Ex eist zoon meer dagen

Begrenzen

Wat een rotsituatie. Asap een en ander juridisch regelen, maar dat weet je al. Ik zou zelf even bij de politie gaan informeren. Als hij ouderlijk gezag heeft en er is geen door de rechter vastgestelde omgangsregeling kunnen zij waarschijnlijk weinig doen maar wie weet hebben ze toch tips voor je.
Voor het komend weekend zie ik grofweg maar twee mogelijkheden om te voorkomen dat ex zijn zin kan doordrijven: zoon helemaal niet laten gaan (dan hoef je hem tenslotte ook niet op te halen)of toch aan de deur gaan staan op zaterdag (met iemand naar wie hij luistert?) en dan maar hopen dat je hem toch meekrijgt. Ik vind het een heel lastige. Het is natuurlijk een machtsstrijd die hier gaande is. Hoe dan ook zit je zoon daar middenin als je hier tegen probeert op te treden. Tegelijkertijd geeft het een heel verkeerd signaal af aan je ex als je er niet tegen probeert op te treden. Hij zal het opvatten als een teken dat hij je kan intimideren en zo zaken kan afdwingen.
Er komen een paar ideeen in mij op waarvan ik niet weet of ze in jullie situatie toepasbaar zijn: iemand inschakelen om vooraf met hem te praten, zijn ouders of andere familie of vrienden, of zelfs om zaterdag mee te gaan. Hij zal zich moeten gaan realiseren wat de consequenties zijn van zijn acties. Bouw een dossier op van zijn acties (want als ik me goed herinner, is dit niet voor het eerst dat hij probeert de zaken op een agressieve manier te manipuleren). In ieder geval: bewaar al zijn mailtjes, maak aantekeningen van al zijn bedreigingen en zijn labiele gedrag, maak desnoods opnames van voice mails die hij inspreekt en tik die uit. Vraag getuigen hun versie van het gebeurde op papier te zetten. Is er ooit contact geweest met instanties waarin deze dingen ter sprake zijn gekomen? Vraag dan dossiers op. Dat gaat natuurlijk niet zomaar want zijn dossiers zijn zijn dossiers en daar kom jij niet aan. Maar zo heb ik bijvoorbeeld ooit mijn huisartsendossier in de strijd geworpen waarin de relatietherapeut verslag uitbracht aan de huisarts en hele forse dingen zei over ex. Zoek uit wat je mogelijkheden nu zijn en wat je mogelijkheden worden als de omgangsregeling juridisch is geregeld, vertel hem precies van welke mogelijkheden je gebruik gaat maken als hij zich niet aan de gemaakte afspraken houdt en doe dat dan ook! Want het allerbelangrijkste is natuurlijk je ex op termijn te leren begrenzen. Deze man intimideert en manipuleert je en hij doet het op zo'n manier dat jij niks kun doen zonder je zoon erbij te betrekken en hij rekent erop dat je dat niet zult doen. Dit is zo'n lastige positie dat ik echt professionele hulp zou zoeken om hiermee te leren omgaan. Je wordt gepiepeld waar je bij staat en je ex zal die grenzen blijven opzoeken.
Heel veel succes! Groet, Jo Hanna

