijken naar hoe het is gegaan kan ik mij niet voorstellen, enig zelfreflectie is voor mij noodzakelijk om verder te kunnen en te leren.
Zwaar is het wel. Ik heb al een hele tijd een lief ventje maar samenwonen begin ik niet aan. Dat vind ik nog te zwaar. Vaak samenzijn is heerlijk maar soms wat ruimte heb ik echt nodig.

Wat lastig is is dat mijn puberzoon woont in het huis waar ik ook woonde. Natuurlijk heb ik het gevoel en het ook nodig nog regelmatig bij hem te zijn. Dat maakt het lastig mijn leven met het van toen te scheiden. Maar ik doe het wel anders mis ik mijn zoon teveel en mist hij de structuur die ik heb wil blijven bieden op deze leeftijd.
Dat ik daar nog veel ben maakt het losmaken ms wel lastig maar voor mijn gevoel kan het voorlopig evne niet anders...

Een jaar

het ligt er wel aan op welke manier je gescheiden bent.
ben je plotseling in de steek gelaten,wat je niet zag aan komen?
is je partner vreemd gegaan en volgde daarop een scheiding?
ik kan me voorstellen dat bovenstaande redenen veel meer tijd nodig hebben om te verwerken en weer in balans te komen.
ik ben na een relatie van 21 jaar gescheiden,ik ben in 6 jaar naar die scheiding toegegroeid,en heb het vooral zo lang uitgesteld omdat ik het moeilijk vond voor de kinderen.
na de scheiding heb ik een moeilijk,rusteloos ,onwennig jaar gehad.Daarna was ik weer in balans,het co-ouderschap verliep goed,de kinderen zaten weer lekker in hun vel,kortom ons leven was weer in balans.
het kan dus wel in een jaar.
ik vond de zes jaren voór de scheiding zwaarder dan het jaar erna.

Kort

Na een relatie (incl huwelijk) van 18 jaar ben ik 9 jaar geleden gescheiden. Ook ik heb het huis verlaten en ben samen met mijn kinderen opnieuw begonnen. Alles zat mee: mijn baan via het uitzenbureau werd een vaste aanstelling, binnen drie maanden kreeg ik een huurhuis aangeboden en ik ontving een flink bedrag aan overwaarde van ons koophuis. Deze factoren hebben er zeker aan bijgedragen dat ik het hele gebeuren makkelijker heb kunnen verwerken, maar ik had vrij snel na de breuk de instelling: ik ga ervoor zorgen dat de kinderen verder een leuk leven hebben. Ik heb mezelf aardig weggecijferd, maar dat is het dubbel en dwars waard geweest. Al een half jaar na de scheiding had ik mijn leven weer op orde en heb mezelf voorgenomen naar de toekomst te kijken en niet te rouwen om wat geweest was.

