Eeuwige strijd

elke keer weer weet hij het voor elkaar te krijgen. Hij vindt altijd wel iets om te strijden. Niet inzien dat onze kinderen hieronder lijden. Ik ga met hem de strijd niet aan, blijf correct en zakelijk. Hoe hard hij ook tegen mij aanschopt. Wat ik erg moeilijk vind bij tijd en wijlen. Waarom blijft hij dit doen vraag ik mij dan wel eens wanhopig af. Alhoewel ik het antwoord ken, narcisme.
Hoe ver moet ik het dan laten komen, hoe vaak moet ik onze kinderen laten kwetsen, zucht. Zeer pijnlijk..........
Als ik iets van hem nodig heb, in dit geval een handtekening dan geeft hem dat naar zijn gevoel macht schijnbaar. Wederom zucht.
Ik blijf hopen tegen beter weten in. Iedereen verklaart mij voor gek. Waarom blijven hopen je weet hoe hij is. Ik weet het, maar blijf hopen voor onze drie kinderen. Echter is de maat nu vol, ik speel maar even het spelletje mee. Wat kan ik anders.