Dank je

Dank je, Jo Hanna, voor je steun. Uiteindelijk heb ik per mail gereageerd dat ik maar twee mogelijkheden zag, of daar met veel drama op de stoep staan wat me voor zoon niet goed leek, of hem bij me houden, ook niet leuk, maar ja. Hierdoor bondt hij in, wel met een hoop bombarie en verontwaardiging. Ik vind het ontzettend moeilijk om bij hem grenzen aan te geven. Ik raak eerder in paniek, kan niet helder denken, ik was alweer allerlei compromissen aan het overwegen, maar heb gewacht tot mijn vriend thuis was. Die is heel wat assertiever en riep gelijk: komt niks van in, dan gaat ie maar niet. En dat werkt dus ook. Ik zie dan gelijk een heel drama voor me, dat ik moet vluchten met mijn zoo of zo, maar dat aangeven van een grens is al goed. Ik vind het heel moeilijk want hij blijft het maar proberen en beschuldigt me van van alles en nog was. Hij heeft ook tegen zoon gezegd dat ik heel gemeen ben, en dat ik daarom hem minder naar zijn vader laat gaan, om hem te pesten. Volgems hem doe ik alles om hem dwars te zitten en denk ik nooit aan het belang van zoon. Ik krijg zoveel verwijten over me heen , ik vind het moeilijk me daarvoor af te schermen. Mijn ex is altijd al iemand geweest die heel makkelijk praat en heel veel liegt. Want voor hetzelfde geld laat hij het volgende week ineens afweten. En een week later eist hij dan rustig weer extra dagen op. Hij kan het gewoon niet uitstaan dat ik i dit geval bepaal hoe het gaat. Je hebt gelijk dat hij de grenzen blijft opzoeken, hij houdt nooit op. Ik praat nu af en toe met ene maatsch. werkster die gespecialiseerd is in huiselijk geweld, nu is dit vooral geestleijk, maar ze is wel iemand die er verstand van heeft. Is wel prettig. En ik denk af en toe dat ik weer iets moet doen om me steviger te voelen, assertiever, maar weet nog niet wat. Ik hoop dat het nu even rustig blijft, maar ik vrees dat er de komende tijd wel iedere week iets zal zijn. Zijn ex woont weer bij hem in, en dat betekent eerst dat hij vind dat hij recht op van alles , en waars. over een paar weken dat er weer veel ruzie is, en een tijdje later dat ze weer wegloopt. Zucht.... Sorry, beetje lang verhaal, maar het lijkt af en toe wel of ik in een soap zit! Groetjes, Lena

Volwassen

En toch blijf ik me en beetje verbazen hierover. Op zich is het goed om niet in paniek te raken en gewoon duidelijke grenzen te stellen. Alleen als je kijkt naar waar de bron nu zit van al deze narigheid, dan wordt er vooral gefocust op het karakter van ex en is de oplossing dat ex heropgevoed moet worden: zie het advies van Jo Hanna: 'In zekere zin moet jij gaan zorgen dat wat hij doet NIET meer werkt. Denk: peuterpuber.'

Nou ja, of nee, na een scheiding hoeft dat niet meer. Het probleem zit daar volgens mij ook niet zozeer, nog afgezien van hoe lastig het karakter van ex dan ook mag zijn.

Lena gaf zelf het probleem goed aan: 'Hij kan het gewoon niet uitstaan dat ik i dit geval bepaal hoe het gaat.' En dat is ook onuitstaanbaar, want de vader is altijd nog de vader van het kind, ongeacht hoe de moeder van het kind daarover denkt. Moeder kan van alles vinden over de vader, amar dat doet niets af aan het feit dat hij de vader is en nu af moet wachten wat moeder vindt.

In het eerste bericht stond al aangegeven wat het eigenlijke probleem is: 'Ik ga in ieder geval een advocaat bellen om de regeling vast te leggen, het was tot nu toe een onderlinge overeenkomst.' Die mondelinge overeenkomst is te zeer afhankelijk van ieders bevinden van dat moment. Vandaar dat er verschuivingen optreden, dat het in een keer interessant wordt of een andere ex nu wel of niet bij ex woont etc. Dat zou niet zo moeten zijn.
Een advocaat erbij halen die moet regelen wat moeder wil is ook niet verstandig. Dan krijg je gegarandeerd weer conflicten.

Ex niet aanspreken als een peuterpuber die heropgevoed moet worden, en jezelf niet tot de enige ouder benoemen die weet wat goed is voor het kind zou al veel helpen. In dat geval zou je samen -als twee volwassenen- moeten inzien dat de mondelinge overeenkomst niet goed werkt, dat er na de scheiding nog teveel onduidelijk is (hoe kan ex zijn rol als vader goed vervullen bijvoorbeeld en wie beslist daarover). Als jullie beiden menen dat het niet goed geregels id zoals het nu gaat (en die mening hebben jullie beiden, zij het op verschillende gronden, dan ligt daar ook het begin van een oplossing.
Die oplossing zou je kunnen zoeken in het opstellen en vastleggen van een ouderschapsplan, bij voorkeur onder begeleiding van een goede advocaat/mediator met verstand van familie-rechterlijke zaken. Dat wordt dan een advocaat die van jullie beiden is. Om te voorkomen dat ex zich voor een blok gesteld ziet zou je kunnen voorstellen dat hij die advocaat zoekt/benadert. Adressen zijn te vinden bij de VAF.