Net zo ver als jij

3 jaar verkering, 22 jaar getrouwd, begin vorig jaar uit elkaar. Net als jij, eigenlijk. Twee kinderen, 1 op VO en 1 in basisschoolleeftijd.
De beslissing om uit elkaar te gaan kwam van mij, maar niet 'vrijwillig' (als je daar over kunt spreken). Mijn ex heeft een ernstige psychiatrische aandoening en ik was niet meer opgewassen tegen de akelige episodes en incidenten die daardoor veroorzaakt werden. Na weer zo'n incident heb ik er, met hulp van zijn behandelaars, voor kunnen zorgen dat hij ergens anders woonruimte zocht. Na nog een aantal maanden de situatie aanzien, waarbij hij nog steeds geen ziekte-inzicht ontwikkelde, heb ik besloten er een punt achter te zetten en de echtscheiding aan te vragen. Mediation bleek bij ons niet te werken (dan moet je samen beslissingen kunnen nemen en dat lukte in ons geval dus niet) en dus zitten we nu nog steeds in het officiele advocaten- c.q. rechtbankproces.
Ik ben door een vreselijk proces van rouw, verdriet en vooral schuldgevoel heen gegaan. Ik liet immers iemand in de steek die mij nodig had (vond ik). Ik kon ook niet boos op hem zijn, hoe moeilijk hij me het leven ook gemaakt heeft. Ook nadat ik het scheidingsproces had gestart. Het heeft maanden geduurd voordat ik uberhaupt kwaad kon worden! Maar die woede heb je wel nodig om sterk te zijn, overeind te blijven en te vechten voor wat voor jou belangrijk is. En uiteraard zijn dat de kinderen...
Financieel is het allemaal niet zo'n probleem bij ons gelukkig; ik ben in ons koophuis blijven wonen, neem de hypotheek over en ik hoef geen alimentatie (die kan hij ook niet betalen). Dat scheelde al veel 'reguliere' scheidings-stress. Maar het samen vaststellen van een regeling voor de kinderen is bij ons helaas niet mogelijk en daarvoor gaan we nu naar de rechtbank.
Na een eerste jaar van overleven, kreeg ik begin dit jaar een ongeval waardoor ik een poos thuis kwam te zitten. Dat gaf ineens tijd voor zelfreflectie, te veel tijd eigenlijk..). Ik was alleen maar aan het rennen, vliegen en regelen geweest en niet zozeer toegekomen aan verwerken, merkte ik. Het was, hoewel heel moeilijk, wel heel goed. Ik ben nu een stuk woede (en angst om het welzijn van de kinderen) kwijt en kan de boel meer op zijn beloop laten. Desondanks zal ik pas echt kunnen afronden wanneer onze scheiding is afgerond en uitgesproken. Maar dat gaat helaas nog wel een paar maanden duren.
Ik heb inmiddels wel zo'n beetje alle praktische zaken geregeld; na dat eerste jaar kom je onder meer de verzekeringen die een jaar lopen tegen. Volgt er weer een periode van polissen omzetten en dergelijke. Omdat we officieel nog steeds getrouwd zijn en alle officiele documenten nog op mijn getrouwde naam staan, gebruik ik die ook nog steeds veel. Ik denk dat ik ook een psychische grens over ga, wanneer ik overal weer onder mijn meisjesnaam geregistreerd sta en me ook weer zo ga noemen (nu wisselt de naam die ik gebruik met de situatie).
Hoe snel zijn jullie eigenlijk jullie meisjesnaam weer gaan gebruiken (indien relevant)?

Meisjesnaam

In mijn beroep gebruikte ik altijd al mijn meisjesnaam en op mijn werk zei mijn leidinggevende nadat ie gehoord had dat ik zou gaan scheiden; zeg maar wanneer we je naam moeten veranderen. Dat heb ik al snel gedaan, 3 maanden na de beslissing en dat was ruim 9 maanden voor de scheiding. Bankrekening ook bij splitsing (geen en/of meer) ongeveer een half jaar voor de scheiding. Andere dingen volgden al heel snel, postbank was de langzaamste van begrip, maar ook die ging uiteindelijk overstag.

Ik heb de naam van mijn echtgenoot aangenomen, voor mijn eigen naam. In dagelijks gebruik hanteerde ik alleen zijn achternaam, op officiële stukken beide achternamen zoals ik ook in de GBA geregistreerd stond. De reden daarvoor was dat die naam vrij zeldzaam is (ik denk dat hij maar 70 keer voor komt in Nederland). Direct nadat we besloten te scheiden, ben ik mijn eigen achternaam weer gaan gebruiken.

Achternaam ot

Ik heb een vreselijke, rotachternaam. Maar ik blijf hem gebruiken. Omdat dat mijn naam is. Toen ik zwanger was wilde ik ook niet trouwen. Omdat ik niet mijn identiteit prijs wou geven. Het moment waar op we besloten dat ik mijn eigen naam zou houden, is voor mij het werkelijke moment dat we getrouwd zijn. Omdat dat voor mij het teken was dat mijn man mij zag staan. Zo belangrijk kan het zijn voor iemand . Ik heb ook zo'n hekel aan de term 'meisjesnaam'. Alsof getrouwde vrouwen niet volledig bij zinnen zijn. Dus ook ik vraag me af wat voor vrouwen de naam van hun man aannemen.

Achtergrond

Ik heb vanzelfspreken mijn eigen naam aangehouden. Eigen naam, per slot van rekening slaat de term meisjesnaam op het oude systeem dat je als vrouw handelingsonbekwaam was als je getrouwd was. Daarom was het belangrijk om de naam van je man aan te nemen, dan wist men tenminste wie er voor jouw handeling aansprakelijk was.

Mijn moeder heeft trouwens ook haar eigen naam gehouden. En die is echt van een generatie verder.

Het is me wel eens opgevallen dat sommigen denken dat ik niet echt van mijn man houdt omdat ik 'niet eens' zijn naam wil dragen. Ook intrigerend. Collega's weten overigens helemaal niet dat mijn man anders heet. Ze kennen me alleen onder mijn eigen naam.

Mij lijkt het trouwens heel vervelend om na een scheiding ook nog je naam te moeten wisselen. Als je identiteit er niet van afhangt, zou ik die naam dan gewoon aanhouden. Als je het namelijk bent gaan doen omdat je hetzelfde wilde heten als je kinderen, lijkt het mij logisch om dit niet opeens te veranderen. Dat lijkt me voor de kinderen nog veel lastiger.

Tihama

Jong

Ik was 20 toen ik trouwde, we verlieten op dat moment ook onze geboorteplaats om elders in het land een nieuw leven met z'n 2-en te beginnen. Ik had geen problemen met mijn identiteit (...) en wilde dat ik dezelfde achternaam zou hebben als onze (toekomstige) kinderen, dus heb ik zijn naam aangenomen. Die was trouwens ook vele malen origineler dat mijn eigen 13-in-een-dozijn achternaam. Ben nu halverwege de 40, 'de hele wereld' kent mij dus alleen met mijn getrouwde naam. Wordt dus even overwennen, voor hen en voor mij. Ik heet mijn halve leven al zo... Denk dat dat anders ligt wanneer je op latere leeftijd trouwt en al een 'leven' hebt wanneer je trouwt.
Vind het nu wel erg vervelend dat ik een andere achternaam krijg dan mijn kinderen. Wisten jullie trouwens dat je niet verplicht bent je meisjesnaam na de scheiding weer aan te nemen? Je mag je getrouwde naam blijven voeren, hoewel eigenlijk niemand het doet...)
Over achernamen gesproken; ik heb mijn eigen paspoort met alleen mijn meisjesnaam, mijn kinderen hebben een eigen identiteitskaart. Trouwboekje geldt straks niet meer. Hoe kan ik dan aantonen (bij de douane, bijvoorbeeld) dat mijn kinderen wel mijn kinderen zijn?

Tutje

je mag gewoon die naam blijven voeren hoor tot je eventueel hertrouwt.

En voor het aantonen bij de douane heb je een brief van de vader van de kinderen nodig dat je met ze mag reizen, in sommige gevallen zelfs notarieel erkend. (Venezuela bv)
Bij de gemeente is er een gezagsregister waarin weergegeven is wie er gezag over de kinderen heeft. Daarin staan jullie beiden genoemd.

Haha

Nou, ik ben er zo een die niet van plan is mijn meisjesnaam weer aan te nemen. De grootste reden om zijn naam destijds aan te nemen was om inderdaad dezelfde achternaam als mijn kinderen te hebben. Dat weegt nu niet minder zwaar als toen. Dat hij (mijn ex, de rotzak) toevallig ook die achternaam heeft is verder van ondergeschikt belang. Het is ook nog eens eens stomme naam, zeker in combinatie met mijn eigen achternaam. Maar goed, het is maar een naam, het veranderd niks aan mij, mijn karakter, de indruk die ik achterlaat, enz enz.

Alles verandert

In je leven blijft niets hetzelfde. Alles veranderd, je uiterlijk, je omstandigheden nou noem maar op. Het enige dat je hele leven hetzelfde blijft is je naam. Dat is voor mij de reden om mijn eigen naam te voeren en niet de naam van iemand anders, echtgenoot in dit geval.
Een vrouw die de naam van haar echtgenoot aanneemt moet ook in geval van scheiding overal met de billen bloot; nee ik heet niet meer mevrouw Jansen, ik heet nu mevrouw Pietersen want ik ben gescheiden. Oh wat erg voor u. Zo ging het bij mijn moeder.