In het ouderschapsplan spreek je ook dagen af wanneer het kind bij iemand is. Je kunt dan ook afspreken wat er gebeurt als iemand zich niet aan die afspraken houdt. Mogelijk (dat weet ik niet) kun je afspreken dat als iemand op de afgesproken dagen het kind niet wil zien, dat daar dan een financiële vergoeding voor staat, zodat de ander (die dan vrije tijd moet opofferen) in die dagen iets leuks kan doen met het kind. Bijvoorbeeld een bedrag van 50 euro per weekend. Maar andere voorstellen of oplossingen zijn ook denkbaar.

Het gaat niet meer over een peuterpuber die je moet heropvoeden. Het gaat om twee volwassenen met een gemeenschappelijk verleden en een gemeenschappelijke zorg, die beiden ouder zijn van een kind en daar ook de ruimte voor moeten krijgen. Hoe hij vader is is niet meer aan jou ter beoordeling (afgezien van ernstige mishandelingen etc.). Dat hij vader is is het gevolg van eerdere beslissingen die je zelf hebt genomen. Achteraf had je misschien andere beslissingen willen nemen, maar dit is niet terug te draaien. Het kind is er.

Praten met maatschappelijk werk is wellicht goed, maar het bevestigt ook -achteraf- een bepaalde beweging die je eigenlijk niet zo goed kunt gebruiken, namelijk de idee dat jij slachtoffer bent (schuldeloos) en hij dader (schuldig) en het laat je bezig zijn met hoe hij is. Dat is voor de relatie van hem tot zijn kind eigenlijk nauwelijks van belang en het draagt niet bij aan een oplossing die door twee volwassenen moet worden gezocht (beiden even schuldig of onschuldig). Voor jezelf, voor hem en voor je kind zou je toch die weg op moeten gaan.

Tsjor

Dwingende persoonlijkheden

Ik heb al eens eerder opgemerkt dat op een forum als dit (in zekere zin terecht) wordt uitgegaan van het normale. Wat dwingende persoonlijkheden aan schade aanrichten in hun relaties en aan hun medemensen is gelukkig niet voor iedereen bekend. Uit (ook eerdere) postings van Lena maak ik op dat haar ex niet een normale man is die zich gekwetst voelt en daar in het normale op reageert. Ik wil er toch ook even op wijzen dat het feit dat zij speciaal contact heeft gezocht met iemand die gespecialiseerd is in huiselijk geweld wellicht iets betekent?
In mijn ervaring maakt het samen ouder proberen te zijn (of wat dan ook samen proberen te zijn) met iemand die extreem dwingend en manipulatief is je tot een speelbal van de emoties van die ander. Tsjors suggesties zijn in het normale helemaal prima. Maar in sommige situaties moet er met een ander bijltje worden gehakt omdat je los moet komen van iemand die probeert je te beheersen en controleren. Als je dat niet doet, beschadig je jezelf.
Groet, Jo Hanna

Helder houden

Ik geloof het direkt wat je schrijft over de man van Lena en ik weet ook wat voor desastreuze gevolgen iemand kan hebben op je persoonlijkheid of je relatie. Ik kan ook de analyse delen dat deze man volgens jouw mening slecht is voor je kind (omdat hij slecht was voor jou).
Maar je haalt toch teveel door elkaar en dat maakt het niet helder, waardoor de problemen alleen maar groter worden.

'Maar in sommige situaties moet er met een ander bijltje worden gehakt omdat je los moet komen van iemand die probeert je te beheersen en controleren.'
Het psychische proces waarin je zelf als volwassene zit, namelijk dat je zelf los moet zien te komen van een dwingende persoonlijkheid, zou je juist niet moeten laten doorklinken in de regelingen die er zijn voor vader en kind. Je moet dat los zien. Het zijn twee verschillende zaken. Het kind heeft in feite niets te maken met de psychische processen waar jij als moeder in zit. Je kunt dat niet 'uitvechten' over het hoofd van het kind heen.
Als je dat wel doet krijg je precies de vaagheid en onduidelijkheid die heel veel conflicten met zich meebrengt en het allemaal zeer zwaar beladen maakt: vader heeft niet alleen het gevoel dat hij afhankelijk is van wat moeder hem gunt, hij is het ook nog; en vader heeft niet alleen maar het gevoel dat het moeder niet om het belang van het kind gaat maar om haar eigen emoties, dat is in feite dan ook nog zo.
Er zijn dus twee processen die in feite los staan van elkaar: jouw eigen proces waarin je moet zien los te komen van een dwingende persoonlijkheid; en het 'proces' waarin vader terecht zijn eigen positie ten opzichte van zijn kind krijgt na een scheiding.
Die twee dingen moet je niet door elkaar halen.