Didi,

Grappig dat het voor mij zo belangrijk is, en voor jou niet. Ik kan ook echt uit mijn dak gaan als er kerstkaartjes door de brievenbus worden gedouwd met als adres familie 'eerste letter voornaam en achternaam man' er op. Alsof ik én mijn kinderen niet eens de moeite van het noemen waard zijn!
Je zegt dat je er trots op was om de naam van je man te dragen. En als het andersom mogelijk was geweest, zou hij dan er zo trots op zijn jouw man te zijn dat hij jouw naam aannam? Over identiteit gesproken, het gaat om twee soorten identiteit: dat je jezelf ziet staan, én dat andere mensen je zien staan. En je niet beschouwen als een extra bijlage van de man.

Zelfde naam

dezelfde naam heb je pas als ook je partner zijn naam wijzigt.
Dus toen mijn aanstaande niet van plan was mijn naam achter die van hem te plakken heb ik hem meegedeeld dat ik dan ook niet die van hem er bij ging voeren.

Want beiden hebben de mogelijkheid om hun naam bij het huwelijk te wijzigen. Al wordt dat nogal makkelijk vergeten.

Bellefleur

Dan wordt het wel vol op een envelop voor jouw familie, als iedereen erop moet.

Bellefleur

"Je zegt dat je er trots op was om de naam van je man te dragen. En als het andersom mogelijk was geweest, zou hij dan er zo trots op zijn jouw man te zijn dat hij jouw naam aannam?"
Uit mijn hart gegrepen! Ik heb ook mijn eigen naam gehouden en toen mijn man daar toch wel wat verbaasd over was (we kregen deze discussie op het gemeentehuis toen we in ondertrouw gingen..)voorgesteld dat hij mijn naam zou aannemen. Dat was geen optie en daarmee was mijn standpunt ook meteen duidelijk. Nu heb ik zijn achternaam achter de mijne geplakt, vooral omdat de kinderen het fijn vinden dat we dezelfde naam dragen.

Eigen naam/ eigennaam

Het woord zegt het zelf: je eigennaam is je eigen naam. Waarom zou je die van je man dan aannemen?
Ik kan me helemaal aansluiten bij oa Bellefleur. Grappig dat weinig mannen de naam van hun vrouw willen overnemen...
Trouwens, je kan je mansnaam wel aannemen omdat je wil tonen dat je bij hem hoort en van hem houdt, maar ik hou ook (en in de eerste plaats) van mezelf! Dat is immers de enige persoon waarmee ik mijn hele leven verder moet
En zo raakt de administratie toch ook helemaal in de war? Eerst je eigen naam, dan die van je man, na de scheiding weer je eigen naam, en misschien hertrouw je wel, hup weer veranderen.
Feministisch geïndoctrineerd? Ik denkt het niet; mijn moeder is 83 en heeft ook steeds haar eigen naam behouden.
Een naam hangt wel degelijk met je identiteit samen. Waarom geef je een kind anders een naam en geen nummer? Je naam staat voor alles wat je bent, ook een lid van je "eigen" familie.
Enne, als jij je mansnaam aanneemt, om dezelfde naam als je kinderen te hebben, dan hebben jouw ouders niet meer dezelfde naam als hun kinderen .....
In België ken ik niemand van mijn generatie (47j) die de naam van haar man heeft aangenomen.
Wat ik wel soms doe, is me voorstellen als "ik ben voornaam eigennaam, moeder van kindsnaam", omdat dat soms duidelijker is.

Izar

vanaf 1811 ja achttien! was het al mogelijk om je eigen naam te behouden. Alleen was het maatschappelijk niet geaccepteerd.

van Wikipedia:
Vanaf 1811 (of waar van toepassing 1795) was het zo dat een kind altijd de achternaam van de vader kreeg (als er geen vader bekend was, de vader wenste het niet te erkennen, of de moeder wenste de erkenning tegen te houden, kreeg het kind de naam van de moeder). De burgemeester heeft het voorrecht een naam te kiezen van een vondeling. Het was de gewoonte dat een getrouwde vrouw de achternaam van haar man voerde, echter officieel veranderde haar naam niet en hield ze haar 'meisjesnaam'.