Bovendien ben ik een voorstander van onverwachte dingen doen. In dit geval: vader de keuze laten bepalen voor een advocaat/mediator, zodat hij minstens het gevoel heeft dat die persoon hem gaat helpen. Als het een goede advocaat/mediator is zal dat in de praktijk niet zo zijn, want zij zijn neutraal. Neutraal betekent overigens ook, dat zij niet meegaan in medelijden voor de vrouw die zelf aangeeft dat zij met (geestelijk) geweld te maken heeft gehad. Het voldoet hooguit om te constateren dat de relatie inderdaad voorbij is.

Juist bij complexe persoonlijkheden kan het helpen om de regels van de wet etc. strikt toe te passen. Ik vermoed dat Lena niet getrouwd is, dus dat de relatie alleen maar gebaseerd is en was op mondelinge afspraken. Dat is indertijd een beslissing geweest die nu gevolgen heeft. Maar je kunt dat achteraf alsnog proberen om te zetten in een wat veiligere situatie, door afspraken vast te laten leggen in een ouderschapsplan, en dan leeft een waarbij je vanaf het begin beiden evenveel inspraak hebt en beiden evenzeer het initiatief draagt. Als twee volwassenen dus.

Tsjor

Volwassen

Ik snap wel wat tsjor bedoeld met de communicatie naar een volwassen plan brengen. En de verantwoordelijkheid voor bepaalde dingen ook bij hem leggen. Ik heb zelf ook wel eens aan een mediator gedacht, maar dat houdt meestal wel in dat je daar samen heen gaat, en dat wil ik niet. Kan ook echt niet in onze situatie. En het blijft lastig als je weet dat iemand bijv. veel liegt, en zich beter voordoet dan hij is. Ik ben van mening dat hij zichzelf hoger inschat dan reeel is. Klinkt mmisschien erg arrogant, maar hij kan bij wijze van spreke de ene week meer dagen opeisen, en het de volgende week laten afweten. Maar ik denk er wel even over na. Groetjes, Lena

Papier en vriendin

Papier en iemand die meegaat, daarmee kun je enige houvast opbouwen in moeilijke gesprekken. Op papier zetten wat je wil bespreken en wat je wil bereiken. Gesprekspartner om aantekeningen te maken (en daarna verslag, helpt ook om greep te houden). en dan maar herhalen. Steeds hetzelfde punt inzetten met dezelfde woorden. Ondertussen wel blijven luisteren: mocht er toevallig een redelijk punt voorbij komen kun je daar altijd nog op inhaken.
en verder: je voorbereiden dat hij veel aan het woord zal zijn. De eerste keer lijkt het allemaal redelijk, de tweede keer komen de tegenstrijdigheden end e derde keer, als je de tegenstrijdigheden bloot legt komt de boosheid. Daar kun je op voorbereid zijn. Jij weet waar je naartoe wil, dus die koers moet je vast blijven houden.

Zoek wel een goede advocaat/mediator die aangesloten is bij de VAF. Mediator is een onbeschermde titel, iedereen mag dat worden, maar dat geeft geen enkele garantie voor kwaliteit. Ik hoop dat zij ook ervaring hebben met het opstellen van een ouderschapsplan.

Tsjor

Stoppen met opvoeden

'Ik ben van mening dat hij zichzelf hoger inschat dan reeel is.' Tsja, doet er in feite niet meer toe. Probeer reéle afspraken te maken vanuit jouw perspectief (dus i jouw situatie) en hij zal dat dan proberen te doen vanuit zijn perspectief (wat volgens jou niet reëel is). Als het een overschatting is zal hij zichzelf tegen komen. Jij bent daarop voorbereid, dus jij kunt daar afspraken voor inbouwen. Bijvoorbeeld: 50 euro als hij het kind niet ophaalt een weekend, zodat jij in dat weekend leuke dingen kunt gaan doen met je kind. Ik weet niet of het kan in een ouderschapsplan, maar ik hoop wel dat het mogelijk is.