Verschillend dus

Van Taaladvies: http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/1406/
"Met betrekking tot de familienaam van gehuwde vrouwen bestaat er van oudsher een verschil tussen de Belgische en Nederlandse wetgeving: als een Nederlandse vrouw er bij het huwelijk voor kiest om de familienaam van haar man over te nemen, wordt die naam haar officiële familienaam. Een Belgische vrouw behoudt na het huwelijk officieel altijd haar eigen familienaam. In de praktijk kan ze wel de familienaam van haar man gebruiken. "
Heeft dus niets met feminisme te maken, maar alles met de wetgeving.

Hmm

Ben ik dan niet feministisch? Heb pas geleden wel de naam van mijn man aangenomen. Vond het in mijn vorige relatie vervelend dat iedereen jansen heette en ik als enige niet. Nu met een samengesteld gezin met kinderen met twee verschillende achternamen vond ik het helemaal handig om zijn achternaam aan te nemen dan hebben we niet met 3 namen te maken maar met 2. Voor mij maakt het verder niet zo heel veel verschil. Op mijn werk gebruik ik nog steeds mijn "meisjesnaam" omdat er anders zoveel aangepast moet worden.
Ik moet er trouwens niet aan denken dat de ex van mijn man ook nog zijn naam zou gebruiken. Ik vind toch dat het aangeeft dat ik bij hem hoor en zijn ex hoort dat niet meer. Dat is toch wel een gevoelig puntje .......

Mag het terug naar de topic?

Ik werd gefeliciteerd door clienten als ik de telefoon opnam met mijn eigen naam
Zij dachten dat ik zjuist in het huwelijksbootje was gestapt..hihi..

Terug naar wat ik schreef, vind ik het lastig om alles los te laten denk ik. Mijn ex, tevens goede vriend, doet het gewoon anders dan wij samen deden met de kinderen en die ruimte wil ik hem geven. Maar wennen is dat wel.
Ik loop ook tegen practische zaken aan, we wisselen om de 3 dagen naar wens van mijn kind. Halve pyamas hier, geen schone sokken daar, oops huiswerk vergeten, allemaal dingetjes die gepland moeten worden en waar ik kennelijk niet handig in ben.
Het geeft een stuk onrust.
Afgelopen weekend en lang gesprek gehad met ex, en het gehad over mijn schuldgevoel naar hem en gepraat over de laatste paar jaren , waar en hoe ging het fout en wat we beiden beleefden. Het was heel prettig om naar elkaar te luisteren en ik voel ookdat het helend werkt voor mij.
Ik heb op dit moment behoefte om de pijnlijke zaken te benoemen en te bespreken met hem om zo uiteindelijk zonder schuldgevoe verder te kunnen...want dat is wat mijn vooruitgang stagneert.

Naam van vader

In mijn omgeving zijn degenen die graag hun mans naam aannemen, degenen met gescheiden ouders en een (sinds de scheiding) zeer afwezige flutvader. Waar ze dan wel de naam van hebben tot hun ergernis, terwijl hun moeder anders heet. Dus ze zijn dolblij dat ze eindelijk de naam kunnen gebruiken van iemand waar ze zich wel mee verbonden voelen.
Sorry Tinky dat ik me toch met dit off-topic gaan van je draad bemoei. Maar ik vond deze wel de moeite om te noemen, ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Asa

Hoi Asa,

Ik vraag op een normale manier of het terug mag naar de topic, en jij hebt kennelijk de behoefte deze vraag te negeren en toch even je mening wbt achternamen alsnog hier achter te laten. Het is geen ramp, maar waarom start je dan niet even zelf een draadje nav mijn verzoek om door te gaan over het topic?
Komt op mij over als wanneer je met iemand staat te praten, je vertelt , de ander luistert niet en kruist er doorheen met eigen verhaal.
Ik vind het gewoon niet netjes als het wordt gevraagd, en niet omdat ik het ben..gewoon omdat ik vind dat je dat in RL ook niet doet.

Verders..niks aan de hand..

Tinky

Je hebt groot gelijk, sorry!