Oh ja, zelf goed voorbereid zijn helpt ook heel veel. Dus zoek zelf informatie op over ouderschapsplan, bekijk alles, bedenk wat je zelf zou willen en je hebt je koers al uitgestippeld. Daarna kun je tijdens de gesprekken kijken op welke punten je eventueel af wil wijken omdat hj iets anders wil.
Om de kosten in de hand te houden zou ik proberen vooraf af te spreken hoeveel gesprekken jullie maximaal nodig denken te hebben.

Tsjor

Maar tsjor

"Hoe hij vader is is niet meer aan jou ter beoordeling (afgezien van ernstige mishandelingen etc.). Dat hij vader is is het gevolg van eerdere beslissingen die je zelf hebt genomen. Achteraf had je misschien andere beslissingen willen nemen, maar dit is niet terug te draaien. Het kind is er."
Als ik het goed gelezen heb was er bij ponpon sprake van huiselijk geweld. Is het dan zo heel raar dat ze haar kind wil beschermen? Uiteraard wil het kind het liefst een band met beide ouders. Hoeft geeneens een goede band te zijn trouwens. Incestslachtoffers willen ook graag bij hun ouders zijn. Kinderen die mishandeld worden ook. Ondanks alles willen ze graag bij zo'n persoon zijn. Met alle slechte gevolgen van dien.
Een man die zijn vrouw slaat, manipuleert, geestelijk mishandeld, zo'n man doet dat heus niet alleen bij zijn vrouw, hij doet dat bij de mensen waarbij het lukt. Kinderen zijn daar een uitstekend voorbeeld van. Die hebben de loyaliteit, zijn zelf vaak niet mondig genoeg, en zeker fysiek zullen ze het onderspit delven. Ook als een vader dit soort gedrag nog niet heeft laten zien tegenover zijn kinderen, vind ik dat geen excuus. Ik vind dat je als moeder je kind moet beschermen in dat soort gevallen en daarom vind ik de huidige juridische situatie niet okee. Voortgezet ouderschap is simpelweg lang niet altijd de oplossing. Waarbij ik niet pleit voor helemaal geen omgang, maar er mag best meer naar de situatie gekeken worden. Hoe dat dan in de praktijk zou moeten werken weet ik nog niet.

Geen rechter

Ik heb de uitzondering al aangegeven, alleen denk ik dat ook moeders geen eigen rechter zijn. Er zijn officiële kanalen voor, Lena heeft die ook gevonden. Daarnaast zijn veel ex-en volgens mij ook wanhopig, omdat ze af moeten wachten wat ze nog mogen van de moeder.
Dus dit: 'Ik vind dat je als moeder je kind moet beschermen in dat soort gevallen en daarom vind ik de huidige juridische situatie niet okee.' klinkt heel aardig, maar is gevaarlijk, omdat je moeders buiten de rechtsorde plaatst. Ze vallen binnen die rechtsorde.

Tsjor

Eigenrichting

Vaders krijgen tijdens het huwelijk ook de kans om te laten zien hoe ze vaderen. En sommige mislukken daar jammerlijk in. Dat alle vaders na een echtscheiding dan nogmaals een kans moeten krijgen, vind ik niet kloppen. Waarom dan ineens wel? En waarom zou een moeder dat willen? Dat het jou lukte bij jou ex, wil natuurlijk nog niet zeggen dat het altijd een goed idee is. En nee, eigenrichting kan natuurlijk niet. Ik vind dat ook dat daar regels voor moeten komen. Mijn kinderen, en ik heb zowel een dochter als zonen, zal ik leren dat het verdelen van de taken het beste is. Dus beide werken, en beide zorgen. Mocht het dan tot een echtscheiding komen, dan veranderd er ook minder voor de kinderen en voor beide partners.

Bewijzen

'Vaders krijgen tijdens het huwelijk ook de kans om te laten zien hoe ze vaderen.' Daar zitten een paar haken en ogen aan:
- wie beoordeelt dat;
- moeders idem dito;
- ouderschap verwerf je niet door te bewijzen dat je iets kunt. Je kunt het alleen kwijt raken door aan te tonen dat je iets niet kunt. En dat is dan niet de subjectieve opinie van de andere partner, maar dat moeten toch wel aantoonbare schadelijke handelingswijze zijn, erger dan het niveau: hij laat de kinderen zonder muts naar buiten gaan.
- de wijze waarop ouders ouders zijn in een relatie kan inderdaad anders zijn dan de manier waarop zij ouder zijn na een echtscheiding. De geduldige, liefdevolle moeder wordt een snel-geïrriteerde, overspannen vrouw; de afwezige vader wordt een favoriete leuke-dingen-doener. Het kan zomaar gebeuren. In principe gun ik kinderen alles, dus ook twee ouders die ieder op een eigen manier ouder willen zijn na een scheiding.

Tenzij...natuurlijk, maar dat is al genoeg gezegd. En daar zijn ook mogelijkheden voor om dat tegen te houden.

Tsjor

Aanvulling tsjor

Morgana Fata:
"Dat alle vaders na een echtscheiding dan nogmaals een kans moeten krijgen, vind ik niet kloppen. Waarom dan ineens wel?"
In aanvulling op tsjor: Een kans waarop, precies?? Het ligt niet zo zwartwit. Vaderen kan op verschillende manieren.

Verder, de drijvende kracht hier is alimentatie. Ik heb het donkerbruine vermoeden, dat het afschaffen van alle alimentatieplichten ervoor zou zorgen dat er ook minder vaders zijn die zich met hun kind willen bemoeien. Plat gezegd onder het motto: Als er betaald moet worden, dan ook betrokkenheid.

Inderdaad, bewijzen

"maar dat moeten toch wel aantoonbare schadelijke handelingswijze zijn, erger dan het niveau: hij laat de kinderen zonder muts naar buiten gaan."
Inderdaad, bewijzen is het lastigste. Hoe dat dan moet dat weet ik ook niet. Maar ik vind het super frustrerend dat er geen mogelijkheden zijn. Zeker met het huidige klimaat, "we gaan mediaten en daarna komt alles goed." Er is een groot grijs gebied, waarbij het moeilijk aan te tonen is dat een ouder niet in het belang van het kind handelt, maar waarbij het belang van het kind juist enorm geschaad wordt. En dan heb ik het heus niet over triviale dingen als een muts, het soort drinken enz. enz. Om niet in mijn eigen situatie te verzeilen geef ik het voorbeeld van een vriendin. Haar ex liet de kinderen van 4 en 5 jaar oud, alleen naar een speeltuin lopen. 15 minuten lopen, dichtbij een snelweg, in een wijk waar ze niet bekend waren. Tussendoor werd er niet gekeken of alles wel goed ging. Zelfde ex biedt maandags zelf! aan de kinderen donderdag uit school te halen. Belt in de tussentijd 50 keer, hij kan toch niet, hij kan toch wel, hij kan toch niet. Uiteindelijk kon hij wel. Donderdag na school, geen ex. Staan die kinderen daar op het schoolplein te wachten. Nou heeft mijn vriendin geluk, want de vader heeft de kinderen nooit erkent, en zal naar alle waarschijnlijkheid niet naar de rechter stappen. Maar als hij dat doet, dan krijgt hij wel omgangsrecht. Ongeacht hoe hij zich de laatste tijd gedragen heeft. En dat, dat vind ik niet in het belang van de kinderen.

Ps. (tinus)

Deze ex betaalt helemaal niks. Moeder wilde toch graag dat de kinderen een band met hun vader bleven houden, ondanks dat hij haar heel slecht behandeld had.

Verantwoordelijkheid

Als hij omgangsrecht zou krijgen zou hij ook verantwoordelijk zijn, ook voor het halen en brengen. En dat anders doen dan moeder. Ik vind de voorbeelden nogal discutabel. Met erge dingen wordt meestal mishandeling en seksueel misbruik bedoeld. Vandaar dat er zoveel meldingen zijn rond echtscheidingen. En zo weinig terechte meldingen.

Tsjor

En dan?

Goed, vader vult het zijn verantwoordelijkheden anders in dan moeder. En als vader ze dan niet komt halen en ze staan te wachten op het schoolplein? Vader is niet bereikbaar, die heeft zijn telefoon namelijk uit gezet. Dan moet je als moeder dus toch vrij gaan nemen om je kinderen op te halen. Tenslotte, ze daar laten staan kan ook niet. En de volgende keer? Hoe vaak moet je dat zo laten gaan? Elke keer maar afwachten of hij op komt dagen? Dat is niet je verantwoordelijkheden anders invullen, dat is geen verantwoordelijkheid nemen. Kinderen van jonge leeftijd de hele middag onbeheerd buiten laten op een plek waar ze niet bekend zijn. Dat is heus niet uit ander pedagogisch standpunt, maar simpele desinteresse. Maar ondertussen heb je als moeder nog niet genoeg in handen om naar de rechter te stappen. De rechter zegt namelijk, daar moeten jullie samen uit komen. Heeft u al aan mediaton gedacht? De kinderen missen hun papa, maar als ze bij papa zijn, krijgen ze nog niet wat ze zo missen, zijn aandacht. Totdat moeder de omgang weer stopgezet heeft. Dan kan hij weer bellen en bellen en stalken en stalken. Spreekt ze weer met hem af in een speeltuin en hangt hij de betrokken vader uit. Moeder denkt weer dat hij nu echt zijn best gaat doen, en de hele situatie herhaalt zich weer. En elke keer zijn de kinderen teleurgesteld. Ze hebben een rot weekend gehad, ze hadden weer hoop dat het deze keer wel leuk zou worden, maar nee, helaas. Ik heb dit tafereeltje meerdere keren zien herhalen en kon me heel goed voorstellen dat moeder de stekker eruit getrokken heeft. Maar goed, zij heeft die keus. Als ze getrouwd waren geweest, dan was die keus er niet. Punt is dan dat er sprake moet zijn van bewijsbaar misbruik of mishandeling, voordat de rechter ook maar wil overwegen zich er in te mengen.
En wat betreft mishandeling en misbruik. Dat is toch ook nauwelijks aan te tonen. Geweld laat lang niet altijd fysieke sporen achter, terwijl de mentale sporen enorm zijn. Verbaal geweld ook trouwens. Kinderen zijn zo makkelijk klein te krijgen. Veel misbruik komt ook voor in gezinnen die nog gewoon bij elkaar zijn. Daar heeft moeder nooit wat door gehad, terwijl ze er met haar neus bovenop zat. En wat kan je doen, als je weet dat het die kant opgaat? Helemaal niks. Je moet wachten tot je het kan bewijzen, pas dan kan je de kinderen legaal thuis houden. Elke week weer zo neutraal mogelijk vragen hoe het geweest is. Enorm veel voorlichting over grenzen, goede en slechte geheimen, zeggenschap over je eigen lijf. En dan maar hopen dat het goed uitpakt. Met angst en beven hopen dat het nooit zover komt, of dat die ene afranseling maar snel plaatsvind. Want een voortdurende dreigende situatie is ook funest voor kinderen.
Nee, ik weet niet hoe het moet. Hoe je de koppige moeders moet scheiden van de oprecht bezorgde moeders, maar de huidige regeling vind ik echt te weinig. (Overal waar moeder staat, kan natuurlijk ook vader staan en visa versa)

Beginnen bij het begin

Man wil kind niet erkennen. Neemt vanaf het begin dus geen verantwoordelijkheid. Weet je dat pas als het kind al geboren is? Hoe komt dat? En waarom dan nog een kind van iemand die geen verantwoordelijkheid neemt? Waarom daarna er een punt van maken dat het allemaal op jou neerkomt?
Ja, ook hiervoor geldt in principe dat je er samen uit moet komen. Dat is iets anders als: man moet zich gaan gedragen zoals moeder graag wil. Dat kan ook betekenen: daar kun je dus niet op rekenen. Als man naar de rechter zou stappen zou hij inderdaad omgangsrecht krijgen. Dat recht hoef je niet te verdienen, dat krijg je als je vader wordt. En daar was moeder bij.

Tsjor

Vergissen is menselijk

Tja, een mens kan zich vergissen. Het lullige is dat je daar pas later achter komt, als de kinderen er al zijn vaak. En moeten de kinderen dan eeuwig boeten voor een foute partner keuze van moeder? Mag je als moeder je kind niet beschermen? Dat is toch juist je taak? En begrijp me niet verkeerd, ik onderscheid heus wel belangrijke zaken van triviale dingen. Maar ergens ligt er toch een grens.
Doet me een beetje denken aan incest. Slachtoffers worden daders, daar doe je niks aan. Dus laat maar gewoon gaan. En mocht een slachtoffer dan dus toch kinderen krijgen later, dan moet je dat als moeder maar accepteren. Of je wist het, dan kies je hiervoor, of je wist het niet, maar dat maakt niet uit. Kom op zeg, mensen vergissen zich.
De ouders in mijn voorbeeld hadden destijds een goede reden om geen erkenning te regelen. Verder was vader een betrokken vader, die net zoveel voor de kinderen zorgde als moeder. Op zijn eigen manier inderdaad. Maar daar had en heeft moeder totaal geen problemen mee.

Voorbeelden

'De ouders in mijn voorbeeld hadden destijds een goede reden om geen erkenning te regelen. Verder was vader een betrokken vader, die net zoveel voor de kinderen zorgde als moeder. Op zijn eigen manier inderdaad. Maar daar had en heeft moeder totaal geen problemen mee.'

Wat is er veranderd dan?

Weet je, er zijn zoveel situaties te geven. Bijvoorbeeld: meisje wordt zwanger, ouders dringen aan op huwelijk, spoedig volgt de scheiding, vader voelt zich verantwoordelijk voor het kind, betaalt en zorgt. Vader krijgt nieuwe relatie. Blijkt dat hij onvruchtbaar is.... En dat ook altijd is geweest. Kind blijkt via IVF (N verwekt te zijn, moeder blijkt lesbisch en heeft inmiddels een nieuwe relatie, goede baan en meer inkomen. Vader stopt de alimentatie, krijgt LBIO achter zich aan. Verkeerd advies van advocaat, waardoor de termijn verstreken is waarin vader van het vaderschap kan afzien. Man kan nu niets meer doen: zodra hij ergens gaat werken komt het LBIO met een inmiddels hoog opgelopen schuld.
Geen science fiction, gewoon echt. En er is niks aan te doen.

Tsjor

Tja

Hij is veranderd. Of beter gezegd, hij is weer zichzelf geworden en heeft zich al die tijd anders voor gedaan. Vroeg was hij vrij wild, veel stappen enzo. Ook minder frisse zaakjes. Zat al weer een hele tijd 'op het rechte pad'. Ze hebben eerst langere tijd een relatie gehad, alles in orde. Toen kinderen gekregen. En na een x aantal jaar bedacht hij zich en wilde zijn oude leven terug. Ging weer stappen met vrienden en was op een dag gewoon weg. Lullig briefje op tafel en weg. Daarna dus het drama zoals ik dat al omschreef.

Jouw voorbeeld vind ik ook schrijnend. Denk je dat mediation hier gaat helpen? Waarom verloopt de termijn voor een vaderschapstest? En het is natuurlijk niet slim om eerst te stoppen met betalen, en daarna na de rechter te gaan. Maar dat terzijde. Zorgt hij nog voor het kindje? Je standpunt wordt nu wel duidelijker. Vaders zijn geen zaaddonors, tenminste normaal gesproken niet. Maar eerlijk, komt deze situatie vaak voor?

Mijn hele punt is dat het huidige mediator klimaat niet toereikend is. Het jaren 80 model was ook niet alles en ik vind dat er een goede oplossing gevonden zou moeten worden voor de zaken waarbij mediation niet genoeg of niet wenselijk is.

Vaderschap

Als je betwijfelt dat het kind van jou is kun je binnen een jaar nadat je de twijfel hebt opgedaan een vaderschapstest vragen bij de rechter. Deze man heeft verkeerd advies gekregen van zijn advocaat indertijd, waardoor die termijn is verstreken. Advocaat dacht dat hij de alimentatieregeling wel succesvol kon aanvechten.
Hier ligt eerst een fundamentele vraag aan ten grondslag. Daar helpt mediation niets aan. Eerst moet de feitelijke aansprakelijkheid/ouderschap worden vastgesteld.

'Maar eerlijk, komt deze situatie vaak voor?' Nou nee, deze situatie is wel een van de meest trieste die ik ooit gehoord heb. De situatie van jonge meisjes die zwanger worden komt meer voor. En de onduidelijkheid over de rol van vader daarbij. Zoals iemand van de raad voor kinderbescherming bij mijn pleegdochter zei: bij meisjes zie je dat het dan (na zwangerschap) eigenlijk helemaal uit de hand loopt (geen school, werk, inkomen etc). Vaderschap krijgt dan geen vorm 'want van een kale kip valt niet te plukken.' Maar de meisjeskip is ook kaal, en er zullen toch luiers moeten komen. Ik was er toen en ben er nu nog voor, om beter na te denken over de rol van vaders. Hoeft niet in relatie met het meisje. Wel in relatie met het kind.

Tsjor